een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
17-01-2021
17 januari Het grote Netewoud
Bomen in het grote Netewoud. Van Meerhout naar Geel Bel en terug, langs mooie gevarieerde wandelpaden, we hebben met ons geocacheclubje vandaag weer - coronaproof - genoten van een bijzonder mooie tocht. Dat we onderweg een heuse stortbui over ons heen kregen kon de pret niet drukken, gelukkig vonden we een gammele stal onderweg om te schuilen tot de zondvloed voorbij was. Uit de oogst van foto's koos ik er voor mijn collega's eens op deze manier te fotograferen. Als fotograaf kies je er voor je te laten uitzakken om langs achter te fotograferen of je kan ook vooruit spurten om voorsprong te nemen en de groep van voren in beeld te nemen. Dat laatste heb ik occasioneel ook wel een enkele keer gedaan maar als senior vind ik het achterblijven toch net iets leuker.
Sneeuw !!! Nu ja, met weinig zijn we al tevreden. een flinterdun laagje was voldoende om ons naar buiten te lokken, zoekend naar witte pracht en hopend op leuke beelden. De landschapsfoto's wilden maar niet opduiken merkten we. Toch kenden we snel succes qua onderwerpkeuze. De shetland paardjes, die we wel eens vaker als onderwerp kiezen, waren door de weersomstandigheden blijkbaar bijzonder geëxciteerd. Ik mocht een wedstrijdje vrije stijl bekijken tussen twee kemphaantjes... of moeten we hier spreken van kemppaardjes? Het derde lid van de familie had alleszins geen last van de adrenaline-opstoot wat zij/hij graasde rustig verder.
Iedere Antwerpenaar zal je vertellen dat de naam van zijn stad komt uit de legende van de Romeinse soldaat Silvius Brabo die de hand afhakte van de reus Antigoon en die dan in de Schelde gooide. Handwerpen... snapt U 'm? Of dit correct is laat ik in het midden. Feit is dat, als je het standbeeld van Brabo bekijkt op de grote markt, hij met de rug naar de Schelde staat en de hand dus de andere kant uit gooit. Foutje... Maar toch kun je niet er niet naast kijken dat er in Antwerpen diverse zeer zichtbare links zijn naar dat handwerpen. Neem nu de snoepjes, de Antwerpse handjes, of de gekende hand op de Meir waar ieder Antwerps kind wel eens op gezeten heeft. En dan is er ook nog deze Hand of Peace van een Chinese kunstenares Yan Shufen waar je niet langs kunt kijken als je met de trein in Antwerpen Centraal arriveert en naar de uitgang loopt.
Wij denken ook aan de vogeltjes. Ieder jaar proberen we in de moeilijkste maanden een beetje hulp aan te reiken in de vorm van veilig water op enkele plekken en iets te eten buiten poes-bereik. Nu kunnen we moeilijk beweren dat we dit jaar een extreme winter doormaken, maar, al was het maar om de meesjes er op te attenderen dat het hier goed toeven is, willen we toch enige versnaperingen bieden. Het bijkomend voordeel is dat ik van achter het raam van een van de slaapkamers aan de achterkant van ons huis er op los kan schieten met de tele lens.
En ja hoor, er komt weer een kanaal voorbij. De kans dat ik langs een kanaal terecht kom als ik ga fietsen is natuurlijk erg groot. Langs het Kempisch Kanaal nauwelijks enkele honderden meters van de plek verwijderd waar ik vorige zaterdag de mistfoto maakte met de spiegeling van de drie daken zag het er nu heel anders uit. Het kanaal is erg breed hier met enkele paaiplaatsen voor de vissen langs de kant en zo lijkt het te slalommen doorheen het mooie landschap.
Als we aan de wandel gaan richting Smallebroeken trekken we via het straatje langs de voormalige frituur het Blokske en het paadje door het bos richting Hoogstraat en als we daar aankomen is er op het graspleintje bij regenweer vaak een grote plas. De nieuwe woningen aan de overkant van de straat stonden zich daar in te spiegelen. Het is geweten dat spiegelingen een van mijn foto dada's zijn neem ik aan, ik kon dus niet anders dan even de tijd te nemen om dit vast te leggen.
Het is een traditie in onze regio, de eerste maandag na Driekoningen is het Verloren Maandag. Dan eten we worstenbrood en appelbollen. Het wordt ook een traditie blijkbaar dat ik daar een foto van maak en op deze blog plaats, al betekent dat in dit geval ook wel dat ik verder niks gefotografeerd heb vandaag. Ook al traditie, merk ik, is de gewoonte dat ik dit dreig te vergeten of dat ik me rijkelijk laat realiseer dat ik nog om worstenbroodjes moet. Zo gebeurde ook vandaag. In de namiddag wandelde ik nog naar de bakker in de Leistraat om een dubbel-, een enkel worstenbroodje en twee appelbollen te halen... alles uitverkocht... als ik 5 minuten wachtte zou er een nieuwe lading enkele worstenbroodjes uit de oven komen. Oke dan maar. In de wetenschap dat het vrouwke er sowieso maar één op kan heb ik er twee per persoon meegebracht en raad eens wie er drie op heeft?
