een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
25-02-2021
25 februari Fietsen
Ik zit goed te balen. De ganse dag ben ik de deur niet uit geweest en daar is een reden voor... Ik had on-line een afspraak gemaakt voor een onderhoud. Na uren wachten en een boze mail: "waar blijven jullie" werd ik er vanavond droogweg op gewezen dat de afspraak gepland was op donderdag 25 maart en niet op donderdag 25 februari... GDVD !!! (vloek)
Vanavond on-line vergadering met de fotoclub en dan nog voetbal op TV ( ook al balen ), dus helemaal niks gefotografeerd. Gelukkig heb ik de voorbije dagen tijdens de fietstochten behoorlijk gescoord en kan ik uit de ruime keuze toch een leuk beeld tonen. Deze kranige senioren genoten er evenveel van als ikzelf.
Het zal wel niemand verwonderen dat ik met zulk mooi weer ben gaan fietsen vandaag. Het nuttige aan het aangename parend ben ik een thuis vergeten ding naar dochterlief gaan brengen in Loenhout, goed voor dik 70 km. Het moet zijn dat de jaren toch stiekem beginnen te tellen want ik vond het best pittig. Fotograferen onderweg hoort er natuurlijk ook altijd bij. Bij het kruisen van de E19 in Brecht had ik de gelegenheid een aantal compositieregels nog eens in de praktijk te brengen.
Sedert we weten dat ons viervoetige familielid een hartpatientje is moeten de wandelingen korter. Enkele keren het kleinste rondje Smallebroeken is bijna dagelijkse kost en 's avonds lopen we ook nog wel eens rond de blok maar we gaan ook wel eens op verplaatsing. De kabouterberg in Kasterlee is pakweg nauwelijks 3 km van onze voordeur en waar we er vroeger gewoon te voet naar toe trokken moeten we nu met de wagen tot op de parking om dan aan de wandel te gaan. Phaido geniet er nog steeds van en bij de beklimmingen en trappen lijkt het er soms zelfs op dat ie wil zeggen " waar blijven jullie nu? "
Een kort corona-veilig bezoek bij dochter Ilse in Loenhout. Op de boerderij lopen enkele poezen rond en het moet gezegd, er zijn mooie exemplaren bij. Ik mag dan wel een hondenliefhebber zijn, maar als zulke knappe schoonheid in mijn lens komt kijken en als het ware om een close up vraagt kan ik niet anders dan afdrukken. Ik vond het bij het bekijken op de PC al meteen een intrigerend beeld maar in de nabewerking vond ik dat ik er nog iets aan kon toevoegen. Ik heb er een high-key zwart-wit omzetting op toegepast maar die hypnotiserende ogen heb ik op volle sterkte en in kleur behouden.
Het Elzenhof, binnenkort ook een urbex-locatie? ... of nu al?
Als binnen enkele jaren de kleinkinderen vragen: "Opa, die vele oude, vervallen gebouwen wat zijn dat eigenlijk?" moeten wij helaas antwoorden: "Dat waren cafés." Als ze dan vragen: "Cafés, wat is dat?" kunnen we nog wel even uitleggen: "Dat waren horeca-zaken waar wij naar toe gingen om iets te drinken, ons te amuseren, te dansen en om ons te ontspannen."
Maar de nieuwsgierigheid van kinderen is nooit gestild natuurlijk. En de volgende vragen blijven komen: "Opa, wat is amuseren, wat is horeca, wat is dansen en iets drinken doen we toch altijd thuis?"... Tja dan kunnen we alleen maar triest terug denken aan hoe het ooit was.
Ik kwam toevallig langs het verkommerde Elzenhof gefietst en ik heb hier een foto gemaakt, het had evengoed een andere zaak kunnen zijn. Om eventuele vrolijkheid helemaal de kop in te drukken heb ik alles maar in zwart wit gezet.
Haaa, YESS !!! Fotooooo !!! Het is eigenlijk bijna een evidentie geworden in deze tijd van het jaar. Ze zijn er weer !!! Als er iets is dat ons blij maakt in deze februaritijden en iets dat er ons met vaste zekerheid van overtuigt dat het lente wordt, dan zijn het wel de eerste krokusjes en de eerste krokusjes-foto's.
We liepen min of meer toevallig langs het huis van onze vriend Paul deze namiddag en het leek er warempel op dat hij al in de weer was om iets te doen dat op tuinieren lijkt. We hebben een corona-veilig meer-dan-anderhalve-meter-afstand gesprek gehad en ondertussen kon ik er niet naast kijken. Een weelde aan krokusjes stonden op het grasperk deze amateurfotograaf te lokken. Wat meer is, meteen waren ook de eerste nectarverzamelaars op het appél en tussen het babbelen door kon ik ook enkele leuke shots scoren.
Toen ik om half twaalf vanavond plots tot de vaststelling kwam dat ik nog helemaal niks gefotografeerd had vandaag ben ik vierklauwens met de camera op statief naar buiten getrokken om achter ons huis, gewapend met een zaklamp, de nacht te fotograferen. Over de laurierhaag die ons scheidt van de buren heb ik richting dorp de sfeer proberen vast te leggen. Ik heb de haag een beetje bijgelicht met de zaklantaarn, het speelkasteel dat we ooit bouwden voor de kleinkinderen en dat al jaren alleen nog maar dienst doet om de vogeltjes te voederen en ook de met klimop begroeide eik kreeg een klein beetje extra licht. Verder doet de straatverlichting in het dorp de hemel oker-geel oplichten en de gesluierde maan doet de rest. Het sfeertje kan ik best smaken.
Het vrouwke moest even naar Herentals, omdat ik verder toch niks speciaals gepland had en ook omdat ik nog niks op het geheugenkaartje van mijn fototoestel had staan vandaag wilde ik graag mee. Als je in de Zandstraat moet zijn is het moeilijk om een parkeerplaats te vinden, dan rij je de Molenvest al eens af, de 21ste eeuw-onwaardige kasseistroken neem je er graag bij. Ik had dit beeld al bij een eerste passage gezien maar ik moest eerst het vrouwke nog afzetten aan het andere uiteinde. Daarna ben ik terug gekeerd en heb een parkeerplaats gevonden. Warme William wil graag een luisterend oor lenen aan iedereen die het moeilijk heeft las ik. Eerst heb ik een foto gemaakt van Warme William en dan ben ik naast 'm gaan zitten om samen te proberen alle wereldproblemen op te lossen. Hij was niet echt behulpzaam moet ik zeggen.
Wat de foto betreft heb ik ook vandaag even de kleurverzadiging van alles buiten het onderwerp flink verminderd, niet zo rigoureus als bij de pittige zwart-wit omzetting van gisteren, maar op deze manier vind ik dat William er toch net iets beter uit komt.
Sneeuw is mooi om te fotograferen, sneeuw is mooi om te wandelen, sneeuw is mooi voor even... maar als de sneeuwellende weg is kan een mens weer gaan fietsen!!! Toen ik vandaag langs het kanaal richting Herentals reed en ik aan de overkant de het Umicore-bedrijvencomplex zag voorbij glijden viel mij alweer die gele kraan op die voor dat blauwe gebouw stond en ik vroeg me deze keer af of ik niks kon doen met die complementaire kleuren. Ik heb de fiets even aan de kant gezet en eens diep nagedacht maar een pasklare foto kon ik zo meteen niet bedenken. Ik heb dan maar een iets ruimer beeld gefotografeerd om mezelf de mogelijkheid te bieden thuis nog een uitsnijding te maken. Maar voor de PC zag ik het ook niet direct... tot ik bedacht dat het misschien leuk zou zijn alleen die twee kleuren over te houden en al de rest in een pittige zwart-wit omzetting te stoppen. Uiteindelijk heb ik de kleurverzadiging van blauw en geel zelfs nog een beetje gekieteld en dit is het geworden.
We moesten vandaag nog eens met Phaido naar de dierenarts in Kerkhoven. Onze senior-hartpatient verdient de beste zorg. Aansluitend hadden we een korte wandeling in gedachten en als je daar in de buurt bent zijn er zat mogelijkheden. We kozen er voor weer eens rond de Duitse militaire begraafplaats te wandelen, het was alweer een hele tijd geleden dat we daar nog waren. Op 16 hectare liggen hier volgens de officiële cijfers 39108 gesneuvelde Duitse soldaten begraven waarvan ongeveer 38000 uit de tweede wereldoorlog. Uiteraard heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om de nodige leuke foto's te schieten... in zoverre je van "leuk" kunt praten op deze locatie natuurlijk ( en "schieten" is misschien ook niet zo goed gekozen ). Uit de grote oogst koos ik toch weer voor een cliché, het beeld dat misschien het vaakst voorbij komt als illustratie bij de site: van op het platform boven de crypte heb je een wijd overzicht. Ik heb dezelfde foto al meermaals gemaakt maar iedere keer is het toch weer net iets anders. De minieme restantjes sneeuw, de winterheide die voorin een likje kleur brengt en de voorzichtige doorbraak van een beetje avondrood in de verte maken er toch weer een heel ander beeld van. Iedere keer maak ik voor mezelf ook weer dezelfde bedenking trouwens: hoe is het in hemelsnaam mogelijk...
Sta me toe nog een extra bedenking te plaatsen: ik maak me zorgen rond het feit dat er ook nu weer krachten in de maatschappij zijn die vijanden blijken nodig te hebben om zelf te groeien en die dan maar vijanden creëren om haat te strooien... hebben we dan niks geleerd? ... DierenRIJK en MensDOM???
Het lijkt er op dat de winter definitief de aftocht heeft geblazen. Het heeft vandaag gedooid en flink ook. In geen tijd was veel sneeuw verdwenen rond huize Pol en Josee. We hadden in de vorstperiode sowieso de vogeltjes niet vergeten, we hebben geprobeerd ze te helpen met voederplekken, mezenballen, zaadjes... en nu het weer een beetje vriendelijker wordt heeft het vrouwke op enkele al sneeuw- en ijsvrije plaatsen nog wat extra lekkers gestrooid. Van achter het raam heb ik in de loop van de dag met de telelens op mijn toestel de passanten van allerlei pluimage in de gaten gehouden en regelmatig ook eens afgedrukt. Deze vink is een van de vele bezoekertjes die ik goed op de foto kreeg.
De wagen staat al een week in de garage. Vanmorgen had ik nog even in overweging genomen om met de geocache-vrienden een rondje te gaan lopen in Peer, maar uiteindelijk vond ik dat toch geen goed idee. Het werd dan weer maar een sneeuw-winterwandeling in eigen dorp. De kapel van St. Jozef kon ik van op de aan de andere kant van de straat gelegen hoge berm op deze manier te pakken krijgen. Omdat ik toch aan het spelen was met mijn beelden van de dag in Photoshop liet ik hier ook toevallig eens een pittige zwart-wit omzetting op los in Silver Efex Pro en na wat schuifjes op een iets meer ingrijpende wijze verplaatst te hebben kon het resultaat me wel bekoren.
Heerlijk mooi vriesweer, zaterdag, mountainbikers die er op uit trekken, kinderen die met papa en/of mama en een bijna vergeten, inderhaast uit de berging gehaalde of nog snel gekochte slee op zoek gingen naar iets wat op een helling lijkt... Ik ging er van uit dat het wel eens de laatste mogelijkheid zou zijn om wat sneeuwfoto's te gaan maken aan de Hoge Berg achter de Floreal. Een lange wandeling heen en terug en daar tussenin een gevarieerd aanbod van fotomogelijkheden, meer moet dat niet zijn om de hobbyfotograaf gelukkig te maken. Er waren onder andere enkele jongelui die rasechte acrobaten bleken te zijn op hun mountain bikes en die zich op een geïmproviseerde springschans aan het amuseren waren. Ze vonden het niet erg dat ik hun activiteiten uitgebreid stond te fotograferen. Dit is er eentje uit een lange mooie reeks.
Ook tijdens deze sneeuwperiode gaat het gewone leven zijn gangetje. We blijven in ons kot, zijn voorzichtig als we met onze bubbel enkele dagelijkse routine-sneeuwwandelingen ondernemen maar we beginnen nu toch wel uit te kijken naar het einde van deze winterprik. Phaido vindt het wel heerlijk, sneeuw is zijn ding merkten we. Hij rollebolt en stoeit in de sneeuw dat het een lieve lust is. Jammer dat ie door zijn hartproblemen geen lange wandelingen meer aan kan, maar een klein rondje Smallebroeken - iets minder dan 3 km. - lukt nog wel... en hij heeft er zichtbaar plezier van, het vrouwke ook trouwens. En ik haal regelmatig de kleine Sony uit mijn jaszak om die twee vast te leggen.
Om het met Maggie te zeggen: we zijn nu toch gewend van in ons kot te blijven en daarom hebben we beslist de wagen in de garage te laten tot de sneeuw ellende voorbij is. Dat beknot ons natuurlijk enorm in onze mobiliteit. Gelukkig kunnen de dagelijkse wandelingen nog wél en waar we verkeerstechnisch over ellende praten, zijn we als fotograaf nog altijd blij met de witte pracht. Langs de Kasterleesteenweg is het een combinatie van die twee gevoelens. Echt mooi is de sneeuw er niet meer maar met de juiste insteek kun je toch nog wel leuke beelden schieten. Toen ik met Phaido het laatste stukje naar huis wandelde rond half zes had ik zelfs als voetganger last van de felle, erg lage zon die me recht in de ogen scheen. Maar ik zag ook dat ze snel achter de kerk zou gaan schuilen. Enkele minuten wachten leverde me dit beeld op.
Zoals het de gewoonte is, - Phaido houdt nu eenmaal van zijn vaste routines -, wandelden we ook deze namiddag richting Smallebroeken. De spruitjesteelt resulteert ondertussen in mooie oogsten merkten we onderweg.
Spruitjes zijn een typische wintergroente en ze zijn lekker, daar kunnen we het toch over eens zijn mag ik hopen. Toen we uit het paadje tussen de Kasterleesteenweg en de Hoogstraat kwamen en naar links keken zagen we dit beeld. Iemand wandelde met twee honden doorheen de Spruitjeslaan. Het leek alsof Alice uit wonderland was ontsnapt. Gelukkig had ik de camera bij.
Je hoeft trouwens niet alles te geloven wat ik vertel he...
De ezeltjes waar ik het vorige week al eens over had staan nog steeds in de wei. We zijn er al diverse keren langs gewandeld en ik denk dat ze ons al kennen. De setting was wel helemaal anders vandaag. Ze staan nu in de sneeuw en ze vertikten het om samen naar me toe te komen voor een groepsfoto. Ze zijn nog steeds met vijf maar ze waren niet bereid om mee te werken. Het zijn tenslotte ezels he. Het was een mooie zonnige dag en in de late namiddag zorgde de lage zon voor warm strijklicht mét details en definitie in de sneeuw. Dat hadden we de voorbije dagen moeten missen. Ik vond de egale poedersneeuw niet meteen bijzonder fotogeniek. Nu hadden de ezels de wei al wel van stapsporen voorzien, die verdienste komt ze toe, en in het lage licht waren drie ezels ook wel voldoende om een mooi plaatje op te leveren.
We waren sowieso al gewend van in ons kot te blijven tijdens deze corona miserie en de plotse winter-inval heeft dat nog een beetje versterkt. De enige keren dat we nog buiten komen is om enkele keren per dag het voetpad voor de deur te ruimen - je bent niet gespeend van enige empathie en denkt aan de medemens die voorbij gewandeld zou kunnen komen -, om naar de winkel te wandelen, gesteld dat we alsnog merken dat onze noodvoorraden ergens een gat vertonen en om Phaido zijn dagelijkse wandelingen te gunnen ( en daar profiteren wij dan ook van ).
Die wandelingen gaan natuurlijk niet steevast richting Smallebroeken. Vandaag gingen we ook eens naar het centrum van het dorp. Daar merkten we dat de Wannes, het beeld op het kerkplein, ook last had van de winterse omstandigheden, om over zijn hond maar te zwijgen. Phaido werd er zowaar even stil van... zo dik had ie nog niet onder de sneeuw gezeten.
Je ziet in deze Corona-tijden sowieso altijd al wel meer wandelaars dan vroeger, maar vandaag liepen ze echt met bosjes. Kleine bosjes, bubbel bosjes zeg maar... terecht natuurlijk want na de sneeuwval was het echt mooi in het bos. Tijdens ons dagelijkse rondje Smallebroeken heb ik zelf ook regelmatig het fototoestel boven gehaald en natuurlijk wilde mijn wandelmaatje zoals altijd graag model spelen.
Bloggen punt be was weer een tijdje onbereikbaar vannacht. Met een beetje vertraging wil ik alsnog een foto van mijn beste vriend tonen, gemaakt vóór de sneeuwval de hele setting totaal anders begon in te kleuren trouwens. Het is een bijzondere opname in die zin dat ik, zoals bij nachtopnames vanzelfsprekend is, een lange sluitertijd gehanteerd heb. Dertig seconden was nodig om dit van op statief goed belicht te krijgen. En toch staat Phaido er scherp op. Het volstaat om "Blijf !!!" te roepen en zijn aandacht te vragen om hem 30 seconden lang onbeweeglijk naar mij te laten kijken. Zo'n model vindt je niet meer...
