een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
09-11-2021
09 november Fiets-o-strade brug
Volgens de planning zou de fiets-o-strade Herentals - Balen tegen eind 2022 helemaal afgewerkt moeten zijn. Er zijn al hele stroken in gebruik en, zoals we vandaag merkten, en er zijn er ook die bijna klaar zijn. Toen we vandaag langs het Kempisch kanaal van Herentals naar huis fietsten zijn we even gestopt bij de nieuwe brug over het kanaal. Ik had fotoplannen. Een korte pittige klim naar boven en een hek opzij schuiven volstond om een stukje voorlopig nog afgesloten tracé te verkennen. Ik heb de oversteek gemaakt om de zon min of meer langs achter te hebben en van uit een laag standpunt heb ik o.a. deze opname gescoord. Ik heb lang getwijfeld tussen de zwart wit- en de kleur versie maar uiteindelijk is het toch deze omzetting geworden.
Ik heb me trouwens nog even afgevraagd of ik deze foto niet Mc Donalds had moeten noemen...
Ik kon er niet meer naast kijken: sedert ik een stappenteller op mijn smartphone heb hou ik die in de gaten en al jaren schommelt het dagelijkse cijfer dat ik lees rond de 10.000, soms minder, soms meer. Sedert Phaido er niet meer is merk ik een dramatische terugval... en niet met slechts enkele procenten: het is meer dan gehalveerd! Oke, ik heb de laatste tijd veel voor de PC gezeten omdat ik me geëngageerd had om wat fotografie klussen te doen en het fotobewerkingsgedeelte daarin bleek net iets meer tijd te vergen dan ik had ingeschat. Maar dat mag geen reden zijn om helemaal op je luie kont te gaan zitten Pol !!!
Ik heb me dus voorgenomen om voortaan elke dag weer dezelfde wandelingen te doen als vroeger, maar dan hond-loos... De herfst heerst nog altijd in het land en dit is een foto die ik vandaag meebracht uit de Dressenstraat. Of ik zo rond middernacht ook nog een rondje rond de blok ga doen betwijfel ik... ik kan gewoon pipi doen op het toilet he...
In de tweede helft van de zestiger jaren speelde ik in een bandje in Lommel, we noemden ons The Lonely Boys, maar lonely waren we hoegenaamd niet. Het was zeker niet het beste bandje waar ik ooit in speelde maar het is wel het enige bandje dat nog steeds samen komt om de vriendschapsbanden aan te halen, en tot acht jaar geleden zelfs reunie-optredens te doen. Dat laatste kan helaas niet meer, technisch zou het me vermoedelijk echt niet meer lukken na jaren inactiviteit en omdat Jack ondertussen in de muzikantenhemel is zitten we ook zonder bassist.
Vandaag kwamen de vier overblijvende leden weer eens samen om wat te drinken, te eten en wat bij te praten. Een foto van vier oude ex-muzikanten in een decor van oude ex-radios vond ik wel passen om de dag te illustreren.
Mijn geocachemaatjes Jackie en Anne Marie zijn 50 jaar getrouwd en dat hebben we vandaag gevierd. Zoals altijd had ik ook nu de kleine Sony mee genomen en toen er mij werd toe gefluisterd dat ze er wel halvelings op rekenden dat ik enkele foto's zou maken heb ik dat ook uitgebreid gedaan. Uiteraard vind ik het niet meer dan normaal dat ik het feestende paar een ereplaats gun op deze pagina. Terwijl dochter Evelyne een humoristisch toespraakje loslaat op de aanwezigen zitten de feestelingen aandachtig te luisteren.
Ik geef graag toe dat ik me voor deze foto heb laten inspireren door medelid Chris die gisteren op de Google Foto Space van onze club Visueel een prachtige foto plaatste. Ik kom tegenwoordig vaak over het Olense sluizencomplex gereden omdat ik dat de leukste weg vind als ik onderweg ben van of naar Aarschot om te repeteren voor onze kerstmusical. Ik heb hier al vaak gefotografeerd maar vandaag heb ik er nog eens een stop ingelast. Eerst wilde ik eigenlijk overdag dezelfde foto maken als de nachtfoto van Chris maar dat vond ik eigenlijk een beetje te goedkoop. Dus heb ik dezelfde trappen dan maar in beeld genomen de andere kant op kijkend en gelukkig kwamen er na wat wachten enkele mensen op een redelijk interessante plaats staan, niet dat die meteen het onderwerp zijn, maar als extraatje is het mooi meegenomen.
Toen ik vanavond naar huis aan het rijden was had ik al een tijdje in de gaten dat de luchten toch wel erg mooi waren. Maar tussen de bomen langs de weg vond ik nergens een plek om dat helemaal goed in beeld te nemen. Toen ik de wagen thuis voor de deur geparkeerd had ben ik meteen terug naar de straat gelopen met de kleine Sony om de Kasterleesteenweg even te fotograferen richting dorp met de lucht als onderwerp.
We mochten vandaag op Jultje passen, de woef van zoon Michael en zijn gezinnetje. Ik had er een dubbel gevoel bij. Enerzijds is het verlies van Phaido nog altijd niet verteerd en het kwam weer allemaal naar boven maar anderzijds was het fijn weer eens aan de wandel te gaan mét hond en daar net iets meer van te genieten. Ik heb wel, uit gewoonte, enkele keren Phaido geroepen tegen Jul maar dat vond hij blijkbaar niet zo erg.
Dat ik ook enkele foto's gemaakt heb mag niet verbazen. Phaido ging nooit liggen of zitten in de zetels of ergens waar ie niet mocht, maar dat moet Jul nog leren... daarom hebben we over alles waarin hij zich meent te mogen neer vleien maar oude lakens gelegd. Hij heeft trouwens, zolang het licht was, meestal op deze plaats gezeten om naar buiten te kijken. Ik vermoed dat hij wilde zien of het baasje nog niet opdaagde om hem te komen ophalen.
Na drie dagen fotosalon hebben we vandaag weer onze energie gestopt in de voorbereidingen van de Kerstmusical die we in elkaar aan het knutselen zijn. Vandaag was het één van de geplande opname-dagen. We zetten alle muziek en zang op band, dit kan later uiteraard nog verbeterd worden maar het geeft ons alvast een houvast om de komende zaalrepetities met choreografieën iets meer comfortabel aan te pakken. Bij professionele gezelschappen staan alle stemmen trouwens ook altijd op band. Onze elfen zullen tijdens de live-shows er wel overheen zingen, wij ook.
Hier geeft juf Ilse de laatste instructies voor we het lied van de droeve Rudolf gaan opnemen. We hebben "Rudolf het kleine rendier" in mineur gezet omdat het op dit moment van het verhaal zo beter past. Wilfried ( in de show heet ie Frilwied ) staat met zijn instrument klaar om mee voor de begeleiding te zorgen en zo meteen staan de elfen recht en gaan er hemelse stemmen weerklinken.
Tijdens een van mijn shifts achter de toog op ons fotosalon vond ik toch weer even de tijd om enkele shots te maken van de rekken met glazen die aan het wachten waren om gevuld te worden. Tijdens de projecties van de AV reeksen werd er nauwelijks iets gedronken namelijk en zo kon ik met het Sonytje wat experimenteren.
Er is natuurlijk geen mens die gelooft dat mijn keuze voor deze foto uit de reeks helemaal niks te maken heeft met mijn voorkeur voor het bier dat in deze glazen geschonken wordt. Maar toch... De rode omgekeerde D's kunnen moeiteloos de vergelijking doorstaan met de vaak rode kleurtoetsen die wel eens in een beeld worden over gehouden na een zwart-wit omzetting. Dit is helemaal geen zwart-wit omzetting natuurlijk maar de kleurtoetsen zijn des te meer aanwezig.
Ons fotosalon is van start gegaan. Waar de receptie gisteren nog door alle corona-perikelen duidelijk minder bezoekers lokte dan andere jaren, hebben we vandaag een erg drukke dag gehad.
We hebben allemaal flink ons best gedaan om onze beste werken te selecteren en te tonen, maar ook op het salon zelf zijn er veel taken te vervullen, we hadden dan ook een schema opgemaakt waarbij iedereen een aantal tijdsblokken moest invullen met een activiteit. Zo stond ik vandaag enkele uren achter de toog om ervoor te zorgen dat de dranken keurig in de glazen en zo via de in de zaal oberende andere clubleden bij de dorstige bezoekers belandden. Gelukkig waren er ook nog enkele spaarzame momenten waarop ik de kleine Sony kon bovenhalen om de activiteiten rondom mij vast te leggen. Bert gaat de vers ingegoten heerlijkheden naar de klanten brengen. Er zijn bij die klanten zoals je ziet mensen met een goede smaak.
De receptie bij de opening van ons jaarlijkse fotosalon bezorgde ons een dubbel gevoel. Na een jaar corona ellende, maar toch een alternatief openlucht-salon, waren we blij dat we dit jaar weer bezoekers mochten ontvangen binnen in het OC. De recent aangekondigde maatregels, corona-safe ticket, controle aan de ingang en natuurlijk ook de schrik voor het virus bij de bevolking zorgden er voor dat we toch merkelijk minder volk over de vloer kregen dan andere jaren. Tijdens de aanloop naar- en tijdens het officiële gedeelte was ik even fotograaf van dienst en ik heb enkele bijzonder leuke shots meegebracht.
Traditioneel waren er de toespraken, natuurlijk vanwege onze voorzitter Walter, van Guy van de Perre als schepen van cultuur van de gemeente Kasterlee en van Cois Veldeman vanwege de Olense Kartoenale en even traditioneel werden ook weer verschillende prijzen uitgereikt. Dat ik voor mijn AV-reeks over Lichtaart in de prijzen viel - ik heb ondertussen het boek over de Kempense Heuvelrug al drie keer in mijn bezit - vond ik bijzonder leuk natuurlijk, helaas heb ik daar zelf geen foto van, maar dit beeld van een gedreven pratende Cois Veldeman dat ik kon scoren vond ik wel erg sprekend.
Ligtert... de schunste plek ter weereld, dor wunne wij. Ik schrijf het met een "g". In het dialect klinkt het alleszins hetzelfde.
Na een heerlijke maaltijd, te voet onderweg van de Italiaan naar huis, en dan zie je dit verlichte pand waar je terecht kan voor kine en andere weldoende behandelingen. Ik maakte meteen de link naar de Audio-Visuele reeks over ons dorp (Lichtaart) die ik dit weekend ga tonen op het fotosalon van onze club Visueel. Een beetje extra reclame is nooit weg en een foto daarbij ook niet. Ik had geen statief bij en ook de Canon was thuis gebleven maar zoals altijd kwam de kleine Sony weer uit mijn zak piepen. Uit de hand, op de automaat-stand, en ik geef het toe, er zit wel wat ruis in de opname, maar ik vond het wel een leuk plaatje.
Toen in de Geelse bloemmolens langs het Kempisch Kanaal in Ten Aard een aantal jaren geleden alle activiteiten werden stilgelegd zag het er naar uit dat weer een iconisch stuk industriële archeologie zou verdwijnen. Ondertussen zijn er toch interessante reanimatiepogingen gaande. Tegenwoordig is er een hippe horecazaak gevestigd, een welgekomen aanleghaven voor de vele er voorbij komende fietsers. De Bloemfabriek is de nieuwe naam en ik ben er ook al enkele keren gaan checken of ze er toevallig geen Duvelke verkopen. De mooie graffiti op een van de zijgevels waren me al eerder opgevallen en voor ik me even neer vleide op het terras om iets te consumeren heb ik mijn altijd parate Sonytje er enkele keren op gericht. Ik durf beweren dat dit echt kunst is, hier is een artiest aan het werk geweest die niet zomaar wat op een muur kliedert. De gekleurde rechter tekening bvb lijkt door de toevoeging van schaduw los te komen van de muur en een zekere mate van Picasso-gehalte van de zwart wit tekening links is zeker ook wel aanwezig.
Schapen... Toevallig beluisterde ik onlangs een podcast waarin het belang van schapen in de geschiedenis van de mensheid werd aangehaald. Toen ik enkele jaren geleden een hele reeks schapenfoto's toonde op het salon van onze fotoclub had ik daar echt niet aan gedacht. En ik vermoed dat medeclublid André, die dit jaar op ons salon een prachtige AV-reeks toont over de schapen van NV Kemp daar ook niet heeft bij stil gestaan.
Dat alles was misschien wél een trigger om mij er toe te overhalen even de fiets aan de kant te zetten en een eindje te lopen om op de in ere herstelde heide langs de Goorse weg deze kudde te fotograferen toen ik daar samen met het vrouwke langs gefietst kwam vandaag. Zoals ik gisteren al even stelde, ook hier komt de herfst weer om de hoek loeren.
Rond 4 uur leek het er op dat het weer redelijk vriendelijk aan het worden was en ik heb mijn stalen ros weer eens uit de garage bevrijd. We hebben samen een kort rondje gedaan. Nu ja, kort? Een uurtje, da's inderdaad kort maar 20 km, dat zou ik vroeger middelgroot genoemd hebben. Ik ben, zoals de goede verstaander al begrepen heeft, helemaal bekeerd tot het elektrisch fietsen.
Een ontspannend rondje via de Zegge en sas 9 naar de overkant van het Kempisch kanaal, dan richting Ten Aard, daar weer over het sas en langs Kasterlee weer naar Lichtaart, onderweg regelmatig herfstfoto's plukkend... wat kun je meer wensen? Ik vermoed trouwens dat dit niet de laatste herfstfoto is die in de loop van de volgende weken zal voorbij komen.
In de periode net voor Allerheiligen is het een vaste gewoonte geworden dat we de begraafplaatsen van onze overleden kennissen en familieleden gaan bezoeken en eventueel de graven wat fatsoeneren. De algemeen aanvaarde traditie wil dat je dat met Allerheiligen zelf doet, maar dan is het daar meestal veel te druk en onze overleden dierbaren kijken heus niet op een dagje of een weekje meer of minder.
Vandaag zijn we zowel in Lommel als in Peer op bezoek geweest. Vlak bij de achteringang van het kerkhof in Peer bevindt zich het restaurant L'Uno Coll Altro, een plek waar je van Italiaanse haute cuisine kunt genieten. We zijn er enkele keren geweest toen mijn ouders nog leefden maar ook daarna hebben we er nog heerlijk gegeten. De eigenaar heeft zijn liefde voor de wijn en zijn wijnexpertise meegebracht uit zijn geboorteland en hij heeft een wijngaard aangelegd bij zijn zaak, je kijkt er recht op als je van de begraafplaats terug bij de geparkeerde auto komt. Vini Peermontesi... de naam is alleszins origineel en goed gekozen, ik had nog niet het genoegen er van te mogen proeven maar het voornemen om dat zeer binnenkort eens te doen is bij deze uitgesproken. Een wijngaard in herfstkleuren vond ik alvast een foto waard.
De foto is symbolisch... een korte rustpauze... puur genieten.
Na een periode waarin allerhande bezigheden en de mezelf op de hals gehaalde verplichtingen zich bleven opstapelen heb ik vandaag de riem er even af gegooid. Ik ben met de vrienden van ons geocache collectief "Het Blauw Kanneke" weer eens op pad getrokken. Dat was echt te lang geleden. Het werd een fietstocht ergens in en rond Oudsbergen, Genk en daaromtrent en ik heb me eigenlijk meer laten meedrijven met de groep dan dat ik actief mee gezocht heb. Maar als ontspanning vond ik het helemaal oke, mede door het prachtige herfstweer, het gezelschap en ook wel door het gezellige terrasje dat we na afloop bezochten. Onderweg heb ik driftig naar leuke beelden gezocht en zoals ik al zegde, dit plaatje past perfect bij mijn beleving van de dag.
Ik heb lang getwijfeld tussen de kleurversie van deze foto ofwel zwart-wit. Uiteindelijk was het feit dat de herfst nog niet al zijn kleurenpracht toont de reden om me over te halen om voor zwart-wit te kiezen.
Het licht in deze prachtige beukendreef, langs de Goorse Weg, was uitdagend genoeg om me nog maar eens te verleiden om hier een aantal opnames te maken. Dit resultaat van een omzetting met een pre-set van Nik Silver Efex vond ik helemaal mijn ding.
Het vrouwke wilde graag eens naar de bloemenpluktuin in Isschot, een gehucht van Kasterlee. Deze voormiddag was het weer best oke en omdat er later op de dag nattigheid voorspeld was zijn we met z'n tweeën dan maar eens vroeg gaan fietsen. Die tuin is best een leuk initiatief. Je plukt er zelf je bloemen of je kiest uit een selectie vers-voorgeplukte en je betaalt 10 voor 25 stelen. Die stop je via een veiligheidssluisje in een kluis. We hebben er een tijdje rondgelopen, ik heb foto's gemaakt, het vrouwke heeft geplukt en gekozen en er is zelfs een stalleke waar scharen, inpakpapier en alles wat nodig is om een ruiker te maken klaar ligt voor de bezoeker. Ons huis is weer vol bloemen, het vrouwke is blij en ik ook...
Gisteren kon ik in laatste instantie nog een leuk beeld scoren om de dagelijkse foto-honger te stillen maar vandaag was de druk van alle andere bezigheden te groot. Ik moet nu echt even terugvallen op een foto van enkele dagen geleden. Ik gaf het eergisteren al aan, de keuze uit meerdere leuke beelden was moeilijk toen ik samen met het vrouwke een kort rondje naar Kasterlee gefietst had.
De Zwarte Molen heb ik al eerder gefotografeerd en ik meen dat ik jaren geleden er zelfs al eens een beeld van op deze blog geplaatst heb... met enkele gephotoshopte vleermuizen erbij...
Even wat info. De molen dateert uit 1842. In 1903 was er een blikseminslag waardoor de 4 wieken er af vielen. In de zestiger jaren werd het even een horecazaak, maar een brandstichting in 1966 was de definitieve doodsteek.
Toen ik deze foto vandaag door Nik Color Efex Pro4 haalde om te zien wat ik er mee kon doen stonden de instellingen van dat programma toevallig nog zoals ik ze de laatste keer gebruikt had bij het bewerken van de foto's van de senioren uit Lommel. Ik vond het resultaat meteen helemaal OK en ik heb er verder niks meer aan veranderd. De evolutie van een would-be graffiti artiest is trouwens in drievoud te zien in de opname.
