een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
14-02-2021
14 februari De St. Jozef Kapel
De wagen staat al een week in de garage. Vanmorgen had ik nog even in overweging genomen om met de geocache-vrienden een rondje te gaan lopen in Peer, maar uiteindelijk vond ik dat toch geen goed idee. Het werd dan weer maar een sneeuw-winterwandeling in eigen dorp. De kapel van St. Jozef kon ik van op de aan de andere kant van de straat gelegen hoge berm op deze manier te pakken krijgen. Omdat ik toch aan het spelen was met mijn beelden van de dag in Photoshop liet ik hier ook toevallig eens een pittige zwart-wit omzetting op los in Silver Efex Pro en na wat schuifjes op een iets meer ingrijpende wijze verplaatst te hebben kon het resultaat me wel bekoren.
Heerlijk mooi vriesweer, zaterdag, mountainbikers die er op uit trekken, kinderen die met papa en/of mama en een bijna vergeten, inderhaast uit de berging gehaalde of nog snel gekochte slee op zoek gingen naar iets wat op een helling lijkt... Ik ging er van uit dat het wel eens de laatste mogelijkheid zou zijn om wat sneeuwfoto's te gaan maken aan de Hoge Berg achter de Floreal. Een lange wandeling heen en terug en daar tussenin een gevarieerd aanbod van fotomogelijkheden, meer moet dat niet zijn om de hobbyfotograaf gelukkig te maken. Er waren onder andere enkele jongelui die rasechte acrobaten bleken te zijn op hun mountain bikes en die zich op een geïmproviseerde springschans aan het amuseren waren. Ze vonden het niet erg dat ik hun activiteiten uitgebreid stond te fotograferen. Dit is er eentje uit een lange mooie reeks.
Ook tijdens deze sneeuwperiode gaat het gewone leven zijn gangetje. We blijven in ons kot, zijn voorzichtig als we met onze bubbel enkele dagelijkse routine-sneeuwwandelingen ondernemen maar we beginnen nu toch wel uit te kijken naar het einde van deze winterprik. Phaido vindt het wel heerlijk, sneeuw is zijn ding merkten we. Hij rollebolt en stoeit in de sneeuw dat het een lieve lust is. Jammer dat ie door zijn hartproblemen geen lange wandelingen meer aan kan, maar een klein rondje Smallebroeken - iets minder dan 3 km. - lukt nog wel... en hij heeft er zichtbaar plezier van, het vrouwke ook trouwens. En ik haal regelmatig de kleine Sony uit mijn jaszak om die twee vast te leggen.
Om het met Maggie te zeggen: we zijn nu toch gewend van in ons kot te blijven en daarom hebben we beslist de wagen in de garage te laten tot de sneeuw ellende voorbij is. Dat beknot ons natuurlijk enorm in onze mobiliteit. Gelukkig kunnen de dagelijkse wandelingen nog wél en waar we verkeerstechnisch over ellende praten, zijn we als fotograaf nog altijd blij met de witte pracht. Langs de Kasterleesteenweg is het een combinatie van die twee gevoelens. Echt mooi is de sneeuw er niet meer maar met de juiste insteek kun je toch nog wel leuke beelden schieten. Toen ik met Phaido het laatste stukje naar huis wandelde rond half zes had ik zelfs als voetganger last van de felle, erg lage zon die me recht in de ogen scheen. Maar ik zag ook dat ze snel achter de kerk zou gaan schuilen. Enkele minuten wachten leverde me dit beeld op.
Zoals het de gewoonte is, - Phaido houdt nu eenmaal van zijn vaste routines -, wandelden we ook deze namiddag richting Smallebroeken. De spruitjesteelt resulteert ondertussen in mooie oogsten merkten we onderweg.
Spruitjes zijn een typische wintergroente en ze zijn lekker, daar kunnen we het toch over eens zijn mag ik hopen. Toen we uit het paadje tussen de Kasterleesteenweg en de Hoogstraat kwamen en naar links keken zagen we dit beeld. Iemand wandelde met twee honden doorheen de Spruitjeslaan. Het leek alsof Alice uit wonderland was ontsnapt. Gelukkig had ik de camera bij.
Je hoeft trouwens niet alles te geloven wat ik vertel he...
De ezeltjes waar ik het vorige week al eens over had staan nog steeds in de wei. We zijn er al diverse keren langs gewandeld en ik denk dat ze ons al kennen. De setting was wel helemaal anders vandaag. Ze staan nu in de sneeuw en ze vertikten het om samen naar me toe te komen voor een groepsfoto. Ze zijn nog steeds met vijf maar ze waren niet bereid om mee te werken. Het zijn tenslotte ezels he. Het was een mooie zonnige dag en in de late namiddag zorgde de lage zon voor warm strijklicht mét details en definitie in de sneeuw. Dat hadden we de voorbije dagen moeten missen. Ik vond de egale poedersneeuw niet meteen bijzonder fotogeniek. Nu hadden de ezels de wei al wel van stapsporen voorzien, die verdienste komt ze toe, en in het lage licht waren drie ezels ook wel voldoende om een mooi plaatje op te leveren.
We waren sowieso al gewend van in ons kot te blijven tijdens deze corona miserie en de plotse winter-inval heeft dat nog een beetje versterkt. De enige keren dat we nog buiten komen is om enkele keren per dag het voetpad voor de deur te ruimen - je bent niet gespeend van enige empathie en denkt aan de medemens die voorbij gewandeld zou kunnen komen -, om naar de winkel te wandelen, gesteld dat we alsnog merken dat onze noodvoorraden ergens een gat vertonen en om Phaido zijn dagelijkse wandelingen te gunnen ( en daar profiteren wij dan ook van ).
Die wandelingen gaan natuurlijk niet steevast richting Smallebroeken. Vandaag gingen we ook eens naar het centrum van het dorp. Daar merkten we dat de Wannes, het beeld op het kerkplein, ook last had van de winterse omstandigheden, om over zijn hond maar te zwijgen. Phaido werd er zowaar even stil van... zo dik had ie nog niet onder de sneeuw gezeten.
