een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
20-06-2021
20 juni Rode mesje
Tien uur vanmorgen, ik was al een kwartiertje uit bed. Terwijl ik langzaam zat wakker te worden op het terras en nog vóór ik aan het ontbijt was begonnen kwam het vrouwke me al een bordje voorschotelen met een kiwi. Hij was al doormidden gesneden. Het mesje lag er nog langs maar eigenlijk was dat al overbodig dus... We moeten meer fruit eten, ik weet het wel, en groenten... gezond!!! Nadat ik de eerste helft had leeg gelepeld bedacht ik dat het misschien niet verkeerd zou zijn dit te zien als een simpel stilleven en er een foto van te maken.
Even naar binnen om de Canon te nemen, het bordje wat schikken... en achteraf gezien bleek dat rode mesje dan toch nog functioneel in de compositie.
We waren maar met z'n vieren om de maandelijkse fotoclub-wandeling te doen. Da's jammer want Jan gidste ons door het centrum van Geel langs kleine, minder gekende steegjes, paadjes en weggetjes en het werd een onverwacht mooie tocht met een rijke foto-oogst. De keuze van de dagelijkse blog-foto was erg moeilijk en ik heb dan ook maar het wijze oordeel van het vrouwke gevraagd. Dit is 'm geworden.
Naar het schijnt hebben we vannacht een flink onweer over ons heen gekregen, daar heb ik alleszins helemaal doorheen geslapen. Voor vandaag was er weer van hetzelfde voorspeld, maar de ganse dag bleef het heet, zwoel en... droog. Toen ik vanavond na een korte wandeling met Phaido terug thuis kwam meende ik in de verte, boven de scheidings-beukenhaag te zien dat we ons ook mochten opmaken voor een portie nattigheid. Ik vond de lucht in het westen alleszins interessant genoeg om even mijn fototoestel boven te halen. We hadden onze regelmatige sproeibezigheden alvast uitgesteld maar jammer genoeg is er ondertussen, zo'n vier uur later, nog altijd geen druppel gevallen hier in Lichtaart. Het graszaad dat we kwistig gestrooid hebben alom snakt naar water...
Je ziet alom foto's van klaprozen dezer dagen, ze bloeien massaal en elke zichzelf respecterende hobby- of natuurfotograaf heeft er ondertussen al enkele op de social media gepost. Ik kon dus niet achterblijven. Vorig weekend, tijdens het fotograferen van de 24 uur van Lichtaart had ik gemerkt dat langs de Molenstraat, op de verhoogde berm tussen de parkeerplaats en de speelterreinen van de jeugdverenigingen er een weelde van rode bloemen was. Toen was ik er om de activiteiten van KSA, vriendengoepjes, skateparkbezoekers enzomeer te fotograferen maar vandaag ben ik nog eens naar toe gefietst om mijn aandacht en de camera op de klaprozen te richten. Het is ook niet eens zo ver van huis trouwens. Eerlijk gezegd was het niet meer zo prachtig als enkele dagen geleden, maar ik heb toch nog enkele leuke beelden kunnen scoren.
Binnen de amateurfotografie-wereld hebben we het vaak over compositie en techniek, maar zeker even belangrijk is het om onderweg altijd je ogen open te houden en te zien wat er interessant of leuk zou kunnen zijn. Ik vond het bvb. bijzonder sympathiek te constateren dat er in Kasterlee een vastgoedmaatschappij is die nu ook net iets minder luxueuze stulpjes aanbiedt voor de minder kapitaalkrachtige medemens.
Het is eigenlijk jammer dat geurfotografie nog niet bestaat, althans niet bij mijn weten.
Ik heb na het labeur in de tuin toch ook even van het mooie weer geprofiteerd om een kort rondje te fietsen. In de buurt van de N19g in Kasterlee kwam ik langs een pas gemaaid hooiveld en er zijn weinig geuren die zo herkenbaar en zo genietbaar zijn vind ik. Ik heb de fiets even langs de kant gezet, ben even rond het veld gelopen, heb enkele foto's geschoten maar het knopje met "registreer geur" zit helaas nog niet op hedendaagse fototoestellen... werk aan de winkel voor de Canon's, Nikon's, Sony's en aanverwanten van deze wereld.
Toen onze kinderen klein waren was waterskiën een van de dingen waar ons ganse gezinnetje gedurende de zomer en tijdens de vakanties in Italië samen kon van genieten. Na ons eerste bootje met 35 pk, wat net voldoende was om één niet al te zware skiër op twee ski's uit het water te trekken, kwam een 70 pk, dan een 115 en tenslotte werden we de fiere skifanaten met een Bekro-magnum voorzien van een 260 pk binnenboord motor, drie monoskiërs tegelijk trekken was daarmee geen probleem.
Nadat we zelf het waterskiën hadden opgegeven bleef het bij zoonlief Mike toch voldoende kriebelen om ook met zijn gezin de hobby verder te zetten. Hij is ondertussen ook aan zijn derde, steeds performanter wordende boot toe en als hij dan bij zulk mooi weer belt of we geen zin hebben om even naar de waterski-club te komen in Grobbendonk zeg ik niet neen. Ik heb tenslotte ook nog altijd mijn vaarbewijs en ik vind het fijn om aan het stuur plaats te nemen om hem voort te trekken.
Bij de foto: na de vaart gaat de boot weer de aanhangwagen op. In Grobbendonk hebben ze een hijstoestel dat de boten met draagriemen uit het water tilt in tegenstelling tot vele andere clubs waar je met de aanhangwagen via een ramp tot een stuk in het water moet rijden om de boot dan er op te varen.
