een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
01-08-2021
01 augustus Paardenspan in regenkledij
Voor de tweede keer in enkele dagen tijd hebben we een grote geocache-wandeling gedaan op de Kempense Heuvelrug tussen Herentals en Lichtaart. Er lag nog een tocht van zo'n 14 km met 20 waypoints ( opdrachten ) op ons te wachten en die hebben we vandaag op ons palmares gezet. We werden zowat opgevreten door de muggen, we kregen emmers hemelwater over ons heen en we gingen enkele keren in de fout waardoor die 14 en zeker 18 werden ( volgens mijn stappenteller althans )... maar ondanks het feit dat zo'n "multi-cache", zoals alle andere cachetypes trouwens, slechts telt voor één puntje vind ik dit veel leuker dan snel 50 pottekes oprapen die zonder enige zin voor originaliteit achter een electriciteitspaal verstopt zitten. Na bijna 6 uur ingespannen bezig zijn smaakte de overwinnings-Duvel des te beter bij Marie. Ondertussen heb ik natuurlijk ook regelmatig interessante onderwerpen in beeld genomen met het kleine Sonytje dat altijd bij heb ( veel handiger dan de grote Canon spiegelreflex en bijna even goed ). Dit span met paarden in regenkledij kwam net de hoek om toen wij op de Diestweg een tussenpunt naderden.
Dank zij de sociale media en de nieuwssites weet je alles tegenwoordig, sneller dan de kranten of de radio en TV zenders dat kunnen brengen. Toen ik vernam dat onze ( voorlopig enige ) medaillewinnaars op de Olympische spelen onderweg naar huis waren heb ik redelijk bewust mijn fietstocht aangepast om langs het huis van Wout van Aert te passeren. Moeilijk was dat niet, hij woont nauwelijks 6 km van onze voordeur.
Ik denk dat hij nog niet thuis was, hij had waarschijnlijk wel andere dwingende verplichtingen en er was ook geen activiteit ter plaatse maar de buren en de fans ( vermoed ik ) hadden toch al een welkom aangebracht bij huize Wout.
Vrijdag is nog steeds wandeldag met de bewoners van Hoevezavel in Lommel. Nadat we onze vrijwilligerstaak weer vervuld hadden, enkele boodschappen gedaan en bij de familie binnen gewipt, zijn we terug naar huis gereden rond zes uur. Van uit de wagen kregen we na de pittige regenbui weer prachtige luchten te zien. Meteen ga je dan denken over een mogelijke locatie om dat vast te leggen. Ik ben in Geel van de N19g afgereden om binnendoor over het Brugje bij sas 9 en de Zeggedijk te rijden. Ik ging er van uit dat het landschap daar wijds genoeg is om die mooie wolkenlucht helemaal tot haar recht te laten komen. Het was er rustig genoeg om de wagen even aan de kant te zetten en enkele foto's te maken.
Rechts zie je trouwens ook nog de sporen die de overstromende Kleine Nete twee weken geleden heeft achtergelaten in de weilanden.
We zijn vandaag weer op pad geweest met onze ondertussen vaste geocache-bubbel: Jackie, Annemarie en ikzelf. We wilden een wandeling van zo'n 5 km maken vertrekkend vanaf de Floreal in ons eigen Lichtaart. Dat konden er ook meer worden, afhankelijk van hoe vlot we diverse tussenpunten zouden vinden... en het werden er meer.
Maar eerst reden we even met de wagen tot aan de woonwijk Snepkenshof op de grens van Herentals en Lichtaart want daar was ook nog een cache - de GC95BEW, de Jachttoren - om mee te pikken, ikzelf had 'm weliswaar al eerder bezocht maar Jackie wilde die ook graag loggen.
Dit torentje werd in 1924 gebouwd boven op een duin van de Kempense Heuvelrug. Honderd jaar geleden was dit nog geen bosgebied maar een heidelandschap, de toren stond toen helemaal vrij, dat kan je je nu nog nauwelijks voorstellen. Het is best een fotogenieke locatie en ik heb al ooit eerder een foto ervan op deze pagina's geplaatst maar toen Jackie en Annemarie even door het raam naar buiten keken kon ik het weer niet laten.
Als ik ga fietsen is dat vaak richting Kempisch Kanaal en de meest voor de hand liggende en ook kortste weg daar naartoe is via de Zeggedijk. Schuin tegenover de Molen in het Veld is er een oud boerenbedrijf, niet meteen extra spectaculair, maar toch had ik er al meermaals aan gedacht er eens een foto-onderwerp van te maken. Vandaag heb ik dat ook gedaan. Want zo'n gewoon oud boerenbouwsel heeft vaak zijn charmes, zeker in dit geval. Telkens ik hier langs kom - en niet alleen hier trouwens - valt het me op hoe vakbekwaam de metsers waren in vroegere tijden. De manier waarop ze met creativiteit en bakstenen versieringen in gevels en muren konden aanbrengen zie je tegenwoordig niet meer. Let wel, ik pleit hier niet voor een terugkeer naar de barok of de gothiek, maar ik vind dit alleszins mooier dan die architecturaal modernistische strakke vlakken en lijnen die je nu al te vaak te pas en te onpas ziet. Gelukkig voor ons hobby-fotografen zijn er ook daar interessante uitzonderingen.
De reden waarom ik dit uit een erg laag standpunt heb gefotografeerd is dat ik het achterliggende hogere vernieuwde woongedeelte buiten beeld wilde houden en ook wel omdat je uit minder voor de hand liggende standpunten vaak interessantere foto's kunt maken.
Dit is een van onze bijenbars. Bijen hebben water nodig en wij hebben bijen nodig... dus proberen wij die beestjes wat te helpen. Toen we kozen voor een wilde bloemenweide vóór ons huis hebben we ook aan hen gedacht trouwens. Nu is er tegenwoordig water genoeg natuurlijk maar in drogere periodes is het nuttig ergens een diep bord of een kommetje te zetten met enkele kleurige knikkers die net niet helemaal onder water staan. Bijen kunnen daar dan op neer strijken en zo aan het water komen.
Het kommetje dat op de regenton staat naast de veranda was tijdens een hevige plensbui in enkele minuten helemaal vol en het stormde er behoorlijk in door de neerploffende dikke druppels. Zo hebben de bijen er niks aan uiteraard maar zodra het droger wordt zullen we er voor zorgen dat de knikkers weer boven water komen.
Deze voormiddag zijn we weer met ons zorgenkindje Phaido naar de dierenarts geweest in Herentals. Niet dat het plots slechter gaat met zijn hartprobleem, maar hij moet nu eenmaal ook zijn jaarlijkse inentingen krijgen. Toen we terug thuis kwamen stond er voor huize Pol en Josee een grote groep prille dametjes, lid van een jeugdvereniging, te wachten aan de bushalte. Ze moesten even opzij om ons toe te laten de inrit op te rijden en toen we Phaido uit zijn reisplek lieten uitstappen - we gebruiken een laadplank om hem uit de koffer van de wagen te laten - kreeg hij meteen heeeeeeel veel aandacht. Phaido heeft blijkbaar een of ander magnetisch zintuig waarmee hij het jonge volkje aantrekt, dat hebben we vroeger, toen hij als kerngezonde kersthond langs de kerstman alle aandacht naar zich toe zoog, ook al gemerkt. Ook deze keer wilden de jeugdige fans graag op de foto met hun idool.
