een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
08-08-2021
08 augustus Wilde bloemenweide
Onze wilde bloemenweide blijft erg succesvol bij zoemende en fladderende insecten en bij de amateurfotografen. Dat laatste zelfstandig naamwoord staat wel degelijk in het meervoud want vandaag zag ik door het raam dat iemand die op de bus stond te wachten - er is een bushalte voor huize Pol en Josee - zijn smartphone meerdere keren naar de bloemenpracht richtte. Zelf ben ik ook weer eens achter de vlinders aan gegaan en ik heb weer enkele leuke exemplaren aan mijn collectie kunnen toevoegen.
De zomer laat zich weliswaar niet van zijn beste kant zien maar zomerbars vind je overal dezer dagen. Het lijkt er op dat er ieder jaar meer en meer komen. Of de reguliere horeca daar erg gelukkig mee is durf ik te betwijfelen maar dat neemt niet weg dat ook ik wel eens de fiets even aan de kant zet als ik langs zo'n pop-up gelegenheid passeer. Even bij tanken op zijn tijd is een van de geneugten van een ontspannende fietstocht vind ik. Toen ik voldaan mijn rit weer verder wilde zetten keek ik nog eens achterom om de locatie nog eens goed te bekijken en ik zag ergens midden in beeld nog het lege glas en het flesje van de hemelse drank die ik nuttigde. Ik heb ook maar meteen een foto gemaakt... De dramatische lucht in de verte had eigenlijk al een waarschuwing moeten zijn voor wat er niet zoveel later zou gebeuren, maar dat had ik toen nog niet begrepen...
Vrijdag, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel. Toen ik de foto-oogst deze avond van mijn geheugenkaartje naar de computer overzette om alles te selecteren, bewerken en in mappen te bewaren merkte ik dat ik al enkele dagen vergeten had het kaartje te formatteren. Zo stootte ik nog eens op een foto van twee dagen geleden die ik toen ook al bijna gekozen had als foto van de dag. Deze keer vond ik 'm alsnog geschikt om in mijn jaarboek te komen. Niet dat het zo'n waanzinnig goede foto is maar wel omdat er iets getoond wordt wat niet alledaags is. Ik heb namelijk de laurierhaag aangevallen met een heggenschaar en ik heb min of meer gewonnen. Okee, het is niet helemaal recht, strak, volgens de regels van het heggenschaargebruik, maar perfectie is wat mij betreft ook nooit de bedoeling als eens ik de tuin aan de slag ga.
De buurman heeft ooit, lang geleden, een laurierhaag aangeplant aan zijn kant van de afsluiting en toen die groter ( en dikker ) werd kwam hij die ook plichtsbewust ieder jaar bijknippen aan onze kant. Na een tijd gebeurde dat helaas niet meer en de haag won meer en meer terrein. Ik trok het me niet echt aan, de tuin is groot genoeg en daar komen we toch maar zelden. Tot ik deze week vond dat het welletjes was. De tuin was ondertussen bijna anderhalve meter smaller en liever dan de buurman op zijn beloftes te wijzen heb ik zelf de tegenaanval ingezet. Ik heb de agressor tot op minder dan een halve meter van de grens kunnen terugdringen en voorlopig kan ik daar mee leven.
Als het vrouwke voorstelt om eens naar Herentals te fietsen kan ik niet neen zeggen natuurlijk. Wist ik veel dat het een valstrik was om mij mee te lokken naar een kledingwinkel om wat spullen voor mij aan te schaffen... Achteraf gezien vond ik zelfs dat onderdeel best meevallen en de tocht was sowieso genieten met een hoofdletter. Het gebeurde de laatste tijden niet meer zo vaak dat het vrouwke mee wilde op mijn fietstochten. Electrisch lukt het blijkbaar toch weer nu. Via Heerle en de Watervoort naar de C&A en nog wat winkels daar in de buurt en dan terug langs het Kempisch Kanaal en de Eerselingen, ik heb haar enthousiasme enkele keren moeten temperen om een fotostop in te lassen. De Kapel in Heerle is zo'n punt waar ik altijd als ik er voorbij kom van vind dat ik er vroeg of laat toch eens een foto aan moet riskeren. Het bedrijf dat er langs zit en allerhande bouwafval, rotzooi en puin laat rondslingeren dreigt het beeld altijd wel te verpesten maar vandaag slaagde ik er toch in om enkel een klein stukje van de afsluiting in beeld te laten sluipen en door het uitbundige groen stoort het niet eens zo erg.
Deze schuur, schuin tegenover de locatie waar in niet-coronatijden de immens populaire Hukkelkermis doorgaat, is zonder meer absoluut fotowaardig. Ik ben niet de eerste die hier even stopt om op het knopje te drukken. Ik zag trouwens een tijd geleden zelfs binnen onze fotoclub al eens een beeld voorbij komen dat hier geplukt werd. Maar toen ik vanmiddag, bij toch nog zeer aanvaardbaar weer, hier voorbij gefietst kwam heb ik ook even de tijd genomen om enkele foto's te schieten. En mijn zelf opgelegde regel zegt dat ik er maar één selecteer om hier te tonen.
Kleindochter Julie volgt een opleiding aan de Hogeschool voor de Kunsten, Codarts, in Rotterdam. Een van de projecten waar ze mee bezig is heeft ze genoemd "Vroeger toen ik jong was" en ze kruipt daarvoor soms in de huid van haar oma. Vanmiddag is ze weer eens op bezoek geweest en ze hebben enkele leuke filmscenes opgenomen. Ik heb zeer geïnteresseerd toegekeken en ik had ook wel enkele foto-ideeën die bruikbaar bleken in dat project. Twee foto's van op statief en in Photoshop was dit een 5 minuten bewerking.
Je hoeft er mij niet van te verdenken dat ik groene vingers heb. Ik vind in de tuin werken net zo leuk als verplicht naar boenke-boenke herrie muziek luisteren. Niet dus. Om het resultaat van mijn schaarse recente tuin-activiteiten toch enigszins aanvaardbaar te maken zou je een team van ervaren tuinarchitecten moeten inschakelen. Maar toch gebeurt het occasioneel dat een van mijn initiatieven resultaat oplevert.
De bloemenweide die we voor ons huis inzaaiden is een volkomen succes. Al bij het lezen van de info klonk het als muziek: arme grond is ideaal en met wat geduld komen de bloemekes vanzelf... dat blijkt nu ook nog eens waar te zijn. Het ziet er steeds beter uit bij onze wilde-bloemenweide. De bijtjes, vlinders en andere insecten zoemen dat het een lieve lust is en het eco-aspect lijkt me alvast helemaal geslaagd. Daar komt nog bij dat ik dit pas eind september, begin oktober eens zou moeten maaien en dat is ook niet onbelangrijk.
Vandaag heb ik wat foto-aandacht besteed aan de schoonheden die daar bloeien. Namen ken ik nauwelijks, vind ik ook niet belangrijk. Ik heb er even aan gedacht van met de macro lens aan de slag te gaan maar uiteindelijk koos ik toch voor de 70-300 met extender, zo kon ik wat meer afstand houden en vanaf de zijkant toch de nodige close-ups scoren zonder schade te berokkenen aan mijn onderwerpen.
