En we hebben speciaal voor de korte versie gekozen omdat we van mening waren dat we allemaal wel weten hoe ons lichaam in elkaar zit en dat niet drie maal moet worden opgesomd.
We weten maar al te goed wanneer we onze voet verzwikt hebben, hoe lastig we te been zijn!
Of hebben we toevallig in onze vinger gesneden, dan weten we wel hoe onhandig dat is voor het huishoudelijk of technisch werk!
En hebben we serieuze tandpijn, dan weten we hoe weinig we van onze omgeving kunnen verdragen!
Dit maar om te zeggen hoe belangrijk elk deeltje van ons lichaam is om normaal en goed te functioneren!
Een belangrijk levensgegeven dat Paulus vandaag vergelijkt met de christelijke gemeenschap!
Al van bij het ontstaan kampt de Kerk met versnippering om Jezus boodschap uit te dragen
Al in Paulus tijd waren er leiders nodig om de neuzen in één en dezelfde richting te houden! En om het belang van éénheid in verscheidenheid voor ogen te houden! Het is een voortdurende zorg gebleven al hebben velen dat in de loop der eeuwen niet zo begrepen
Jaarlijks heeft er de gebedsweek voor de eenheid der christenen plaats van 18 tot 25 januari! Dat is dus de voorbije week geweest! Daarom wil ik toch vandaag onze aandacht op die zo moeilijke éénheid vestigen!
Zal ik eerst wat geschiedenis schetsen? Dan zien we hoe ver het allemaal van ons bed staat maar tegelijk ook hoe dichtbij, al beseffen we het nog niet zo goed!
Het 2de Vaticaans concilie (1962-1965) heeft terug daadwerkelijk het verschil gemaakt na die eeuwen van nonchalance en eigenzinnigheid!
Het daadwerkelijke verschil was: de oecumene en de interreligieuze dialoog! Hiermee sloegen de concilievaders een heel anderen en meer open weg in dan voorheen.
Johannes XXIII installeerde een secretariaat voor de eenheid van de christenen! Van hieruit werden niet-katholieke waarnemers uitgenodigd naar het concilie! En natuurlijk om er volwaardig aan deel te nemen!
Sinds het 2de Vaticaans concilie ontmoette Paulus VI de patriarch van Constantinopel, Athenagoras I, de geestelijke leider van de orthodoxie. Ze bezochten zogezegd toevallig op hetzelfde tijdstip Jeruzalem om elkaar te ontmoeten. Een historisch moment sinds de scheiding in 1054!
Johannes Paulus II gooide zich als geen ander in de interreligieuze dialoog van de wereldgodsdiensten te Asisi in 1986!
Sinds dat 2de Vaticaans concilie horen we ook regelmatig in de schriftuitleg Jezus is een Jood! en hoe ons christendom geworteld is in de Joodse traditie
Dit was vóór het concilie ondenkbaar!
Steven Fuite de synodevoorzitter van de Verenigde Protestantse kerk in België is zeer blij met de goede samenwerking die er al jaren is tussen christenen en protestanten. We komen regelmatig naar buiten als één stem! Zegt hij.
En die goede samenwerking tussen protestanten en katholieken zien we dagelijks in de samenwerking in onze ziekenhuizen zoals in het UZA waar er wekelijks een zondag oecumenische dienst is! Noch de priesters, noch de dominee spreken daar van een zondagsmis of zondagsdienst of zondagsviering voor hun religie! Ze leggen de nadruk op oecumenische dienst en nodigen alle gelovige christenen, zowel katholieken, joden, als protestanten, in het ziekenhuis ook daartoe uit!
Benedictus XVI is veel voorzichtiger maar zei toch in zijn kerstboodschap: de dialoog tussen de godsdiensten is een noodzakelijke voorwaarde voor de rechtvaardigheid en vrede in de wereld en daarom ook een plicht. De nieuwe rellen in Ierland demonstreren voldoende wat Benedictus XVI hiermee bedoeld
Al denken jullie nu allemaal: waar komt ze nu mee af! Moeten wij ons daarmee bezig houden? Moeten wij daarvan wakker liggen?
Toch brengt het ons bij de gestaagde kleinschaligheid van onze pratikerende christenen en de problemen die het vooral op organisatorisch en materieel vlak met zich meebrengt! Ja zelfs op emotioneel en relationeel vlak beginnen we er stillekesaan onder te leiden.
We begonnen allemaal met drie parochies en drie pastoors en hun nodige onderpastoors
.
Ik moet het niet uitleggen wat er in die 30, 40 en 50 jaar dat we hier op L.O. wonen allemaal gebeurd en vooral veranderd is in onze parochies!
En telkens we aan een nieuwe situatie gewend geraakt zijn, staat er een nieuwe fase voor de deur, en die nieuwe fases kondigen zich steeds vlugger aan
Als we nu zien hoe gezellig we hier op zondag samenkomen om te bidden, om elkaar even te ontmoeten en om begeesterd terug naar huis te gaan, liefst met velen samen in dezelfde auto of arm in arm langs dezelfde weg...
(Dat zagen we vooral tijdens het voorbije winterse week-end!)
Dan durven we er niet aan denken dat we weer voor een andere fase komen te staan!
Zelf ben ik nog maar 3 jaar in de preekploeg en eerlijk gezegd zie ik het aantal aanwezigen tijdens de vieringen sterk dalen! Wie overlijdt, wordt niet vervangen. Jongeren zijn de enkele trouwe gezinnetjes die een glimlach op ons gelaat toveren door de lieve handreikingen van hun schatten van kinderen
De vaste kern is er trouw zolang ze gezond zijn
Want eens ziekte of echte ouderdomsproblemen zich voordoen worden ze ook afhankelijk van iemand die de communie thuis brengt en van vieringen op T.V..
Hoe nu verder? Dat is ook de zorg van onze bisschop J. Bonny en van vele priesters, parochieassistenten, pastorale werksters en werkers, en van velen onder ons die de verkleining ook onder ogen durven zien
Kunnen wij, gewone mensen hier in de rij daaraan iets verhelpen?
Ik denk het niet. Het is gewoon zo, een teken van de tijd, een gestaagde grote verandering die de kerk doormaakt!
Daarom was er ook die belangrijke 2de grote pijler van het 2de Vaticaans concilie was; dat de kerk terug een kerk van en voor het volk moest worden! Niet enkele leiders die veraf en dichtbij een christelijke gemeenschap dirigeren, neen; allen mogen we kleine schakels zijn, om van onze christelijke gemeenschap een hechte en liefst ook warme gemeenschap te maken.
Vanuit dit gegeven worden we al sinds 1965 opgeroepen mee zorg te dragen voor de christelijke gemeenschap op L.O. en onze naaste buren.
En we hebben dat gedaan! Zeker iedereen die ook maar het kleinste steentje heeft bijgedragen in gelijk welke beweging: KA.V, KWB, OKRA, Turn- en joggingkring, alle soorten van catechesgoepen, rouwgroep, en wie ik ook mag vergeten hebben
En nu wordt onze zorg: Hoe kunnen we zo gezellig wekelijks blijven samenkomen om in onze veranderde wereld toch een warme kern te blijven van zorgzaam christenen?
We zouden kunnen open staan voor de mogelijke vragen die ons gesteld worden!
Open staan om mee te denken hoe we het kunnen blijven verwezenlijken zonder te veel energie en mensen verspilling.
Hoe hoog liggen mn eigen eisen om nog naar de kerk te komen?
Geloof ik in de opgeleide leken-voorgangers die er alles aan doen om in het spoor van Jezus te blijven samenkomen rond Zijn levensverhaal als grootste voorbeeld voor ons christen-ziin?
Geloof ik dat Jezus me telkens opnieuw oproept om zelf een voorganger te blijven voor mn kinderen en buren, een begeleider voor wie ik ontmoet die het moeilijk heeft, een echte christen, belangrijker dan de paus, om samen kerk-te-zijn?
Is mn geloof in de God van mn leven zo groot dat ik er wil blijven naar luisteren, zowel in het diepste van mezelf, als in het woord dat Hem verkondigt, elke zondag opnieuw? Is mn geloof in de God van mn leven zo groot dat ik van daaruit kan begrijpen dat Hij altijd opnieuw zegt: In jou, door jou en met jou, kan ik zichtbaar blijven in de wereld.
Ook jij maakt Mij tastbaar en zichtbaar. Blijf toch samenkomen om dàt te geloven
Om te weten hoe je in alle stilte die grote verantwoordelijkheid in je draagt om mee te bouwen aan Mn hemel op aarde
Loont het de moeite om ieder met zn eigen gedachte toch te blijven samenkomen in die ene parochie die we door de jaren heen geworden zijn? Om misschien in een nog zoveel kleinere vorm toch samen die nog kleinere christengemeenschap te dragen?
Om er ons geluk en troost in te vinden, om er onze vreugde en verdriet in te blijven delen, om er van ons christen-zijn te blijven getuigen, om er in gebed ons één te weten bij onze enige God Die met ieder van ons wil zijn en ons gelukkig wil zien
?
Zo zie ik het verband voor onze eigenste L.O. nà die week van gebed voor de eenheid van de christenen.
Moge we heel goed bewust worden, hoe moeilijk de komende tijd nog kan zijn
maar zoals Marc vorige week zei: Samen feestend en vierend zullen we er doorheen komen, zullen we onze blik toekomst gericht kunnen verruimen, zullen we het goddelijke wintervuur brandend houden, en blijven ons geloof, onze hoop en onze liefdevolle zorg voor elkaar verder leven, liefst over de grenzen van onze eigen stek heen!
