een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
09-05-2021
09 mei Hoogstraten
Tijdens onze fietstocht vandaag in de regio Merksplas, Hoogstraten, Rijkevorsel kreeg ik op een bepaald moment zicht op de imposante kerk van Hoogstraten. Onwillekeurig moest ik terug denken aan de laatste keer dat ik muziek speelde voor een publiek. Het was namelijk in die kerk dat ik dochterlief begeleidde toen die gevraagd was om enkele liedjes te zingen tijdens een begrafenis, en haar vaste begeleider was ziek. Dan twijfel je niet natuurlijk en hoewel ik toen al enkele jaren op pensioen was en nadien nauwelijks nog een gitaar had aangeraakt, met als gevolg dat er ook geen eelt meer op mijn vingertoppen zat, heb ik het toch gedaan. Als ik er aan terugdenk voel ik de pijn weer, gitaristen weten waar ik over praat. Die kerk wilde ik natuurlijk ook wel fotograferen en met de 200 mm die mijn Sonytje me biedt kon ik 'm zelfs behoorlijk dichtbij halen.
O ja, terloops wil ik ook nog vermelden dat het rondje Bolkse Hamer verreweg het leukste was dat ik als geocacher de laatste tijd mee maakte. Vette aanbeveling !!!
Het duurde lang voor het voorspelde goede weer ook onze regio bereikte. Het geplande fiets-rondje geocachen in Merksplas werd dan ook steeds maar verschoven en uiteindelijk besloten we om toch maar die enkele exemplaren die volgens de beschrijving in een verboden-te-fietsen natuurgebied lagen al wandelend te gaan zoeken. Daar waren we vrij snel doorheen en dan sta je terug thuis terwijl het weer steeds maar beter wordt. Toch maar de fiets uit de stal en dan was het even profiteren van de rust alom nu iedereen blijkbaar op een terrasje zat.
Ver weg ben ik niet geweest, gewoon wat rond fietsen was voldoende om de zinnen wat te verzetten. Dit is een scene die ik al zo vaak wilde fotograferen maar waar ik steeds weer niet aan toe kwam omdat ik al voldoende keuzemogelijkheden op mijn geheugenkaartje had... nu ook eigenlijk maar deze keer ben ik toch gestopt. Mijn geloof in de mensheid krijgt soms een extra duwtje. Hartverwarmend vind ik het dat er nog mensen zijn die geloven in de eerlijkheid van de medemens. Je neemt een potje honing uit het kastje, stopt 6 in het kistje en klaar.
Ik heb voor de aardigheid hier weer eens een zwart-wit omzetting op los gelaten en die vind ik net iets pittiger dan de kleurenversie van de foto.
Meer dan aanvaardbaar fietsweer vandaag en dan laat deze jongen zich niet pramen. Zoals zo vaak ben weer eens richting Kempisch Kanaal gereden. In de buurt van St Jozef-Olen, op grondgebied Geel eigenlijk, kwam ik langs een straatje waar een hele verzameling beelden staat, zowel in de achtertuin van een huis als aan de overkant van de straat. Toen ik stopte om alles wat beter te bekijken kwam er een man aangefietst die vroeg wat ik er van vond... dat bleek de kunstenaar zelf te zijn. Dat kon niet anders dan een leuke babbel worden. Hij praatte ronduit over hoe hij als gepensioneerde zijn tijd vulde met zijn creatieve hobby, het werd zelfs even licht filosofisch, wat is kunst en wat is het nut er van... Hij gaf ook uitleg over een aantal werken. Misschien had ik de bijgevoegde foto uit een andere hoek moeten nemen, dan zou je zien dat de beelden langs achter open zijn en hol, leeg. Dat symboliseert volgens hem hoe inhoudloos mensen kunnen zijn als ze niet samenwerken en de hand is dan ook de uiting van die samenwerking. Bij dit beeld had hij trouwens ook nog een anekdote: Op een dag kreeg hij namelijk een brief van mensen die hun baby op een dekentje in die hand waren komen leggen voor de foto op het geboortekaartje...
Ik had stiekem gehoopt dat de mooie hoge tweestammige berk voor ons huis er nog lang zou staan. Hij stond scheef, dat was al langer zo, maar de laatste tijd had ik de indruk dat ie steeds schever stond en ik meende ook te zien dat de grond aan de zuidwest kant - waar de meeste hevige winden vandaan komen - een beetje omhoog kwam. Ik wilde het lang van me afschuiven door mezelf aan te praten dat ik paranoia werd maar toen ik uiteindelijk tijdens een behoorlijke stormwind langs de boom ging staan voelde ik letterlijk dat er iets bewoog onder mijn voeten. Dan contacteer je een boomverzorger om een deskundig oordeel te horen. Via een kennis kwam ik terecht bij Bert van Treebird ( de naam vond ik meteen al sympathiek ) uit de Rielen en die bevestigde mijn vermoeden... die kunnen we veiligheidshalve maar beter vellen. Een doodvonnis voor die mooie, eigenlijk nog gezonde knaap...
Vandaag was het dan zo ver. Met het geschikte materiaal was het zo gepiept. Met de hoogtewerker gingen eerst de zijtakken eraf, dan werden de stammen van boven af in mootjes gezaagd, het loof en het klein grut werd gehakseld en tenslotte werd ook de wortel er nog uit gefreesd.
Tijdens het wegfrezen van de wortels bleek dat langs de windvangkant er inderdaad nog nauwelijks intacte wortels waren en dat de boom waarschijnlijk niet lang meer overeind zou gestaan hebben. Dat maakte dat ik me toch meteen iets minder slecht voelde omtrent de beslissing om er maar komaf mee te maken.
Uiteraard heb ik het hele proces gefotografeerd, de mooie luchten die er in de voormiddag nog waren krijg je er gratis bij.
Ik had de macrolens nog eens op mijn toestel gezet om aan de wandel te gaan in de vooravond. In de bossen langs ons vaste wandelrondje Smallebroeken zijn er een aantal plekken waar ieder jaar een weelde aan meiklokjes te vinden is en daar wilde ik achteraan gaan. We zijn tenslotte al de 5de mei niet? Maar de meiklokjes zijn laat dit jaar, het is redelijk koud geweest en hoewel er links en rechts wel wat knopjes zijn die zouden willen is er van echte bloei nog geen sprake. Ik heb mijn aandacht dan maar verlegd naar de boshyacinten die ik weet bloeien op een braakliggend stuk grond langs de Hoogstraat. Op de Canon heb ik helaas geen kantelbaar scherm en dus is hier weer sprake van een vuile-voorkant-foto. Ik ben met veel moeite weer eens op de grond gaan liggen voor mijn onderwerp en achteraf gezien heb ik daar geen spijt van.
Het was hoog tijd om onze lentesoep-versie-2021 te gaan oogsten. Rijkelijk laat zijn we vandaag onze eerste brandnetels van het jaar gaan plukken. Het vrouwke maakt daar in het voorjaar heerlijke soep van en naar het schijnt is dat nog erg gezond ook, bloedzuiverend en rijk aan mineralen. Een fanatieke gezondheidsfreak zal ik wel nooit worden maar het kan nooit kwaad te geloven in de heilzame werking van brandnetelsoep en dat het lekker is maakt dat nog eens extra gemakkelijk.
Ik ben vandaag weer enkele kapellekes gaan fotograferen voor het project van de gemeente Kasterlee waar we met onze fotoclub aan meewerken. Extra leuk wordt het als we een vrijwilliger mee in beeld kunnen nemen die het onderhoud en de versiering verzorgt. Bij dit kapelletje in Groot Rees had ik een afspraak met Bernarda. Dat bleek een kranige tachtiger te zijn die niet lang geleden de 65ste huwelijksverjaardag gevierd had met haar 90-jarige echtgenoot. Meneer wilde niet mee op de foto want het kapelleke was haar verantwoordelijkheid en alle eer was voor haar. Na deze foto heb ik ze toch ook nog samen gefotografeerd voor hun huis en ik heb ze een afdruk beloofd.
