een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
06-02-2021
06 februari Blijf !!!
Bloggen punt be was weer een tijdje onbereikbaar vannacht. Met een beetje vertraging wil ik alsnog een foto van mijn beste vriend tonen, gemaakt vóór de sneeuwval de hele setting totaal anders begon in te kleuren trouwens. Het is een bijzondere opname in die zin dat ik, zoals bij nachtopnames vanzelfsprekend is, een lange sluitertijd gehanteerd heb. Dertig seconden was nodig om dit van op statief goed belicht te krijgen. En toch staat Phaido er scherp op. Het volstaat om "Blijf !!!" te roepen en zijn aandacht te vragen om hem 30 seconden lang onbeweeglijk naar mij te laten kijken. Zo'n model vindt je niet meer...
Het zag er naar uit dat het grootste gevaar geweken was. Eergisteren haalde ik dat terloops ook even aan, het peil van de rivieren was weer aan het zakken in onze regio. Ondertussen hebben we toch weer wat extra neerslag over ons heen gekregen en voeg daarbij het feit dat er een bres geslagen werd in een dijk van de Larumse Loop, dan krijg je ellende. De weilanden aan de Zegge zijn weer bevaarbaar. De boeren zijn er niet blij mee, terecht... en de amateurfotograaf schiet mooie plaatjes. Ieder zijn meug.
Net boven Turnhout was er op de geocachekaart al een tijdje een nieuw rondje verschenen en dat lag me nog steeds uit te dagen. Vandaag waren de weergoden eindelijk eens goedgezind en ik heb er dan ook meteen gebruik van gemaakt daar aan de wandel te gaan, dat er enig fotografie plezier te rapen was vond ik, zoals altijd, lekker meegenomen. Langs het kanaal wandelend naar de volgende cache hoorde ik achter me ineens een levendige conversatie snel sterker worden. Toen ik me omdraaide en verwachtte dat er een flink doorstappende groep collega wandelaars me aan het inhalen was zag ik dat er een kudde kajakkers over het kanaal aan gepeddeld kwam. Ja, dan wapen je toch je fototoestel en schiet je enkele keren...
Over een gebrek aan neerslag mogen we zeker niet meer klagen, er is nog al wat regen gevallen de laatste tijd. En het is zeker nog niet voorbij want terwijl ik dit zit in te tikken hoor ik dat het buiten weer vandattume is... Ik ben er tijdens de opklaringen deze namiddag alleszins alsnog op uit getrokken, je kunt toch niet de ganse dag binnen blijven zitten kniezen...
Onze rivieren mogen dan gelukkig net niet voor overstromingen hebben gezorgd - bij de Nete was het wel kritisch in het weekend - maar sommige van onze onverharde wandel- en landbouwwegen liggen er toch vaak eerder bevaarbaar dan bewandelbaar bij. Voor alle duidelijkheid, dit is wel degelijk een weg. Gelukkig heb ik waterdichte wandelschoenen maar dan nog... ik ben netjes langs deze plas gelopen, dat ging nog net.
Ik vond deze foto eerst niet helemaal mijn gevoel hieromtrent weergeven. Daarom wilde ik 'm in zwart wit omzetten maar dan ben ik nog eens door de Nik-filter collectie gaan bladeren en bij Color Efex Pro 4 kwam ik uit bij Bleach Bypass 1 en na wat met de schuifjes spelen kan ik hier mee leven.
In kleur zijn dit rode tegels op een ecru gepleisterde muur. Toch vond ik de zwart wit versie van de foto sterker, pittiger. Ik ben hier al honderden keren langs gewandeld en het was me nog niet eerder opgevallen. Pas tijdens het bewerken van de foto deze avond zag ik dat er enkele foutjes in de afwerking zitten.
Het wiskundig, logisch gedeelte van mijn geest zag tot mijn afgrijzen dat er eigenlijk nog een stukje zwarte tegel onder rechts langs het rechtse venster hoort te zitten. De tegels tussen de twee ramen zijn trouwens ook niet mooi uitgelijnd. Het creatieve deel van mijn brein daarentegen keek geamuseerd naar die vaststelling en zag de frivole kant er van. Tja, zo blijf ik achter in twijfels, maar ik wil U het plaatje en de reden van mijn twijfels niet onthouden.
Tenslotte wil ik nog wel vertellen dat dit een uitsnijding is, zo nauwkeurig langs de voegen fotograferen lijkt me redelijk onmogelijk...
Dat er veel neerslag gevallen is de laatste tijd en dat de waterstand van de rivieren in onze regio extreem hoog was had ik zelf ook al gezien, o.a. tijdens de fotoclub-wandeling vorige zaterdag. Ondertussen had ik deze middag al wel gehoord dat het waterpeil flink aan het zakken was maar omdat ik toch naar Kasterlee moest, - de TL lamp in de badkamer had het begeven -, wilde ik toch eens gaan zien of er alsnog iets te scoren was qua wateroverlast. Helaas - of gelukkig voor de omwonenden - was de Nete weer helemaal getemd. Maar als je onderweg de ogen goed open houdt zie je toch altijd weer onverwachte foto-waardige mogelijkheden. Deze rij knotwilgen vond ik een geschikt onderwerp. De trieste, sombere weersomstandigheden met weinig kleur, grijze lucht zonder enige doortekening en de mistige verte waren evenzovele redenen om dit in zwart wit om te zetten.
Tijdens de dagelijkse Smallebroeken-ronde merkten we dat we nieuwe buren hebben. In een weide een honderdtal meters voorbij de Dressenstraat stonden 5 nieuwe bewoners, 5 schattige ezeltjes. Ze waren best nieuwsgierig toen we er langs wandelden en kwamen langs de afsluiting om kennis te maken. In vol tegenlicht met een lage zon leek het me jammer genoeg redelijk onmogelijk een aanvaardbare foto van ze te maken. Ik ben dan even terug gelopen naar de inrit van de bewoners van het hoekhuis en vier ezeltjes volgden me om gewillig te poseren, de vijfde vertikte het... daar moet je dan ook een ezel voor zijn...
De wandeling met de leden van de fotoclub diende zich redelijk winters aan als we de weerprofeten moesten geloven en voorwaar, ze kregen gelijk. We hebben de ganse tijd sneeuwvlokken gezien, de ene keer striemend in ons gezicht, de andere keer gewoon zacht neer dwarrelend. "Slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding" hoorde ik enkele keren voorbij komen als motiverend gespreksonderwerp tijdens de tocht maar eerlijk gezegd, ik vermoed dat iedereen er wel van genoten heeft en ik zag ook regelmatig enkele camera's uit de tassen komen. Ik heb zelf ook een en ander gescoord. Toen Rob bij dit vennetje naar de overkant liep om zich beter te positioneren voor een riet-spiegeling vond ik dat zijn rode jas het ideale kleuraccent was in de foto die zich aandiende.
Het zijn prachtige bloemen en ook als ze oud en verdord zijn blijven ze een zekere waardigheid en schoonheid behouden. Ooit had ik een fotovriendin die op de leden-pagina's van het tijdschrift Zoom constant foto's plaatste van verdorde, vergane bloemen. Ik vond dat meestal maar niks en reageerde dan ook navenant.
Toen ik eergisteren langs een veld met uitgebloeide zonnebloemen kwam moest ik aan haar denken en in dezelfde gedachtenflits besliste ik om deze foto te maken. Groot diafragma, kleine scherptediepte... Ik heb 'm vandaag van mijn geheugenkaartje af gehaald en er de gebruikelijke routine Raw conversie op toegepast.
Ik vraag me trouwens af waarom iemand een veld met zonnebloemen inzaait en ze dan laat verkommeren zonder ze te oogsten of te plukken... om fotografen te plezieren misschien?
Wat een rotweer vandaag. Op een obligate natte wandeling met Phaido na ben ik het huis niet uit gekomen. En tijdens die wandeling was er ook weinig foto vreugde te plukken. Ik heb mijn foto-oogst dan maar binnenshuis moeten scoren. Wellicht hebben mijn Facebook-vrienden wel iets zien voorbij komen met zatte wijnglazen maar ik heb ook oog voor de schoonheid die het vrouwke dagdagelijks in ons nestje blijft rondstrooien. Bloemen horen in huize Pol en Josee altijd aanwezig te zijn en als het vrouwke weer eens een bijzondere opstelling bedacht heeft, op de piano, met een achtergrond doek en bijhorende appeltjes, vind ik het een prachtig stilleven dat een foto waard is. De bloemen zijn echt, de flessen hebben we zelf leeg gemaakt en de appeltjes zijn weliswaar van plastiek maar de spiegeling ervan in de flessen vond ik lekker meegenomen.
De activiteiten van onze fotoclub staan op een laag pitje door de covid toestanden. De wekelijkse vergaderingen worden op Skype gedaan en dat is toch maar een pover alternatief. Daarnaast bekijken en becommentariëren we regelmatig de beelden die iedereen op onze Google-foto's pagina post maar elkaar echt zien kan natuurlijk niet. Toch hebben we een gezamelijke corona-proof activiteit bedacht. Regelmatig organiseren we fotowandelingen waarbij we afstand houden en in kleine groepjes ver genoeg uit elkaar blijven. Komende zaterdag staat er weer een op het programma en ik heb me deze keer kandidaat gesteld om te gidsen. Ik heb een mooi gevarieerd rondje uitgestippeld en vandaag ben ik al eens gaan proefwandelen om te zien of de planning op papier ook in de praktijk haalbaar zal blijken. Ik heb natuurlijk ook al een en ander gefotografeerd. De onderdoorgang van de spoorlijn Herentals Geel en tezelfdertijd de oversteek van de Nete lijkt me een punt dat wel wat mogelijkheden biedt.
Als je bij een collega hobby-fotograaf regelmatig mooie beelden ziet voorbij komen groeit de interesse om dat zelf ook eens te gaan bekijken, dat is niet zo moeilijk om te begrijpen toch? De omgeving van Gent is natuurlijk niet bij de deur, maar ik was al eens wat kaarten gaan bekijken en dit, gecombineerd met de gratis treintickets die we allemaal gekregen hebben, bracht ons vandaag tot in de noordwestelijke rand van de Arteveldestad. De natuurgebieden fotograferen staat ook nog op de planning - daar zijn interessantere tijden voor en dan moet ik dat niet combineren met geocachen zoeken - maar vandaag hadden we in eerste instantie wél zoekplannen, en fotografie momenten grijpen hoort daar ook altijd bij he... In Mariakerke, van op de brug over de Coupure ( of is het hier al het kanaal Gent-Brugge ) kon ik dit beeld schieten van enkele iconische Gentse monumenten. Dat het allemaal mooi centraal kon in de verte en redelijk symmetrisch is, kon mijn fotoplezier alleen maar vergroten.
Dit bouwsel staat er al een hele tijd in een weide aan het einde van een doodlopend, nauwelijks ooit gebruikt, zijweggetje van ons alledaagse traject doorheen de Smallebroeken. Van op de normale wandelroute kun je het makkelijk zien trouwens maar je moet er wel oog voor hebben want het is toch wel een beetje gecamoufleerd. De mogelijkheid dat een collega hobby-fotograaf daar een privé-stekje heeft ingericht dringt zich op. Persoonlijk kan ik me geen kennis in gedachten halen die daar voor in aanmerking zou komen en ook bij de collega's van onze fotoclub blijft de vraag onbeantwoord.
Ik denk niet dat het een vogelkijkhut is trouwens want eerlijk gezegd zijn daar wel interessantere plekken voor te bedenken in de nabijheid. Een jachthut kunnen we ook uitsluiten hoop ik, hoewel... Dan blijf nog de mogelijkheid dat iemand de reeën wil observeren die hier wel vaker worden gezien 's morgens... dat wordt me alleszins verteld, want de ochtend is, zoals wel geweten, niet meteen mijn favoriete tijdstip van de dag.
Mosselen, ik ben er ooit doodziek van geweest, heb er 20 jaar lang geen gegeten en werd zelfs misselijk van de geur alleen al... maar ik ben ondertussen weer een grote fan. Niet dat ik alle weken mosselen op tafel zou willen, maar enkele keren per jaar weet ik ze wel te appreciëren.
De Rietschieters, de carnavalsvereniging van nichtje Jill, organiseert telkenjare een fondsenwervende mossel-eetdag en wij zijn altijd van de partij... maar dit jaar stak de Covid miserie daar een stokje voor. Geen nood, ze hadden er een oplossing voor bedacht: de volledige maaltijd werd kant en klaar aan huis gebracht, mosselen met groentjes, frietjes, mayo, mosselsaus... het moest alleen maar opgewarmd worden. We hebben en nog een kwart liter witte wijn bij gegoten, de rest van de fles ook soldaat gemaakt, nog wat extra groenten en knoflook... en we hebben met z'n tweetjes thuis gezellig de Rietschieters gesteund.
Ondanks het onzekere weer ben ik toch maar een fikse wandeling gaan maken deze namiddag. Dat ik enkele keren een bui over me heen kreeg kon de pret niet drukken, fotomogelijkheden zat. Ik was best verwonderd trouwens dat ik, op deze mij wel gekende plek, onverwacht plots een gloednieuwe slagboom zag ( nu ja, wat is gloednieuw...) die ongewenst gemotoriseerd vervoer moest tegenhouden. Het verkeersbord dat hetzelfde effect zou moeten hebben stond er alleszins al veel langer. Na de zwart-wit omzetting die ik wel zag zitten heb ik dat bord toch nog even net iets meer in de aandacht gezet. De cliché-matige één-kleur-blijft-overeind behandeling vond ik hier wel gepast.
Hoog boven de mensheid zit mijn cachemaatje Koala Jackie liefkozend een boom vast te houden. Hij zal me de benaming Koala zeker niet kwalijk nemen want hij heeft het zelf bedacht, zo voelde hij zich. Aan het einde van een leuke multicache met enkele originele veldpuzzels waren we bij de uiteindelijke verstop plaats gekomen. In deze boom moest een touw van twee, in een tak geklopte, nagels worden afgerold om, enkele bomen verder, een doosje naar beneden te laten komen waar we onze namen in moesten schrijven om geldig te loggen. We hebben het werk eerlijk verdeeld. Ik wilde de boom niet belasten met al die extra kilo's en Jackie is tenslotte een aantal jaren jonger. Hij de boom in dus en iemand moest wel beneden blijven om de administratie te doen. Tot die administratie hoorde ook het maken van enkele foto's trouwens.
Een klein beetje opzoekwerk leerde me dat deze jachttoren dateert van 1924, uit een tijd dat de Kempische heuvelrug nog niet bebost was maar een weids heidelandschap en dat je hier dus nog een 360° rondom uitzicht had. De tand des tijds heeft ondertussen flink toegeslagen maar dat maakt de locatie alleen maar interessanter. Ik was hier al eens eerder tijdens een wandeling, de plek is tenslotte in vogelvlucht minder dan 5 km van onze voordeur, maar nu er een geocache werd verstopt was dat reden genoeg om er nog eens naar toe te fietsen en uiteraard had ik deze keer mijn fototoestel meegenomen.
Ik gaf het gisteren al halvelings aan. Ik wilde graag, en liefst zo snel mogelijk, een herkansing voor de gemiste, onscherpe foto van gisteren. De sfeervolle winterverlichting van kasteeltje Le Paige in Herentals en de restaurant bubbels er rond vond ik al eerder geschikt om op deze blogpagina's te tonen. Gisteren bedacht ik dat als ik het kasteeltje zou benaderen door het park er misschien wel een kans zou zijn op een spiegeling in een van de waterpartijen. Dat bleek helemaal goed gegokt. Probleempje, de enige plek waar ik de foto kon maken die ik in gedachten had bleek redelijk onstabiel en de combinatie stevige wind met zachte ondergrond zorgde er voor dat 30 seconden sluitertijd resulteerde in onscherpe beelden. Van de nood een deugd makend heb ik vandaag het blauwe uurtje afgewacht om weer naar dezelfde plek te gaan. het weer zat ook mee, het was helder, de maan scheen en de wind was duidelijk minder krachtig. Ik had daarenboven een zak met stenen meegenomen, 15 kg aan je statief hangen helpt voor de stabilisatie. Dit is het resultaat.
Het blijft mijn ambitie om elke dag 10.000 stappen op de teller te zetten. In deze tijden is dat niet evident. Gelukkig is er nog altijd mijn beste vriend Phaido om me te attenderen op de noodzaak van beweging. Hij krijgt regelmatig zijn zin maar die wandelingetjes worden steeds korter. Rijkelijk laat alweer realiseerde ik me ook nu weer dat ik mijn luie achterste toch maar eens van achter de PC moest weghalen. Met minder dan 5.000 stappen vandaag en gemiddeld 8.300 in januari voel ik wel degelijk dreiging van de cijfers.
Ik ben deze avond met de auto ( man, man, man... ) naar enkele locaties gereden waar ik meende iets leuks te kunnen scoren qua foto's. De eerste poging was meteen raak..., dacht ik..., tot ik thuis zag dat de opnames niet helemaal scherp waren. Tja, zachte ondergrond, statief niet helemaal stabiel dus, stevige wind... ik had het ter plekke moeten controleren met een ingezoomd scherm. Ik ga er snel weer naartoe... Morgen?
Gelukkig had ik nog een tweede locatie bezocht. Het Shopping Park in Olen biedt ook altijd wel de nodige mogelijkheden. Thuis gekomen bleek dat ik in november '17 al ongeveer dezelfde foto gemaakt had, toen was het wel met Kerstverlichting. Zo zie je maar dat je als fotograaf toch naar interessante standpunten zoekt. Dat die wel eens dezelfde zijn lijkt me niet eens zo onbegrijpelijk.
De belangrijkste bedoeling om deze blog te maken en vol te houden is dat ik mezelf zo de verplichting kan opleggen om iedere dag te fotograferen of met fotografie bezig te zijn en zodoende aan de hand van details een soort kroniek te schrijven van wat er in ons bestaan allemaal gebeurt. Ieder jaar wordt de inhoud van de blog in album vorm gegoten en de versie 2020 hebben we sedert kort ontvangen. De firma MyPhotofun punt nl verraste ons met een aanbieding om een extra dik XL album te maken van 400 pagina's voor de prijs van 55 . Tja, daar zijn we meteen opgesprongen. We waren altijd al zeer tevreden over de geleverde kwaliteit en ook deze keer werden we niet ontgoocheld. Ik heb even een foto gemaakt van het album met wat herkenbare attributen er rond als referentie om de afmeting te illustreren. Met 400 beschikbare bladzijden kon ik voor iedere dag één foto per bladzijde plaatsen en dan had ik nog ruimte over om extra commentaar of aanvullende foto's te tonen.
Dat het album open ligt op 24 juli en dat het getal 51 in beeld is kan geen toeval zijn natuurlijk. De fles waarop dat getal staat bevat weliswaar een zeer gesmaakte lekkernij maar daar gaat het niet over... Ik zit me nu al af te vragen waar ik volgend jaar een interessante 52 vind op 24 juli.
