een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
05-04-2020
05 april Eendjes ( of zijn het toch ganzen? )
Ik had vandaag met mijn geocachemaatje Jackie afgesproken om een redelijk moeilijke multicache, die we allebei nog niet op ons palmares hadden staan, te gaan zoeken. Ground zero was min of meer precies in het midden tussen Lommel en Lichtaart en we zijn daar allebei naar toe gefietst, allebei ongeveer 20 km enkele reis. Even vermelden dat we 'm te pakken gekregen hebben en dat we alle social distancing en handgel routines in acht genomen hebben. Bij de vele vijvers in de buurt van het Campinastrand in Dessel zitten er giga veel watervogels van alle soorten. Als niet-ornitholoog kan ik echt wel een zwaan onderscheiden van een gans of een eend, maar als je onderwerp wit is met een oranje bek en poten, praat je dan over een eend of een gans? Help !!! Ik meen bij meneer google gevonden te hebben dat dit drie Peking eenden zouden zijn ( wegens kortere hals ) maar zeker ben ik daar niet van, Peking eenden ken ik trouwens alleen maar van in het chinees restaurant en die zijn best lekker. Ik zou het niet erg vinden indien iemand hier duidelijkheid over schept... eend of toch gans?
We zouden nu eigenlijk helemaal moeten ondergedompeld zijn in het wielervoorjaar en heroïsche beelden te zien krijgen van renners die over geaccidenteerde kasseistroken dokkeren. Helaas heeft het virus daar een dikke stok voor gestoken. Kasseistroken... dan ga ik hier in de wijde omgeving denken aan een stuk Ten Aard richting Dessel of de Poesdijk in St. Jozef Olen en in Viersel ken ik ook nog wel een stuk weg dat ik niet meteen als mijn favoriete fietshabitat zou bestempelen... maar... In ons eigen Lichtaart is er ook een misschien minder gekend Parijs-Roubaix waardig stukske weg dat in deze opsomming zou passen. Dit is een foto van de Hof ter Heidedreef.
Dat ik een nachtmens ben is ondertussen wel geweten denk ik. Als het donker wordt schiet mijn activiteit-level de hoogte in. Vanavond ben ik nog eens aan de slag gegaan met de maan en mijn fototoestel. Ik heb de maan al vaker gefotografeerd maar eerste kwartier, zoals hier, of laatste kwartier vind ik zelf eigenlijk het meest lonend omdat je dan door het strijklicht net iets meer details kunt zien.
Je kunt het fotograferen van de maan qua instellingen op meerdere manieren aanpakken. Ik heb de EF 70-300 op mijn toestel gezet met de 1,4x extender zodat ik een zoombereik van 420 mm had. Verder heb ik gekozen voor een zo laag mogelijke ISO waarde ( 100 ), een niet al te lange sluitertijd (1/30 ) en een gemiddeld diafragma ( 8 ). Iets onderbelicht dus en het blauw dat ik in andere opnames met andere instellingen nog net kon te pakken krijgen ( zie de foto op mijn facebookpagina ) is hier helemaal weg, maar dat vind ik niet erg. Ik heb de opname een klein beetje bij gesneden om de maan uit het centrum te halen, dat vond ik als compositie net iets sterker.
Om half twaalf deze avond ( voor sommigen nacht ) realiseerde ik me dat ik vandaag nog helemaal geen foto had gemaakt. Tja wat doe je allemaal in deze corona-tijden. Paniek wil ik het niet noemen want uiteraard gun ik mezelf de mogelijkheid om terug te vallen op iets van gisteren of eerder deze week qua dagelijkse foto... maar toch... Ik ben dan maar snel naar buiten gelopen en met de camera op statief heb ik een nachtfoto gemaakt van "ons kot", huize Pol en Josee.
Fietsen, gelukkig mag het nog wél, en afstand houden is voor mij ook al geen probleem want ik fiets het liefst alleen. Dat komt omdat ik een tussenstop inlas elke keer als ik ergens iets meen te zien dat fotomogelijkheden biedt. Medefietsende huisgenoten of vrienden vinden dat vaak minder leuk. Zo kwam ik vandaag langs de vogelkijkhut bij de Snepkensvijver en natuurlijk wilde ik daar even gaan kijken. Ik ging meteen aan de slag met de lichtinval en terwijl ik een compositie stond te bedenken om die smalle streep licht zo optimaal mogelijk te gebruiken kwam er nog een andere bezoeker de hut binnen en zonder iets te zeggen liep hij mij voorbij en ging pal voor me staan. Ik dacht nog "wat een l*l" maar ik drukte toch maar af. Achteraf gezien vind ik dat eigenlijk de leukste opname uit de reeks die ik op die locatie maakte. Zo zie je maar...
Halle heeft zijn Hallerbos maar daar kunnen we in deze Coronatijden even niet naar toe om er te gaan genieten van de boshyacinten. We hadden hier in Lichtaart ook zo'n bos met een prachtig bloementatijt, maar dan in't wit: klaverzuring. Ik ben er vandaag nog eens gaan kijken in de hoop weer enkele mooie foto's mee te brengen maar oh ontgoocheling... er is maar een kleine fractie meer van de pracht waar je enkele jaren geleden in ondergedompeld werd. Ik ben even in mijn archieven gedoken en heb een foto van de vroegere witte bloemenzee op mijn facebookpagina gezet en ik heb ook terug gevonden dat ik in april 2016 in deze blog er een opname van gepost heb ( dat was wel de voorganger van Polsfotoblog, nl. Polsfotodagboek ). Maar helaas, vandaag kon ik maar enkele dappere overlevende bloemekes te pakken krijgen.
Om de kinderen op z'n tijd van de beeldschermen, tablets en phones weg te halen en toch even aan de wandel te krijgen in deze corona-tijden zijn er allerhande initiatieven. Een van de algemeen gekende ondertussen is de berenjacht. Mensen zetten beertjes voor de ramen en de kids vinden het leuk ze te gaan zoeken en tellen. Wij willen niet achterblijven en hoewel wij een eindje van de straat af wonen heeft het vrouwke er ook een mooi plaatje van gemaakt. Ik heb het alvast gefotografeerd.
