een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
17-05-2020
17 mei Just geocaching
Hehe, de wereld is weer een heel klein beetje terug normaal geworden. Ik ben na al die tijd weer eens met mijn geocachemaatjes Jackie en Annemarie op pad geweest om een en ander te zoeken, social distancing en alle mogelijke andere veiligheidsregels in acht nemend natuurlijk. Het Winkelsbroek was het decor waarin we een tijd lang mochten vertoeven. We genoten van de zoektocht, de natuur, de rust en uiteraard namen we er ook uitgebreid de tijd voor, de cijfertjes zijn immers minder belangrijk dan de beleving. Op dit rustige plekje kon ik mijn gezellen mooi in de compositie inpassen.
Zoals ik gisteren al aangaf probeer ik de fietstochten interessant te houden door zo weinig mogelijk langs dezelfde wegen te rijden. Er zijn van het Kempisch kanaal terug naar thuis meer alternatieve routes dan die welke ik meestal neem. Vandaag kwam ik door een straatje gefietst waar een creatieveling tientallen beelden in zijn tuin had staan en ook aan de overkant van de weg had hij een uitbreiding aan zijn expo gemaakt. Een van de beelden daar droeg een mondmasker en ja, dan maak je de link, stop je, fotografeer je en vind je de plaat blog-waardig.
In de loop van de namiddag ben ik naar Turnhout gefietst om enkele boodschappen te doen. Ik probeer mijn tochten altijd zo gevarieerd mogelijk te plannen en zeker niet twee keer dezelfde weg te fietsen. Het eerste stuk van de terugweg liep langs de spoorweg richting Tielen en net voor ik onder de E34 zou rijden hoorde ik in de verte een trein naderen... effe stoppen natuurlijk en enkele foto's schieten... De voorbereidende klas voor het eerste leerjaar graffity-spuiten is aan het werk geweest in de voorgrond maar dat kan de pret niet drukken, ik vind deze plaat wel geslaagd. Uiteraard heb ik ook een foto van de locatie zonder trein, en dan zie je dat aan de overkant van het spoor de meer gevorderde graffity-artiesten aan het werk waren. Dat zal ik morgen op Facebook plaatsen. Het was moeilijk kiezen...
Net voor de corona lockdown over ons heen gedonderd kwam was ik nog bij de oogarts geweest en had ik een voorschrift voor een nieuwe bril meegekregen. Na 2 maanden in ons kot ben ik er vandaag eindelijk mee naar een opticien geweest in Herentals.
We parkeren de wagen gewoonlijk langs de Belgielaan als we gaan winkelen in Herentals, zo ook vandaag, we nemen dan het smalle wandelstraatje langs het stadspark richting Zandstraat en komen zo snel waar we zijn willen. In dat smalle wandelstraatje zag ik plots de mogelijkheid om nog eens samen met het vrouwke op de foto te gaan... met een knipoog naar social distancing zelfs. Elk om beurten in een van de doorkijkjes van uit de parking, twee foto's van uit hetzelfde standpunt samengevoegd... en klaar is kees.
Toen we vertrokken richting Smallebroeken voor een van de dagelijkse wandelingen stoorden we een eekhoorn in zijn bezigheden. Het beestje vluchtte vierklauwens de dichtst bijzijnde boom in, maar dat was eigenlijk maar een heel klein en dun boomke. Toen hij bovenin zat te aarzelen of hij wel de sprong zou wagen van af een zijtak naar de volgende dikkere boom duurde dat net lang genoeg voor mij om scherp te stellen en af te drukken.
Deze stoere knaap liep samen met een aantal jonge koeien in een wei langs de Smallebroeken. Het moet zijn dat hij op een of andere manier te weten gekomen was dat ikzelf ook een stier ben want hij vertrouwde het helemaal niet dat ik daar in de omgeving maar bleef rondhangen met mijn fototoestel. Telkens ik stopte om een foto te maken positioneerde hij zich tussen mij en zijn harem. Hij deed alsof hij heel relax aan het grazen was maar hij hield mij echt wel in de gaten. Op zich vond ik dat helemaal niet erg want zo werd het me wel erg gemakkelijk gemaakt om een goede compositie te maken.
Het vrouwke moest vandaag weer op controle in Herselt na haar oogoperatie en door de corona-maatregels mag ik nog altijd niet mee naar binnen. Liever dan op de parking in de auto te wachten koos ik deze keer voor een wandeling langs de plaatselijke rivier, de Grote Nete. Ja, je leest het goed... de Grote Nete was het decor waarin Phaido en ik vanmiddag op verkenning gingen en niet onze thuisrivier de Kleine Nete. Waarom de ene groot en de andere klein genoemd wordt is me onduidelijk trouwens. Ik heb de indruk dat de kleine groter is dan de grote... Het was er erg mooi wandelen, dat dient gezegd en er dienden zich meerdere fotomogelijkheden aan. Eén van de opnames toon ik bij deze.
