een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
18-08-2019
17 augustus Miel
Tja, da's al de derde dag op rij dat er portretfoto's voorbij komen op deze pagina's. Ik probeer de onderwerpen hier zo gevarieerd mogelijk te houden maar soms komt de factor toeval om de hoek loeren... Op bezoek bij het verjaardagsfeestje van zijn grote broer Lander, kon ik Miel, achterneefje van het vrouwke en sinds kort de jongste van de familie, te pakken krijgen. Iedereen wilde hem wel eens in zijn armen nemen en ik had hem ook al enkele keren gefotografeerd. Omwille van de kleurtjes wilde ik hem toen mijn mutsje opzetten. Dat was veel te groot natuurlijk maar gelukkig vond ik een bereidwillige hand om achter zijn hoofdje, helemaal uit beeld, het mutsje een beetje naar de goede afmeting te modelleren.
Het weer was ons goedgezind vandaag. Vrijdag is wandeldag met de bewoners van Hoevezavel en precies deze ene dag was het best aangenaam buiten. Deze twee lieve dames, Jeanneke en Mia, mochten ook weer mee vandaag en voor we vertrokken wilden ze nog eens samen op de foto. Zoiets laat ik me geen twee keer vragen.
Wat een trieste dag. Het begon eigenlijk allemaal redelijk alledaags, een Belgisch weertje, wandeling, beetje Facebook, photoshoppen, wat fotograferen, doorwerken aan mijn AV reeks... tot plots dat telefoontje kwam. Derk wilde het me zelf zeggen. Het was emotioneel langs beide kanten... ze stoppen met de behandeling. Na meer dan drie jaar vechten tegen het monster hebben de artsen de laatste hoop weg genomen.
We waren vorige week nog op bezoek in Tilburg en we hadden ook wel gezien dat het weer een stuk minder goed ging met Derk maar dit hadden we toch niet voelen aankomen, zeker niet als je zijn strijdlust, het optimisme en zijn onverzettelijk vertrouwen kent. Helaas leeft ie nu nog enkele weken verder in de wetenschap dat het snel voorbij zal zijn. Ze hebben hem geen hoop meer gegeven...
Vorige week wilde hij nog graag poseren met het vrouwke, ik koester de foto nu... Snel nog eens naar Tilburg voor hij helemaal aftakelt... of ik dan nog aan fotograferen toekom weet ik niet, het zal alleszins zwaar zijn.
Ze hebben de slogan waarschijnlijk verkeerd geïnterpreteerd, deze dametjes. "Neem wat meer de fiets" hebben ze verstaan als "Neem met meer de fiets"...
Ik was ook vandaag weer met het vrouwke mee gereden naar Herentals, shoppen interesseert me nauwelijks maar ik wilde wel wat wat met de camera rondlopen in de buurt terwijl zij winkel in, winkel uit liep. Ik had de 70 - 300 op mijn toestel zitten omdat ik eigenlijk halvelings hoopte op enkele leuke shots bij de skate-piste. Toen ik luid en vrolijke gekir achter me hoorde had ik ruim de tijd om achterom te kijken en de camera in stelling te brengen om een drietal vrolijke fietsgebruiksters in beeld te nemen toen ze voorbij gefietst kwamen. Even had ik mijn bedenkingen bij de draagkracht van hun voertuig maar al snel realiseerde ik me dat mijn fiets onder mijn gewicht het toch ook redt en dat is waarschijnlijk niet zo veel minder dan het gecombineerde gewicht van de dames...
Ik post wel eens iets op Facebook en ik ben daar ook lid van enkele groepen rond fotografie. Zo is er een groep - met een woordspeling: The Blues - waar je foto's post die opvallende blauwaccenten en/of -tinten bevatten. Ik zag mijn kans schoon in Hidrodoe, het educatieve doe-center in Herentals met allerlei experimenten en opstellingen rond "water". Dit blauwe balleke ging omhoog op een waterstraal en net voor het er af totterde kon ik 'm nog net te pakken krijgen. Ik zet dit natuurlijk ook in de Facebookgroep.
Er is een verschil tussen een kenner en een liefhebber. Wat bloemen betreft ben ik een liefhebber. Dat ik de naam van deze kleine schoonheden boven deze blog kan schrijven heb ik aan het vrouwke te danken, die is naast liefhebber ook kenner. Vorige week is ze even naar het tuincentrum geweest om de bloembakken te vullen met deze tot laat in de herfst bloeiende pracht. In functie van afwisseling in de plaatjes die ik elke dag presenteer had ik vandaag de macro 90 mm op mijn toestel gezet en na enig getwijfel omtrent welk onderwerp ik nu weer eens in beeld zou nemen kwam ik terecht bij... juist ja... frisse begoniaatjes.
