een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
23-05-2021
23 mei Horeca.
De horeca is een bedrijfstak die me wel erg nauw aan het hart ligt. Ik begrijp dat de ganse economie en bij uitbreiding de ganse wereld doorheen een moeilijke periode gaat met al die corona-maatregels, maar de horeca wordt wel extra zwaar getroffen ( en de klanten ervan ook ). Er mochten wel al terrassen worden geopend, sommigen hebben dat ook gedaan anderen niet, wegens niet rendabel en als er geen terras was kon je sowieso niet open. Ik toonde op deze pagina's al eerder een foto van een totaal verkommerde zaak in Oud Turnhout. Vandaag kwam ik in Kasterlee langs deze nog altijd gesloten tapasbar. Met zulk een klein terrasje kun je hooguit acht mensen ontvangen en wordt het moeilijk. Benieuwd of ze dit nog helemaal gefatsoeneerd krijgen vóór de 9de juni als alles helemaal open mag.
Wat een rotweer kregen we vandaag. Fotograferen was er niet bij. Ik val dus noodgedwongen terug op iets van gisteren. Uit de reeks van het windmolenpark toonde ik al een beeld. Maar we waren ook voor een andere reden in Pelt. We kwamen namelijk afscheid nemen van een kennis in het uitvaartcentrum Severens. In de straat er pal tegenover zagen we dat er een verbinding was via een soort loopbrug tussen het rustoord ( eigenlijk hoor je tegenwoordig zorgtehuis te zeggen ) aan de ene kant van de straat en aan de andere kant ik vermoed een aantal service-flats. Doordat de zon fel in de gekleurde glazen zijwanden scheen in tegenlicht trok dat wel erg dwingend mijn aandacht en ik kon het niet laten snel mijn Sonytje boven te halen.
Ik ben in de loop van de avond samen met schoonbroer Swa eens van Lommel Barrier langs de noordkant van het Kempisch Kanaal richting Pelt gewandeld om daar een kijkje te gaan nemen naar de stand van zaken bij de opbouw van het windmolenpark. De derde mastodont gaat binnenkort verrijzen en alle ingrediënten liggen er al klaar om gemonteerd te worden. We vonden een niet helemaal hermetisch afgesloten hek rond de werf en omdat we nergens een bordje met verboden toegang gezien hadden voelden we ons vrij om de locatie te betreden. Een van de eerste foto's die ik scoorde was dit beeld van de drie wieken die binnenkort er voor zullen zorgen dat de er aan gekoppelde turbine 4mW zal produceren ( ik heb de site van de firma STORM bezocht ). Het worden naar ik las de hoogste windmolens in België. De tiphoogte is 170 m. Elk van deze wieken is meer dan 70 m lang. Als referentie wil ik even meegeven dat het atomium 102 m hoog is en de OLV-toren in Antwerpen 123 m.
Na een tijdje rondhangen op de werf en ettelijke foto's kwam er toch plots een alarmsignaal uit de luidsprekers. Tja dan neem je toch maar het zekere voor het onzekere en zorg je er voor dat je zo snel mogelijk weer buiten het hek op het fietspad langs het kanaal staat.
De dreigende lucht die links in beeld al te zien is heeft ons uiteindelijk toch nog een beetje karma bezorgd...
Ik ben deze namiddag enkele kapellekes opnieuw gaan fotograferen. Ik meende verstaan te hebben dat bij iedere kapel één foto zou gekozen worden en dat foto's met vrijwilligers erbij de voorkeur kregen. Foto's zonder vrijwilliger die ik ook wel had gemaakt had ik al in de prullenbak gekieperd en die had ik ook al leeg gemaakt. Toen bleek dat alle kapellen ook zonder vrijwilligers welkom waren voor het archief. Eigenlijk vond ik het niet eens erg, zo had ik een goede reden om weer eens te gaan fietsen en dat had ik erg nodig.
Gelukkig heb ik tijdens mijn tocht ook andere onderwerpen in beeld kunnen nemen. Waar de Goorse weg over de tunnel van de N19g loopt ben ik even de trap opgelopen om eens links en recht te speuren naar mogelijk interessante beelden. Deze keer had ik geluk. Een paard en span combinatie dwarste net de door de werken ontboste strook. Met de telelens lijkt het allemaal compact, samengedrukt en vlakbij, maar in werkelijkheid zijn de afstanden toch wel behoorlijk groter. Ik vind het wel een mooi beeld.
Een iets minder leuk verhaal vandaag. Toen ik tijdens de avondwandeling met Phaido voorbij de terreinen van LRV de Kempenridders kwam gewandeld merkte ik dat er enige commotie was. Een paardje - een grote pony eigenlijk - liep vrolijk zonder ruiter rond op het afgesloten terrein met de springbalken. Had het zich losgerukt, was het ergens van geschrokken? Wie zal het zeggen. Het genoot alleszins flink galopperend van de tijdelijke vrijheid. De zichtbaar over zijn toeren zijnde eigenaar probeerde vruchteloos het dier te pakken te krijgen. Na een tijdje kreeg hij hulp van enkele andere clubleden maar ook met z'n drieën maakten ze eigenlijk geen kans. Ik had ondertussen de kleine Sony boven gehaald en maakte de ene foto na de andere. Uiteindelijk kon een jongeman die naast het terrein stond samen met zijn vriendin heel rustig het paardje benaderen en tot bedaren brengen. Eind goed al goed denk je dan. Maar toen kwam de ondertussen ziedende eigenaar het arme dier overnemen en meteen kreeg het al enkele flinke porren en werd het brutaal weg geleid van het terrein richting paardentruck. Een dame - waarschijnlijk echtgenote van de man- en een kind - waarschijnlijk de jonge ruiter van het paardje - liepen er langs en probeerden de man tot rede te brengen maar daar was geen lievemoederen aan besteed. Het arme dier werd met geweld de loopplank op gestampt en het pijnlijk gehinnik was tot ver in de omtrek te horen.
Daar sta je dan en dan dacht je dat met een dier omgaan gebaseerd is op het creëren van vertrouwen en vriendschap, op wederzijds respect en begrip. Dit dier is volgens mij voor altijd zijn vertrouwen in het "baasje" kwijt.
Enkele minuten later toen ik met medefotoclublid Ludo stond te praten kwam de gele vrachtwagen met groene paardenlaadbak tegen hoge snelheid over het kruispunt geraasd, zonder stoppen. Baasje was nog altijd niet bedaard blijkbaar. Verdient ook de nodige stompen vind ik.
Er staat niemand herkenbaar op deze foto dus ik mag aannemen dat ik die zonder privacyregels te overtreden ook mag plaatsen.
Op een kort fietstochtje na en een nog kortere avondwandeling na ben ik nauwelijks de deur uit geweest. Druk bezig met van alles en nog wat. Maar ook thuis, door het raam bijvoorbeeld, kan je regelmatig interessante onderwerpen zien die een foto waard zijn. Ik ga er van uit dat mijn vogelkennis net groot genoeg is om met enige zekerheid te mogen stellen dat dit een vrouwtjesmerel is, een merelin dus. De ingezaaide bloemenweide ligt nog altijd even braak als eergisteren, wat logisch is natuurlijk maar toch kijk ik meerdere keren per dag om te zien of er al leuke dingen naar boven komen. Het enige wat ik te zien krijg zijn vogels die blijkbaar een luilekkerland ontdekt hebben: roodborstjes, mussen... veeeeel mussen, kauwen, enkele vinken en twee merelkoppels die blijkbaar nog een nest aan het bouwen zijn want die verzamelen strootjes, grasjes en andere sprieten met hele bekkenvol. Mevrouw merel wilde graag even poseren.
De ondertussen bijna traditionele jaarlijkse foto van het vrouwke en Phaido tussen de brembossen op het braakliggende stuk grond schuin tegenover ons huis zal dit jaar helaas niet voorbij komen. Het perceel is opgedeeld in vier kavels en daar zullen binnenkort waarschijnlijk weer nieuwe buren bijkomen. De brem is ondertussen grotendeels verwijderd en de weinige struiken die er nog staan vormen niet meer die weelderige achtergrond die ik altijd al zo leuk vond. Dan ga je voor een andere benadering natuurlijk. Ik kon één enkel brembloemeke te pakken krijgen net op het moment dat de zon er toch op zat. Klik. Voor een foto van het vrouwke en Phaido tussen de brem moet ik een andere locatie zoeken... maar die zijn er nog wel in de regio. Wordt misschien vervolgd.
). Er mochten wel al terrassen worden geopend, sommigen hebben dat ook gedaan anderen niet, wegens niet rendabel en als er geen terras was kon je sowieso niet open. Ik toonde op deze pagina's al eerder een foto van een totaal verkommerde zaak in Oud Turnhout. Vandaag kwam ik in Kasterlee langs deze nog altijd gesloten tapasbar. Met zulk een klein terrasje kun je hooguit acht mensen ontvangen en wordt het moeilijk. Benieuwd of ze dit nog helemaal gefatsoeneerd krijgen vóór de 9de juni als alles helemaal open mag.
