een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
19-08-2018
19 augustus Weissweiler
Weissweiler, half zes in de ochtend. Op dit schandelijk vroege uur zitten wij in de wagen richting Gardameer, het vrouwke aan het stuur, ik er langs met slaapdronken ogen die toch nog net genoeg info doorspelen naar mijn fotogoesting om me uit mijn sluimertoestand te halen. De stoom die uit de koeltorens van de grote bruinkoolcentrale ziet er in de verte uit als een paddenstoelwolk van een nucleaire test en tegen de glorende ochtendlucht vond ik dat wel een mooi beeld.
Opm. 1. Wat is die tegenwoordig verplichte tussen-N ( in paddenstoel bvb. ) toch een onding.
Opm. 2. Bij het begin van onze vakantie had ik vandaag nog enige internet en laptop problemen, vandaar deze late en totaal onbewerkte dagelijkse update.
Ik kreeg een behoorlijk psychedelisch tafereel te zien door de voorruit van onze wagen. Gelukkig was dit niet in een gewone verkeerssituatie maar in de carwash, ik vrees dat de ruitenwissers het anders niet aan gekund hadden.
Ik ben niet meteen een grote fan van het wassen van auto's en als het echt nodig is rijd ik er liever mee doorheen een volautomatische carwash. Dat gaf mij vandaag de gelegenheid nog eens mijn camera aan het werk te zetten met een extreem hoge ISO-waarde. Of het een interessante of wereldschokkende foto is laat ik in het midden maar de prestaties van de EOS-5D Mk IV blijven me aangenaam verrassen.
Wat vroeger het gemeentelijk huisvuil stortterrein van Mol was werd in 1985 bedekt met enkele dikke zand- en kleilagen. Ondertussen heeft de natuur hier weer zijn gang kunnen gaan en is dit langzamerhand opnieuw een mooi stukje Kempense hei geworden. Ik was hier een tijd geleden al eens om een geocache te zoeken en ik herinnerde mij dit prachtige glooiende plekje als een voor-herhaling-vatbare wandelbestemming. Dit is, tussen haakjes gezegd, een van de leuke kanten van mijn geocache hobby: je profiteert van de terreinkennis van plaatselijke collega-hobbyisten die je naar onvermoed mooie locaties brengen.
Vrijdag is voor ons vrijwilligers-wandeldag met de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel in Lommel en vandaag waren we een halfuur vroeger vertrokken omdat ik de stand van zaken in dat heidegebied eens wilde gaan bekijken. Misschien liepen er weer heideschapen te grazen en wie weet stond de heide al wel in bloei. Schapen hebben we niet gezien maar ik heb wel enkele prachtige foto's kunnen maken van een redelijk onbekend prachtig stukje Kempen.
Dit is een foto die in varianten ieder jaar weer terug komt, alleen is ie dit jaar drie weken te vroeg. Het hete weer van de voorbije weken heeft er voor gezorgd dat onze druivelaars nog meer hun best gedaan hebben dan anders. Niet alleen hangen er weer vele trossen heerlijke druifjes te wachten op snoepgrage monden maar waar we normaliter tijdens de tweede week van september rijpe druiven plukken zijn ze nu al rijp, hoog tijd om te oogsten dus. We kunnen ze niet allemaal zelf opeten en de voorraad Boerenjongens op rum en cognac die we vorig jaar hebben aangelegd is ook bijlange nog niet op. We hebben al enkele kennissen blij gemaakt, vandaag heb ik er weer een heel vergiet vol mee naar de fotoclub genomen maar het ziet er naar uit dat we meer hulp gaan nodig hebben om ze een zinvolle bestemming te geven.
Ik heb de ganse dag rondgelopen op de terreinen van FC De Kempen om te fotograferen bij het jaarlijkse toernooi voor jeugdploegen - De Kempencup - dat op traditiegetrouw op 15 augustus betwist wordt. Dat het toernooi hoog aangeschreven staat bewijst de lijst van ploegen die er voor ingeschreven hadden. Twintig ronkende namen stonden er op het wedstrijdschema en niet van de minste. Wat dacht je van PSV Eindhoven, Standard Luik, Antwerp, Beerschot, Lokeren, KV Mechelen en nog veel meer sportief geweld. Het was mijn taak om van al deze teams een ploegfoto te maken en verder het gebeuren de ganse dag lang te volgen en te documenteren met mijn foto's. Uiteraard heb ik na afloop ook de winnaars in beeld genomen. Dit zijn de vierende jonge aankomende vedetten van Standard de Liege.
Toen de laatste regenbui over getrokken was en het mooi uitklaarde in de loop van de namiddag bekropen mij de fietskriebels weer. Er stond op de kaart trouwens al enkele dagen een nieuwe geocache naar me te lonken in Tielen en daar kan ik meestal niet lang aan weerstaan. Niet zonder slag of stoot kon ik mijn geo-palmares met één eenheid aandikken. Voor de eventuele mede-hobbyisten onder de lezers wil ik hier graag bij vermelden dat de GC7TT5H Labyrinth een vette aanrader is, niet makkelijk, maar prachtig!
Om niet langs dezelfde weg terug naar Lichtaart te moeten fietsen koos ik ervoor om rond te rijden dwars door het jeugdkamp de Hoge Rielen. Uiteraard maak ik links en rechts altijd wel weer de nodige foto's, zo ook in dat mooie domein. Op de muur van één van de loodsen stond in koeien van letters wat daar gehuisvest was en ik vond dat wel mooi... Alle soorten fotografie mogen wat mij betreft aan bod komen. Het was niet eens zo gemakkelijk om met het felle licht en de combinatie van donkere en lichte tinten de goede belichting te vinden.
In de loop van de namiddag toog ik even richting Herentals naar fotomaatje Alex, hét adres voor eerste hulp bij het installeren van computerprogramma's als je de vereiste hardware niet zelf in je bezit hebt. Na gedane taak vertelde ik dat ik nog even de stad in ging op zoek naar een leuke foto van de dag. Alex suggereerde dat de volkstuintjes langs de Olympiadelaan misschien wel leuk zouden zijn. Dat leek me inderdaad een fijn plan.
Weinig bedrijvigheid in de tuintjes evenwel... Ik kon wat bloemekes, tomaten, een kudde zonnebloemen en nog wat details te pakken krijgen maar mijn goesting kon ik daarmee toch niet helemaal blussen. Aangekomen bij het tunneltje onder de spoorweg, richting Nederrij - een minder bekend plekje in Herentals - hoorde ik in de verte een trein naderen en dat leverde toch nog een beeld op waar ik mee kon leven. Let trouwens even op het bord dat de vrije hoogte aangeeft: 1,50 m... dat lijkt me alleszins een beetje overdreven - of moeten we onderdreven zeggen - maar het is zeker iets voor kleine mensen.
