een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
15-07-2018
15 juli Common Strangers
Ik was vandaag in Lommel om Common Strangers te fotograferen, het bandje van neefje Nick. We hadden al vooraf enkele mogelijke locaties en poses besproken, maar met dit harde licht waren het niet meteen de meest gunstige omstandigheden om buitenopnames te maken. Daarom hebben we ons ding maar voornamelijk gedaan in de kelder van een van de vrienden. Daar staat een pool-biljart ( en een bar, het weze toegegeven ). Dat vonden wij een leuk attribuut. Uit de 175 foto's die ik maakte koos ik voor deze blog lukraak een opname uit de kelder. Ik heb 'm voor de aardigheid in zwart-wit, in kleur en met een geringe kleurverzadiging bewerkt en die laatste koos ik om te tonen vandaag, ook al omdat dat aansluit bij de vorige reeks die ik maakte van de jongens. Qua inhoud vonden we dat je in de foto moest kunnen zien wie de drummer is, wie de gitarist, wie de keyboard man en wie de zanger, die laatste speelt overigens ook bas maar dat zie je dan weer niet op de foto. Benieuwd of ik van niet Common Strangers kenners de goede interpretatie te lezen krijg.
Telefoontje deze morgen... of we zin hadden tegen de middag even naar het kanaal te komen want voor de wedstrijd van de Duivels wilde zoonlief toch nog even het water op en zowel hijzelf als kleinzoon Jef zagen het wel zitten enkele verfrissende rondjes waterski te doen. Ik heb ook nog altijd een vaarbewijs en dat is lekker meegenomen want dan kan ik hem trekken. Als Jef te water gaat speel ik liever de rol van fotograaf en ik heb dan ook weer enkele mooie shots gescoord voor het familiealbum 2018.
Na het wandelen met de bewoners van Hoevezavel op vrijdag gaan we sowieso bijna altijd wel iets eten of drinken in de Brugwachter en vandaag hadden we een extra reden om dat wat meer uitgebreid te doen. Monique, schoonzus van het vrouwke was jarig en dat moest uiteraard gevierd worden. Terwijl de grote mensen zich met serieuze dingen bezig hielden zoals aperitieven en de wereldproblemen evalueren gingen de kleinkinderen zich amuseren in de speeltuigen naast het buitenterras. Op gevaar af de oplossing voor de Brexit of de financiering van de Nato te missen heb ik het gesprek toch enkele keren verlaten om te fotograferen wat die twee rakkers aan het doen waren.
Het moet 1960 of '61 geweest zijn. In dancing Esmeralda in Peer, mijn geboortedorp, trad Anneke Grönloh op samen met The Jumping Jewels. Ik mocht er bij zijn als prille tiener en ik werd kompleet uit mijn sokken geblazen, ik was smoorverliefd op Anneke en ik was overdonderd door The Jumping Jewels. Ik wist vanaf die dag dat dit het was wat ik de rest van mijn leven zou doen. Ik zou beroepsmuzikant worden. Dat ik al twee dagen in de week naar de muziekschool van juffrouw Lenders ging was lekker meegenomen. Nauwelijks één jaar later stond ik met mijn eerste eigen bandje, voor mijn allereerste optreden ooit op datzelfde podium. We hadden ons The Jewels genoemd, zonder Jumping. Maurice, Miel, Evarist en ikzelf, één versterker, één luidspreker, een drumstel, wat gitaren, één microfoon en vier enthousiaste jonge gasten.
Toen ik vandaag de parking opreed die op de geocaching dot com site werd aangegeven voor het rondje Peerse mysteries kwam een nooit eerder meegemaakt nostalgisch gevoel naar boven. De Esmeralda ziet er nog precies hetzelfde uit als toen, alleen is het nu geen dancing meer maar een kringloopwinkel en waar vroeger zo ongeveer alles er omheen parking was zijn er op sommige plekken groenpercelen gekomen. Na enkel momenten van mijmeren en slikken heb ik het fototoestel uit de tas gehaald.
Het was niet meteen de meest ideale omgeving om te gaan fietsen maar wij deden het toch tegen beter weten in. Cachemaatje Jackie had in de buurt van Luycksgestel enkele nieuwe doelwitten gespot op de geocaching dot com kaart en we hadden vooraf nog de bedenking gemaakt dat met de langdurige droogte het mulle zand wel eens zwaar zou kunnen zijn als we de geplande ronde met de fiets wilden afhaspelen. Toch maar dus... en dat hebben we geweten. We hebben alles tot een goed einde gebracht en we waren bekaf na afloop. Gelukkig vonden we enige lafenis in de kantine van de camping aldaar en er was ook nog een lieve dame die even op het knopje van mijn fototoestel wilde drukken.
Wat een verschil met de voorbije dagen en weken... Het was of we van de tropen in de poolstreken waren beland. Toch heeft dat ons niet tegengehouden om voor de wedstrijd van de rode duivels nog een frisse neus te halen samen met Phaido. De Kievitsheide en de zuidoever van het kanaal Dessel Schoten in St Jozef Rijkevorsel waren het decor van onze wandeling en ondanks een lichte motregen hebben we er weer van genoten. Toen de gerenoveerde gebouwen van een van de oude steenbakkerijen aan de overkant van de zwaaikom ons maar bleven uitdagen heb ik uiteindelijk de camera toch maar uit de tas gehaald en enkele opnames gemaakt.
We hadden er een best wel geschikte dag uit gekozen om Spring De Zomer In te bezoeken, het grote springkastelen evenement op de terreinen naast het Wolfcafé in Langdorp. Na twee weken loodzware hitte was het vandaag alvast een beetje dragelijker. Wij hebben de sfeer uitgebreid geproefd en ik ben weer thuisgekomen met eenmand vol foto's. Je vindt er niet alleen een 20-tal springkastelen, 3 waterkastelen, een gevarieerd drank aanbod, foodtruck, een schaduwrijke lounge, een zandbak met 40 ton zand maar er is ook animatie voorzien voor klein en minder klein. En daar waren wij dan weer bijzonder in geïnteresseerd want kleindochter Julie brengt er samen met haar vriendinnetje Rani de dansvaardigheden uit de kunstacademie over op de would-be toekomstige danseresjes en dansers. Van op de plek waar ik stond had ik bijna constant haar zij- of achterkant in beeld omdat ze steeds maar instructies gaf en oplette hoe haar pupillen het deden. Dat vond ik niet eens zo erg, foto's van Julie heb ik zat, het waren meer de prestaties van de kinderen die ik wilde vatten en daar zie je hier een voorbeeld van.
