een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
16-12-2018
16 maart Jul
Dit is dezelfde locatie als gisteren, het is waar, maar ik ben vandaag ook nauwelijks ergens anders geweest. Het was de ganse dag zo druk, met zoveel kindjes en grote mensen op de sofa naast en op de kerstman dat er echt geen andere fotomogelijkheden voorbij kwamen.
Pas toen in de loop van de avond zoon Michael even op bezoek kwam met zijn gezinnetje en met de nieuwe familiewoef Jul hebben we toch nog even tijd gevonden om enkele gezinsfoto's te maken maar ook om Jul voor de eerste keer te laten kennis maken met de kerstman.
Dit is de habitat waarin wij ons de komende tijd meestal bevinden, de bank waar de kerstman zijn kleine maar soms ook grote vriendjes en vriendinnetjes ontvangt. Dat Phaido helemaal op de voorgrond staat is geen toeval want die is een belangrijk onderdeel van het gebeuren.
Nu de gang van zaken naar normaal is omgeschakeld in het huis van de kerstman, na die twee late en zware openingsavonden, bestaat de dag uit een langgerekte aaneenschakeling van fotoshoots... op de foto met de kerstman en/of zijn hond, ik zou niet weten wie er het meeste succes heeft. Occasioneel neemt de kerstman zelf ook eens iets of iemand in beeld of is er een medebewoner - Dreeke of het kerstvrouwke - die de camera van de kerstman ter hand neemt om een en ander vast te leggen.
Vanavond was het de officiële opening van het huis van de kerstman in Aarschot. Eerder vandaag waren we evenwel ook al in Hoevezavel, het zorg tehuis waar we al lang als vrijwilligers aan de slag zijn en we wilden de bewoners ook daar graag verblijden met onze Kerstman-aanwezigheid. We kregen ook meteen een vraag om een foto te maken voor de frontpagina van De Klepperman, het tijdschrift van de Lommelse zorg tehuizen. Het idee was een bewoner, een vrijwilliger, een verpleger en iemand van de technische dienst samen in beeld te brengen terwijl ze naar een vuurstokje kijken als symbool voor samen verder naar 2019.
Een neutrale achtergrond vinden lukte vrij makkelijk in de kelder, de geschikte modellen samen krijgen ook. Dan volgden er veel proefopnames om de goede instellingen te vinden om zowel de sprankels van het vuurstokje als de impact daarvan op de gezichten van de vier figuranten te pakken te krijgen. Uit de vele shots koos ik voor dit beeld. Het is niet echt het oorspronkelijk idee want ik had eigenlijk gevraagd om naar het vuurstokje te kijken en dit was een van de weinige opnames waar ze dat niet deden maar naar de camera... jammer, maar bij al die andere, ook aanvaardbare shots, waren de ogen nooit bij allen open of herkenbaar en daarom koos ik vandaag toch maar voor dit beeld.
De eerste dag van Santa in zijn gloednieuw verblijf in Aarschot, eigenlijk was het nog maar de pre-opening, maar de sponsors, unizo en voka hebben ook hun rechten natuurlijk en dus was het vandaag een privé aangelegenheid voor heeeeel veeeel schoon volk. Gwendolyn, toekomstige burgemeester van Aarschot wilde graag even een selfie maken met de kerstman, ja natuurlijk kan dat, daarom zitten wij hier... maar ik wilde ook een tegenprestatie... ondanks de moeilijke lichtomstandigheden schoot schoonbroer Dreeke dit beeld van ons beiden. Na het officiele gedeelte had de kerstman zijn gala-pak al aan de kapstok gehangen ( veel te warm ) en zijn werkpak aangetrokken... tenslotte moeten er van af nu duizenden en duizenden pakjes worden afgeleverd he...
Ik had de groothoek 16-35 op mijn toestel gezet tijdens de dagelijkse wandeling. Om nog iets te vinden in de Smallebroeken dat ik nog niet gefotografeerd heb hoef ik eigenlijk al lang niet meer te hopen, of het zou een en andere toevallige ontmoeting moeten zijn. Een beetje spelen met al dan niet alternatieve beelden en camerastandpunten is ook leuk natuurlijk en zo kom ik toch telkens weer thuis met enkele shots die de kwaliteitstoets doorstaan. Paarden, koeien van op zeer korte afstand met de typische vervormingen, planten, details ( ook met de groothoek idd. ), lichtstralen, bewegende kamera ... noem maar op, ik verveel me zelden.
Een eindje in het bos, maar toch zichtbaar vanop de weg, hadden we al een tijdje een kegelvormig takkenbouwwerk gezien, alsof iemand een indianen-tipi had willen bouwen. Ik vermoed dat kinderen uit de buurt dit in elkaar geknutseld hebben om als tent of clubhuis te dienen of zo want er waren aan de buitenkant ook restanten van ooit aangebrachte blader- en dennennaaldenbedekking. Vandaag ben ik het bouwsel eens nader gaan bekijken en ik heb het gefotografeerd van binnen uit. Ik heb de camera met de lens recht omhoog op mijn fototas gelegd om zo de takken-stralen te fotograferen. De zelfontspanner op 10 seconden, afdrukken en snel uit beeld lopen... Ik heb het enkele keren opnieuw moeten doen en de camera tekens een beetje verleggen om de top mooi centraal te krijgen. Dit is het nauwelijks bijgesneden beeld.
Meestal heb ik alle dagen wel iets blog-waardigs op mijn geheugenkaartje, zo ook vandaag. Eigenlijk had ik een andere foto in gedachten om te tonen en te bekommentariëren. Maar mijn keuze voor dit beeld werd getriggerd tijdens een avondje Zonneputteke in Zoersel. Elke tweede dinsdag van de maand komt daar een gerenommeerde fotograaf iets vertellen rond onze gemeenschappelijke hobby. Ik hoorde daar weer eens voorbij komen dat scherpte niet het hoofdcriterium mag zijn om een foto te beoordelen, iets waar ik eigenlijk al lang van overtuigd ben. Het onderwerp en het verhaal zijn minimaal even belangrijk en daarom koos ik deze keer alsnog voor een foto die eigenlijk niet helemaal scherp is. Maar ik vind dit wel een erg leuk beeld en sta me toe ... als je dit op een gewoon computerscherm bekijkt moet je al fotografenogen hebben om je aan de onscherpte te storen.
Het was eigenlijk toevallig dat we gisteren tijdens een etentje al grappend afspraken dat we, al was het maar om nog eens te proeven hoe een iets langere busrit smaakt, vandaag naar Leuven zouden gaan met De Lijn om daar wat foto's te gaan oogsten. Ik had het redelijk goed voorbereid en uit een geocachezoektocht had ik 33 mogelijke fotolocaties geplukt.
De reis duurde behoorlijk langer dan dat we er met de wagen over zouden gedaan hebben. Daarbij was er zowel bij de heenrit als tijdens de terugreis een behoorlijke vertraging. Daartegenover staat dat we met de wagen ook nog naar parking hadden moeten zoeken ( en betalen ) ... Ik ben nog steeds geen onvoorwaardelijke openbaar vervoer fan, maar gezien de mogelijke kortingen voor senioren sluit ik zeker niet uit dat ik me nog wel eens meer op deze manier naar interessante plaatsen zal begeven...
We waren net voor het donker werd in Leuven en tijdens de wandeling van het station naar het stadhuis, van waaruit we onze foto-tocht wilden starten, kwamen er al enkele zeer onwelgekomen druppels naar beneden. We konden wel al een en ander schieten maar toch moesten we al even gaan schuilen in een fiets parking. Daarna konden we het stadhuis ook te pakken krijgen in ongeveer droge omstandigheden en toen we in de buurt van de oude markt kwamen moesten we weer gaan schuilen in een drankgelegenheid. Godzijdank zijn die er nog steeds in veelvoud in die omgeving. Daar buitengekomen was een natte Oude Markt een wow-onderwerp dat je nauwelijks ooit zonder hinderende massa's studenten kunt fotograferen, vandaag dus wel, en daarom vind ik dit kerst-blauwe-uurtje-beeld van deze locatie wel heel bijzonder.
