een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
03-03-2019
03 maart Ocharme Jultje
Ocharme Jultje, gisteren wandelde hij vrolijk en aangelijnd met zijn baasje door het bos en plots werd hij aangevallen en vreselijk gebeten door een loslopende herdershond... Het bazinnetje van de agressieveling had nog geprobeerd hem aan te lijnen maar er was geen houden aan. Resultaat: dierenarts, operatie, naaien, 280 en daar houdt het niet mee op. De dame vond het zelf ook erg en beloofde de kosten terug te betalen, tja... Gesteld dat ze dat inderdaad doet, de last, de ellende en de zorg worden er niet minder om en de kans dat de pup er een levenslang trauma aan over houdt is groot natuurlijk.
Facebook verborg trouwens één van de foto's die zoon Mike on-line zette omdat ie te bloederig was. Op de foto die ik vandaag maakte zie je de kaal geschoren plek en de genaaide wonde. Op de rechter voorpoot is ook nog een kaal plekje waar het infuus heeft gezeten. Die pels groeit wel weer bij maar ik vrees dat de socialisatie naar andere honden toe een flinke por naar achteren gekregen heeft.
Het hoeft niet altijd wereldschokkend te zijn om mijn aandacht te trekken. Soms is een leuk, onverwacht detail ook de moeite van het fotograferen waard. Deze blije lampjes hangen stiekem mooi te wezen aan de paal die dient om het grote zeil over het terras bij het Prinsenhof te stutten. Ik was er eerder deze week al eens geweest met mijn cachemaatje Jackie na volbrachte taak maar toen was het prachtig weer en bleven we in het zonnetje zitten. Ze waren me toen niet opgevallen. Vandaag op de terugweg na een bezoek aan het fotosalon in Itegem besloten het vrouwke, Phaido en ikzelf om er nog eens een korte koffiestop in te lassen. Het miezerde en er zat geen levende ziel op het terras... Ik kwam, zag en fotografeerde ( Veni, vidi et cum lux scripsi ).
P.S. Mijn kennis van de Latijnse grammatica is ondertussen dermate ver weg gezakt dat ik me niet meer herinner in welke naamval lux staat in dit geval. Na cum zou het de ablatief kunnen zijn (?) en dan wordt het luce natuurlijk.
Sedert we met pensioen zijn is het carnavalsgebeuren een ver van mijn bed show, maar tijdens onze beroepscarrière werden we er telkenjare mee geconfronteerd. Verstand op nul, één twee één twee hatsekee, pompen en hoempapa, pak de poen als die zich aandient...
Als het in Hoevezavel carnaval is ligt het enigszins anders. Ik gun de bewoners hun plezier en ik wil er ook graag aan meewerken. Toch is er ook dan vaak een dubbel gevoel zoals bijvoorbeeld in het geval van die man, een collega vrijwilliger notabene, die elke dag zijn dementerende vrouw bezoekt en die ogenschijnlijk vrolijk met haar en haar vriendin aan het hossen gaat...
Ik hoor ze het al zeggen op de fotoclub als we de volgende keer anoniem foto's tonen: dit is een plaatje met een handtekening. Inderdaad, ik hou van symmetrie, het is geweten en als ik me aan dit soort fotografie begeef dan probeer ik dat ook zo secuur mogelijk te doen. Over dit resultaat ben ik best tevreden moet ik zeggen. Het is een beeld van de prachtig gerestaureerde oude stadsfeestzaal op de Meir in Antwerpen, een luxe winkelgalerij ondertussen, een explosie van bogen, cirkels, lijnen en alles mooi evenredig verdeeld tussen links en rechts.
Zelfs hier, in deze toplocatie begint de leegstand toe te slaan trouwens. De huurprijzen zijn waarschijnlijk van dien aard dat de handelaars afhaken... de Bol punt commen van deze wereld kijken monkelend toe.
Het centraal station in Antwerpen, in de Antwerpse volksmond "De Middenstatie", is misschien wel het mooiste station ter wereld en zeker ook een van de meest gefotografeerde. De zin om daarmee eens vanuit een afwijkend standpunt aan de slag te gaan is dan ook bij de meeste amateur-fotografen aanwezig.
Vandaag werd het oude gezegde nog maar eens bevestigd: het is niet wat je kan maar wie je kent dat belangrijk is. Wij vonden de sleutel tot de hogere regionen in het station. Het resultaat is een geheugenkaartje met iets andere foto's: foto's uit vogelperspectief. Voor de aardigheid heb ik er ook enkele omgezet in zwart wit.
Door de lange sluitertijd staan de meeste lopende en snel bewegende mensen er gewoon niet op en alleen de enkelingen die staan te praten of ter plaatse trappelen zijn onscherp in het beeld te zien. Die onscherpte vinden wij niet erg, dat hoort er bij in deze soort fotografie. De figuurtjes zijn trouwens een referentie om de afmetingen van de majestueuze inkomhal te kunnen beoordelen.
Het werd de allerwarmste februaridag ooit. Wij hadden het zien aankomen en een geocache-uitstap om zulke mooie dag in te vullen was niet eens zo'n verkeerde keus. Voor we aan onze fietstocht in en rond het plaatsje Bevel begonnen wilden we eerst nog een korte multi van ongeveer 2 km wandelen. De Kruiskensberg was tot nu toe onbekend gebied voor deze jongen maar ik vond het eigenlijk meteen het hoogtepunt van de dag. Uit de vele foto's koos ik voor een beeld van het plankenpad waarover we zonder natte voeten naar de overkant van een drassige zone konden lopen.
Zoonlief was van Herentals tot in Lichtaart komen lopen samen met Jul. Jul is eigenlijk nog een pup en ook de hele afstand terug naar Herentals lopen leek ons redelijk onverantwoord. Zijn baasje zou dus alleen de training verder zetten en wij mochten weer hondensitten, later op de avond zou hij wel weer opgehaald worden. Eerst hebben we wel nog een kleine fotosessie ingelast.
