een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
27-10-2019
27 oktober De markt
De weermannen en -madammen hadden ons dan wel een natte en koude zondag voorspeld, maar al bij al viel het nogal mee in onze Kempen. Vooral na de middag werd het steeds maar beter en toen wij op de markt in Herentals geparkeerd waren en ik me omdraaide zag ik dit beeld. De lakenhal en de gebouwen rond de markt spiegelen in de blinkende overkapping van de bushalte. Dit kon ik niet laten liggen natuurlijk. Alweer een toevoeging aan mijn verzameling spiegelingen, al is dit wel een zeer a-typische.
Een lange rechte weg, geen verkeer zover je kijken kunt, ook niet achter me... Al redelijk mooie herfstkleuren die nog eens extra belicht worden door een vandaag nog ijverig schijnend zonnetje... Dan zet je de wagen toch even aan de kant en je gaat midden op de weg staan om een foto te maken...
Ik gooi het vandaag weer eens over een heel andere boeg. Of ik dit bij architectuurfotografie of minimale fotografie moet klasseren weet ik niet. Ik zag gewoon een interessant beeld toen we zaten te vergaderen in de stille ruimte van Hoevezavel met de vrijwilligers en de leden van het animatie-team. De lichtkoepel boven het gewelfde plafond leek me erg uitnodigend. Ik heb de camera genomen en gekadreerd zoals ik het voor ogen had. Uiteindelijk heb ik thuis de opname alleen nog een heel klein beetje moeten draaien om de lamp echt vertikaal te laten hangen. Dat vond ik nodig, minimaal één bepalende vertikale of horizontale lijn in dit soort composities om voor rust te zorgen. De gebogen lijnen worden gevormd door het gewelfde plafond, maar dat had de architectuurliefhebber al lang begrepen natuurlijk.
In de loop van de vooravond trok ik nog eens met Phaido de Smallebroeken in en toen we weer bijna terug in de bewoonde wereld waren, nabij het begin van de bebouwing in de Dressenstraat liepen we steeds dichter achter een stelletje met hond dat ook wandelplezier aan het plukken was. Phaido is meestal niet vooruit te branden op het einde van een wandeling, maar als er een hondje voor ons loopt hoef ik 'm niet te porren.
In het mooie avond-tegenlicht vond ik het beeld te uitdagend om niet te fotograferen, dat dit in zwart wit moest leek me evident.
Sta me toe voor één keer eens een uitzondering te maken op de mezelf opgelegde regel. Dit is geen foto of collage van vandaag, meer nog het is geen collage die ik zelf gemaakt heb of een foto die iemand anders met mijn toestel maakte. Ik wil namelijk ook op deze plaats even publiciteit maken voor het komende salon van onze fotoclub Visueel. Op Facebook heb ik dit ook al geplaatst maar misschien bereik ik langs deze weg wel personen die Facebook maar niks vinden... Iedereen is dus van harte welkom en het zal weer mooi zijn, neem het maar van mij aan. De datum en uren zijn duidelijk leesbaar.
... en om enigszins af te zwakken wat ik in het begin stelde, zoals er van alle leden van de club een foto in deze collage zit is er ook een van mij bij. Je mag raden welke...
In tegenstelling tot vorige jaren hebben we dit jaar thuis nauwelijks koolmezen gezien. Kwam het door de verdelgingsmiddelen tegen de buxusmot of rups of waren er andere oorzaken? Wie zal het zeggen... We hebben ze gemist alleszins.
Misschien ook waren ze gewoon verhuisd en als dat zo is weten wij sedert vandaag waar naar toe.
Nagenietend van een erg mooi geocacherondje in Corsendonk zaten wij op het terras van het Corsendonks Hof. De koolmezen vlogen ons langs alle kanten om de oren. Toen er eentje op zo'n 3 meter afstand op te top van een struik kwam zitten om te wachten of er misschien iets van de tafel viel zag ik mijn kans schoon om hem/haar van dichtbij in beeld te nemen.
Op deze plek heb ik al vaker koeien gefotografeerd en ik meen dat er ook al ooit beelden daarvan op deze pagina's zijn voorbij gekomen. Door de behoorlijk natte weersomstandigheden van de laatste tijd was de habitat waarin die dieren leven enigszins veranderd. De voederplek was nog altijd op dezelfde plaats maar het gras er rond was al langer zwarte aarde geworden. Die zwarte aarde was via modder naar modderige smurrie getrapt door de vele poten die onder de naar eten zoekende runderen zaten.
Enerzijds vond ik het in eerste instantie wel een grappig beeld - ik bedacht nog dat we hier te maken hadden met kortpootkoeien - maar langs de andere kant geloof ik dan toch ook wel dat een vetmestkoe ( dit zijn geen melkkoeien he, deze kudde wordt op gewicht gebracht voor het slachthuis ) toch ook recht heeft op een koe-waardig leven. Als ik zag hoe die dieren na de maaltijd zich weer door de smurrie moesten werken om op het groene gras te geraken kon ik alleen maar medelijden opbrengen.
