een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
17-11-2021
17november Seniorenfoto's
Alweer enkele weken geleden ben ik samen met fotomaatje Alex in Lommel alle bewoners van de zorginstellingen Hoevezavel en Kapittelhof gaan fotograferen. Ongeveer 200 portretten op drie dagen, begin er maar aan... En dan moest het echte werk nog komen want van iedere bewoner waren er uiteraard diverse opnames, de beste moest worden geselecteerd en dan voor alle foto's dezelfde nabewerking zodat ze een eenheid zouden vormen tijdens de tentoonstelling. Die tentoonstelling is er nu tijdens de week van de senioren, door de corona maatregels staan de activiteiten er rond weliswaar op een laag pitje maar vandaag konden we toch ook zelf eens gaan zien, samen met onze dames. Dit is een van de gangen in Hoevezavel. Mooi uitgelijnd, keurig geprint op 46x32 cm... ik was zelf ook zwaar onder de indruk.
Met deze foto ambieer ik niet een prijs te winnen in een of andere fotowedstrijd, hij verdient geen schoonheidsprijs. Ik heb ook geen zin om hem ooit ter beoordeling te presenteren in de fotoclub en ik zal 'm ook niet printen om aan de muur te hangen. Toch wil ik 'm graag bewaren als aandenken aan een minder prettige dag als ik in januari weer een album zal maken van de 365 beelden die ik in 2021 zal gepost hebben op deze blog.
Ik moest vandaag naar het ziekenhuis in Herentals voor een coloscopie. Je moet dan de dag ervoor en de dag zelf Eziclen opdrinken aangelengd met water. Voor wie het nog niet duidelijk is: het zijn schijtpapjes... Het is de bedoeling dat je darmen helemaal leeg zijn voor het onderzoek en ik kan je verzekeren dat het werkt !!! Het onderzoek op zich viel wel mee maar aan de voorbereiding zal ik nog lang terug denken. Na het opdrinken van de walgelijke papjes moet je om de vijf minuten naar de plee en elke keer moet je je bij wijze van spreken vasthouden aan de WC-bril om niet omhoog te vliegen door uitstoot van de steeds dunner wordende ontlasting... het spuit er uit. Ik hoop dat dit niet al te cryptisch was.
Binnen drie jaar moet ik weer eens in mijn achterste laten kijken volgend de dokter... ik probeer de gedachte voorlopig nog een tijdje te verdringen.
We hebben weer eens een iets groter rondje Smallebroeken gewandeld. Het was alweer een hele tijd geleden dat we hier waren. We hebben deze plek zelf de Valentijnsberg genoemd... berg is een lichte overdrijving natuurlijk, het is eigenlijk eerder een molshoop.
Ik had aan het vrouwke gevraagd om met de armen zwaaiend naar beneden te huppelen. Ik wilde wat experimenteren met beweging en de rode handschoenen leken me ideaal om strepen in het herfstdecor te zetten. Het resultaat is helemaal niet wat ik voor ogen had, een sluitertijd van 1/15 sec. was nog veel te kort blijkbaar en langer kon niet want dan had ik uit de hand de omgeving niet meer aanvaardbaar scherp gehad. Volgende keer met statief dan maar. Achteraf bekeken vind ik het toch wel een leuk beeld, ook al door de uitbundige herfstkleuren en de daarin contrasterende zwarte jas, blauwe broek en rode handschoenen.
Om in hetzelfde thema te blijven als de vorige dagen... ook vandaag gaat het over dans. Na de profs, of de profs in spé, hebben we het nu over amateurs. Maar raakpunten zijn er toch ook.
Repetitie voor de kerstmusical en vandaag stond er weer choreo op het programma. Kleindochter Julie, Joels in de musical en eergisteren nog gevierd bij het behalen van een mijlpaal in de opleiding tot danslerares, zorgt er voor dat de elfen op een theaterwaardige manier zullen evolueren over het podium. Zowel de dansjes als de bewegingen en verplaatsingen tussen de scenes worden gerepeteerd. De lat ligt toch wel redelijk hoog en vaak moeten dingen opnieuw en opnieuw... maar daar zijn de repetities nu eenmaal voor. We hebben nog meer dan een maand voor de première en we zien dat het groeit.
Van af nu repeteren we ook altijd in het pand waar de voorstellingen zullen doorgaan. Dat er nog veel werk aan de winkel is voor dit een echt Huis van de Kerstman is moge ook blijken uit dit beeld.
Het voornemen om weer alle dagen om en bij de 10.000 stappen te maken is vandaag ontzaglijk gesneuveld. Ik ben de deur niet uit geweest, niet de voordeur en ook niet de achterdeur. Ik had me voor de PC gezet om de foto-oogst van gisteren te selecteren en te fatsoeneren en telkens ik vond dat het tijd werd om even de zinnen te verzetten tijdens een korte wandeling regende of miezerde het...
Fotograferen was er niet bij vandaag. Ik moet dus weer putten uit beelden die ik gisteren schoot ( maar waar ik vandaag mee aan de slag was ). Na de voorstelling kwam er nog een officieel gedeelte en ook daar heb ik gefotografeerd. Zoals tijdens de voorstelling vond men het niet gepast dat er geflitst werd en daar heb ik me ook aan gehouden met een resem hoge-ISO-opnames tot gevolg. Toen de hele ceremonie voorbij was heb ik toch nog even de flash er op gezet om een gekke bekken foto te maken.
We zijn vandaag naar Rotterdam geweest, en dan hoor ik mijn collegae hobby-fotografen al zeggen: aha... architectuurfotografie, maar niks is minder waar. Kleindochter Julie studeert er aan de internationale hogeschool Codarts waar ze haar ambitie om danslerares te worden wil onderbouwen. In Nederland bestaat de traditie dat je in de loop van je tweede jaar hoger onderwijs je P haalt, dat staat voor Propedeuse en het betekent eigenlijk dat je het eerste jaar succesvol hebt afgerond. Het levert je ook een heus getuigschrift op en dat wordt feestelijk overhandigd. Om dat te vieren hadden alle leerlingen van haar jaar een voorstelling in elkaar geknutseld. Julie had zich laten ontvallen dat haar opa een fotograaf is ( tja, als zij het zegt... ) en meteen kreeg ik een uitnodiging om het gebeuren te komen fotograferen.
Het was niet makkelijk. Gelukkig mocht ik de doorloop van de voorstelling vooraf ook bijwonen en daar kon ik vrij rondlopen en flitsen. Daar heb ik ook veel leuke opnames kunnen scoren. Tijdens de voorstelling zelf was flitsen verboden helaas. Met mijn Eos 5D MkIV op Iso 12800 en met het allergrootste diafragma slaagde ik er niet meer in om tijdens de voorstelling zelf een voldoende korte sluitertijd te krijgen om scherpe beelden te maken. Als je afhankelijk bent van de belichting door de zaaltechniekers heb je het niet meer zelf in de hand.
Dit is dus een van de leuke beelden uit de doorloop vooraf en zo heb ik er nog veel.
Niet meteen het vrolijkste weer vandaag, maar het bleef wel droog en we zijn in de loop van de namiddag nog eens aan de wandel gegaan. Richting Hukkelbergen ging het deze keer en dan kom je voorbij het kerkhof. Elf november leek mij een geschikte dag om eens naar de graven van de oudstrijders te gaan kijken, die liggen gegroepeerd op het Lichtaartse kerkhof wist ik. Het kleine Sonytje voelde ik al popelen in mijn zak om er uit te mogen. Ik heb in die hoek diverse foto's gemaakt maar er was er geen enkele bij met dat tikkeltje extra dat mij kon overtuigen om 'm tot foto van de dag te maken. Tijdens de verdere wandeling over het kerkhof heb ik wél nog enkele andere interessante beelden kunnen scoren. Dit vond ik een bijzonder intrigerend graf bijvoorbeeld. Het lijkt een beetje vervallen maar de strakke snoei van de haag er omheen en de perfecte bol van de gele bloemen lijkt toch op een goed onderhoud te duiden, maar de grafsteen zelf... Met veel moeite kon ik de namen van de daar begraven echtgenoten ontcijferen ( Jozefa en Lode ) en de datums van overlijden ( 1967 en 1977 ) maar de grafsteen zelf even oppoetsen was voor de onderhoudsploeg net iets te veel gevraagd blijkbaar.
Voor de tweede keer in korte tijd ben ik gevallen voor de schoonheid van een mural, een muurschildering, graffiti... er zijn nogal wat termen om deze uiting van straatkunst te benoemen. Ik was naar Mol gefietst - met zulk mooi weer kan ik de kriebels niet bedwingen - en ondanks het feit dat ik onderweg ook diverse prachtige herfstfoto's kon scoren heb ik toch voor deze opname gekozen. Kunst fotograferen is eigenlijk een beetje profiteren van het werk van anderen vond ik altijd al, maar in dit geval herzie ik mijn mening even. Primo: ik vind dit mooi en secundo: het geplastificeerde A4-tje dat links onder, in de M van maker, vertelt dat dit werk kadert in de actie van 11.11.11 in 2020 leerde me de reden hiervan te begrijpen en tertio: deze kunstenaars worden niet stinkend rijk met hun werk en verdienen wat mij betreft ook de nodige aandacht. Een dikke merci voor Herbert Maillart en Tisse Geukens om deze creatieve versieringen op dit vervallen pand aan te brengen.
De herfstfoto's uit mijn fietstocht zal ik morgen wel op Facebook tonen.
Volgens de planning zou de fiets-o-strade Herentals - Balen tegen eind 2022 helemaal afgewerkt moeten zijn. Er zijn al hele stroken in gebruik en, zoals we vandaag merkten, en er zijn er ook die bijna klaar zijn. Toen we vandaag langs het Kempisch kanaal van Herentals naar huis fietsten zijn we even gestopt bij de nieuwe brug over het kanaal. Ik had fotoplannen. Een korte pittige klim naar boven en een hek opzij schuiven volstond om een stukje voorlopig nog afgesloten tracé te verkennen. Ik heb de oversteek gemaakt om de zon min of meer langs achter te hebben en van uit een laag standpunt heb ik o.a. deze opname gescoord. Ik heb lang getwijfeld tussen de zwart wit- en de kleur versie maar uiteindelijk is het toch deze omzetting geworden.
Ik heb me trouwens nog even afgevraagd of ik deze foto niet Mc Donalds had moeten noemen...
Ik kon er niet meer naast kijken: sedert ik een stappenteller op mijn smartphone heb hou ik die in de gaten en al jaren schommelt het dagelijkse cijfer dat ik lees rond de 10.000, soms minder, soms meer. Sedert Phaido er niet meer is merk ik een dramatische terugval... en niet met slechts enkele procenten: het is meer dan gehalveerd! Oke, ik heb de laatste tijd veel voor de PC gezeten omdat ik me geëngageerd had om wat fotografie klussen te doen en het fotobewerkingsgedeelte daarin bleek net iets meer tijd te vergen dan ik had ingeschat. Maar dat mag geen reden zijn om helemaal op je luie kont te gaan zitten Pol !!!
Ik heb me dus voorgenomen om voortaan elke dag weer dezelfde wandelingen te doen als vroeger, maar dan hond-loos... De herfst heerst nog altijd in het land en dit is een foto die ik vandaag meebracht uit de Dressenstraat. Of ik zo rond middernacht ook nog een rondje rond de blok ga doen betwijfel ik... ik kan gewoon pipi doen op het toilet he...
In de tweede helft van de zestiger jaren speelde ik in een bandje in Lommel, we noemden ons The Lonely Boys, maar lonely waren we hoegenaamd niet. Het was zeker niet het beste bandje waar ik ooit in speelde maar het is wel het enige bandje dat nog steeds samen komt om de vriendschapsbanden aan te halen, en tot acht jaar geleden zelfs reunie-optredens te doen. Dat laatste kan helaas niet meer, technisch zou het me vermoedelijk echt niet meer lukken na jaren inactiviteit en omdat Jack ondertussen in de muzikantenhemel is zitten we ook zonder bassist.
Vandaag kwamen de vier overblijvende leden weer eens samen om wat te drinken, te eten en wat bij te praten. Een foto van vier oude ex-muzikanten in een decor van oude ex-radios vond ik wel passen om de dag te illustreren.
Mijn geocachemaatjes Jackie en Anne Marie zijn 50 jaar getrouwd en dat hebben we vandaag gevierd. Zoals altijd had ik ook nu de kleine Sony mee genomen en toen er mij werd toe gefluisterd dat ze er wel halvelings op rekenden dat ik enkele foto's zou maken heb ik dat ook uitgebreid gedaan. Uiteraard vind ik het niet meer dan normaal dat ik het feestende paar een ereplaats gun op deze pagina. Terwijl dochter Evelyne een humoristisch toespraakje loslaat op de aanwezigen zitten de feestelingen aandachtig te luisteren.
Ik geef graag toe dat ik me voor deze foto heb laten inspireren door medelid Chris die gisteren op de Google Foto Space van onze club Visueel een prachtige foto plaatste. Ik kom tegenwoordig vaak over het Olense sluizencomplex gereden omdat ik dat de leukste weg vind als ik onderweg ben van of naar Aarschot om te repeteren voor onze kerstmusical. Ik heb hier al vaak gefotografeerd maar vandaag heb ik er nog eens een stop ingelast. Eerst wilde ik eigenlijk overdag dezelfde foto maken als de nachtfoto van Chris maar dat vond ik eigenlijk een beetje te goedkoop. Dus heb ik dezelfde trappen dan maar in beeld genomen de andere kant op kijkend en gelukkig kwamen er na wat wachten enkele mensen op een redelijk interessante plaats staan, niet dat die meteen het onderwerp zijn, maar als extraatje is het mooi meegenomen.
Toen ik vanavond naar huis aan het rijden was had ik al een tijdje in de gaten dat de luchten toch wel erg mooi waren. Maar tussen de bomen langs de weg vond ik nergens een plek om dat helemaal goed in beeld te nemen. Toen ik de wagen thuis voor de deur geparkeerd had ben ik meteen terug naar de straat gelopen met de kleine Sony om de Kasterleesteenweg even te fotograferen richting dorp met de lucht als onderwerp.
We mochten vandaag op Jultje passen, de woef van zoon Michael en zijn gezinnetje. Ik had er een dubbel gevoel bij. Enerzijds is het verlies van Phaido nog altijd niet verteerd en het kwam weer allemaal naar boven maar anderzijds was het fijn weer eens aan de wandel te gaan mét hond en daar net iets meer van te genieten. Ik heb wel, uit gewoonte, enkele keren Phaido geroepen tegen Jul maar dat vond hij blijkbaar niet zo erg.
Dat ik ook enkele foto's gemaakt heb mag niet verbazen. Phaido ging nooit liggen of zitten in de zetels of ergens waar ie niet mocht, maar dat moet Jul nog leren... daarom hebben we over alles waarin hij zich meent te mogen neer vleien maar oude lakens gelegd. Hij heeft trouwens, zolang het licht was, meestal op deze plaats gezeten om naar buiten te kijken. Ik vermoed dat hij wilde zien of het baasje nog niet opdaagde om hem te komen ophalen.
Na drie dagen fotosalon hebben we vandaag weer onze energie gestopt in de voorbereidingen van de Kerstmusical die we in elkaar aan het knutselen zijn. Vandaag was het één van de geplande opname-dagen. We zetten alle muziek en zang op band, dit kan later uiteraard nog verbeterd worden maar het geeft ons alvast een houvast om de komende zaalrepetities met choreografieën iets meer comfortabel aan te pakken. Bij professionele gezelschappen staan alle stemmen trouwens ook altijd op band. Onze elfen zullen tijdens de live-shows er wel overheen zingen, wij ook.
Hier geeft juf Ilse de laatste instructies voor we het lied van de droeve Rudolf gaan opnemen. We hebben "Rudolf het kleine rendier" in mineur gezet omdat het op dit moment van het verhaal zo beter past. Wilfried ( in de show heet ie Frilwied ) staat met zijn instrument klaar om mee voor de begeleiding te zorgen en zo meteen staan de elfen recht en gaan er hemelse stemmen weerklinken.
Tijdens een van mijn shifts achter de toog op ons fotosalon vond ik toch weer even de tijd om enkele shots te maken van de rekken met glazen die aan het wachten waren om gevuld te worden. Tijdens de projecties van de AV reeksen werd er nauwelijks iets gedronken namelijk en zo kon ik met het Sonytje wat experimenteren.
Er is natuurlijk geen mens die gelooft dat mijn keuze voor deze foto uit de reeks helemaal niks te maken heeft met mijn voorkeur voor het bier dat in deze glazen geschonken wordt. Maar toch... De rode omgekeerde D's kunnen moeiteloos de vergelijking doorstaan met de vaak rode kleurtoetsen die wel eens in een beeld worden over gehouden na een zwart-wit omzetting. Dit is helemaal geen zwart-wit omzetting natuurlijk maar de kleurtoetsen zijn des te meer aanwezig.
Ons fotosalon is van start gegaan. Waar de receptie gisteren nog door alle corona-perikelen duidelijk minder bezoekers lokte dan andere jaren, hebben we vandaag een erg drukke dag gehad.
We hebben allemaal flink ons best gedaan om onze beste werken te selecteren en te tonen, maar ook op het salon zelf zijn er veel taken te vervullen, we hadden dan ook een schema opgemaakt waarbij iedereen een aantal tijdsblokken moest invullen met een activiteit. Zo stond ik vandaag enkele uren achter de toog om ervoor te zorgen dat de dranken keurig in de glazen en zo via de in de zaal oberende andere clubleden bij de dorstige bezoekers belandden. Gelukkig waren er ook nog enkele spaarzame momenten waarop ik de kleine Sony kon bovenhalen om de activiteiten rondom mij vast te leggen. Bert gaat de vers ingegoten heerlijkheden naar de klanten brengen. Er zijn bij die klanten zoals je ziet mensen met een goede smaak.
De receptie bij de opening van ons jaarlijkse fotosalon bezorgde ons een dubbel gevoel. Na een jaar corona ellende, maar toch een alternatief openlucht-salon, waren we blij dat we dit jaar weer bezoekers mochten ontvangen binnen in het OC. De recent aangekondigde maatregels, corona-safe ticket, controle aan de ingang en natuurlijk ook de schrik voor het virus bij de bevolking zorgden er voor dat we toch merkelijk minder volk over de vloer kregen dan andere jaren. Tijdens de aanloop naar- en tijdens het officiële gedeelte was ik even fotograaf van dienst en ik heb enkele bijzonder leuke shots meegebracht.
Traditioneel waren er de toespraken, natuurlijk vanwege onze voorzitter Walter, van Guy van de Perre als schepen van cultuur van de gemeente Kasterlee en van Cois Veldeman vanwege de Olense Kartoenale en even traditioneel werden ook weer verschillende prijzen uitgereikt. Dat ik voor mijn AV-reeks over Lichtaart in de prijzen viel - ik heb ondertussen het boek over de Kempense Heuvelrug al drie keer in mijn bezit - vond ik bijzonder leuk natuurlijk, helaas heb ik daar zelf geen foto van, maar dit beeld van een gedreven pratende Cois Veldeman dat ik kon scoren vond ik wel erg sprekend.
Ligtert... de schunste plek ter weereld, dor wunne wij. Ik schrijf het met een "g". In het dialect klinkt het alleszins hetzelfde.
Na een heerlijke maaltijd, te voet onderweg van de Italiaan naar huis, en dan zie je dit verlichte pand waar je terecht kan voor kine en andere weldoende behandelingen. Ik maakte meteen de link naar de Audio-Visuele reeks over ons dorp (Lichtaart) die ik dit weekend ga tonen op het fotosalon van onze club Visueel. Een beetje extra reclame is nooit weg en een foto daarbij ook niet. Ik had geen statief bij en ook de Canon was thuis gebleven maar zoals altijd kwam de kleine Sony weer uit mijn zak piepen. Uit de hand, op de automaat-stand, en ik geef het toe, er zit wel wat ruis in de opname, maar ik vond het wel een leuk plaatje.
