een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
22-07-2018
22 juli Waterpret
Met dit hete weer is er weinig dat even leuk is. Vanavond waren we nog even naar het kanaal getrokken. Door de sluis naar het Albertkanaal kon niet meer maar gelukkig zijn er nog andere dingen waarmee je achter een speedboot kunt hangen en waarmee je niet zo hard hoeft. Dat mag dan weer wél op het Kempisch kanaal. Kleinzoon Michael had enkele vriendjes opgetrommeld en om beurten genoten ze van een verfrissende glijpartij. Ik was deze keer niet mee aan boord gegaan want ik vond dat ik dit ook eens vanaf de oever moest fotograferen om een wat ruimer beeld te schieten.
De vogeltjes worden door ons niet vergeten in deze warme en dorstige tijden. Overal in de tuin en rond het huis hebben we schaaltjes met water voorzien. Vandaag merkte ik dat ook de libellen zoeken naar alternatieven om deze beproevingen te overleven. Het gebeurt uiterst zelden dat die bij huize Schrijvers komen aanvliegen tijdens hun verkenningstochten en vanmorgen kon ik er zo maar drie tegelijk spotten. Eentje zette zich zelfs op de wasdraad en toen ik wat dichterbij ging kijken bleef ie gewoon zitten, uitgeput waarschijnlijk. Toen ik binnen de camera was gaan halen en terug buitenkwam zat ie er nog altijd... Ik vind in dit geval dat de schaduw van de vleugeltjes op het aluminium frame van de draad de foto wel een extraatje meegeeft.
Dit is niet meteen een foto waar ik binnenkort mee ga uitpakken op het komende salon van onze fotoclub, maar dat hoeft ook niet. Soms plaats ik op deze pagina ook wel eens beelden van frappante of opvallende, belangrijke dingen die er gebeurd zijn in de loop van de dag, een soort doorlopende kroniek.
Het heeft geregend namelijk !!! Zeer spaarzaam weliswaar maar het heeft echt enkele druppels geregend. Met de beelden die de buienradar ons had voorgeschoteld hadden we de kussens weggehaald van de ligstoelen die in de tuin op het gras staan... nu ja, gras... wat er van overschiet. En zo kon ik een opname maken van de hoeveelheid water die zo rond een uur of acht even over onze regio is neergekomen. Toekomstige generaties zullen het weten: op 20 juli 2018 heeft het nog eens geregend. ( allee, een klein beetje toch. )
We hebben gezweet vandaag. Samen met cachemaatje Jackie en Annemarie, zijn vrouwke, hebben we vandaag de Draadezel Treel gefietst en helemaal tot een goed einde gebracht. Even een korte toelichting toch... een draadezel schijnt daar in de buurt de benaming te zijn voor een oude fiets en een treel is de schriftelijke Brabantse interpretatie van het Engelse trail. Dat we over geocachen praten moge duidelijk zijn. Het situeert zich allemaal in de Peel, een prachtig natuurgebied in het Nederlandse Noord Brabant, ergens in de buurt van Bakel, Milheeze en De Mortel. Dat we van het fietsen genoten hebben mag gezegd worden en dat we dorst geleden hebben ook. Het meegebrachte water was veel te snel op en cafés of andere horecazaken zijn daar erg dun gezaaid en als je er dan eindelijk eens een ontwaardt is die gesloten gdvd. Tussendoor vond Jackie toch nog de tijd om even de aap uit te hangen toen hij boven aan een, van een soort trappen voorziene, hoge paal een oude emmer zag hangen. What the fuck is me da.... meer was er niet nodig. Klik, klik, klik...
Het vrouwke ging deze namiddag shoppen met haar vriendin Els. Toen ze me rond vijf uur een berichtje stuurde dat ze uitgeshopt waren en zin hadden om nog even te stoppen bij de Korte Hei en of ik misschien ook iets wilde komen meedrinken moest ik niet lang aarzelen. Waar kun je beter zitten dan op een terras langs het water te midden van mensen in vakantiesfeer? We hebben er met z'n drieën van genoten en uiteraard wil ik zo'n moment vereeuwigen.
Normaliter zou je verwachten dat dit een foto is die vraagt om kleuren maar zoals mijn kennissen weten durf ik wel eens tegendraads zijn en in dit geval is daar zelfs een praktische reden voor. Omdat ik de dames in tegenlicht moest fotograferen moest ik een beetje overbelichten om de gezichten toch met voldoende detail in beeld te krijgen. Het logische gevolg daarvan is dan dat de lucht uitgebeten wit wordt en dat is in zwart wit veel minder storend dan in kleur. Zwart Wit is trouwens sowieso mijn ding en geeft ook altijd net een tikkeltje meer dramatiek vind ik.
De voorbije twee dagen ben ik niet meteen de meest actieve buitengebeuren-jongen geweest. Ik zal het maar toegeven, ik had ook last van de warmte zoals veel medemensen vermoed ik en ik had weer een behoorlijke achterstand in te halen qua fotobewerking door de vele projecten, beloftes en verplichtingen die ik me op de hals haal. Natuurlijk was het in dit geval best aangenaam om binnen in de koelte achter de PC te kruipen met iets fris te drinken maar van fotograferen in de natuur komt dan niks terecht he. Dan roept die andere verplichting tegen dat het avond wordt. Gisteren moest ik ook al in laatste instantie toch maar iets fotograferen en om vandaag toch een foto van de dag te hebben heb ik me op het vrouwke gestort. Die was aan het kokkerellen. Frikadellen met krieken had ze op het menu gezet. Ik maakte bij mezelf nog de bedenking dat zo'n typisch streekgerecht toch wel erg regio gebonden is. Nauwelijks 30 km hiervandaan - het vrouwke komt uit Lommel, ikzelf uit Peer - worden frikadellen meestal met tomatensaus gegeten, hier, in de Antwerpse Kempen is dat met krieken.
Om de ganse scene van zo dichtbij helemaal in beeld te krijgen moest ik de groothoek er weer op zetten en dan moet je de perspectiefvervorming en de uitgerekte zijkanten er bijnemen. Het vrouwke heeft dus niet echt zo'n uitgerokken hoofd en zo'n dikke linker schouder en arm he manneuuuh...
Het leek er even op dat de grote droogte zou gebroken worden door een stevige bui. Toen ik vanavond zo rond half negen even naar buiten liep zag ik warempel een dreigende lucht en de voortekenen van een fikse drache nationale, misschien zelfs vergezeld door een klank- en lichtspel, zetten mij er toe aan in de veranda plaats te nemen om er onder het genot van een Duvelke te wachten op het begin van de festiviteiten. Fotokes ondertussen. Het was er best aangenaam zitten trouwens, niet meer zo drukkend. Een hele tijd zat ik daar, nog een Duvelke dan maar... van tijd tot tijd even de smartphone ter hand nemend om de buienradar te checken... hoopvol, jawel, de wolkenformaties zouden nu ongeveer boven ons hoofd moeten zitten... niks, noppes, nada evenwel. Het werd donker, ik was ondertussen weer naar binnen geslopen en toen ik nog eens ging checken of er van enige nattigheid sprake was heb ik met veel moeite vijfenveertig of zesenveertig druppelkes kunnen tellen... niet eens voldoende om het gras, of wat er van overschiet, nat te maken. Naar het schijnt gaat het morgen weer regenen, een beetje harder mag ik hopen.
