een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
30-05-2021
30 mei Geocache-tools
Het gamma tools ( gereedschappen ) dat je nodig hebt om een verstopte cache te vinden of te voorschijn te halen wordt steeds groter. Het is volkomen normaal dat je bvb. een pincet of een (staaf) magneet bij hebt. Ook al voor de hand liggend is een spiegel, een zaklamp of een prikstok. Iets minder vanzelfsprekend wordt het als we het hebben over een hengel, een waadpak, een ladder of een opblaasboot.
Met dit prachtige weer hoeft het niemand te verbazen dat ik er vandaag met mijn cachemaatje Jackie en zijn vrouwke op uit getrokken ben om een rondje te fietsen. De omgeving van Brecht was ons actieterrein en qua tools kon ik even mijn ogen niet geloven... Iemand had daar blijkbaar een uit de kluiten gewassen graafmachine neer gezet om de GC993GJ uit de grond te halen. Jackie en Annemarie kregen het ding helaas niet gestart zodat we het uiteindelijk toch maar met de inhoud van onze rugzak moesten doen.
Om de maand of zo doen we met de fotoclub een wandeling op zaterdag morgen. Vandaag was het aan Ludo om ons te gidsen tussen Lichtaart en Tielen met o.a. een bezoek aan de Balderij. Ik had hooguit een zestal foto's op het geheugenkaartje van de kleine Sony - het zwaardere geschut had ik thuis gelaten - maar het was ook niet de bedoeling om intensief te gaan fotograferen. Als je al sedert tijden niet meer echt vergaderd hebt dan zijn deze wandelingen eerder een moment waarop je weer eens kunt bijpraten en dat is ook gebeurd. De tocht was trouwens erg mooi en, niet onbelangrijk, het weer zat ook eens mee. Uit het aanbod koos ik vandaag voor deze boom. Wat lijnen in de voorgrond, één enkele stoere knaap, enkele wolkjes die de licht genevelde blauwe lucht doorbreken... meer moet dat niet zijn om een aanvaardbare compositie en een eenvoudig beeld in elkaar te knutselen.
Lang geleden, in niet-corona-tijden, gebeurde het vaak dat de peuters van de naburige school de bewoners van het zorgtehuis eens kwamen bezoeken. De ukjes samen met de bejaarden, het leverde altijd hartverwarmende beelden op. Voorlopig mag dat nog altijd niet. Ook wij, vrijwilligers die op vrijdag met de bewoners aan de wandel gaan moeten buiten wachten tot onze passagiers tot aan de deur worden gebracht door het personeel. Vandaag was het de eerste keer dat we er op uit trokken dit jaar trouwens en wie zaten er te wachten toen we terug kwamen van de wandeling? Juist ja, een hele verzameling hummeltjes die van op afstand even kwamen groeten toen de wandelgroepjes voorbij kwamen. Ik kon niet anders dan even aan de juffen vragen of ik ze mocht fotograferen en dat was geen probleem...
Jong leven, een kakelvers veulentje, altijd weer leuk om te zien.
Allebei twee prikken gehad, de corona maatregels weer een beet versoepeld... het vrouwke had voor het eerst in maaaaaanden een afspraak bij de kapster. Ik was mee gereden naar Geel om ondertussen samen met Phaido weer eens in een andere omgeving aan de wandel te gaan. Dit onderwerp kon ik niet laten voorbij gaan. De kleine Sony heb ik eigenlijk altijd op zak, zelfs al is het soms niet de bedoeling om achter foto's aan te gaan. Je weet maar nooit waar je tegen aan loopt...
Van groene vingers kun je mij niet beschuldigen. Ik vind het trouwens helemaal niet leuk om in de grond te woelen. Het vrouwke heeft daar duidelijk minder problemen mee en tja... soms voel ik me moreel verplicht om toch eens assisteren bij haar tuinaanleg-bezigheden. Voorlopig blijft het resultaat van ons frees- en egaliseer-werk, van onze zaaipartijen en aanwals-werkzaamheden uit, maar misschien ben ik te ongeduldig. Het vrouwke beweert dat ze al ziet dat er iets kiemt, of ik nu een realist dan wel een pessimist ben wat betreft tuinbouwkunde laat ik in het midden.
Het is natuurlijk niet omdat ik niet het talent of de goesting heb om zelf aan de slag te gaan als tuinier of bloemist dat ik er niet kan van genieten. Als de buren al zo vroeg in het jaar er in slagen om voor prachtige bloemenweelde rond het huis te zorgen sta ik op de eerste rij, zeker als ik een fototoestel bij heb.
Je weet maar nooit of ons labeur binnen xxx dagen ook iets oplevert en of de buren ook ooit voor onze deur komen fotograferen...
In de loop van de namiddag werd het warempel een tijdje droog. De enkele druppels die tussendoor toch nog probeerden de pret te bederven konden ons niet tegenhouden en we zijn er toch heel even tussen uit getrokken. Dit is een van de mooiste en waarschijnlijk ook een van de meest gefotografeerde dreven van groot Kasterlee. Ik meen dat ik 'm enkele jaren geleden ook al ooit gepost heb hier, maar dan van af de andere kant. Het is hier prachtig in de herfst, in de winter, in de zomer en waarom ook niet op een redelijk donkere lentedag.
Het is al enkele jaren een traditie. In het voorjaar komt er een foto voorbij van Phaido in een brem-décor, al dan niet samen met het vrouwke. Een week geleden gaf ik al aan dat het misschien dit jaar moeilijk zou worden omdat het perceel schuin tegenover onze woning, waarvan de weelderige brem begroeing telkens weer als achtergrond dient, verkaveld is en ondertussen grotendeels van brem ontdaan.
Ondertussen hebben de enkele overblijvende struiken langs de zijkant en helemaal achteraan toch voldoende bloemekes om er Phaido voor te positioneren, misschien wel voor de laatste keer. En dat zeg ik niet zozeer omdat Phaido oud wordt en een hartpatiëntje is maar wel omdat de brem daar volgend jaar waarschijnlijk helemaal verdwenen zal zijn.
