een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
29-10-2021
29 oktober Lichtert, of is het Ligtert?
Ligtert... de schunste plek ter weereld, dor wunne wij. Ik schrijf het met een "g". In het dialect klinkt het alleszins hetzelfde.
Na een heerlijke maaltijd, te voet onderweg van de Italiaan naar huis, en dan zie je dit verlichte pand waar je terecht kan voor kine en andere weldoende behandelingen. Ik maakte meteen de link naar de Audio-Visuele reeks over ons dorp (Lichtaart) die ik dit weekend ga tonen op het fotosalon van onze club Visueel. Een beetje extra reclame is nooit weg en een foto daarbij ook niet. Ik had geen statief bij en ook de Canon was thuis gebleven maar zoals altijd kwam de kleine Sony weer uit mijn zak piepen. Uit de hand, op de automaat-stand, en ik geef het toe, er zit wel wat ruis in de opname, maar ik vond het wel een leuk plaatje.
Toen in de Geelse bloemmolens langs het Kempisch Kanaal in Ten Aard een aantal jaren geleden alle activiteiten werden stilgelegd zag het er naar uit dat weer een iconisch stuk industriële archeologie zou verdwijnen. Ondertussen zijn er toch interessante reanimatiepogingen gaande. Tegenwoordig is er een hippe horecazaak gevestigd, een welgekomen aanleghaven voor de vele er voorbij komende fietsers. De Bloemfabriek is de nieuwe naam en ik ben er ook al enkele keren gaan checken of ze er toevallig geen Duvelke verkopen. De mooie graffiti op een van de zijgevels waren me al eerder opgevallen en voor ik me even neer vleide op het terras om iets te consumeren heb ik mijn altijd parate Sonytje er enkele keren op gericht. Ik durf beweren dat dit echt kunst is, hier is een artiest aan het werk geweest die niet zomaar wat op een muur kliedert. De gekleurde rechter tekening bvb lijkt door de toevoeging van schaduw los te komen van de muur en een zekere mate van Picasso-gehalte van de zwart wit tekening links is zeker ook wel aanwezig.
Schapen... Toevallig beluisterde ik onlangs een podcast waarin het belang van schapen in de geschiedenis van de mensheid werd aangehaald. Toen ik enkele jaren geleden een hele reeks schapenfoto's toonde op het salon van onze fotoclub had ik daar echt niet aan gedacht. En ik vermoed dat medeclublid André, die dit jaar op ons salon een prachtige AV-reeks toont over de schapen van NV Kemp daar ook niet heeft bij stil gestaan.
Dat alles was misschien wél een trigger om mij er toe te overhalen even de fiets aan de kant te zetten en een eindje te lopen om op de in ere herstelde heide langs de Goorse weg deze kudde te fotograferen toen ik daar samen met het vrouwke langs gefietst kwam vandaag. Zoals ik gisteren al even stelde, ook hier komt de herfst weer om de hoek loeren.
Rond 4 uur leek het er op dat het weer redelijk vriendelijk aan het worden was en ik heb mijn stalen ros weer eens uit de garage bevrijd. We hebben samen een kort rondje gedaan. Nu ja, kort? Een uurtje, da's inderdaad kort maar 20 km, dat zou ik vroeger middelgroot genoemd hebben. Ik ben, zoals de goede verstaander al begrepen heeft, helemaal bekeerd tot het elektrisch fietsen.
Een ontspannend rondje via de Zegge en sas 9 naar de overkant van het Kempisch kanaal, dan richting Ten Aard, daar weer over het sas en langs Kasterlee weer naar Lichtaart, onderweg regelmatig herfstfoto's plukkend... wat kun je meer wensen? Ik vermoed trouwens dat dit niet de laatste herfstfoto is die in de loop van de volgende weken zal voorbij komen.
In de periode net voor Allerheiligen is het een vaste gewoonte geworden dat we de begraafplaatsen van onze overleden kennissen en familieleden gaan bezoeken en eventueel de graven wat fatsoeneren. De algemeen aanvaarde traditie wil dat je dat met Allerheiligen zelf doet, maar dan is het daar meestal veel te druk en onze overleden dierbaren kijken heus niet op een dagje of een weekje meer of minder.
Vandaag zijn we zowel in Lommel als in Peer op bezoek geweest. Vlak bij de achteringang van het kerkhof in Peer bevindt zich het restaurant L'Uno Coll Altro, een plek waar je van Italiaanse haute cuisine kunt genieten. We zijn er enkele keren geweest toen mijn ouders nog leefden maar ook daarna hebben we er nog heerlijk gegeten. De eigenaar heeft zijn liefde voor de wijn en zijn wijnexpertise meegebracht uit zijn geboorteland en hij heeft een wijngaard aangelegd bij zijn zaak, je kijkt er recht op als je van de begraafplaats terug bij de geparkeerde auto komt. Vini Peermontesi... de naam is alleszins origineel en goed gekozen, ik had nog niet het genoegen er van te mogen proeven maar het voornemen om dat zeer binnenkort eens te doen is bij deze uitgesproken. Een wijngaard in herfstkleuren vond ik alvast een foto waard.
De foto is symbolisch... een korte rustpauze... puur genieten.
Na een periode waarin allerhande bezigheden en de mezelf op de hals gehaalde verplichtingen zich bleven opstapelen heb ik vandaag de riem er even af gegooid. Ik ben met de vrienden van ons geocache collectief "Het Blauw Kanneke" weer eens op pad getrokken. Dat was echt te lang geleden. Het werd een fietstocht ergens in en rond Oudsbergen, Genk en daaromtrent en ik heb me eigenlijk meer laten meedrijven met de groep dan dat ik actief mee gezocht heb. Maar als ontspanning vond ik het helemaal oke, mede door het prachtige herfstweer, het gezelschap en ook wel door het gezellige terrasje dat we na afloop bezochten. Onderweg heb ik driftig naar leuke beelden gezocht en zoals ik al zegde, dit plaatje past perfect bij mijn beleving van de dag.
Ik heb lang getwijfeld tussen de kleurversie van deze foto ofwel zwart-wit. Uiteindelijk was het feit dat de herfst nog niet al zijn kleurenpracht toont de reden om me over te halen om voor zwart-wit te kiezen.
Het licht in deze prachtige beukendreef, langs de Goorse Weg, was uitdagend genoeg om me nog maar eens te verleiden om hier een aantal opnames te maken. Dit resultaat van een omzetting met een pre-set van Nik Silver Efex vond ik helemaal mijn ding.
Het vrouwke wilde graag eens naar de bloemenpluktuin in Isschot, een gehucht van Kasterlee. Deze voormiddag was het weer best oke en omdat er later op de dag nattigheid voorspeld was zijn we met z'n tweeën dan maar eens vroeg gaan fietsen. Die tuin is best een leuk initiatief. Je plukt er zelf je bloemen of je kiest uit een selectie vers-voorgeplukte en je betaalt 10 voor 25 stelen. Die stop je via een veiligheidssluisje in een kluis. We hebben er een tijdje rondgelopen, ik heb foto's gemaakt, het vrouwke heeft geplukt en gekozen en er is zelfs een stalleke waar scharen, inpakpapier en alles wat nodig is om een ruiker te maken klaar ligt voor de bezoeker. Ons huis is weer vol bloemen, het vrouwke is blij en ik ook...
Gisteren kon ik in laatste instantie nog een leuk beeld scoren om de dagelijkse foto-honger te stillen maar vandaag was de druk van alle andere bezigheden te groot. Ik moet nu echt even terugvallen op een foto van enkele dagen geleden. Ik gaf het eergisteren al aan, de keuze uit meerdere leuke beelden was moeilijk toen ik samen met het vrouwke een kort rondje naar Kasterlee gefietst had.
De Zwarte Molen heb ik al eerder gefotografeerd en ik meen dat ik jaren geleden er zelfs al eens een beeld van op deze blog geplaatst heb... met enkele gephotoshopte vleermuizen erbij...
Even wat info. De molen dateert uit 1842. In 1903 was er een blikseminslag waardoor de 4 wieken er af vielen. In de zestiger jaren werd het even een horecazaak, maar een brandstichting in 1966 was de definitieve doodsteek.
Toen ik deze foto vandaag door Nik Color Efex Pro4 haalde om te zien wat ik er mee kon doen stonden de instellingen van dat programma toevallig nog zoals ik ze de laatste keer gebruikt had bij het bewerken van de foto's van de senioren uit Lommel. Ik vond het resultaat meteen helemaal OK en ik heb er verder niks meer aan veranderd. De evolutie van een would-be graffiti artiest is trouwens in drievoud te zien in de opname.
Ik heb het waanzinnig druk. Er komen een aantal zelf opgelegde verplichtingen tegelijk voorbij. Na een dagje PC met zowel Photoshop, enkele WhatsApp-groepen, Audacity, Pro-show en ik vergeet nog wel enkele programma's stond vanavond ook nog een zang-repetitie met de elfen voor de Kerst-musical op het programma. Na afloop, toen één elfje nog niet opgehaald was en we zaten te wachten om ook naar huis te gaan - je laat zo'n kind toch niet alleen achter - kreeg ik eindelijk de tijd om eens aan fotograferen te denken. Ik vond dat de lampen in de inkomhal van het zorgtehuis, waar we een zaal mogen gebruiken voor de repetities, leken op verdwaalde planeten. De belichting was niet vanzelfsprekend, maar de kleine Sony maakte er in de automatisch-stand toch best een aanvaardbaar plaatje van. Ik heb dus maar één foto gemaakt vandaag en ondanks het feit dat ik mezelf het recht reserveer om terug te vallen op een eerder gemaakte opname in geval van nood, en ik nog enkele leuke alternatieven achter de hand had uit de oogst van gisteren, heb ik toch voor deze gekozen.
Het beloofde betere weer in de namiddag liet erg lang op zich wachten hier in de Antwerpse Kempen. Pas in de vooravond waren we blij eindelijk een straaltje zon te zien. Het vrouwke en ik hebben dan ook van een korte time-slot gebruik gemaakt om samen een rondje te gaan fietsen. Ik wilde namelijk vóór kwart voor zeven zeker terug thuis zijn om de afgang van Club Brugge tegen Manchester City op TV te zien. Het werd dus een kort rondje Kasterlee. Het is uiteraard vanzelfsprekend dat ik tijdens dit soort uitstapjes regelmatig een stop inlas als ik een interessante foto-mogelijkheid meen te spotten en op de Goorse Weg was het enkele keren helemaal raak. In de dagelijkse map heb ik er, na rigoureus selecteren, 4 over gehouden en één ervan toon ik graag in deze blog.
Toen we er voor kozen om dit jaar voor ons huis een wilde-bloemenweide in te zaaien was ons aangeraden om ergens in oktober alles af te maaien - liefst met een zeis - en dan het maaisel een tijd te laten liggen zodat de zaden volgend jaar weer voor nieuwe pracht kunnen zorgen. Een zeis heb ik niet en zelfs als ik er een zou hebben zou ik niet weten hoe ik die moet vasthouden. We hebben ons als alternatief dan maar een grastrimmer aangeschaft, of liever: een wildebloemenweidetrimmer ( veel punten in scrabble ), een ding dat een nylondraad razendsnel rondslingert en zo alle gewassen kortwiekt, het werd een Stihl FSE31. Of dat een goed plan was moet nog blijken. Wat zeker geen goed plan was is dat we er vandaag meteen mee begonnen, net nadat we allebei twee dagen behoorlijk ziek waren van de buikgriep. Ik ben tot bijna halfweg geraakt en toen was de puf helemaal op. Het vrouwke heeft even het Sonytje ter hand genomen om mijn strijd te vereeuwigen. Wie weet gaat het morgen een stuk beter.
Als je over pompoenen praat, kom je automatisch bij groot Kasterlee terecht. Zowel in de deeldorpen Tielen, Lichtaart als Kasterlee zelf slaat de pompoengekte toe in deze tijd van het jaar. We mogen niet alleen de op één na dikste pompoen van Europa op onze conto schrijven dit jaar en de pompoenregatta en andere pompoengerelateerde activiteiten beloven weer meer dan interessant te worden maar ook op de meest uiteenlopende plaatsen wordt de pompoen vaak in de schijnwerpers gezet.
Toen het vrouwke en ik in de loop van de vooravond even naar de bib wandelden - ondanks een acute aanval van buikgriep - vond ik dit pompoenvarkentje een opname waard. De foto's van de tentoonstelling rond de 24 uren van Lichtaart waar we eigenlijk voor gingen komen later nog wel eens aan bod.
Vorige week hadden we al eens een eerste samenkomst georganiseerd met iedereen - maar toch vooral alle elfjes - die in onze komende kerstmusical gaat meespelen. Vandaag was er dan de eerste repetitie. Nu ja repetitie kun je het nog niet echt noemen... het was eerder een doorloop van het ganse stuk, kennismaking met de muziekjes en enkele testen om te zien hoe we de aandacht van het jonge volkje konden aanscherpen. Voorlopig lijkt alles binnen de verwachtingen te verlopen, de scaletta kinderen zijn tenslotte geen beginners meer he. De haka kon alvast op algemeen enthousiasme rekenen. Morgen gaan we al wat dieper grasduinen in de teksten en melodietjes.
We zijn al half oktober en nog altijd wordt er op vrijdag gewandeld met de bewoners van Hoevezavel. Laten we hopen dat er nog enkele mooie vrijdagen voorbij komen binnenkort maar de winterstop loert om de hoek. Ook nog altijd gaan we na het wandelen iets consumeren in de Brugwachter. Vandaag leek het dat de parasolplantage ons het afscheid van de zomer aankondigde. Alle parasols hadden hun fiere bovenkant ingeklapt en ze leken klaar voor de winterslaap. Nadat ze een heel seizoen hun best gedaan hebben vond ik dat ze, ook in deze toestand, nog een laatste foto verdienden.
Het vrouwke was jarig vandaag. In de vooravond hebben we tussen alle drukke bezigheden die we als gepensioneerden hebben toch even de tijd gevonden om knus met z'n tweeën iets te gaan eten bij Toke in de Korte Hei. Uiteraard hoort daar een foto bij. Terwijl we zaten te wachten op het lekkers dat op ons bord zou komen heb ik even de kleine Sony uit mijn zak gehaald en klik gedaan. Ik geef het toe, thuis heb ik mijn grote vriend Photoshop even ter hulp geroepen om enkele rimpels weg te werken of te verzachten. Niet dat die rimpels mij storen maar als grote wereldsterren dat mogen vind ik dat ik dat bij mijn eigen superster dat ook mag doen. Met of zonder rimpels... I love you schatje.
Neen, dit is geen kasseistrook uit Parijs Roubaix, dit is gewoon de Poesdijk. Ik weet niet of ik een zekere graad van masochisme in me heb, maar soms bekruipt me de goesting om via deze kasseiweg richting Kempens kanaal te gaan in plaats van gewoon de Roerdompstraat te volgen. Fietsvriendelijk kun je het niet noemen, ik vermoed dat het eerder te maken heeft met de zin om een leuke foto te scoren...
We zijn beetje bij beetje Phaido's as aan het uitstrooien op alle plekjes waar hij graag wandelde met ons. Toen het weer in de loop van de vooravond tot iets vriendelijker werd zijn we weer even op pad geweest. Uiteraard wil ik dit ritueel ook fotograferen. Uit de foto-oogst koos ik vandaag voor dit beeld. Ik weet niet of het toeval is maar toen het vrouwke weer een greep as strooide bij de over het pad liggende boomstronk waar Phaido meestal een snoepje kreeg omdat ie er nog zo flink over heen kon stappen, kwam een zonnestraal precies op het goede moment om dit op te lichten.
Er zijn nog veel plekjes waar we een beetje Phaido willen achter laten en natuurlijk zullen we ook iets over houden in de urne die we een mooi plekje gaan geven in de woonkamer.
Rond 4 uur vanmiddag was de concentratie helemaal weg, kortsluiting in mijn hoofd, nog 50 te gaan van de 210 bij het bewerken van de seniorenfoto's die ik maakte in de Lommelse rusthuizen. Dan is er niks beter dan een rondje fietsen om het hoofd leeg te maken en wat nieuwe goesting te tanken. Ik heb weer eens om de twee kilometer een stop ingelast om op de plek waar je dan toevallig bent een foto te maken. Als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat ik me wel eens 100 of 150 m "vergist" heb, zo ook bij deze opname. Komende van Turnhout richting Kasterlee gaat het fietspad via een tunnel onder de N19g door. Ik was er eigenlijk al voorbij toen ik me realiseerde dat ik net een leuk beeld gemist had. Even terugdraaien en dat beeld dan maar op het geheugenkaartje zetten! Thuisgekomen vond ik dat dit best tot zijn recht kwam in zwart wit.
Mijn zus is een poezen-mama, een kattenliefhebster... Haar bedrijf, Flash Communications, is trouwens genoemd naar een van de vorige huispoezen en tegenwoordig lopen er ook twee miauwende viervoeters rond, een kater en een kattinnetje, Mon en Lisa, als je Leonardo da Vinci in gedachten haalt is de link duidelijk.
De laatste tijd krijgen ze vaak bezoek van een opdringerige buurtkater die blijkbaar ontdekt heeft dat daar lekkere hapjes te versieren zijn en dat het er goed toeven is. De naam van de bezoeker kennen ze niet en dus hebben ze hem maar de witte genoemd. Mon, als man of da house, kon niet laten gebeuren dat er aan zijn territorium geknaagd werd en gisteren is de conflictsituatie geëscaleerd en uitgedraaid op een gevecht in regel. De witte heeft het onderspit moeten delven en om mogelijke revanche gevechten te voorkomen proberen ze hem nu buiten te houden. Hij gaat dan maar voor de vliegengaas-deur van het terras zitten en blijft geduldig wachten tot hij een kans krijgt om weer naar binnen te glippen, naar die heerlijke eetbakjes.
