een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
25-11-2018
25 november Laika
Het was alweer een tijdje geleden dat we er met ons geocache-collectief Het Blauw Kanneke nog eens samen op uit getrokken waren. Vandaag hadden we een wandeling gepland in het natuurgebied De Most tussen de Keiheuvel en Kerkhoven. Eerst en voor al moet ik vertellen dat het een prachtige wandeling werd in een voor mij tot nu toe onbekend stukje Noord Limburg. Vervolgens wil even een beetje tegengewicht aanbrengen voor de bewering dat Noord Limburg helemaal uitgedroogd is... Hier was het nat, ik was meer dan gelukkig dat ik gekozen had voor mijn zware wandelschoenen. Man, man, man, wat moet dat worden als het eens overal enkele dagen na elkaar flink geregend heeft. Ik was eigenlijk ook wel blij omtrent het feit dat ik in laatste instantie beslist had Phaido maar niet mee te nemen...
Bij ons groepje zijn er zeg maar drie hondjes die wel eens mee aan de wandel gaan. Ford was er vandaag niet bij omdat baasje Eddy forfait gegeven had. zoals al vermeld had ik Phaido thuis gelaten bij het vrouwke maar Noël had wél zijn Laika meegebracht, zoals Phaido ook een Golden Retriever en zoals algemeen geweten een ras dat van water en nattigheid houdt. Laika zag er na de wandeling niet meteen aaibaar meer uit. Ik vermoed dat ze het zelf wel leuk gevonden had maar ik weet wel zeker dat de baasjes bij thuiskomst behoorlijk wat was- en fatsoeneerwerk hadden voor ze hun woef weer mee in huis konden toelaten. Daar ben ik dus aan ontsnapt.
Ik heb de wagen nog eens geparkeerd in de buurt van het kanalenkruispunt bij de sas 4-toren in Dessel. Het plan was uiteraard weer wat leuke avondfoto's te maken. In eerste instantie vond ik het verschil in kleurtemperatuur tussen de gele straatlampen en het witte licht van de andere lichtbronnen een beetje jammer maar bij nader inzien moet ik na het bekijken van de foto's mijn mening herzien. De manier waarop de koud belichte toren hier tussen de warm belichte herfstbomen in beeld komt bijvoorbeeld vind ik helemaal oke.
We zijn vandaag naar de afscheidsviering van tante Wies geweest. Het gloednieuwe crematorium Stuifduin, anex aula, anex koffietafellokalen en zelfs anex een cafetaria voor het geval je tijdens een kerkhofbezoek zin hebt in een plek om iets te nuttigen, was de plaats waar we met de familie weer eens samen waren.
Ik kon de verleiding niet weerstaan om even naar buiten te lopen toen het blauwe uurtje zich aandiende. Eenmaal buiten bleek het iets te vroeg maar ik heb toch maar de camera op statief gezet en over de foto die ik kon maken ben ik toch best tevreden.
Elke keer als we met Phaido vertrekken voor de dagelijkse wandeling en we draaien vlak bij ons huis de Reffenakkers in richting Smallebroeken, komen we langs een afsluiting waar twee honden achter zitten. Er zijn spleten en kieren genoeg om oogcontact te maken. De ene hond is een zenuwepees-keffertje, een Jack Russel, die constant blaft zolang we in de buurt zijn en, het contrast kan niet groter zijn, de andere is een gigantische goedmoedige lobbes, een soort Mastino, die ons jaloers en vragend aankijkt door elke opening die hij vindt. Ik meen in zijn ogen telkens te lezen dat ie ook graag mee zou willen met ons als we aan de wandel gaan, maar dat kan helaas niet, zeker nu wij regelmatig een tweede viervoeter onder onze hoede hebben nl. de pup Jul.
Station Herentals, perron 2. Ik zat te wachten op het vrouwke en haar vriendin Martine. Ze waren met de trein een dagje naar de Libelle beurs waren geweest in Mechelen. Zes Euro vijftig voor een senioren retour-ticket, daar kan geen ander vervoersmiddel tegen op... Ik moest ze komen oppikken en uiteraard had ik mijn camera meegenomen. Enkele aankomende en vertrekkende treinen had ik al op mijn geheugenkaartje en ondertussen dacht ik aan een incident van één jaar geleden...
Ik wil bij deze gelegenheid even mijn hart luchten omtrent iets wat tijdens de terugrit met de trein gebeurde toen het vrouwke ook met Martine naar Mechelen was geweest naar dezelfde beurs.
Jongelui zijn opgegroeid met PC's, smartphones, apps en voor hen is het gebruik ervan vanzelfsprekend en gemakkelijk. Onze generatie evenwel probeert ook de nieuwe technologieën te volgen maar we hebben er meer moeite mee, begrijpelijk toch? Het vrouwke had de app van de NMBS op haar smartphone gedownload en ze was er behoorlijk fier op dat ze zelf een ticket geboekt had en dat ze gewoon maar haar smartphone moest tonen aan de conducteur om te bewijzen dat ze betaald had voor haar reis. Grote flater... Je boekt om 9 uur 's avonds een reis naar Mechelen en je vergeet de datum één dag op te schuiven naar morgen... Mag ik om enig begrip vragen?
Het gebeurt niet vaak, maar soms loop er ook eens een conducteur te werken op de trein en precies die dag kreeg het vrouwke kontrole. Ze toonde haar betaalbewijs en nadat zorgvuldig alle details bestudeerd waren kwam het harde vonnis: verkeerde datum, opnieuw betalen, met meerprijs wegens tijdens de reis, en een extra boete er bovenop... Argumenteren dat het aantoonbaar was dat die reis geboekt was om 9 uur 's avonds, dat er geen mogelijkheid was om nog retour naar Mechelen te gaan dezelfde dag op dat uur werd gewoon van tafel geveegd... verkeerde datum, boete !!! Lievemoederen hielp niet, het vrouwke was een bedriegster !!! Medereizigers die allen verontwaardigd reageerden werden tot zwijgen aangemaand en uiteindelijk heeft het vrouwke gewoon betaald om van het gezeik af te zijn.
Ik vind dit nog altijd schandalig. Je hoort tegenwoordig steeds vaker dat treinbegeleiders worden belaagd en/of aangevallen en mij hoor je niet zeggen dat dit hoort in onze samenleving. Maar stel dat ik toen in de plaats van het vrouwke zou geweest zijn dan zou ik primo, zeker niet betaald hebben, secundo, mijn polsen hebben aangeboden om me dan maar geboeid naar de gevangenis te laten brengen als misdadiger, hopend dat er ergens nog logisch denkende mensen rondlopen bij NMBS/gerecht/politie... en tertio, ik zou het niet erg gevonden hebben als die conducteur ergens zonder getuigen tegen een deur gelopen was of zonder aanwijsbare reden gestruikeld.
Zo, dat ben ik ook weer kwijt.
Toen de dames vandaag van de trein stapten kon ik ze met een sluitertijd van 0,5 seconde te pakken krijgen, en ze lijken daardoor als schimmen voorbij te zweven, de boze spoorwegwereld achter zich latend.
Nu de drukke voorbereidingen voor ons jaarlijkse kerstevent "Het huis van de Kerstman" op volle toeren beginnen te draaien - vrijdag is er al de eerste acte de présence bij gelegenheid van de avondshopping in Unikamp - wilde ik mijn zusje even voor de camera halen en ere wie ere toekomt: het is zij die de stuwende kracht achter het hele gebeuren is. Ik zegde wel degelijk zusje, want er is een behoorlijk leeftijdsverschil. Ik was de oudste thuis en Lily was een nakomertje, ik ben zelfs haar peter.
Zusje is er dit jaar in geslaagd de enige echte kersttruck naar Aarschot te halen. Op 30 december zal die gedurende 6 uur geparkeerd staan voor het huis. Dat daar allerhande activiteiten zullen worden aan vast geknoopt is vanzelfsprekend.
Wij vonden het leuk om daarrond een aangepaste fotoshoot te doen en na afloop kon ik zus ook zo ver krijgen even in het décor te stappen.
Vanmorgen is tante Wies van ons heen gegaan. Nauwelijks drie jaar geleden vierde ze nog samen met nonkel Louis hun diamanten bruiloft en toen mocht ik een heel album vol fotograferen van het feest en alles er rond. De familie koos voor deze foto uit het album als beeld voor het aandenken. Gelukkig had ik hem nog ergens op een externe harde schijf bewaard.
Ze was al lang hartpatiente en jaren geleden kreeg ze in Leuven een nieuwe hartklep die evenwel te groot bleek. Daardoor moest 's anderendaags opnieuw een kleinere worden ingeplant. In 2013 bleek ook haar andere klep te lekken en weer was een ingreep nodig, in Aalst deze keer, die slaagde wonderwel maar de strijd had toch wel veel van haar lichaam geëist. Langzaamaan ging ze achteruit...
Ze was helemaal op nu en vorige week had ze uitdrukkelijk om euthanasie gevraagd, liefst zo snel mogelijk... Deze morgen is het gebeurd. We blijven met een onwezenlijk gevoel achter.
