|
Derde zondag in de veertigdagentijd C 2016 - Zaterdag 27 en zondag 28 februari 2016
Evangelie: Lucas 13, 1-9 - 'Gelijkenis van een vijgenboom zonder vruchten'
Dag mensen,
Hoe gaat het met onze vastentijd?
We zijn al de 19e dag! Morgen de 20e dag, echt in de helft!
Wat ons antwoord ook is, de bijbelverhalen die we zopas hoorden kunnen ons voldoende inspiratie en energie geven.
Mozes werd als vondeling aan het hof van de Farao grootgebracht!
Natuurlijk kwam hij te weten dat hij geen echte familie was en zelfs geen Egyptenaar! Hij voelde de onderdrukking van zijn volk dan ook zeer scherp aan.
Als jongvolwassen kerel moest hij de woestijn invluchten nadat hij een dienaar van de Farao gedood had!
De leegte van de woestijn,
de eenzaamheid van een zwervende herder,
de oneindigheid van lucht en zand
hebben ook op Mozes een verschroeiende uitwerking.
Hij worstelt met zijn geschiedenis! Hij worstelt met zijn woedeuitbarsting van toen.
En juist deze Mozes hoort een Stem die zegt dat ze ook de ellende van zijn volk gezien heeft! Een Stem die hem terug stuurt naar de Farao! Terug de hel in om zijn volk te bevrijden!
Mozes vraagt naar de naam van Wie hem aanspreekt en Wie Hij of Zij is.
Die Stem antwoordt niet: Ik je vader of stiefvader, ik ben de pastoor van deze woestijn, ik ben een goede vriend of je buurman.
Die Stem zegt ook niet, Ik ben de almachtige, de rechtvaardige die tegelijk liefdevol is. Neen!
Die Stem zegt enkel: Ik zal er zijn. Ik ben die zal zijn.
Ik zal zodanig aanwezig zijn dat jij kracht ontwikkelt en je opdracht als leider kunt opnemen. Ik zal er zijn voor mijn volk dat nu als slaven kruipt.
Ik zal er zijn opdat mijn volk, mijn mensen, in zichzelf zouden gaan geloven en durven optrekken naar bevrijding.
Mozes, de man die vluchtte omwille van de moord die hij beging! Die Mozes ervaart de warmte van Iemand die hem kan begrijpen en vergeven, van Iemand die in hem een leider ziet en hem op pad stuurt!
Hij weet niet waar staan van barmhartigheid!
Hij voelt zich bevrijdt en moedig en sterk en trekt vurig naar de Farao! Het verder verloop kennen we
(n vluchtelingen verhaal)
En wij maar pleiten voor goeie en nog degelijkere straffen wanneer daders in t nieuw komen!...
Dit Ik zal er zijn verandert de wereld en ons bestaan niet rechtstreeks. Toch zie ik hoe velen van ons uitgaan van die bijzondere geduldige bekommerde aandacht!
Hoe vele van ons hierdoor, oor en oog hebben, voor wie te lijden heeft!
Hoe vele van ons de verantwoordelijkheid niet alleen afschuiven op de regeringsleiders.
Hoe vele van ons regelmatig worstelen met wat rondom ons gebeurt.
Hoe vele van ons wel eens bedenkingen hebben en toch hun handen uitsteken.
Bedenkingen hebben moet! Zou ik durven zeggen! We moeten er geen doekjes ronddoen! We kennen wel de complexiteit van bijvoorbeeld t vluchtelingenprobleem of van de problemen in Columbia.
(Wanneer we vanmorgen de nieuwsberichten hoorden, of we durfden gisterenavond naar de beelden kijken, dan werden we die geraakt. Wanneer we het filmpje van Broederlijk Delen bekijken over Colombia, dan worden eveneens diep geraakt en voelen we ons soms zo machteloos.)
Even stilstaan, nadenken, je informeren, en dan je geweten laten spreken om voor het goede te kiezen lijkt me beter dan blindelings met de kudde meelopen.
En nu sluipt het gevaar binnen dat we in de vastentijd kunnen leren aandacht geven aan de wereldproblemen. Maar wat doen we met onze gewone dagelijkse sleur?
Wat doen we met een iemand die altijd in de belangstelling wilt staan?
Wat doen we met iemand die altijd negatieve kritiek heeft?
Wat doen we met een buurvrouw of man waarvan we weten dat zij of hij alcoholverslaafd is?
Wat doen we wanneer mensen met getinte huid, gewoon aanbellen met een plastiek potje in de hand, bedelend om een cent?
Wat doen we met de spelende, joelende kinderen die we op ons rustig terras horen?
Wat doen we met de hangjongeren, hun lawaai en hun blikjes die rondslingeren?
Hoe staan we aan de kassa? En oe tegenover een kassierster die een foutje tikt?
Hoe zitten we in de files? En hoe kijken we naar de chauffeurs vóór ons?
Deze vragen brengen me bij het verhaal van de vijgenboom.
De vijgenboom die al drie jaar geen vruchten meer droeg!
3 jaar is de tijd dat men de Thora of de bijbel kon kennen!
Toch werd de eigenaar ongeduldig. En je geduld verliezen is ook je kracht verliezen!
De zorgzame tuinier zegt: Allé man, geeft die toch nog eens wat krediet!
En de tuinman hakt niet, hakt niet om! Neen! Hij zal er zijn, om om te woelen, om zuurstof te geven, weer een heel jaar lang!
Bronnen: Kerugma, J Bastiaens, L Vanmaercke
Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier ({COMMENTAAR_AANTAL})
|
