een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
30-10-2022
30 oktober Paddenstoelen familie
Na de receptie gisteren was voor een notoire langslaper als ik de opening van ons fotosalon al een extreme uitdaging. Maar ik had nu eenmaal aangegeven dat ik altijd beschikbaar was om taken te vervullen. In de loop van de voormiddag was ik daarom al snel present en na mijn beurt als verantwoordelijke bij de AV projecties ging ik weer even naar huis om mijn geteisterde knie wat rust te gunnen. Maar om 16 h zou ik alweer van dienst zijn en tussendoor was er niet erg veel tijd over om aan actief fotograferen te denken. Ik heb me dan maar gericht op de "noodoplossing" die ik al een tijdje in mijn achterhoofd had zitten.
Op de plek waar we noodgedwongen een tijd geleden onze stoere dubbel-stam-berk moesten laten verwijderen groeit nu plots een zeer uitgebreide paddenstoelen familie. Da's een foto-sessie waard. Zo kunnen deze vrijbuiters alsnog een plaatsje veroveren in onze 2022 jaar-belevenissen.
De opening van ons fotosalon vindt ieder jaar plaats met een receptie. Hapjes, drankjes, kennissen en notabelen... de manier waarop recepties meestal plaatsvinden is ons niet vreemd. Uiteraard zijn er de nodige toespraken en er worden ook telkenjare enkele prijswinners bekend gemaakt. Ik was fotograaf van dienst om die plechtige momenten voor de eeuwigheid vast te leggen en zo kon ik vandaag kiezen uit drie collega's die in de bloemetjes werden gezet. Ik plaats jammer genoeg iedere dag maar één foto hier en dus moest ik weer kiezen. Ik vond dit beeld van Bert die de prijs van de gemeente krijgt voor zijn AV-reeks "Het hoge Noorden" best wel geschikt om in mijn jaaralbum te komen.
Een hele tijd geleden had ik een on-line fotovriendin die regelmatig uitgebloeide bloemen plaatste op de foto-site Zoom. Ik vond dat meestal maar niks en er kwamen vaak diepgaande discussies aan te pas. Toen ik vandaag, na een dag die grotendeels gewijd was aan de voorbereiding van ons fotosalon, toch even aan fotograferen dacht en ik de dappere restanten van onze, dit jaar niet zo geslaagde, wilde bloemenweide in beeld wilde nemen moest ik onwillekeurig aan haar denken. Misschien is er toch wel schoonheid te vinden in uitgebloeide of bijna uitgebloeide bloemen. Dit is sowieso een eerbetoon aan een van de laatste overlevers van een dramatische wilde bloemen zomer.
Het vrouwke moest vanmiddag naar het ziekenhuis in Turnhout. Om de zoveel tijd moet ze een serie van drie inspuitingen halen om haar rug- en nekklachten onder controle te houden. Vandaag kreeg ze de tweede van deze reeks. Vroeger reden we steevast met de wagen naar Turnhout maar sedert de komst van 2 e-bikes in huize Pol en Josee fietsen we deze verplaatsingen, als het weer het toelaat tenminste. Uiteraard kiezen we altijd de kleine weggetjes binnendoor en vlak bij het ziekenhuis kun je een stuk door het prachtige stadspark. Toen we terug naar huis vertrokken ben ik even voorop gereden om een foto te scoren van het vrouwke in een van de mooie lanen.
Peer, mijn geboortedorp en de plek waar ik mijn jeugd doorbracht... Sedert mijn vader in 2005 overleed en we het ouderlijk huis verkochten kom ik er nog nauwelijks en toch is er nog steeds een soort verbondenheid. Eén keer per jaar, als Allerheiligen er zit aan te komen gaan we nog eens naar het kerkhof om de graven van onze dierbaren een poetsbeurt te geven en er een bloemetje op te zetten. Uitweiden over de zin daarvan wil ik hier liever niet maar als je dan toch weer in het centrum komt omdat je nog een extra bloemetje wilt kopen voor een vergeten verre relatie komen de herinneringen. Wagen geparkeerd, vrouwke naar de bloemenwinkel en ik met de camera op jacht... Het statige oude stadhuis is er nog steeds. Dat er ondertussen een ander moderner bouwsel die functie heeft overgenomen is bij deze niet belangrijk, voor mij en voor de Perenaren, neem ik aan, is de benaming nog altijd van toepassing. Een foto ervan vind ik zeer gepast om mijn roots te illustreren.
Toen mijn maatje Alex me belde in de vooravond om me te vragen of ik geen zin had om mee te gaan terwijl hij met zijn drone ging stoeien in Kasterlee moest ik niet lang nadenken. Ik was klaar met alle punten op mijn to-do lijst voor vandaag en ik ging net nadenken omtrent wat ik eventueel nog kon fotograferen deze avond. Die vraag was bij deze meteen beantwoord. De mooie dreven en andere fotomogelijkheden langs de Goorse Weg beloofden beelden op te leveren die net iets anders zouden zijn dan de doorsnee drone-foto's die ons tegenwoordig om de oren vliegen.
Alex is iemand die alle kennis, vergunningen en diploma's heeft om verantwoord met zo'n ding te vliegen en het plan om doorheen de dreven onder het bladerdak te filmen en te fotograferen leek me meer dan interessant. Ik had de 70-300 op mijn toestel gezet, klaar om de actie te fotograferen. Ik kwam thuis met een aantal erg leuke shots en de keus voor de foto van de dag was moeilijk. Het werd echt iene miene mutte...
Ik zal morgen enkele andere beelden op Facebook plaatsen en de vaste volgers begrijpen dan wel de keuze problemen.
By the way... dit is met ISO 2000, daar heeft mijn 5D Mk IV geen enkel probleem mee.
Ze stonden met z'n tweeën te genieten van een voorzichtig najaarszonnetje. Hij had zijn hoed beschermend over haar heen geopend en ze waren de twee gelukkigste paddenstoelen van het grasveld. De neerdwarrelende bladeren waren evenzovele bewijzen van de goede timing om hier een tijdje te verblijven: het was herfst, de ideale tijd voor paddenstoelen om een paddenstoelenleven te leven.
