een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
24-09-2017
24 sept Bloemeke
Nu de herfst voor de deur staat en het vandaag weer zulk prachtig nazomer-weer was realiseerde ik me dat het vandaag misschien een van de laatste dagen was dat ik de wilde bloemekes die me al weken lang stonden uit te dagen in al hun pracht kon fotograferen. Het zijn maar piepkleine schoonheden maar met de macrolens op mijn toestel ben ik na de ochtendwandeling nog eens terug gelopen naar de Reffenakkers, nauwelijks 100 m. van mijn voordeur, en ik heb er enkele opnames van gemaakt. Het merk of de soortnaam ontgaat me weer volledig. Misschien zijn het wel geen wilde bloemekes, maar ontsnapte tamme
Het leek er op dat het al een beetje herfst was toen we deze morgen gewoontegetrouw onze dagelijkse wandeling deden in de Smallebroeken. Het was nog een beetje frisjes, dauw op de vele spinnenwebben, enkele bomen die zich al voorzichtig een herfsttooi aan passen, paddenstoelen alom en er hing een lichte nevel, ideale omstandigheden om wat extra tijd uit te trekken om te fotograferen. De wandeling duurde dan ook iets langer dan gewoonlijk en ik was weer erg tevreden met de inhoud van mijn geheugenkaartje bij thuiskomst. Bomen in de mist, paddenstoelen, koeien in de mist... maar vooral de dauw-bedekte spinnenwebben schreeuwden om mijn aandacht. Ik heb er een aantal in beeld genomen en één keer kon ik ook nog de spin zelf erbij te pakken krijgen en dat is de foto die ik vandaag uitkoos.
22 september Het afgrijselijk gebouwen vretend monster
Nu het nieuwe Hoevezavel eindelijk helemaal klaar is komt de afbraak van het oude gebouw ernaast ook op volle toeren. Ze waren er eigenlijk een jaar geleden al voorzichtig aan begonnen maar het leek daar een beetje stil gevallen. De mogelijke urbexplannen waar we een tijdlang mee rondliepen moeten we nu maar definitief opbergen want ineens gaat het snel. Vandaag zijn we na de wekelijkse wandeling met de bewoners nog eens achter onze camera aan gelopen om de stand van zaken te documenteren. We werden er geconfronteerd met het afgrijselijk gebouwen vretend monster. Het gele gedrocht had zich een weg gebaand boven op het puin tot de plaats waar eens de eerste verdieping was en met zijn beweeglijke lange nek en naar alle kanten grijpende sterke kaken richtte het in een snel tempo een ware ravage aan. Het einde is nu echt heel dichtbij.
Dat een winkel gespecialiseerd in erotische artikelen zijn opwindend geachte kledij komt showen op de Aarschotse Fashion Night vind ik helemaal normaal. Ook dat aspect van het zeer brede kleding gamma mag wat mij betreft aan bod komen. Of dat dan ook echt opwindend is laat ik in het midden. Het zien van de modellen die dat allemaal aan het wellustig toekijkend publiek kwamen tonen was dat alleszins wel in enige mate. Dat er aansluitend nog een erotische show in het programma moest vind ik al een beetje minder vanzelfsprekend maar ik wil geen extremistische heilige zedenpreker zijn en de pret niet bederven dus kan ik er wel mee leven. We zijn wel kieskeurig en kwaliteitsbewust natuurlijk. Als de betreffende act dan erg langdradig is, een aaneenschakeling van suggesties van krachtpatserige standjes en nietszeggende herhalingen van al eerder getoonde nietszeggende poses... dan heeft het bij mij alleszins niet de bedoelde uitwerking. Gelukkig was de belichting vaak heel subtiel en ik kon uit één van de scenes dit naar mijn smaak toch wel geslaagd beeld plukken. Je kunt er weer een verhaal bij bedenken. Mijn interpretatie zou kunnen zijn dat hier net een stomende vrijpartij heeft plaats gevonden, maar de minder opwindende werkelijkheid is dat dit gewoon nevel is die uit een rook machine komt.
Dit is duidelijk een beeld dat ik niet zelf gemaakt heb. Ik heb wel op veel het knopje van mijn camera gedrukt vandaag maar een dergelijk mooi miniatuurtje zag ik er niet uit te voorschijn komen.
Ik vermoed dat dit zelfs geen foto is. In de tijd waaruit dit plaatje stamt bestonden er zelfs geen fototoestellen. Wel liepen er toen enkele supergetalenteerde schilders rond die zeer realistische afbeeldingen produceerden. Vermoedelijk moeten we, om dit te situeren, het in de schilderkunst gaan zoeken. Ik meen hier een van mijn voorvaderen te herkennen, Leopoldus Scriptores samen met zijn medewerkster Theresia Sartora. Door de kennis verworven uit mijn jarenlang bestuderen van het werk van de middeleeuwse meesters meen ik te mogen concluderen dat dit een schilderij is van een van de leerlingen van P.P. Rubens, iemand uit de school van Visualis, namelijk Alexis Tabelleysius.
Hiermee loopt het hoornaarsverhaal definitief ten einde. Nadat we een dikke week geleden beslist hadden dat het toch raadzaam was ze maar te vernietigen en de brandweer de klus vakkundig geklaard had, waren we met de nodige nieuwsgierigheid achtergebleven. Ze hadden ons verteld dat we na enkele dagen het nest er gerust mochten afhalen, de beesten zouden allemaal in het hoornaars-hiernamaals zijn en het product waarmee ze daar naartoe gespoten waren zou helemaal onschadelijk zijn voor mens en dier. Vandaag heeft onze nieuwsgierigheid het gehaald. Het was nog een hele klus om dat gigantische nest van onder de dakrand van de garage uit de wilde wingerd te slopen. Er zaten een stuk of zes lagen raten in, samengesteld uit zeshoekige kamertjes waarin hoornaar-babies op het geboren worden aan het wachten waren. Ik heb uiteraard elke stap van de afbraak fotografisch vastgelegd en ik moet toegeven dat ik onder de indruk was van zowel het kunstwerk als van de afmetingen van die krengen. Dit is een nog niet helemaal volgroeide pop die ik uit een gaatje kon peuteren. Om de grootte beter te kunnen inschatten heb ik er als referentie een één Euro muntstuk langs gelegd.
Hoevezavel. We kwamen er ooit terecht doordat de mama van het vrouwke er haar laatste dagen mocht verblijven. We zijn er nadien als vrijwilliger altijd weer blijven terugkomen. Al snel bleek dat naast animeren, wandelen en bezigheidstherapie er nog een manier was om me nuttig te maken. Als hobbyfotograaf werd ik binnen de kortste keren geaccepteerd als de persoon die wandelingen, feesten en gebeurtenissen in beeld bracht en mijn fotos werden dan ook gebruikt in het tijdschriftje De Klepperman, bij projecties en bij festiviteiten. Regelmatig kwamen er ook bijzondere opdrachten voorbij. Ik herinner me bijvoorbeeld dat ik tijdens het jaarlijks fotosalon van onze fotoclub ooit een paneel volgehangen heb met een selectie uit een reeks van een tweehonderdtal fotos "Senioren in Glitter en Glamour". Vandaag - en aanstaande woensdag ook trouwens - was ik opnieuw in de weer om alle bewoners te fotograferen. Het thema was deze keer "De Middeleeuwen" en ik prijs me gelukkig dat ik deze keer de hulp kreeg van mede-fotoclublid Alex. Die zorgde voor de logistieke ondersteuning door ter plekke meteen van elke shot een 10x15 afdruk te fatsoeneren en af te printen.
Maar vooral wil ik bij deze mijn respect uitdrukken voor het animatieteam. Als ik ooit - je weet maar nooit, de tijd staat niet stil - in een zorgtehuis terecht kom, hoop ik daar even gemotiveerde en gedreven medewerkers te treffen. Het team waar wij vandaag mee samenwerkten wilde na 120 fotoshoots met niet altijd even makkelijk te motiveren of in een aanvaardbare pose te zetten bewoners, verkleedpartijen en vaak moeilijke fotomomenten zelf ook nog op de foto in de kledij die we de hele dag al de bewoners hadden aan gepast. Voor één keer wil ik ze één voor één bij naam noemen. vlnr. Marcia, Linde, Tom, Chris, Lotte, Heidi, Peter en Jef... en dan vergeet ik nog enkele vrijwilligers die al naar huis waren en Theresia die drie maanden lang al die kleren in elkaar naaide. Respect.
