een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
21-06-2020
21 juni Kanopret
Ook de toeristische activiteiten in onze regio zijn weer aan een heropstart bezig. Toen we via de Herentalse ring terug richting Lichtaart reden wilde ik even een tussenstop inlassen om te zien hoe het nieuwe wandelgebied aan de zuidkant van de Nete er uitzag. Tja, helemaal rond en terug naar je uitgangspunt kan dus niet en dat is dus wat ons betreft een doorwegend minpunt. We zijn dan maar langs een wél wandelbaar pad terug tot bij de geparkeerde wagen geraakt. Een korte zijsprong bracht ons daar tot op de brug over de Nete en zo zag ik dat er toch behoorlijk wat drukte was qua kano-activiteit.
We zijn vandaag gaan fietsen in Haspengouw. De bloesems zijn natuurlijk verdwenen, er hangen al rijpe kersen en rijpende appels en peren aan de bomen, maar de bloemenpracht wordt nu geleverd door de veldbloemen: korenbloemen, margrieten, madeliefjes, klaprozen en nog veel andere soorten waarvan de naam mij even ontsnapt en die niet mee op deze foto wilden. Dat we mochten genieten van prachtig weer, mooie wolkenluchten en wijdse landschappen kon de pret alleen maar verhogen. Ik had weer een goed gevuld geheugenkaartje toen ik thuis kwam.
Ik kan het sluizencomplex in Olen eigenlijk nooit voorbij fietsen zonder een fotostop in te lassen. Er is altijd wel iets te zien. Toen ik er vandaag overheen reed zag ik deze gigantische duwvaartcombinatie die aan het binnenvaren was, klaar om 10 meter omhoog geheven te worden. De rechtse sluis richting Luik is de grootste en die heeft een lengte van 196 m. Ik vermoed dat die met deze uit de kluiten gewassen knaap wel helemaal vol zal gelegen hebben. Daar heb ik niet op gewacht want het vrouwke stond te wachten met het eten en ik had hier nog zo'n kleine 10 km te gaan.
Met de fotoclub proberen we constant leuke activiteiten en uitdagingen te verzinnen, kwestie van de creativiteit te blijven kietelen. Zo hebben we ieder jaar een vergadering waarbij we werken tonen die geïnspireerd zijn door kunstwerken. Ik vermoed dat het niet eens nodig is om de kunstenaar die ik hiervoor dank verschuldigd ben te noemen... Indien toch... zijn voornaam is Andy. Na het vinden van een geschikte foto om mee aan de slag te gaan, een oude opname van onze eigen dochter Ilse, heb ik enkele uurtjes Photoshop-arbeid geïnvesteerd om er dit resultaat uit te puren.
Soms komen de foto's gewoon voor je voeten gesprongen. We waren vandaag aan de wandel in Geel ten Aard, als hobbyfotograaf heb je uiteraard altijd een deel van de aandacht bij mogelijke onderwerpen en kijk je net iets meer geconcentreerd naar de omgeving dan de doorsnee wandelaar. Toen mijn gezellen in de gaten kregen dat ik eigenlijk niet meer aan het zoeken was naar de op deze plek verstopte geocache werden ze nieuwsgierig en kwamen ze van dichtbij bekijken waar ik dan wél mee bezig was. De bruine kikker die ik gespot had en die me makkelijk op afstand wist te houden voelde zich omsingeld en kon geen kant meer uit. Hij bleef even zitten, net lang genoeg om scherp te stellen. Daaag kikker, tot de volgende ontmoeting.
Na de pittige buien en het onweer klaarde het in de loop van de avond ook snel weer helemaal op en konden we toch nog de dagelijkse avondwandeling maken met Phaido. We mochten genieten van prachtig avondlicht en door de gevallen neerslag was het een beetje heiig in het bos. Warm avondlicht, tegenlicht, beetje nevelig... meer dan voldoende redenen om het fototoestel boven te kalen en op jacht te gaan naar lichtharpen...
Ik zou me helemaal terug in de tijd willen verplaatsen om te zien hoe prachtig dit brugje was in de Belle Epoque. Het was min of meer toevallig dat ik ook eens achter kasteeltje Le Paige terecht kwam. Uit pure nieuwsgierigheid volgde ik gewoon het paadje, er stond nergens een verbodsteken trouwens. Dat stond er wel voordat je het brugje zou gaan betreden en dat heb ik dan ook niet gedaan, maar op dat punt kon ik al wel dit plaatje schieten. Ik vermoed dat dit een locatie is waar jaren geleden honderden, zoniet duizenden, bruidsparen hebben geposeerd maar nu is er sprake van verval, maar dat belet niet dat ik het nog steeds erg mooi vind, de schaduwen waren een bereidwillig pluspunt.
