een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
15-02-2021
15 februari Vink
Het lijkt er op dat de winter definitief de aftocht heeft geblazen. Het heeft vandaag gedooid en flink ook. In geen tijd was veel sneeuw verdwenen rond huize Pol en Josee. We hadden in de vorstperiode sowieso de vogeltjes niet vergeten, we hebben geprobeerd ze te helpen met voederplekken, mezenballen, zaadjes... en nu het weer een beetje vriendelijker wordt heeft het vrouwke op enkele al sneeuw- en ijsvrije plaatsen nog wat extra lekkers gestrooid. Van achter het raam heb ik in de loop van de dag met de telelens op mijn toestel de passanten van allerlei pluimage in de gaten gehouden en regelmatig ook eens afgedrukt. Deze vink is een van de vele bezoekertjes die ik goed op de foto kreeg.
De wagen staat al een week in de garage. Vanmorgen had ik nog even in overweging genomen om met de geocache-vrienden een rondje te gaan lopen in Peer, maar uiteindelijk vond ik dat toch geen goed idee. Het werd dan weer maar een sneeuw-winterwandeling in eigen dorp. De kapel van St. Jozef kon ik van op de aan de andere kant van de straat gelegen hoge berm op deze manier te pakken krijgen. Omdat ik toch aan het spelen was met mijn beelden van de dag in Photoshop liet ik hier ook toevallig eens een pittige zwart-wit omzetting op los in Silver Efex Pro en na wat schuifjes op een iets meer ingrijpende wijze verplaatst te hebben kon het resultaat me wel bekoren.
Heerlijk mooi vriesweer, zaterdag, mountainbikers die er op uit trekken, kinderen die met papa en/of mama en een bijna vergeten, inderhaast uit de berging gehaalde of nog snel gekochte slee op zoek gingen naar iets wat op een helling lijkt... Ik ging er van uit dat het wel eens de laatste mogelijkheid zou zijn om wat sneeuwfoto's te gaan maken aan de Hoge Berg achter de Floreal. Een lange wandeling heen en terug en daar tussenin een gevarieerd aanbod van fotomogelijkheden, meer moet dat niet zijn om de hobbyfotograaf gelukkig te maken. Er waren onder andere enkele jongelui die rasechte acrobaten bleken te zijn op hun mountain bikes en die zich op een geïmproviseerde springschans aan het amuseren waren. Ze vonden het niet erg dat ik hun activiteiten uitgebreid stond te fotograferen. Dit is er eentje uit een lange mooie reeks.
Ook tijdens deze sneeuwperiode gaat het gewone leven zijn gangetje. We blijven in ons kot, zijn voorzichtig als we met onze bubbel enkele dagelijkse routine-sneeuwwandelingen ondernemen maar we beginnen nu toch wel uit te kijken naar het einde van deze winterprik. Phaido vindt het wel heerlijk, sneeuw is zijn ding merkten we. Hij rollebolt en stoeit in de sneeuw dat het een lieve lust is. Jammer dat ie door zijn hartproblemen geen lange wandelingen meer aan kan, maar een klein rondje Smallebroeken - iets minder dan 3 km. - lukt nog wel... en hij heeft er zichtbaar plezier van, het vrouwke ook trouwens. En ik haal regelmatig de kleine Sony uit mijn jaszak om die twee vast te leggen.
Om het met Maggie te zeggen: we zijn nu toch gewend van in ons kot te blijven en daarom hebben we beslist de wagen in de garage te laten tot de sneeuw ellende voorbij is. Dat beknot ons natuurlijk enorm in onze mobiliteit. Gelukkig kunnen de dagelijkse wandelingen nog wél en waar we verkeerstechnisch over ellende praten, zijn we als fotograaf nog altijd blij met de witte pracht. Langs de Kasterleesteenweg is het een combinatie van die twee gevoelens. Echt mooi is de sneeuw er niet meer maar met de juiste insteek kun je toch nog wel leuke beelden schieten. Toen ik met Phaido het laatste stukje naar huis wandelde rond half zes had ik zelfs als voetganger last van de felle, erg lage zon die me recht in de ogen scheen. Maar ik zag ook dat ze snel achter de kerk zou gaan schuilen. Enkele minuten wachten leverde me dit beeld op.
Zoals het de gewoonte is, - Phaido houdt nu eenmaal van zijn vaste routines -, wandelden we ook deze namiddag richting Smallebroeken. De spruitjesteelt resulteert ondertussen in mooie oogsten merkten we onderweg.
Spruitjes zijn een typische wintergroente en ze zijn lekker, daar kunnen we het toch over eens zijn mag ik hopen. Toen we uit het paadje tussen de Kasterleesteenweg en de Hoogstraat kwamen en naar links keken zagen we dit beeld. Iemand wandelde met twee honden doorheen de Spruitjeslaan. Het leek alsof Alice uit wonderland was ontsnapt. Gelukkig had ik de camera bij.
Je hoeft trouwens niet alles te geloven wat ik vertel he...
De ezeltjes waar ik het vorige week al eens over had staan nog steeds in de wei. We zijn er al diverse keren langs gewandeld en ik denk dat ze ons al kennen. De setting was wel helemaal anders vandaag. Ze staan nu in de sneeuw en ze vertikten het om samen naar me toe te komen voor een groepsfoto. Ze zijn nog steeds met vijf maar ze waren niet bereid om mee te werken. Het zijn tenslotte ezels he. Het was een mooie zonnige dag en in de late namiddag zorgde de lage zon voor warm strijklicht mét details en definitie in de sneeuw. Dat hadden we de voorbije dagen moeten missen. Ik vond de egale poedersneeuw niet meteen bijzonder fotogeniek. Nu hadden de ezels de wei al wel van stapsporen voorzien, die verdienste komt ze toe, en in het lage licht waren drie ezels ook wel voldoende om een mooi plaatje op te leveren.
We waren sowieso al gewend van in ons kot te blijven tijdens deze corona miserie en de plotse winter-inval heeft dat nog een beetje versterkt. De enige keren dat we nog buiten komen is om enkele keren per dag het voetpad voor de deur te ruimen - je bent niet gespeend van enige empathie en denkt aan de medemens die voorbij gewandeld zou kunnen komen -, om naar de winkel te wandelen, gesteld dat we alsnog merken dat onze noodvoorraden ergens een gat vertonen en om Phaido zijn dagelijkse wandelingen te gunnen ( en daar profiteren wij dan ook van ).
Die wandelingen gaan natuurlijk niet steevast richting Smallebroeken. Vandaag gingen we ook eens naar het centrum van het dorp. Daar merkten we dat de Wannes, het beeld op het kerkplein, ook last had van de winterse omstandigheden, om over zijn hond maar te zwijgen. Phaido werd er zowaar even stil van... zo dik had ie nog niet onder de sneeuw gezeten.
Je ziet in deze Corona-tijden sowieso altijd al wel meer wandelaars dan vroeger, maar vandaag liepen ze echt met bosjes. Kleine bosjes, bubbel bosjes zeg maar... terecht natuurlijk want na de sneeuwval was het echt mooi in het bos. Tijdens ons dagelijkse rondje Smallebroeken heb ik zelf ook regelmatig het fototoestel boven gehaald en natuurlijk wilde mijn wandelmaatje zoals altijd graag model spelen.
Bloggen punt be was weer een tijdje onbereikbaar vannacht. Met een beetje vertraging wil ik alsnog een foto van mijn beste vriend tonen, gemaakt vóór de sneeuwval de hele setting totaal anders begon in te kleuren trouwens. Het is een bijzondere opname in die zin dat ik, zoals bij nachtopnames vanzelfsprekend is, een lange sluitertijd gehanteerd heb. Dertig seconden was nodig om dit van op statief goed belicht te krijgen. En toch staat Phaido er scherp op. Het volstaat om "Blijf !!!" te roepen en zijn aandacht te vragen om hem 30 seconden lang onbeweeglijk naar mij te laten kijken. Zo'n model vindt je niet meer...
Het zag er naar uit dat het grootste gevaar geweken was. Eergisteren haalde ik dat terloops ook even aan, het peil van de rivieren was weer aan het zakken in onze regio. Ondertussen hebben we toch weer wat extra neerslag over ons heen gekregen en voeg daarbij het feit dat er een bres geslagen werd in een dijk van de Larumse Loop, dan krijg je ellende. De weilanden aan de Zegge zijn weer bevaarbaar. De boeren zijn er niet blij mee, terecht... en de amateurfotograaf schiet mooie plaatjes. Ieder zijn meug.
Net boven Turnhout was er op de geocachekaart al een tijdje een nieuw rondje verschenen en dat lag me nog steeds uit te dagen. Vandaag waren de weergoden eindelijk eens goedgezind en ik heb er dan ook meteen gebruik van gemaakt daar aan de wandel te gaan, dat er enig fotografie plezier te rapen was vond ik, zoals altijd, lekker meegenomen. Langs het kanaal wandelend naar de volgende cache hoorde ik achter me ineens een levendige conversatie snel sterker worden. Toen ik me omdraaide en verwachtte dat er een flink doorstappende groep collega wandelaars me aan het inhalen was zag ik dat er een kudde kajakkers over het kanaal aan gepeddeld kwam. Ja, dan wapen je toch je fototoestel en schiet je enkele keren...
Over een gebrek aan neerslag mogen we zeker niet meer klagen, er is nog al wat regen gevallen de laatste tijd. En het is zeker nog niet voorbij want terwijl ik dit zit in te tikken hoor ik dat het buiten weer vandattume is... Ik ben er tijdens de opklaringen deze namiddag alleszins alsnog op uit getrokken, je kunt toch niet de ganse dag binnen blijven zitten kniezen...
Onze rivieren mogen dan gelukkig net niet voor overstromingen hebben gezorgd - bij de Nete was het wel kritisch in het weekend - maar sommige van onze onverharde wandel- en landbouwwegen liggen er toch vaak eerder bevaarbaar dan bewandelbaar bij. Voor alle duidelijkheid, dit is wel degelijk een weg. Gelukkig heb ik waterdichte wandelschoenen maar dan nog... ik ben netjes langs deze plas gelopen, dat ging nog net.
Ik vond deze foto eerst niet helemaal mijn gevoel hieromtrent weergeven. Daarom wilde ik 'm in zwart wit omzetten maar dan ben ik nog eens door de Nik-filter collectie gaan bladeren en bij Color Efex Pro 4 kwam ik uit bij Bleach Bypass 1 en na wat met de schuifjes spelen kan ik hier mee leven.
In kleur zijn dit rode tegels op een ecru gepleisterde muur. Toch vond ik de zwart wit versie van de foto sterker, pittiger. Ik ben hier al honderden keren langs gewandeld en het was me nog niet eerder opgevallen. Pas tijdens het bewerken van de foto deze avond zag ik dat er enkele foutjes in de afwerking zitten.
Het wiskundig, logisch gedeelte van mijn geest zag tot mijn afgrijzen dat er eigenlijk nog een stukje zwarte tegel onder rechts langs het rechtse venster hoort te zitten. De tegels tussen de twee ramen zijn trouwens ook niet mooi uitgelijnd. Het creatieve deel van mijn brein daarentegen keek geamuseerd naar die vaststelling en zag de frivole kant er van. Tja, zo blijf ik achter in twijfels, maar ik wil U het plaatje en de reden van mijn twijfels niet onthouden.
Tenslotte wil ik nog wel vertellen dat dit een uitsnijding is, zo nauwkeurig langs de voegen fotograferen lijkt me redelijk onmogelijk...
Dat er veel neerslag gevallen is de laatste tijd en dat de waterstand van de rivieren in onze regio extreem hoog was had ik zelf ook al gezien, o.a. tijdens de fotoclub-wandeling vorige zaterdag. Ondertussen had ik deze middag al wel gehoord dat het waterpeil flink aan het zakken was maar omdat ik toch naar Kasterlee moest, - de TL lamp in de badkamer had het begeven -, wilde ik toch eens gaan zien of er alsnog iets te scoren was qua wateroverlast. Helaas - of gelukkig voor de omwonenden - was de Nete weer helemaal getemd. Maar als je onderweg de ogen goed open houdt zie je toch altijd weer onverwachte foto-waardige mogelijkheden. Deze rij knotwilgen vond ik een geschikt onderwerp. De trieste, sombere weersomstandigheden met weinig kleur, grijze lucht zonder enige doortekening en de mistige verte waren evenzovele redenen om dit in zwart wit om te zetten.
Tijdens de dagelijkse Smallebroeken-ronde merkten we dat we nieuwe buren hebben. In een weide een honderdtal meters voorbij de Dressenstraat stonden 5 nieuwe bewoners, 5 schattige ezeltjes. Ze waren best nieuwsgierig toen we er langs wandelden en kwamen langs de afsluiting om kennis te maken. In vol tegenlicht met een lage zon leek het me jammer genoeg redelijk onmogelijk een aanvaardbare foto van ze te maken. Ik ben dan even terug gelopen naar de inrit van de bewoners van het hoekhuis en vier ezeltjes volgden me om gewillig te poseren, de vijfde vertikte het... daar moet je dan ook een ezel voor zijn...
De wandeling met de leden van de fotoclub diende zich redelijk winters aan als we de weerprofeten moesten geloven en voorwaar, ze kregen gelijk. We hebben de ganse tijd sneeuwvlokken gezien, de ene keer striemend in ons gezicht, de andere keer gewoon zacht neer dwarrelend. "Slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding" hoorde ik enkele keren voorbij komen als motiverend gespreksonderwerp tijdens de tocht maar eerlijk gezegd, ik vermoed dat iedereen er wel van genoten heeft en ik zag ook regelmatig enkele camera's uit de tassen komen. Ik heb zelf ook een en ander gescoord. Toen Rob bij dit vennetje naar de overkant liep om zich beter te positioneren voor een riet-spiegeling vond ik dat zijn rode jas het ideale kleuraccent was in de foto die zich aandiende.
Het zijn prachtige bloemen en ook als ze oud en verdord zijn blijven ze een zekere waardigheid en schoonheid behouden. Ooit had ik een fotovriendin die op de leden-pagina's van het tijdschrift Zoom constant foto's plaatste van verdorde, vergane bloemen. Ik vond dat meestal maar niks en reageerde dan ook navenant.
Toen ik eergisteren langs een veld met uitgebloeide zonnebloemen kwam moest ik aan haar denken en in dezelfde gedachtenflits besliste ik om deze foto te maken. Groot diafragma, kleine scherptediepte... Ik heb 'm vandaag van mijn geheugenkaartje af gehaald en er de gebruikelijke routine Raw conversie op toegepast.
Ik vraag me trouwens af waarom iemand een veld met zonnebloemen inzaait en ze dan laat verkommeren zonder ze te oogsten of te plukken... om fotografen te plezieren misschien?
Wat een rotweer vandaag. Op een obligate natte wandeling met Phaido na ben ik het huis niet uit gekomen. En tijdens die wandeling was er ook weinig foto vreugde te plukken. Ik heb mijn foto-oogst dan maar binnenshuis moeten scoren. Wellicht hebben mijn Facebook-vrienden wel iets zien voorbij komen met zatte wijnglazen maar ik heb ook oog voor de schoonheid die het vrouwke dagdagelijks in ons nestje blijft rondstrooien. Bloemen horen in huize Pol en Josee altijd aanwezig te zijn en als het vrouwke weer eens een bijzondere opstelling bedacht heeft, op de piano, met een achtergrond doek en bijhorende appeltjes, vind ik het een prachtig stilleven dat een foto waard is. De bloemen zijn echt, de flessen hebben we zelf leeg gemaakt en de appeltjes zijn weliswaar van plastiek maar de spiegeling ervan in de flessen vond ik lekker meegenomen.
De activiteiten van onze fotoclub staan op een laag pitje door de covid toestanden. De wekelijkse vergaderingen worden op Skype gedaan en dat is toch maar een pover alternatief. Daarnaast bekijken en becommentariëren we regelmatig de beelden die iedereen op onze Google-foto's pagina post maar elkaar echt zien kan natuurlijk niet. Toch hebben we een gezamelijke corona-proof activiteit bedacht. Regelmatig organiseren we fotowandelingen waarbij we afstand houden en in kleine groepjes ver genoeg uit elkaar blijven. Komende zaterdag staat er weer een op het programma en ik heb me deze keer kandidaat gesteld om te gidsen. Ik heb een mooi gevarieerd rondje uitgestippeld en vandaag ben ik al eens gaan proefwandelen om te zien of de planning op papier ook in de praktijk haalbaar zal blijken. Ik heb natuurlijk ook al een en ander gefotografeerd. De onderdoorgang van de spoorlijn Herentals Geel en tezelfdertijd de oversteek van de Nete lijkt me een punt dat wel wat mogelijkheden biedt.
