een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
20-11-2022
20 november Repetitie
We zijn weer volop aan het repeteren voor de herneming van de kerstmusical die we vorig jaar opvoerden. Op enkele details na is alles onveranderd en het loopt dan ook best vlot met het opfrissen. Qua inhoud is eigenlijk alleen het begin een beetje anders, kwestie van beter aansluiten met de actualiteit maar omdat we nu in een echt theater gaan spelen moeten de meeste scenes toch aangepast worden. Vorig jaar hadden we een grote ruimte ter beschikking waarin we op diverse plaatsen delen van de show konden spelen. Omdat alles dit jaar op één podium moet zullen er minder accessoires zijn ( die jeep gaan we echt niet meer op het podium zetten en Rudolf zal ook enkel maar geschilderd tegen de achterwand verschijnen ) en hoe we het opkomen en afgaan van de spelers en het evolueren op de scene zullen in elkaar knutselen is nog niet helemaal duidelijk. Dat zal waarschijnlijk pas definitief uitgeklaard worden als we de laatste repetities enkele dagen voor de eerste opvoering op 21 december ook echt in het CC van Aarschot kunnen doen. Voorlopig repeteren we in De Pieter in Langdorp en ik haal regelmatig de camera boven om een en ander vast te leggen.
Het is zeker niet de eerste herfstfoto die voorbij komt dit jaar en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn. Een meer originele titel dan "Herfst" kon ik trouwens ook niet bedenken... Het is nu eenmaal dit seizoen en als je dan buiten komt loeren deze fotomogelijkheden om de hoek en dat bedoel ik letterlijk. Van uit onze achterdeur zijn er maar enkele stappen nodig om in het bos te zijn en zelfs met het minder uitnodigende weer van vandaag hebben we toch een korte wandeling gedaan. Natuurlijk heb ik ook weer wat beelden mee gebracht.
Het was vandaag naar jaarlijkse gewoonte de verenigingenquiz in ons dorp. Door de coronaperikelen had men helaas enkele jaren moeten overslaan maar nu kon het weer en de winnaars van de vorige editie hadden een aantal pittige onderwerpen gevonden waarover ze vragen op ons, deelnemers, afvuurden. De leden van Vobaco waren deze keer goed voor goud en wij eindigden met onze fotoclub op één puntje van brons. Na afloop zijn we uit puur gezelligheid nog wat blijven hangen en toen ik dik na middernacht weer naar huis wandelde zag ik deze nogal opvallende aanduiding van de fietsstraat voor het eerst.
Ik kom hier wel vaker voorbij, meestal met de fiets, maar ik had er eerlijk gezegd nog nooit op gelet. Is dit erg recent? Wie zal het zeggen. Het zou ook zo maar kunnen zijn dat er meestal wel een wagen geparkeerd staat bij de glascontainers en dat de aanduiding niet altijd zichtbaar is. Ik wilde dit absoluut fotograferen. Nachtfotografie zonder statief is normaal gezien iets waar ik niet eens aan wil denken... maar nood breekt wet... de stand automatisch op mijn Sonytje leverde toch een aanvaardbaar beeld op.
Als je een portretfoto maakt kun je dat maar beter doen met een lens met een beetje zoombereik, bvb een 85 mm, daarmee kun je een beetje afstand nemen. Als je een groothoek zou gebruiken moet je dichter bij je onderwerp en worden de delen van het gezicht die het dichtst bij de camera zijn meer uitvergroot. Wij noemen dat dan een dikke neuzen foto. Nu is dat bij mensen niet meteen een enorm probleem, het puntje van onze neus zit niet zo erg ver voor de rest van ons gezicht. Bij dieren evenwel...
Toen ik vandaag in de Smallebroeken nog eens voorbij de ondertussen gekende wei met de minipaardjes en shetlanders wandelde kwam mijn Sonytje weer uit mijn zak geslopen om wat beelden te schieten. Eén van de pony's was nieuwsgierig genoeg om wel erg dichtbij te komen en dat leverde deze grappige extreme dikke neuzen foto op. Dit is dus een portretfoto van een dikkeneuzenpony.
Het Winkelsbroek is een natuurgebied, niet eens zo ver van huis, dat ik leerde kennen door een andere hobby: het geocachen. Een multicache ( voor eventuele mede-cachers: GC85K25 ) was ooit de magneet die mij daar liet terechtkomen. Het werd toen een prachtige wandeling en die wandeling heb ik, samen met het vrouwke, al enkele keren herhaald. In elk seizoen is het er een vette aanrader (wel solide wandelschoenen meenemen). Elke keer dat we er komen klim ik ook naar de vogelkijkhut en eerlijk gezegd, ik heb er nog maar zelden (of nooit) interessante vogels gezien. Dat neemt niet weg dat het uitzicht er wél de moeite waard is, zeker in dit seizoen. Dit is dus de zoveelste herfstfoto van deze jaargang, deze keer onder een bewolkte hemel. Ik heb er deze keer voor gekozen 'm niet te pimpen in Photoshop maar het beeld te tonen zoals het was. De kleuren zijn daardoor misschien iets minder uitbundig maar zeker niet minder mooi.
Dit is een van die mooie majestatische dreven langs de Goorse Weg in Kasterlee. Noteer dat het niet dezelfde dreef is als die waar ik een tijd geleden een nachtfoto maakte met gestapelde, zaklamp-belichte bomen. En het was eigenlijk met het idee een locatie te zoeken om datzelfde procédé vanavond weer eens toe te passen dat ik deze namiddag toch weer een kort fietstochtje maakte in de omgeving. Onderweg maak ik natuurlijk altijd wel de nodige foto's. Dus op deze plek stopte ik ook even om mijn Sonytje zijn ding te laten doen.
In de loop van de avond begon het helaas te regenen en van nachtfotografie in het bos is dus niets terecht gekomen. Dan heb ik maar wat gespeeld met de beelden die ik al op mijn geheugenkaartje had vandaag en ik heb er eens wat filters en een pittige bewerking op los gelaten. Als herfstfoto vond ik 'm wel geslaagd.
Bij het begin van de week van de senioren in Hoevezavel en het Kapittelhof hoort een feestelijke opening. En het was echt feest voor de bewoners en het personeel en ook een beetje voor ons. Bij die gelegenheid worden immers ook alle foto's van de bewoners die we in de voorbije weken gemaakt hebben weer opgehangen rond de patio en die tentoonstelling blijft er dan een hele tijd om te bezichtigen. Als je ze zo ziet hangen kan je niet anders dan fier zijn op je werk. De bewoners staan er allemaal goed op en ze zijn allemaal in hun waardigheid gelaten, hoe moeilijk dat soms ook was.
Dat fotomaatje Alex daarna nog wat met de drone wilde gaan spelen aan 't Kristallijn en dat we daarna nog een hapje zijn gaan eten in de Brugwachter, da's een ander verhaal. Maar voor deze blog kies ik nu eenmaal slechts één onderwerp en één foto per dag.
