een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
14-11-2021
14 november Repetitie
Om in hetzelfde thema te blijven als de vorige dagen... ook vandaag gaat het over dans. Na de profs, of de profs in spé, hebben we het nu over amateurs. Maar raakpunten zijn er toch ook.
Repetitie voor de kerstmusical en vandaag stond er weer choreo op het programma. Kleindochter Julie, Joels in de musical en eergisteren nog gevierd bij het behalen van een mijlpaal in de opleiding tot danslerares, zorgt er voor dat de elfen op een theaterwaardige manier zullen evolueren over het podium. Zowel de dansjes als de bewegingen en verplaatsingen tussen de scenes worden gerepeteerd. De lat ligt toch wel redelijk hoog en vaak moeten dingen opnieuw en opnieuw... maar daar zijn de repetities nu eenmaal voor. We hebben nog meer dan een maand voor de première en we zien dat het groeit.
Van af nu repeteren we ook altijd in het pand waar de voorstellingen zullen doorgaan. Dat er nog veel werk aan de winkel is voor dit een echt Huis van de Kerstman is moge ook blijken uit dit beeld.
Het voornemen om weer alle dagen om en bij de 10.000 stappen te maken is vandaag ontzaglijk gesneuveld. Ik ben de deur niet uit geweest, niet de voordeur en ook niet de achterdeur. Ik had me voor de PC gezet om de foto-oogst van gisteren te selecteren en te fatsoeneren en telkens ik vond dat het tijd werd om even de zinnen te verzetten tijdens een korte wandeling regende of miezerde het...
Fotograferen was er niet bij vandaag. Ik moet dus weer putten uit beelden die ik gisteren schoot ( maar waar ik vandaag mee aan de slag was ). Na de voorstelling kwam er nog een officieel gedeelte en ook daar heb ik gefotografeerd. Zoals tijdens de voorstelling vond men het niet gepast dat er geflitst werd en daar heb ik me ook aan gehouden met een resem hoge-ISO-opnames tot gevolg. Toen de hele ceremonie voorbij was heb ik toch nog even de flash er op gezet om een gekke bekken foto te maken.
We zijn vandaag naar Rotterdam geweest, en dan hoor ik mijn collegae hobby-fotografen al zeggen: aha... architectuurfotografie, maar niks is minder waar. Kleindochter Julie studeert er aan de internationale hogeschool Codarts waar ze haar ambitie om danslerares te worden wil onderbouwen. In Nederland bestaat de traditie dat je in de loop van je tweede jaar hoger onderwijs je P haalt, dat staat voor Propedeuse en het betekent eigenlijk dat je het eerste jaar succesvol hebt afgerond. Het levert je ook een heus getuigschrift op en dat wordt feestelijk overhandigd. Om dat te vieren hadden alle leerlingen van haar jaar een voorstelling in elkaar geknutseld. Julie had zich laten ontvallen dat haar opa een fotograaf is ( tja, als zij het zegt... ) en meteen kreeg ik een uitnodiging om het gebeuren te komen fotograferen.
Het was niet makkelijk. Gelukkig mocht ik de doorloop van de voorstelling vooraf ook bijwonen en daar kon ik vrij rondlopen en flitsen. Daar heb ik ook veel leuke opnames kunnen scoren. Tijdens de voorstelling zelf was flitsen verboden helaas. Met mijn Eos 5D MkIV op Iso 12800 en met het allergrootste diafragma slaagde ik er niet meer in om tijdens de voorstelling zelf een voldoende korte sluitertijd te krijgen om scherpe beelden te maken. Als je afhankelijk bent van de belichting door de zaaltechniekers heb je het niet meer zelf in de hand.
Dit is dus een van de leuke beelden uit de doorloop vooraf en zo heb ik er nog veel.
Niet meteen het vrolijkste weer vandaag, maar het bleef wel droog en we zijn in de loop van de namiddag nog eens aan de wandel gegaan. Richting Hukkelbergen ging het deze keer en dan kom je voorbij het kerkhof. Elf november leek mij een geschikte dag om eens naar de graven van de oudstrijders te gaan kijken, die liggen gegroepeerd op het Lichtaartse kerkhof wist ik. Het kleine Sonytje voelde ik al popelen in mijn zak om er uit te mogen. Ik heb in die hoek diverse foto's gemaakt maar er was er geen enkele bij met dat tikkeltje extra dat mij kon overtuigen om 'm tot foto van de dag te maken. Tijdens de verdere wandeling over het kerkhof heb ik wél nog enkele andere interessante beelden kunnen scoren. Dit vond ik een bijzonder intrigerend graf bijvoorbeeld. Het lijkt een beetje vervallen maar de strakke snoei van de haag er omheen en de perfecte bol van de gele bloemen lijkt toch op een goed onderhoud te duiden, maar de grafsteen zelf... Met veel moeite kon ik de namen van de daar begraven echtgenoten ontcijferen ( Jozefa en Lode ) en de datums van overlijden ( 1967 en 1977 ) maar de grafsteen zelf even oppoetsen was voor de onderhoudsploeg net iets te veel gevraagd blijkbaar.
Voor de tweede keer in korte tijd ben ik gevallen voor de schoonheid van een mural, een muurschildering, graffiti... er zijn nogal wat termen om deze uiting van straatkunst te benoemen. Ik was naar Mol gefietst - met zulk mooi weer kan ik de kriebels niet bedwingen - en ondanks het feit dat ik onderweg ook diverse prachtige herfstfoto's kon scoren heb ik toch voor deze opname gekozen. Kunst fotograferen is eigenlijk een beetje profiteren van het werk van anderen vond ik altijd al, maar in dit geval herzie ik mijn mening even. Primo: ik vind dit mooi en secundo: het geplastificeerde A4-tje dat links onder, in de M van maker, vertelt dat dit werk kadert in de actie van 11.11.11 in 2020 leerde me de reden hiervan te begrijpen en tertio: deze kunstenaars worden niet stinkend rijk met hun werk en verdienen wat mij betreft ook de nodige aandacht. Een dikke merci voor Herbert Maillart en Tisse Geukens om deze creatieve versieringen op dit vervallen pand aan te brengen.
De herfstfoto's uit mijn fietstocht zal ik morgen wel op Facebook tonen.
Volgens de planning zou de fiets-o-strade Herentals - Balen tegen eind 2022 helemaal afgewerkt moeten zijn. Er zijn al hele stroken in gebruik en, zoals we vandaag merkten, en er zijn er ook die bijna klaar zijn. Toen we vandaag langs het Kempisch kanaal van Herentals naar huis fietsten zijn we even gestopt bij de nieuwe brug over het kanaal. Ik had fotoplannen. Een korte pittige klim naar boven en een hek opzij schuiven volstond om een stukje voorlopig nog afgesloten tracé te verkennen. Ik heb de oversteek gemaakt om de zon min of meer langs achter te hebben en van uit een laag standpunt heb ik o.a. deze opname gescoord. Ik heb lang getwijfeld tussen de zwart wit- en de kleur versie maar uiteindelijk is het toch deze omzetting geworden.
Ik heb me trouwens nog even afgevraagd of ik deze foto niet Mc Donalds had moeten noemen...
Ik kon er niet meer naast kijken: sedert ik een stappenteller op mijn smartphone heb hou ik die in de gaten en al jaren schommelt het dagelijkse cijfer dat ik lees rond de 10.000, soms minder, soms meer. Sedert Phaido er niet meer is merk ik een dramatische terugval... en niet met slechts enkele procenten: het is meer dan gehalveerd! Oke, ik heb de laatste tijd veel voor de PC gezeten omdat ik me geëngageerd had om wat fotografie klussen te doen en het fotobewerkingsgedeelte daarin bleek net iets meer tijd te vergen dan ik had ingeschat. Maar dat mag geen reden zijn om helemaal op je luie kont te gaan zitten Pol !!!
Ik heb me dus voorgenomen om voortaan elke dag weer dezelfde wandelingen te doen als vroeger, maar dan hond-loos... De herfst heerst nog altijd in het land en dit is een foto die ik vandaag meebracht uit de Dressenstraat. Of ik zo rond middernacht ook nog een rondje rond de blok ga doen betwijfel ik... ik kan gewoon pipi doen op het toilet he...
In de tweede helft van de zestiger jaren speelde ik in een bandje in Lommel, we noemden ons The Lonely Boys, maar lonely waren we hoegenaamd niet. Het was zeker niet het beste bandje waar ik ooit in speelde maar het is wel het enige bandje dat nog steeds samen komt om de vriendschapsbanden aan te halen, en tot acht jaar geleden zelfs reunie-optredens te doen. Dat laatste kan helaas niet meer, technisch zou het me vermoedelijk echt niet meer lukken na jaren inactiviteit en omdat Jack ondertussen in de muzikantenhemel is zitten we ook zonder bassist.
Vandaag kwamen de vier overblijvende leden weer eens samen om wat te drinken, te eten en wat bij te praten. Een foto van vier oude ex-muzikanten in een decor van oude ex-radios vond ik wel passen om de dag te illustreren.
