een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
04-04-2021
04 april De Paashaan
Hij zat parmantig op een paal van de afsluiting die moest dienen om de kippen binnen het erf te houden. De goede verstaander begrijpt dat die afsluiting niet erg waterdicht was dus, en dat hadden we trouwens al eerder ervaren. Gelukkig lust Phaido geen loslopende kippen.
Toen we er vandaag langs liepen begon hij zowaar te kraaien alsof zijn leven er van af hing. Ik vermoed dat hij met al dat gekukelekuuu een misverstand wilde rechtzetten en ons ervan wilde overtuigen dat we met Pasen eigenlijk beter spreken van de Paashaan (met een "N"). Wat hebben hazen tenslotte met Pasen te maken? Pasen, eieren, kippen, hanen... logisch toch?
Zoals ik al eerder aangaf heeft onze zoon Michael het initiatief genomen om elke dag in de maand april een gesponsorde halve marathon te lopen om Willy, een jeugdspelertje van SKS Herentals te steunen in zijn strijd tegen leukemie. Op deze derde dag van de actie ben ik eens gaan kijken hoe het er aan toegaat. Qua sponsoring kon het niet beter lopen en ook het sportieve aspect is een groot succes. Iedereen kan een uitgezet rondje wandelen van 5 of van 10 km of je kunt ook meelopen met Michael tijdens zijn halve marathon. Het tempo wordt bepaald samen met de meelopers. Vandaag waren ze met zeven om de 21 km af te leggen aan een gezapig tempo. Ik heb meegefietst en zo kon ik regelmatig wat voorsprong nemen om op diverse plaatsen enkele foto's te scoren. Dat de lopers er vandaag zin in hadden en er plezier aan beleefden mag blijken uit dit beeld. Meer info vindt je trouwens op willyloop.be.
Ik kom met Phaido, onze nauwelijks ooit blaffende, braafste hond ter wereld, wel eens door de Schransstraat gewandeld. Als we dan voorbij een bepaald huis komen loopt daar een beestje rond dat me toch iedere keer te keer gaat alsof ie de ganse buurt ten oorlog roept. Sonja, een van onze mede-fotoclubleden, die er naast woont, wil graag bevestigen dat het een door en door braaf hondje is en dat ie zelfs al zou de poort open staan, hij nooit zou weg lopen.
Tja, hij heeft alleszins al een levensgrote ontsnappingsmogelijkheid gecreëerd en vandaag kon ik hem fotograferen terwijl hij op een zucht van de vrijheid stond.
Ik was weer eens op pad met mijn geocachemaatje Jackie en zijn vrouwke Annemarie. We hadden een fietstocht gepland in de buurt van Tienen en Hoegaarden. Allereerst wil ik vertellen dat dit een erg fijne regio bleek te zijn om te fietsen, niet alleen kwamen prachtige landschappen voorbij, regelmatig konden we ook genieten van bijzondere locaties waar we door de te ontdekken cachen op geattendeerd werden, met dank aan de leggers, mede-hobbyisten.
Ergens onderweg kwamen we voorbij de vervallen Marollen kapel. De buitenkant zag er best nog wel okee uit, maar binnen merkten we snel dat deze plek al een hele tijd verwaarloosd was. We zagen bij de amateur schilderingen onder andere een opschrift "Kasterlee 23 3 86" ( dik omlijnd, links boven de schouder van Jackie ), dat is alweer een hele tijd geleden. Ik heb daar ook een detail-opname van trouwens, misschien wel interessant voor onze heemkundige kring?
Jackie vond het alleszins ook leuk want hij wilde zijn vrouwke hier ook graag fotograferen... en ik fotografeerde dan weer de fotograferende vriend met zijn onderwerp. Dat zijn handeling ook nog eens extra getoond wordt als schaduw in de lichtinval uit een van de openingen is lekker meegenomen. Uiteindelijk vond ik de zwart wit versie van deze opname nog net iets meer pit hebben dan de oorspronkelijke kleurenopname, die laatste toon ik wel op mijn Facebookpagina.
Eigenlijk moet ik als titel "De kleine Nete" schrijven, maar waarom de kleine Nete klein genoemd wordt en de grote Nete groot is mij een raadsel. Ik heb steeds de indruk dat het andersom is... Ik koos vandaag weer eens voor een mooi hoekje uit eigen regio. Achter de watermolen in Kasterlee krijg je een mooi zicht op de rivier en hoewel ik op deze plek al vaak gefotografeerd heb vind ik toch elke keer nog nieuwe invalshoeken als ik hier voorbij kom.
Ik werd vandaag voor het eerst geconfronteerd met een minder leuk aspect van het elektrisch fietsen. Je kunt maar beter met een volle batterij vertrekken. Gisteren had ik al een kort rondje gereden en in mijn overmoed, getriggerd door de reclame-boodschap dat maximaal 120 km bereik mogelijk is, kwam ik ergens in de buurt van Aarschot ineens tot de vaststelling dat ik al aan het op drie na laatste streepke aan het knabbelen was qua ondersteuning. Ik heb dan maar zo snel mogelijk het steven terug richting Lichtaart gekeerd, maar de laatste 3 km moesten op eigen spierkracht en die zo geprezen e-bike is verdomd veel zwaarder dan mijn gewone fiets.
Ik had ondertussen natuurlijk al wel enkele geocachen en de nodige leuke foto's gescoord en naast het feit dat ik het lijf zo in beweging houd, doe ik het daar voor. In deze corona-tijden, waarin je als senior, je nakomelingschap nauwelijks mag zien, ontmoeten, laat staan knuffelen vond ik de combinatie van de oude Buulmolen die een exemplaar van de jongere generatie onder de arm neemt, een beeld dat me aan het denken zette.
Het lijkt er op dat de lente nu echt begonnen is. Ik heb zowel tijdens onze wandeling in de Smallebroeken als tijdens een fietstocht(je) naar Kasterlee enkele leuke foto's kunnen scoren maar ik kon niks beter bedenken dan dit eenvoudige beeld van uit de berm in de Dressenstraat om de lente te illustreren. Recht omhoog, de blauwe lucht, de bloemekes aan de bomen en het eerste prille groen... veel meer moet dat niet zijn om een mens de kriebels te bezorgen.
