een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
20-05-2018
20 mei Bij Marie
Marie is helaas al enkele jaren niet meer bij ons, tot ver over de tachtig was ze de prachtige gastvrouw van de "Herberg De Heide". Die naam kende of gebruikte niemand eigenlijk, iedereen kende alleen maar "Bij Marie". Na haar overlijden heeft dochter Olga nog even de honneurs waargenomen maar het café kreeg uiteindelijk toch nieuwe uitbaters. Het interieur en het gezellige terras bleven gelukkig onveranderd en nog steeds noemen we het "Bij Marie". Toen ik er vanavond met geocachemaatje Jackie en zijn vrouwke voorbij kwam na een leuke fietsdag zijn we even op het terras gaan verpozen. De jonge dame die onze dranken brengt kwam net naar buiten toen ik mijn vinger op de afdrukknop had.
Ik heb me weer eens op een andere tak van de fotografie gestort. Tijdens de pipi- en kaka-ochtendwandeling met Phaido had ik ze al zien staan, die mooie klaproos. Ik had toen evenwel de lens die ik meende nodig te hebben voor de foto die ik in gedachten had niet op mijn toestel zitten. Vanmiddag ben ik er even terug naar toe gewandeld met de 85 mm - f1,2. Ik heb maar één foto genomen en het is precies geworden zoals ik het bedacht had, de bloem scherp en een selectieve onscherpte met net voldoende herkenning van de achtergrond.
Vrijdag, vaste prik, wandeldag in Hoevezavel. Na gedane taak en voor we aan het al even traditiegetrouwe dagmenu in de Brugwachter toe waren zijn we nog even langs de aspergeboer gereden. Aan het kruispunt van de ring met de Luikersteenweg worden ze recht van land naar klant verkocht en nu het aspergeseizoen in z'n hoogdagen zit zijn ze spotgoedkoop. Morgen is het weer feest in huize Pol & Josee.
Ik was deze middag in café De Kroon, het meest authentieke bruin café in de verre omstreken.
Het Lommels dialect is niet zo moeilijk om te verstaan, maar om het perfect te spreken... da's andere koek. Het vrouwke is van Lommel, we hebben daar ongeveer tweeduizend vierhonderd zestig vrienden en kennissen maar als buitenstaander is het moeilijk de juiste tongval te pakken te krijgen. Kroon spreek je ongeveer als volgt uit... KR, dat is niet zo moeilijk om te beginnen, dan lijkt de OO-klank op wat je hoort in het Engelse Low, de W die er achter komt hoor je ook duidelijk in kroo-w-n en tussen die fake-W en de eind-N komt nog een korte doffe E. Duidelijk?
Wat de foto betreft, dit is een detail uit het interieur. De hele pseudo-taalkundige uitleg in de vorige alinea doet helemaal niet terzake, ik moest dit gewoon even kwijt. Zoals ik al meermaals heb aangegeven ben ik de laatste tijd, iets meer intens dan normaal, met spiegelingen bezig. Dit is er eentje van een andere soort. Het plafond in de KROWeN is gevernist en het rokende cliënteel heeft gedurende vele jaren gezorgd voor een opvallende verkleuring. De Stella Artois-lichtreclame spiegelt daar heel mooi in en dat kon ik als geïnteresseerde niet laten voorbij gaan natuurlijk.
Voor alle duidelijkheid: deze foto betekent niet dat mijn biersmaak plotsklaps veranderd is. Ik vind Stella nog altijd te zoet maar op de foto staat het wel goed.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een zwart-wit foto op deze pagina's zette en toch is dat een van mijn dada's. Hoog tijd om daar iets aan te doen dus. Deze opname is niet vandaag gemaakt maar eergisteren, tijdens ons bezoek aan Antwerpen. Toen ik deze namiddag even doorheen de oogst van de laatste dagen scrollde bedacht ik dat dit wel erg geschikt zou zijn om naar zwart wit om te zetten. Daar heb ik me dan ook even op gestort.
Deze juffrouw zorgde er voor dat we onze dranken netjes geserveerd kregen in café Den Engel. Ze was vriendelijk en een beetje humoristisch en toen ik haar tattoo's in de gaten kreeg en vroeg of ik haar mocht fotograferen had ze daar weinig bezwaren tegen, gesteld dat het haar werk niet hinderde. Terwijl ze wachtte op een bestelling heb ik haar even in beeld genomen.
Vaak zie je zwart-witten voorbij komen met alleen maar grijstinten, en daar ben ik niet zo enthousiast over. Een beetje pit mag wel. In een zwart wit opname horen, zoals de naam al zegt, ook echte donkere en lichte tinten, vandaar dat ik het contrast flink heb opgevoerd vergeleken met de oorspronkelijke kleuropname er wel voor zorgend dat de definitie in de donkere gedeelten, binnen bijvoorbeeld, toch overeind bleef. Ik ben hier best tevreden over en ik ga deze zeker ook afprinten om te tonen op de fotoclub.
Weer ben ik vandaag naar Turnhout gereden om in de buurt van het Begijnenveldekenspark wat te fotograferen. Ik had de wagen deze keer aan de Oude Kaai geparkeerd en was van plan langs het kanaal en dan over de nieuwe fietsbrug naar mijn bestemming te wandelen met Phaido. Een beetje terreinkennis was wenselijk geweest want bij de brug bleek dat ik daar niet meer over de spoorweg kon en dat ik de hele weg terug moest om langs een andere kant naar mijn doel te trekken. Phaido vond het niet erg, bomen genoeg onderweg om te snuffelen en een spoor achter te laten. Eerst heb ik toch de brug alvast maar even als onderwerp genomen, zij staat er trouwens al van 2012, dus zo nieuw is ze ondertussen ook al niet meer. Van het Begijnenveldekenspark en de aangrenzende skatebaan Jailyard heb ik daarna ook al een en ander op mijn geheugenkaartje gezet maar ik ben toch nog niet helemaal tevreden, ik zal nog eens terug moeten voor ik dit op de club presenteer.
Het is een gekend fenomeen, in vele wereldsteden worden er door verliefde paartjes slotjes gehangen aan bruggen, hekken en andere constructies waarna de sleutel wordt weggegooid. Zo wordt de eeuwigdurende liefde bezegeld. In de buurt van het Mas in Antwerpen heeft men ook een plaats gecreëerd voor deze symboliek. Op geocache zoektocht in Antwerpen kwamen we daar vandaag ook terecht, een van de sloten was een vermomde geocache warempel. We hebben 'm gevonden maar we kregen 'm helaas niet open. De hint was niet duidelijk genoeg... of misschien zijn wij niet verliefd genoeg.
Ik vond wel dat mijn geocache maatjes Jackie en Annemarie maar eens moesten poseren - Annemarie was trouwens jarig - en dat deden ze graag.
 "Very Happy"){kind=icon}
