een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
01-10-2017
01 oktober Paula
Een mens heeft in zijn leven nogal wat kennissen, vrienden, relaties... sommige zijn diepgaand, andere oppervlakkig, kortstondig, langdurig, knipperlicht en alle mogelijke soorten daar tussenin. Soms gebeurt het dat iemand waar je echt wel een leuk kontakt mee had plots uit je leven verdwijnt om een of andere reden en dat de enige draad die je nog verbindt de jaarlijkse nieuwjaarskaart is omdat het adres nu eenmaal nog in je bestand zit. En dan gebeurt het ook wel eens dat plotsklaps er weer een nieuwe impuls gegeven wordt aan het kontakt.
Paula is een creatieve, toffe madam die we vele jaren geleden leerden kennen als vriendin van iemand waar we toen wel eens mee samenwerkten in de muziekwereld. We waren aangenaam verrast dat we maanden voor het jaarlijkse nieuwjaarskaartje een bericht van haar in de bus kregen, een uitnodiging voor de openingsreceptie van de tentoonstelling van haar grafisch werk in Wimmertingen. Om een lang verhaal kort te maken: we zijn er vandaag naartoe geweest. Het was alsof we gisteren nog samen gezeten hadden, de vriendschap was nog helemaal intact. Dat ze het in zich had om prachtige expressieve dingen te maken - kunst - wisten we al lang. Vandaag bleek dat ook. Bij deze een foto van twee prachtvrouwen... de kunstenares en het vrouwke voor een mooie serie aquarellen.
Ik heb vandaag een lichtelijk bizarre foto in de aanbieding. De beautyspiegel die in onze badkamer tegen de spiegel van een kastje kleeft, tegenover de grote spiegel boven de wasbekkens aan de tegenoverliggende muur had al een tijdje mijn interesse. Ik vind het intrigerend hoe lenzen en spiegels het beeld vaak omkeren en vervormen. Deze foto heb ik 180° gedraaid, hij staat op z'n kop dus. Tussen de vele min of meer onscherpe spiegelingen en de omhoog hangende handdoek(en) is er een zeer vervormd scherp beeld in de holle beautyspiegel. Dit soort optische grapjes vind ik interessant genoeg om er voor een keertje eens mee te spelen.
Met een dag vertraging ben ik tijdens de ochtendwandeling dan toch maar op paddenstoelenjacht gegaan. Ik had gisteren al enkele mogelijke doelwitten genoteerd, enkele inktzwammen, een mooie kastanjeboleet die vandaag gevandaliseerd bleek trouwens, enkele soorten waarvan de naam mij helaas onbekend is maar vooral een lief baby-vliegenzwammetje. Die was er gelukkig nog wél. De dennenappels in beeld heb ik er zelf bij gelegd, ik geef het toe, kwestie van de compositie een beetje interessanter te maken.
Ik vermoed dat er binnenkort nog wel enkele paddenstoelen zullen voorbij komen. Het lijkt er immers op dat ze dit jaar vroeger en talrijker op het appél zijn in de nog jonge herfst.
Ik had tijdens de ochtendwandeling vergeten mijn fototoestel mee te nemen. Dan zie je natuurlijk enkele uitdagend mooie paddenstoelen. In de loop van de vroege namiddag ben ik dan opnieuw de Smallebroeken ingetrokken, Phaido vond dat niet erg want die mocht alweer mee, maar van fotograferen kwam ook deze keer niks in huis. Onderweg zag ik in de verte iets blonds met een kwispelstaart en toen we dichterbij kwamen ging ie liggen, precies zoals Phaido altijd doet als hij onbekende mensen of honden ziet in het bos. We hebben het van op afstand even aangezien en toen zijn we toch maar dichterbij gegaan. We hebben kennis gemaakt met Phaido twee. Ze konden het blijkbaar goed met elkaar vinden, de beide Golden Retrievers. Phaido houdt altijd wel een beetje reserve met vreemden - sinds ie ooit gebeten is door een Duitse Herder is ie op zijn hoede - maar al bij al hebben ze zeker een kwartier samen gespeeld. Het baasje van Phaido twee was nergens te bekennen. Erger... toen we beslisten verder te gaan kwam ons nieuwe vriendje vrolijk met ons meegelopen. Verloren? Weggelopen? Gedumpt? Wie zal het zeggen. Ik besliste maar naar het vrouwke te bellen en te vragen ons op te pikken met de wagen, dan zouden wij de vondeling wel bij de dierenbescherming afzetten in de hoop dat ie gechipt was en de eigenaar zo kon getraceerd worden. Toen het vrouwke met de wagen tot bij ons kwam zette ons nieuwe vriendje het evenwel op een lopen en kwam er een abrupt einde aan onze ontmoeting... en aan onze paddenstoelenzoektocht.
Ik heb de voorbije dagen mijn stappenteller schromelijk op zijn honger laten zitten. Nu ik me weer wat beter voel heb ik deze middag maar een extra wandeling ingelast om het week- en maandgemiddelde alsnog ietwat op te krikken. Tijdens mijn tocht doorheen de bossen tussen Balance Health Center - waar ik me door het vrouwke had laten naar toe voeren - en thuis kwam ik ook weer aan fotograferen toe. Ergens diep verscholen in het groen zag ik dit weekendhuisje. Of het er legaal staat laat ik in het midden. Anders dan de meeste andere, die ondertussen verplicht afgebroken zijn staat het er nog alleszins. Wat kan het mij schelen trouwens. De eigenaars hebben er zeker een kleurig geheel van gemaakt. Ik denk dat ze alle restjes verf van vele klussen hebben mee gebracht om met rode, gele, groene, oranje en andere tinten hun verblijf op te vrolijken.
Ik voel me nog altijd een beetje ziekskes, ben zelfs niet mee gaan wandelen met het vrouwke en Phaido deze morgen. Wat doet ne mens dan naast een beetje lamlendig op de canapé liggen? Fotos afprinten voor het salon, inderdaad, op het gemakske, sudokus oplossen en ik wilde toch ook eens iets anders proberen. We hebben een vriendin die puzzels in elkaar knutselt in haar vrije tijd namelijk en ik dacht "da kan ik ook...", geen geavanceerde werkstukken met twee- of drieduizend stukskes zoals Annemarie, neen, ge moet klein beginnen he. Dit eerste probeersel van 6 bij 4, samen goed voor 24 stukken, heb ik bijna klaar. Ik denk dat ik al zie wat het gaat worden. Ik zou hem "Paniek" willen noemen.
Voor de Photoshoppers: dit zijn 25 lagen. Ik kan hem natuurlijk ook helemaal door elkaar schudden, maar dan wordt het een stuk moeilijker om de inhoud te herkennen he.
Dag drie van mijn zelf opgelegde alcoholvrije periode en lap... ik voel me een beetje ziekskes. Een keel als schuurpapier, hoofdpijn, flanellen knieën... na de ochtendwandeling ben ik, ondanks het zeer lokkende prachtige nazomer-weer niet meer de deur uit geweest en fotograferen was er niet bij vandaag. Dan grijp ik om de dagelijkse routine niet te onderbreken maar weer naar een oudere foto. Ik ben trouwens volop bezig met het reorganiseren van mijn ondertussen gigantische fotoverzameling. De overstap naar iMac is nog niet helemaal voltooid en zodoende neus ik op een dag als vandaag dan maar door oudere mappen om alles netjes gesorteerd te krijgen en waar nodig naar de prullebak te sturen. Dit beeld komt uit de shoot van vorige week toen ik met fotomaatje Alex enkele dagen in Lommel was om in het zorgtehuis alle bewoners te fotograferen in een middeleeuws decor. De fotos zijn ondertussen al overhandigd aan de animatiedienst en nu selecteer ik de allerbeste uit de reeks om te bewaren. Deze foto van Luc is daar zeker bij. Ik mag hem een vriend noemen, we plagen elkaar wel eens als het met onze respectievelijke favoriete voetbalteams even wat minder gaat. Hij zal het zeker niet erg vinden dat ik dit op deze pagina's toon: Luc als vrolijke boter karnende middeleeuwse keuterboer.
 "Very Happy"){kind=icon}
