een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
11-02-2018
11 februari De Westelse bossen
"Westerlo, de parel van de Kempen". De slogan hebben ze bij de plaatselijke toeristische dienst bedacht vermoed ik, maar er zit uiteraard wel een stevige grond van waarheid in. Het is er mooi, daar zijn we het over eens. Ik zou er echter van maken "Eén van de parels van de Kempen"..., want er zijn in onze regio nog zat plaatsen die aanspraak mogen maken op de benaming parel. Dit gezegd zijnde wil ik toch wel vertellen dat onze wandeling langs het Westels Toerke, een geocache rondje van zo'n 5 km, ons vandaag alles bood wat deze mens op een zondagmiddag nodig heeft. Meer dan de helft van ons Blauw Kanneke-team had er voor gekozen zich in de carnavals gekte te storten of misschien waren ze al aan het uitzieken van de opgelopen schade van de eerste dag... ongelijk hadden ze !!!
De Beeldjensdreef is waarschijnlijk het drukst bewandeld stukje van het De Merode Wandelnetwerk en ik vond het dan ook gepast daar een beeld van te tonen vandaag.
We hadden bezoek deze avond. Zoon Michael kwam met zijn gezinnetje genieten van de kookkunsten van het vrouwke. Er was nog een vriendinnetje van Julie meegekomen en uiteraard was die even welkom. Terwijl wij een en ander aan het bespreken waren rond de eettafel werd de jongere generatie geacht zich even afzijdig te houden. Die trokken zich dan ook discreet terug in een duistere hoek van de living en ze stortten zich vol overgave op hun smartphones... Toen ik het in de gaten kreeg kon ik even achterom sluipen met de camera en het tafereeltje vastleggen.
We mogen ons met z'n allen survivers noemen vandaag. We overleefden de grote sneeuwoverlast.
Met veel poeha werd het aangekondigd... we zouden er van langs krijgen. Werknemers en andere weggebruikers werd aangeraden de wagen op stal te laten en thuis te blijven, de nationale weermannen en -vrouwen waarschuwden voor niets meer of minder dan een het land lam leggende catastrofe, strooiwagens reden al vanaf vorige nacht en gedurende de rest van de dag af en aan over wegen en fietspaden, tonnen zout werden vergeefs gestrooid zonder dat er ook maar een sneeuwvlokje moest geneutraliseerd worden... maar het grote onheil zou toch komen. Het rampscenario werd evenwel steeds bijgesteld. Middag werd namiddag en namiddag werd avond... Nadat ik een hele dag vruchteloos gewacht had op de witte pracht om er met mijn fototoestel op uit te trekken kwamen er uiteindelijk rond half acht toch enkele spaarzame vlokjes naar beneden dwarrelen.
Toen ik iets over achten met de camera naar buiten trok was het alweer gestopt en lag er een flinterdun laagje op het pad in onze hof. Indien ik alsnog sneeuwfoto's wilde maken zou het minimale fotografie worden. Nog voor ik de camera op statief gezet had om dit natuurwonder te fotograferen had Phaido zijn sporen al nagelaten in mijn onderwerp, achteraf gezien lekker meegenomen...
Ook in het zorgtehuis wordt carnaval gevierd. Het personeel en de vrijwilligers doen ieder jaar hun best om voor de bewoners van Hoevezavel een spetterend feest te organiseren. Dat daar de nodige verkleedpartijen bij komen kijken is vanzelfsprekend. Dat geldt zowel voor het personeel, voor de vrijwilligers als voor de bewoners. Wij laten in het midden tot welke groep deze drie vrolijke jongens horen maar ze hebben klaarblijkelijk hun inspiratie gezocht bij de Voil Jeannetten in Oilsjt.
Als ik het heb over onze berk dan bedoel ik de berk die voor ons huis staat. Achter in de hof staan er nog meerdere maar deze mooie jongen staat voor elke voorbijganger in het zicht en als we door het raam naar buiten kijken zien wij zelf hem ook in al zijn pracht. Dat ik hem eens een plaatsje wilde gunnen in deze blog was onvermijdelijk. We hebben hem als klein berkje ooit van de kaalkap gered toen wij ons huis hier gebouwd hebben en hij is ondertussen flink uit de kluiten gewassen. Hij staat een beetje scheef evenwel en zo wilde ik hem niet tonen.
Het hoe en waarom van deze foto.
Zoals ik al vertelde is onze berk door de jaren heen ( door de overheersende zuidwesten-wind? ) behoorlijk scheef gegroeid en om hem recht in de foto te zetten - wat hij verdient - moest ik dus de virtuele horizon scheef zetten, lees: de camera een beetje gekanteld op het statief zetten. Om hem er helemaal op te krijgen, van relatief dichtbij, moest ik hem wel fotograferen met de groothoek 16 mm en dan nog met de lens behoorlijk naar boven gericht. Dan krijg je natuurlijk een redelijk opvallende perspectiefwerking en ons huis en dat van de buren kwamen dan ook allebei erg schuin tegen ons onderwerp aanleunen. Om dat een beetje minder opvallend te maken heb ik er een extreem vignet op toegepast, zodat het een soort van ouderwetse ovalen uitsnijding wordt. Tezelfdertijd valt ook die scheve horizon minder op natuurlijk.
De foto is trouwens gemaakt toen het al stikdonker was, rond 9 uur vanavond, met een extreem lange sluitertijd. Zo zie je maar dat als de lucht echt helder is, het zogenaamde blauwe uurtje erg lang kan duren, want er is nog blauw zat in de lucht.
Toen ik bij die bijna droog gevroren plas stond in de vooravond, inmiddels voor het grootste gedeelte ontdooid, en ik de spiegeling in de gaten kreeg realiseerde ik me dat het alweer een hele tijd geleden was dat ik dit geintje nog eens had toegepast in mijn fotografie. Je moet al ver terug gaan zoeken in deze blog om nog eens een omgekeerde spiegeling te vinden. Je kunt de kijker er zo heerlijk mee op het verkeerde been zetten. Je fotografeert een spiegeling in een plas, snijdt hem een beetje slim uit en draait dan de opname 180°, onderste boven dus. Bij de eerste blik ziet de kijker een vrij normaal beeld maar door de randen en de er niet in thuis horende elementen gaat ie zich toch afvragen wat dit eigenlijk is... Het antwoord is bij deze gegeven.
Het was koud vanmorgen en deze nacht had het lichtjes gesneeuwd. De zon scheen en er lag een dun laagje tijdens de ochtendwandeling. Phaido vindt dat wel fijn, hij lijkt net iets actiever dan anders en als hij even gerend heeft zie je hem stomen. Dat is leuk om in tegenlicht in beeld te nemen. Een geschikt moment daarvoor is wanneer hij een snoepje krijgt. Een zonnig plekje in het bos, Phaido doet "zit voor", het vrouwke en Phaido in profiel, mooi strijklicht alom, ideaal plaatje om in zwart wit om te zetten vond ik.
 "Very Happy"){kind=icon}
