een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
04-03-2018
04 maart Drie meisjes op een bank
Wat de titel betreft werd ik lichtelijk geïnspireerd door Raymond van het Groenewoud, dat mag wel duidelijk zijn.
De dames hebben lekker plaatsgenomen op een rustbank terwijl de heren van het gezelschap over het brugje zo'n 50 m verder de eindlocatie van een leuke multicache aan het loggen zijn. Op zondag is het traditiegetrouw geocachedag met ons collectief Het Blauw Kanneke. Het vrouwke kon niet mee vandaag, die zit dus niet bij het ladies-clubje.
We hadden een relatief korte maar leuke multicache op het programma gezet vandaag, de essentie van wat geocachen eigenlijk hoort te zijn, namelijk het ontdekken van onvermoed leuke plekjes waar je anders nooit zou zijn terecht gekomen. Het Pastoorsven in St Huibrechtslille is zo'n plek. De wandeling was niet eens zo lang, zo'n 3 km - meer zou ik met mijn voetproblemen niet aangekund hebben trouwens - maar we hebben er zeer van genoten. Dat ik helemaal op het einde de meegenietende dames ook nog op deze manier te pakken kreeg was nog een lekker toetje voor deze fotograferende jongen.
De laatste dag van de winterprik zo vertelden ons alle weermannen en vrouwen. Het was dus waarschijnlijk de laatste keer dat we sneeuw zagen deze winter, ik mag het hopen trouwens, en Phaido zal ook weer minimaal drie seizoenen moeten wachten voor hij weer kan rollebollen in de sneeuw. Hij blijft dit wonderbaar vinden. Als we hem 's morgens uit laten en hij ziet het witte spul, dan staat ie eerst enkele seconden verbluft te kijken en dan gaat ie er zich in rollen en wentelen en keren dat het een lieve lust is om te zien. Ik had niet toevallig de camera al bij de hand toen we van morgen de deur open trokken.
We moesten onlangs met de fotoclub de werken van een bevriende club jureren. Er waren behoorlijk wat foto's van schapen bij. Ik vermoed dat die gasten gezamenlijk een herder met kudde zijn gaan opzoeken, als clubuitstap of zo, en dan allemaal met vergelijkbare opnames zijn terug gekomen. We hebben dat over elkaars schouder mee fotograferen vroeger ook wel eens mee gemaakt, maar we zijn daar van afgestapt. Enfin, ik was niet erg enthousiast en ik herinner me dat ik niet gul was met de punten.
En daar stond ik dan, tijdens een frisse namiddagwandeling in de Smallebroeken, langs een wei waar twee schapen de kou stonden te trotseren. Was het omdat ze gezelschap zochten, uit nieuwsgierigheid of wilden ze ons iets zeggen of vragen? Ze kwamen alleszins snel naar ons toegelopen toen we er voorbij wandelden. Ze hadden een warme jas aan, dat wel, maar iets vertelde me dat ze toch ook liever in een warme stal zouden gelegen hebben. Toen ze zo stonden te poseren kon ik niet anders dat ze even een fotoshoot te gunnen.
Ik moet vandaag helaas teruggrijpen naar een foto van gisteren. Door mijn verkoudheid ontbrak de puf om er op uit te trekken nog altijd. De ijzige kou en de wind, gecombineerd met mijn nog steeds weerbarstige achillespees en hiel waren ook niet echt bevorderlijk om me de deur uit te krijgen.
Om de sneeuwklokjes te fotograferen was ik gisteren bij het kasteeltje Le Paige in Herentals, Daar staan er massa's wist ik. Uiteraard maak ik dan van de gelegenheid gebruik om de camera ook op diverse andere onderwerpen te richten natuurlijk. Het kasteeltje zelf is eigenlijk al zo vaak gefotografeerd dat je er nauwelijks nog een originele opname van kunt maken. Ik heb het eens op deze manier geprobeerd. In principe hou ik niet zo van invallende perspectieflijnen en ik probeer die meestal te vermijden en occasioneel probeer ik de perspectiefwerking ook wel te verwijderen of op z'n minst te verminderen in de nabewerking. maar als je dan toch voor perspectief gaat, doe het dan extreem dacht ik: de groothoek er op en van dichtbij schuin naar boven.
Voor iedereen die niet vertrouwd is met onze regio zal ik morgen een iets meer conventionele foto van Le Paige op mijn Facebook-pagina zetten want die heb ik uiteraard ook gemaakt.
Het is nog steeds van uit een zeer gehandicapte uitgangspositie dat ik elke dag toch weer een minimum aan fotografie probeer te doen. De mobiliteit is er lichtjes op vooruit gegaan door de gedwongen rust, maar de verkoudheid woekert verder. Deze voormiddag heb ik een tijdje achter het raam gezeten en ik heb zowaar weer enkele vogeltjes te pakken gekregen maar ik wilde toch zo graag weer eens de deur uit... al was het met de wagen. Binnen blijven hoeft niet las ik evenwel op het net, da's alleen maar goed om anderen niet te besmetten.
Sneeuwklokjes, die wondere bloemekes die miraculeus geen last schijnen te hebben van de kou, daar wilde ik wel eens mee aan de slag. Ik heb ze vroeger ooit gefotografeerd toen ze dapper in de sneeuw overeind bleven en vandaag wilde ik graag zien of ze ook tegen deze ijzige vriestemperaturen bestand zijn. Jawel dus.
Groot diafragma, één klokje scherp en al de rest is voor rekening van de bokeh-eigenschappen van de lens...
Alsof ik nog niet voldoende gehandicapt ben met die weerbarstige achillespees en hiel ben ik sedert gisteren ook nog snipverkouden, ik reutel, rochel en kuch gelijk een oud Trabantje... Geen sprake van wandelingen of fietstochten, gewoon thuis uitzieken, mijn stappenteller staat vandaag op... 's kijken... 288 !!! Da's een absoluut laagterecord en ik ben niet van plan dat nog ooit te benaderen, laat staan te evenaren.
Wat doet een mens dan? Ik moest sowieso eigenlijk al lang een nieuwe profielfoto maken voor mijn facebook-account, ik stond daar nog altijd als Kerstman te kijk. Daar heb ik me dan vandaag maar mee bezig gehouden. Dat ik mezelf zelden serieus neem en flink kan relativeren mag nu ook weer blijken uit deze "selfie".
Als je stelt dat het dezer dagen best friskes is buiten dan is dat een understatement. Nu kun je me bezwaarlijk een koukleum noemen maar bij het zicht van deze koene bootslieden kreeg ik toch wel enkele plaatsvervangende rillingen. Ik stond op het brugje aan de vistrap in Herentals, bij "de Hut", om er eens rond te kijken en niet geheel toevallig had ik de teletoeter op mijn toestel zitten. Het was er erg rustig, zeker met dit weer, weinig beweging ook, wat verdwaalde meeuwen en enkele eenden, mannetjes, woerden dus, die samentroepten en van tijd tot tijd de vrouwtjes lastig vielen. Ik had er al enkele gefotografeerd, niks wereldschokkends en ik hield het eigenlijk voor bekeken maar net toen ik terug naar de parking wilde stappen zag ik in de verre verte beweging op de Nete. Er kwamen warempel enkele kano's aangepeddeld. Nu is de afvaart van de Kleine Nete een populaire toeristische attractie in onze regio, maar dan ga je er toch van uit dat zoiets in het warme seizoen gebeurt, niet in de vrieskou. Het leverde me alleszins weer een plaatje op dat net iets interessanter is dan de zoveelste meegetrokken opname van een overvliegende watervogel.
