een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
26-09-2021
26 sept Phaido
Gisteren stond ie maar heel klein op de foto. Vandaag heb ik 'm nog eens van uit een laag standpunt en van iets dichterbij in beeld genomen. Ik weet niet of het therapeutisch werkt maar nu we binnenkort afscheid zullen moeten nemen van Phaido wil ik 'm zo vaak mogelijk fotograferen, kwestie van nog enkele pagina's aan hem te kunnen wijden in het jaarboek 2021 dat ook weer van deze blog zal gemaakt worden... Vroeger wipte hij over deze gevallen boomstam die dwars over het wandelpad ligt, nu stap ie er voorzichtig, pootje na pootje, over.
Vanavond zijn we nog een wandeling gaan maken met Phaido, hij komt daar trouwens al kwispelstaartend op z'n tijd ( nog steeds zo'n drie keer per dag ) zelf om vragen. Toen ik in de Dressenstraat aan het vrouwke vroeg om even te wachten omdat ik wel eens wilde proberen een silhouet-tegenlichtfoto te maken draaide hij zich meteen naar haar met de onuitgesproken vraag "wat is er aan de hand, waarom stop je". Hij blijft dapper zijn rol spelen.
De wandelingen worden steeds korter, we wisten al langer dat onze beste vriend niet erg veel tijd meer over heeft. Zijn hart-probleem zorgt er voor dat hij steeds sneller aangeeft dat de "goesting" op is en dan draaien we weer terug richting thuis. Gisteren vernamen we bij de dierenarts dat dit niet eens zijn enige of zijn grootste probleem is... We dachten dat hij een abces had in zijn wang, maar dat blijkt een agressief, kwaadaardig, snel groeiend kankergezwel te zijn... behandelen onmogelijk, eerder een kwestie van dagen of hooguit enkele weken dan van maanden... Zijn medicatie is ondertussen aangevuld met krachtige pijnstillers en we gaan hem de komende dagen extra verwennen. Ik vrees dat we binnenkort toch een pijnlijke beslissing zullen moeten nemen.
Om de wereld van de kleine dingen te fotograferen heb je niet altijd een macrolens nodig. Soms is een fikse tele ook wel handig, zeker omdat je daarmee wat meer afstand kunt nemen en je onderwerp dan niet meteen wegvliegt als je een foto wilt maken. Bijkomend voordeel is dat je met de tele ook best een kleine scherptediepte krijgt.
Vanavond had ik de 70-300 op mijn toestel staan toen ik wat aan het zoeken was naar interessante beelden. Op en rond de afrikaantjes in de bloembakken voor ons huis zoemden nogal wat beestjes. Ik was bijzonder geïnteresseerd in een grote dikke hommel en toen ze na een aantal mislukte scherpstel-pogingen even wat langer bleef stilzitten kon ik 'm te pakken krijgen.
Toen de zon vanavond toch nog even acte de présence gaf zag ik hoe het tegenlicht mooi in de siergrassen zat in de bloemenweide voor ons huis. Ik heb de macrolens op mijn toestel gezet en ik heb een poging gedaan om het beeld dat ik voor ogen had ook daadwerkelijk te pakken te krijgen. Er is maar weinig echt scherp in deze foto en dat was ook de bedoeling, met de macrolens krijg je sowieso een kleine scherptediepte. Een pittige zwart-wit omzetting leek me ook gepast.
Ik ben deze namiddag een klein rondje gaan fietsen na een halve dag achter ( vóór eigenlijk ) de PC. Toen ik over het sluizencomplex bij Olen reed zag ik in de verte een duwvaartconvooi aanstalten maken om de grootste sluis binnen te varen, twee gigantische zijdelings verankerde bakken met een duwboot er achter. Ik had er geen goed oog in en meende dat dit niet ging lukken. Ik ben dan ook gefascineerd blijven kijken ( en fotograferen ).
Wat opzoekwerk leerde me dat er twee sluizen zijn van 136mx16m en de duwvaartsluis meet 200mx24m.
Man, man, man, wat was me dit een precisiewerk... ik denk dat er langs de beide zijkanten minder dan een halve meter ruimte over bleef maar zowel het binnenvaren, het versassen ( 10 m verval ) als het buitenvaren verliepen vlekkeloos. Vakwerk!!!
21 september Een kunstwerk, het vrouwke en tegenlicht.
Ik ben deze namiddag samen met het vrouwke naar het Prinsenpark ge-electro-fietst om er de tentoonstelling van herfstfoto's van onze fotoclub te gaan bekijken. Uiteraard had ik die allemaal al eerder gezien, maar ik vond het niet meer dan gepast de tentoonstelling dan ook te bezoeken. Klasse, al zeg ik het zelf...
Tijdens de rit naar het Prinsenpark had ik ter hoogte van de Kabouterberg al iets gezien waarbij ik me voorgenomen had dat tijdens de terugrit wat beter te gaan bekijken. Zo gedacht, zo gedaan.
Vlak bij de plaats waar tijdens de drukke bezoek-periode steevast één of twee ijsverkopers staan zag ik nu een kunstwerk. Het lijkt wel een op z'n kant liggende grote ijshoorn. Natuurlijk zag ik meteen wat fotomogelijkheden en ik kon het vrouwke overtuigen er even in te poseren. In dit geval vond ik de details niet zozeer belangrijk, integendeel, ik zocht eerder het silhouet. Dat ik dit van een pittige zwart-wit omzetting zou voorzien wist ik al voor ik de foto's maakte...
Er zijn dit jaar ontzettend veel vlinders. Het kwam al enkele keren ter sprake binnen onze kennissenkring... daar zijn uiteraard een aantal fotografen bij en die zijn daar extra gevoelig voor.
Toen ik vandaag ergens in Vorselaar op een rustig veldweggetje aan het fietsen was langs de Aa werd het me nog eens extra duidelijk gemaakt. Ik moest zowaar soms tussen de fladderaars door slalommen. De admiraalsvlinder, waarschijnlijk wel beter gekend onder de naam atalanta is een van de meest voorkomende vlindersoorten en het is dus zeker niet uitzonderlijk dat je er eentje voor de lens krijgt. Twee stuks samen op een struik is ook heel gewoon maar toch vond ik dit een beeld dat het bewaren waard was, kwestie van een beetje variatie in mijn keuzes te houden.