|
Vierentwintigste zondag A 2008 - Zaterdag 13 en zondag 14 september 2008
Eerste lezing: Numeri 21,4-9
Evangelie: Johannes 3, 13-17
Het kruisteken, het kruisbeeld heeft in ons leven altijd al een speciale plaats ingenomen.
Het is niet meer weg te denken; overal is het aanwezig.
Kom je in deze kerk, dan zie je bijna eerst het klassieke kruisbeeld. In de St Anna ten Drieen kerk is het niet anders, al is het wat moderner.
Kom je in deze kerk, dat domineert dit moderne kruisbeeld, in de Lucaskerk is het niet anders, al is het daar wat klassieker.
We vieren vandaag de kruisverheffing. Laat ons daar maar niet te lang bij stil staan, ik zou het liever noemen opkijken naar het kruis.
Alles begint met een oude legende die vertelt dat Helena, de moeder van keizer Constantijn, bij opgravingen in Jeruzalem, Jezuskruis heeft gevonden. Ze mocht daar zeker van zijn want een zwaar zieke vrouw die het aanraakte werd onmiddellijk genezen. Dit kruis kwam in de basiliek van het heilig graf. Op 14 september herdenkt men de inwijding van deze H. Grafkerk.
Volgens een andere legende zag keizer Constantijn in een droom een kruis aan de hemel, met de boodschap: in dit teken zul je overwinnen.
Vandaar dat dit kruisbeeld werd afgedrukt op zijn schilden, op vlaggen en wimpels. Dit teken werd gedragen door legers, door de kruisvaarders toen ze op tocht gingen om heilige plaatsen op de Moslims te heroveren.
Je rilt toch wel van dit verhaal, van deze legende? Het is de basis van veel misverstanden, van veel bloedvergieten voor de goede zaak. Achter dit kruis mocht alles. In de geschiedenis werd niet zo veel verschil gemaakt tussen het kruis en het zwaard. Tussen het kruis en het geweer
.in de naam van God
.
Ik hoop dat wij wijzer zijn.
Dit wil niet zeggen dat we het kruis geen plaats in ons leven moeten geven.
Ik heb hier een kruisje, zelf gemaakt, meer dan 45 jaar geleden.
Wij waren destijds op kamp met de chiro en waren 16 jaar.
We moesten een soort verbintenis uitspreken, onze belofte voor de toekomst.
Daarvoor moesten we alleen in een bos, om 4 uur s ochtends vertrekken.
Je moest 4 uur wegblijven en ondertussen op de een of andere manier een kruis maken.
Dit heb ik toen gesneden en het hangt nog altijd in mijn bureel.
Misschien dan toch waardevol? Of een herinnering aan een belangrijk moment in mijn leven? Al ben ik geen houtsnijder ik kan dit kruisje niet weggooien.
Ik zie in de kerk nog steeds het kruis liggen met Goede Vrijdag.
Met bloemen getooid, aangrijpend. Zinvol beeld als herinnering aan Zijn lijden
en aan het lijden van zoveel mensen
Wij zijn nog maar pas terug van een vakantie in de bergen. Ongelooflijk hoeveel kruisen daar staan. Op elke top of heuvel staat er een; in het dal langs de weg of gewoon aan de rand van een wei of een alm. Is dit een afbakening of een teken of een vorm van bijgeloof?
Ik geloof het niet
de mensen die die kruisen geplant hebben deden dit als herinnering aan iets of aan iemand.
Misschien als teken van respect voor de schone natuur.
Als vraag om bescherming.
Als nagedachtenis aan iemand, een dierbare misschien.
Al verschillende jaren doen wij tijdens die bergvakantie - een bepaalde tocht een top van een berg, naar een kruis:
met familieleden of vrienden en / of met onze kinderen. Dit jaar mocht zelfs al een kleinkind van 6 zelf klimmen. Een zeer zware wandeling, maar zo deugddoend. We kruipen of klauteren bijna naar het kruis. Het kruis is dan een eindpunt, het doel van de wandeling.
Is het omwille van de uitdaging? Of voelen we ons daar misschien een stukje dichter bij de hemel? Bij diegenen die er niet meer zijn
? Of is het een een moment om even stil te staan of zitten, om je heen te kijken en dank je te zeggen.
Het kruis als doel
Misschien toch niet zo ouderwets?
Ik herinner me levendig dat we ooit op een berg klommen naar een kruis. Met alle broers en zussen en kinderen. Het was voor ons een speciale berg want vele jaren daar voor was onze broer met zijn vriend van diezelfde berg dodelijk in een ravijn gestort. Ons vader en ons moeder waren zo ver meegegaan als ze konden. Ze bleven zitten en keken met een grote verrekijker naar ons. Stapje voor stapje, mekaar vasthoudend, op weg naar het kruis. Daar boven hebben we een tekst neergelegd onder het kruis.
Ook dit kruis had voor ons een betekenis; was een herinnering.
We zullen die momenten nooit vergeten.
Wij geven thuis mekaar nog elke dag een kruisje voor het slapen gaan.
Soms is het maar een krabbel, want je bent moe, maar het is een traditie.
Het kruisje van de ouders voor hun kinderen, van de grootouders voor hun kleinkinderen. Vroeger zei er een bij ons: in plaats van God zegene en beware u, zei hij tot zegen en bewaren. Dit was nog niet zo verkeerd. Een zegen en een goede conditie gewenst.
En welk gezin draagt niet zijn eigen kruis. Welke zieke, welke alleenstaande draagt niet zijn of haar eigen kruis? O.L.Heer droeg zo ook zijn eigen kruis. Hij is er 3 maal onder gevallen. Ze moesten hem helpen om terug recht te staan. Dit kruis is nog steeds het symbool van lijden, van afzien, van pijn, van verdriet
.
Het kruisje van de vormelingen, het kruis aan de schouw, het kruisje van een paternoster in de handen van een afgestorvene, het kruis op een graf, het missiekruisje, het kruis van de kunstenaar, het kruis van de kruisweg, het kruis van de zegen, het rode kruis, het gele kruis, elk kruispunt waar mensen passeren, het kruis is een wegwijzer.
Elk kruis heeft zo zijn waarde. Als we dit maar onthouden van deze viering.
En misschien vinden jullie je eigen waarde in één of ander kruisje in huis, of op jouw weg.
Het kruis verbindt altijd de hemel met de aarde
en alle mensen met mekaar (kruisteken)
Je ziet, ondanks oubollige teksten die wij vandaag hoorden en die de jeugd uit de kerk houdt, toch nog een teken dat ons aanspreekt. Is het kruis dan niet het teken waaraan men ons kan herkennen? Laat ons dit kruisteken delen met allen die het nodig hebben.
We zijn zonet gewoontegetrouw deze viering begonnen
met het kruisteken.
Wanneer we het straks aan het einde van de mis weer maken,
laat het dan geen routine zijn.
We noemen Vader, Zoon en Geest,
en doen dat met een herkenbaar teken
omdat we niet willen vergeten dat we
Gods verlossend werk in herinnering moeten houden.
Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier ({COMMENTAAR_AANTAL})
|
en vervangen door een andere zinnige tekst. Zo moet dat zijn.
