een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
13-08-2017
13 augustus taverne De Korte Hei
Zoals iedere zondagavond zijn we ook vandaag iets gaan consumeren in een Lichtaartse horecazaak. De spoeling wordt dun qua mogelijkheden maar er zijn gelukkig toch nog enkele leuke zaken waar we terecht kunnen. Taverne De Korte Hei is één van ons aller favorieten en ik vond dat ik daar ook eens een foto aan mocht besteden; Ik ben voor de gelegenheid tot een eind op de camping gelopen om de spiegeling in de vijver mee te nemen in de foto.
Langs onze dagelijkse wandelroute zien we al enkele dagen weer dezelfde zwammen op dezelfde boom. Ieder jaar rond deze tijd zien we de zwam weer uit de stam te voorschijn komen, op lange termijn zal de boom het waarschijnlijk niet overleven maar voorlopig is het wel een bijzonder zicht.
Deze avond wilde ik nog even een frisse neus halen samen met Phaido en ik vond dat mijn vriendjes de playmobil mannetjes ook nog eens mee mochten om te genieten van de mogelijkheden die er qua outdoor activiteiten in de Smallebroeken te vinden zijn. Ik had hun klimgerief meegenomen zodat ze zich konden bezig houden met boom- en zwamklimmen terwijl ik met mijn fototoestel aan de slag ging. Net toen de eerste de top bereikt had en de tweede ook bijna zo ver was kon ik ze te pakken krijgen in de actie.
Na de wandeling met de bewoners van Hoevezavel en het aansluitende dagmenu met wat te drinken erbij in de Brugwachter gingen we nog een kijkje nemen in het Adelbergpark. Dat is sowieso een prachtige locatie en meestal is er ook wel een en ander te fotograferen. Zeker als Phaido er bij is heb je snel kontakt met medebezoekers en vooral op kinderen heeft hij een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Deze kids hoefde ik niet te vragen om te poseren met onze held, integendeel, en Phaido liet zich al die aandacht welgevallen.
Het was in zaal Harmonie in Peer en ik moet ongeveer 14 jaar geweest zijn. Een van de eerste films die ik ooit zag was de Duitse prent "Die Brücke", het verhaal van de verovering van de enige niet verwoeste brug over de Rijn door de Amerikanen in de eindfase van WO2, en ook het verhaal van een handvol Duitse tieners die helemaal gebrainwashed de brug tot der dood wilden verdedigen voor het vaderland. Het maakte een diepe indruk op me toen.
Vandaag, een kleine zestig jaar later, stond ik op de plek waar dat zich allemaal echt heeft afgespeeld en ik bezocht het museum van de vrede in de intact gebleven westelijke oeverconstructie. Hondjes waren niet toegelaten en het vrouwke had sowieso al weinig zin om die gruwel te aanschouwen. Die gingen dan maar wat langs de Rijn wandelen. Door het raam van een van de verdiepingen kon ik ze net te pakken krijgen op deze foto samen met een overeind gebleven stuk van de spoorwegbrug.
Tijdens onze geocache zoektochten botsen wij wel eens op een al dan niet ongewoon beest. Dit prehistorisch monster versperde ons de weg toen wij op weg waren naar het nummer 5 van de reeks GPS-Signale. Dit is geen kikker maar een uit een sprookje ontsnapte, uit de kluiten gewassen pad en hoewel Josee hem nog een kus op de snoet wilde geven in de hoop dar ie zou transformeren in een of andere prins bleek het al snel dat al die sprookjesverhalen puur bedrog zijn, Hij bleef gewoon pad. Een foto waard was ie wel.
We stonden vandaag voor de pont bij Linz am Rhein en we zagen daar een motorrijder - nu ja, motorrijder? Hij reed op een blinkie blinkie trike met aanhangwagen, eigenlijk een complete uitklapbare caravan en hij had een bakje langs zijn machine hangen waarin hij zijn hondje liet mee rijden. Wow, een motorgriet, Phaido was meteen verkocht, wilde absoluut gaan kennis maken en de ontmoeting verliep bijzonder passioneel. Lang nadat de pont met zijn zeer kortstondige liefde vertrokken was bleef hij maar naar de Rijn staren... Gelukkig zijn we in de loop van de dag nog vele hondjes tegen gekomen en lijkt ie er toch weer wat bovenop te komen.
Gdvd... laat ik toch wel de 16-35, een van mijn meest gebruikte en beste lenzen, vallen zeker... Hij zat niet goed vastgeklikt op de camera veronderstel ik en toen ie naar beneden tuimelde kon ik 'm nog gedeeltelijk stoppen met een van vroeger onthouden voetbalbeweging - doodmaken boven op de voet, maar hij tikte toch tegen de tegelvloer... ergens een piepklein lipje een fractie van een millimeter geforceerd en nu past hij niet meer op de body. Shit happens. Dat wordt een reparatie, andere vatting vermoed ik...
