een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
Ik ben helemaal terug in de pré-historie beland, ergens tussen midden tachtiger jaren en 2009, toen we besloten de muzikale deur achter ons dicht te trekken.
Als achtergrond bij de audio-visuele reeks over Lichtaart, waar ik mee bezig ben voor het komende fotosalon van onze club, wil ik zelf een muziekje in elkaar knutselen. Ik heb een ganse carrière lang niks anders gedaan, dat is een fluitje van een cent denk je dan. Mis poes !!! De werkwijze van de hedendaagse computer-muziekmakers is me totaal onbekend en de erbij horende programma's ook. Het leek mij beter terug te vallen op de kennis van vroeger. Die was niet meer zo helder aanwezig helaas. Ook de hardware moest worden gereanimeerd. In het begin van de 21ste eeuw, toen iedereen al lang met PC en windows of Mac werkte - ik ook trouwens - bleef ik toch consequent mijn muziek programmeren met mijn oude Atari computer, het ding was toen al totaal gedateerd. Ik heb 'm van onder het stof gehaald in mijn nog steeds in dezelfde wanorde verkerende ex-werkkot en hij deed het nog warempel. Een al even antieke sound-module ( Yamaha-MU80 ) er aan gekoppeld moet de instrumenten gaan genereren en op een terug gevonden 3.5 inch diskette vond ik nog het programma Notator van C-Lab dat ik vroeger tot in de kleinste details kende. Het duurde even voor ik de basis functies weer onder de knie had maar ondertussen ben ik toch aardig op weg om weer wat zinnige dingen te programmeren.
Als foto is dit geen hoogdraver, dat weet ik wel, maar dit hoort zeker thuis in mijn jaaralbum 2021.
Het was weer eens een foto-luwe dag vandaag en dan val ik graag terug op een beeld van enkele dagen geleden. Tijdens de stadswandeling in Geel met de fotoclub vorige zaterdag kwamen we ook voorbij de groentemarkt. In het kader van de wandeling was dit misschien niet het meest voor de hand liggend onderwerp maar ik richt de camera op alles wat ik interessant vind en in dit geval zegt het beeld misschien even veel over mezelf dan over wat er op staat. Deze mensen staan tussen zig-zag opgestelde nadarhekken aan te schuiven om groenten te gaan kopen op de zaterdagmorgen-groentemarkt in Geel. Ik durf er niet aan te denken dat ik het ooit vrijwillig zou doen maar ik ben er zeker van dat als ik ooit in zulke file zou terecht komen, ik na maximaal 30 seconden zou beslissen dan maar een weekend zonder groenten door het leven te gaan of ergens anders mijn inkopen zou gaan doen. Op zaterdag namiddag zijn er nog andere mogelijkheden toch? Aanschuiven is één... onnodig aanschuiven is iets waar ik een hekel aan heb.
Tien uur vanmorgen, ik was al een kwartiertje uit bed. Terwijl ik langzaam zat wakker te worden op het terras en nog vóór ik aan het ontbijt was begonnen kwam het vrouwke me al een bordje voorschotelen met een kiwi. Hij was al doormidden gesneden. Het mesje lag er nog langs maar eigenlijk was dat al overbodig dus... We moeten meer fruit eten, ik weet het wel, en groenten... gezond!!! Nadat ik de eerste helft had leeg gelepeld bedacht ik dat het misschien niet verkeerd zou zijn dit te zien als een simpel stilleven en er een foto van te maken.
Even naar binnen om de Canon te nemen, het bordje wat schikken... en achteraf gezien bleek dat rode mesje dan toch nog functioneel in de compositie.
We waren maar met z'n vieren om de maandelijkse fotoclub-wandeling te doen. Da's jammer want Jan gidste ons door het centrum van Geel langs kleine, minder gekende steegjes, paadjes en weggetjes en het werd een onverwacht mooie tocht met een rijke foto-oogst. De keuze van de dagelijkse blog-foto was erg moeilijk en ik heb dan ook maar het wijze oordeel van het vrouwke gevraagd. Dit is 'm geworden.
Naar het schijnt hebben we vannacht een flink onweer over ons heen gekregen, daar heb ik alleszins helemaal doorheen geslapen. Voor vandaag was er weer van hetzelfde voorspeld, maar de ganse dag bleef het heet, zwoel en... droog. Toen ik vanavond na een korte wandeling met Phaido terug thuis kwam meende ik in de verte, boven de scheidings-beukenhaag te zien dat we ons ook mochten opmaken voor een portie nattigheid. Ik vond de lucht in het westen alleszins interessant genoeg om even mijn fototoestel boven te halen. We hadden onze regelmatige sproeibezigheden alvast uitgesteld maar jammer genoeg is er ondertussen, zo'n vier uur later, nog altijd geen druppel gevallen hier in Lichtaart. Het graszaad dat we kwistig gestrooid hebben alom snakt naar water...
Je ziet alom foto's van klaprozen dezer dagen, ze bloeien massaal en elke zichzelf respecterende hobby- of natuurfotograaf heeft er ondertussen al enkele op de social media gepost. Ik kon dus niet achterblijven. Vorig weekend, tijdens het fotograferen van de 24 uur van Lichtaart had ik gemerkt dat langs de Molenstraat, op de verhoogde berm tussen de parkeerplaats en de speelterreinen van de jeugdverenigingen er een weelde van rode bloemen was. Toen was ik er om de activiteiten van KSA, vriendengoepjes, skateparkbezoekers enzomeer te fotograferen maar vandaag ben ik nog eens naar toe gefietst om mijn aandacht en de camera op de klaprozen te richten. Het is ook niet eens zo ver van huis trouwens. Eerlijk gezegd was het niet meer zo prachtig als enkele dagen geleden, maar ik heb toch nog enkele leuke beelden kunnen scoren.
Binnen de amateurfotografie-wereld hebben we het vaak over compositie en techniek, maar zeker even belangrijk is het om onderweg altijd je ogen open te houden en te zien wat er interessant of leuk zou kunnen zijn. Ik vond het bvb. bijzonder sympathiek te constateren dat er in Kasterlee een vastgoedmaatschappij is die nu ook net iets minder luxueuze stulpjes aanbiedt voor de minder kapitaalkrachtige medemens.
Het is eigenlijk jammer dat geurfotografie nog niet bestaat, althans niet bij mijn weten.
Ik heb na het labeur in de tuin toch ook even van het mooie weer geprofiteerd om een kort rondje te fietsen. In de buurt van de N19g in Kasterlee kwam ik langs een pas gemaaid hooiveld en er zijn weinig geuren die zo herkenbaar en zo genietbaar zijn vind ik. Ik heb de fiets even langs de kant gezet, ben even rond het veld gelopen, heb enkele foto's geschoten maar het knopje met "registreer geur" zit helaas nog niet op hedendaagse fototoestellen... werk aan de winkel voor de Canon's, Nikon's, Sony's en aanverwanten van deze wereld.
Toen onze kinderen klein waren was waterskiën een van de dingen waar ons ganse gezinnetje gedurende de zomer en tijdens de vakanties in Italië samen kon van genieten. Na ons eerste bootje met 35 pk, wat net voldoende was om één niet al te zware skiër op twee ski's uit het water te trekken, kwam een 70 pk, dan een 115 en tenslotte werden we de fiere skifanaten met een Bekro-magnum voorzien van een 260 pk binnenboord motor, drie monoskiërs tegelijk trekken was daarmee geen probleem.
Nadat we zelf het waterskiën hadden opgegeven bleef het bij zoonlief Mike toch voldoende kriebelen om ook met zijn gezin de hobby verder te zetten. Hij is ondertussen ook aan zijn derde, steeds performanter wordende boot toe en als hij dan bij zulk mooi weer belt of we geen zin hebben om even naar de waterski-club te komen in Grobbendonk zeg ik niet neen. Ik heb tenslotte ook nog altijd mijn vaarbewijs en ik vind het fijn om aan het stuur plaats te nemen om hem voort te trekken.
Bij de foto: na de vaart gaat de boot weer de aanhangwagen op. In Grobbendonk hebben ze een hijstoestel dat de boten met draagriemen uit het water tilt in tegenstelling tot vele andere clubs waar je met de aanhangwagen via een ramp tot een stuk in het water moet rijden om de boot dan er op te varen.
Ik wist wel dat de laatste rit van de Baloise Belgium Tour van Turnhout naar Beringen ging maar ik had er geen idee van dat ze langs onze voordeur zouden komen. Vroeger noemden we dit trouwens gewoon de ronde van België, maar de sponsoring eist zijn rechten op... Toen ik iets voor half twaalf het gekende Ro-da-ni-a hoorde voorbij komen langsheen de Kasterleesteenweg heb ik meteen mijn fototoestel gegrepen en ben ik naar de overkant van de straat gelopen om te zien of er niks te scoren was qua interessante beelden. De vijf vroege vluchters ( alliteratie !!! ) had ik al op mijn geheugenkaartje zitten en toen het achtervolgende peloton aangestormd kwam zag ik zowaar onze nationale wielerhoop Remco beschermd door 2 ploegmaats als zevende voorbij flitsen.
Als ik heel eerlijk ben moet ik bekennen dat ik het als wieler-leek live helemaal niet gezien had, ik nam gewoon de eersten in de groep in beeld, het gaat allemaal zo snel he... Maar thuis op de PC herkende ik hem in zijn blauwe leiderstrui, dus niet in de merk-eigen ook blauwe Quickstep kleuren.
Ik meen dat ik al eens verteld heb dat ik bezig ben met een Audio-Visuele reeks over ons dorp Lichtaart voor het komende salon van onze fotoclub. Een demo-versie ( zeg maar klad versie ) heb ik al eens laten zien aan de leden die ook in de AV-groep zitten. In de reeks toon ik onder andere een aantal beelden van de plaatselijke ruitervereniging en collega Bert suggereerde dat ik misschien ook iets rond de jeugdwerking, de pony-afdeling, zou kunnen kiezen. Ik ben altijd gevoelig voor tips, suggesties en verbeteringen en ik ben dus nog eens wat foto's gaan maken toen de jeugd aan het oefenen was. Dit beeld koos ik uit meerdere geslaagde opnames om in de reeks te komen.
Je zou dit kunnen zien als een vervolg op de foto van 4 juni, tuinaanleg één week later. Er is vooruitgang, maar niet zo veel als ik gehoopt had. De reden is vrij simpel: wij zijn primo: geen geroutineerde tuinaanleggers, secundo: wij zijn niet meer van de jongsten en tertio: het brandt niet, m.a.w. als het volgende week niet af is, is volgende maand ook goed.
Het egaliseren en inzaaien van gras op de percelen waar gras moet komen is gebeurd. De wilde bloemen zijn ook ingezaaid en nu ben ik bezig met het aanleggen van een terras van 10 bij 10 tegels, 4 bij 4 meter dus waar een grote parasol komt ( met Duvel reclame als het ff kan ) en een barbeque set. Het is een klus die ik zwaar onderschat had, 23 van de 100 tegels liggen al min of meer ordentelijk op hun plaats, langs één kant zit de boordsteen ook in de grond en nu de ervaring leert dat ik ongeveer 5 tegels kan leggen met één zak stabilisé ben ik vandaag nog maar eens naar Hubo gereden om te profiteren van het feit dat de stabilisé nog altijd in de aanbieding is en 16 zakken van 25 kg gaan bij kopen.
Ik hoop dat deze klus geklaard zal zijn als ik binnen een week weer een update doe.
Tijdens de ganse duur van de corona-crisis is de werking van onze fotoclub gewoon verder gegaan. We hebben digitaal vergaderd, een alternatief-fotosalon georganiseerd gebruik makend van de ramen van de bib en een buitententoonstelling en met google foto's konden we naar hartelust foto's delen.
En als je dan door de versoepelingen voor het eerst écht kunt vergaderen - met een corona-veilige schikking van het meubilair - merk je snel dat je al die tijd toch behoorlijk wat gemist hebt. We waren maar met z'n negenen vanavond maar de gesprekken hadden weer een flair, een verloop en een variatie die je alleen maar kunt krijgen als je samen zit.
Toen clublid-sedert-jaar-en-dag Annie haar werk presenteerde ben ik even in een hoek van het lokaal gaan staan om deze foto te maken.
De heersende hitte was een voldoende doorslaggevend argument om de werkzaamheden in de tuin op pauze te zetten. Ik ben dan maar gaan fietsen en je raad het al, alweer was het Kempisch Kanaal de bestemming. Ter hoogte van het gekende fietscafé "Sas 6" hoorde ik plots een klein stemmetje dat riep: "Pol, Pol, Pooool!!!"... en toen ik beter luisterde: "zet je even op het terras en red me !!!"
Ik was nauwelijks gezeten toen de bron van het stemmetje al naar me toegesneld kwam, een flesje Duvel, op erg korte afstand achterna gezeten door een prachtige jonge dame en een Duvelglas. Na het overhandigen van een losgeld van 3,9 aan de dame kon ik het gelukkige Duveltje uit de greep van de horeca redden en aan mijn lippen zetten. Iedereen gelukkig, de horeca met de 3,9 die er in de praktijk 4 werden, het Duveltje omdat het uit die koelkast mocht en ik omdat ik nu eenmaal een Duvel-fan ben.
Het Kempisch Kanaal was gedurende al die jaren zonder twijfel een van de vaakst voorkomende onderwerpen in deze blog. Dat is ook helemaal niet zo ongewoon. Aan de lok van de fietspaden er langs kan ik nauwelijks weerstaan en om de zoveel dagen trek ik er weer eens naar toe, soms om even van één brug naar de volgende te rijden en een andere keer voor een langere verbinding richting Limburg of Antwerpen. En telkens ziet de hobby-fotoraaf beelden, onderwerpen, spiegelingen... die voldoende interessant zijn om even te stoppen.
Ik ben zowat de ganse dag bezig geweest met het selecteren en fatsoeneren van de foto's die ik gemaakt heb tijdens de 24 uur van Lichtaart. Veel tijd om er op uit te trekken en te fotograferen was er niet. De stappenteller staat op minimaal en Phaido heeft me enkele keren verwijtend aangekeken... gelukkig is er dan het vrouwke. Bij de beelden waar ik mee bezig was zijn er gelukkig voldoende om in aanmerking te komen als dagelijkse upload. Getriggerd door de aanzwellende voetbalgekte rond het komende EK wil ik dit beeld tonen. Op de sport terreinen aan de Molenstraat zag ik een aantal jongelui die een erg leuke variant van het spelletje aan het beoefenen waren. Ik heb er een tijdje geamuseerd naar staan kijken en met een glimlacht op mijn gezicht regelmatig afgedrukt.
Terloops ook nog even vermelden dat dit beeld ook als illustratie kan dienen bij het bericht dat ik vandaag hoorde op het VRT journaal: wat zijn er veel klaprozen dit jaar!!!
Om de vijf jaar doen we met alle leden van onze fotoclub een activiteit die we "de 24 uur van Lichtaart" genoemd hebben. We fotograferen gedurende 24 uur alles en iedereen in het dorp en de beelden gaan in het archief van de heemkundige kring. Tussen gisteren middag 12 uur en vandaag 12 uur waren we dus actief, al voor de zevende keer.
Ik was jarenlang lid en zelfs bestuurslid van onze plaatselijke motorclub MTC Lichtaart. Ergens houdt het op natuurlijk en ongeveer samen met mijn beslissing om te stoppen met motorrijden werd ook de club opgedoekt, niet dat het een met het ander te maken had. De vriendschapsband met alle ex-leden bleef altijd helemaal intact. Zo wist ik dat de overblijvende rijders vandaag zouden vertrekken voor een rit rond 9 uur. Meer nog, omdat ik aangegeven had dat ik dat wel wilde fotograferen in het kader van de 24 uur van Lichtaart kreeg ik zelfs een berichtje dat ze vandaag uitzonderlijk om10 uur zouden vertrekken. Ik was dus paraat aan de bib.
Hoewel we vanaf deze middag met alle leden van onze fotoclub bezig waren met de 24 uur van Lichtaart had ik toch nog even een andere verplichting tussendoor. Als kerstman, afgevaardigd naar de regio Aarschot, was mij gevraagd even over te komen van uit Rovaniemi om naar Dwars door het Hageland, de Hagelandse versie van de Strade Bianchi, te komen kijken. Wielerwedstrijden hebben wij niet in het noorden van Finland en dit vond ik dus een niet te missen event.
Ik heb behoorlijk wat wielrenners gezien en gefotografeerd - de Kerstman is een amateurfotograaf - maar het leukste beeld vandaag vond ik toch toen ik al die wagens uit de volgkaravaan zag die schijnbaar kris kras door paden van de nevelige Demervallei rijden langs de meanderende rivier.
De 24 uur van Lichtaart is een onderwerp voor morgen...
We zullen nog wel een tijdje bezig zijn met het fatsoeneren van onze buiten-ruimte. Wat de bloemenweide betreft die we voor ons huis hebben ingezaaid ziet het er naar uit dat er schot komt in de begroeiing. Da's alvast een hart onder de riem. Achter ons huis waren we nog net iets meer ambitieus. Links en rechts van het centrale pad plannen we een grasweide en voorin rechts komt een terras, tegels en boordstenen zijn al in huis, het werk loert dreigend om de hoek. Het al gedeeltelijk afgebroken speelkasteel voor de kleinkinderen gaat ook helemaal verdwijnen. De gedeeltes die we al geëgaliseerd en ingezaaid hebben zien iets donkerder op de foto, daar hebben we veiligheidshalve al enkele keren flink gesproeid. Achteraf bleek dat niet nodig gezien de hoeveelheid hemelwater die we later op de dag over ons heen kregen. Het was voorspeld maar na de ook voorspelde maar niet gekomen neerslag woensdagavond en de niet gekomen weersomslag op donderdag hadden we het zekere voor het onzekere gekozen.
En oh ja, de foto is gemaakt toen ik omwille van het onweer, dat zichtbaar links in de foto deze keer echt leek te naderen, even de dakgoten ging kontroleren. Ik vond het wel een ongewoon standpunt en ik heb even de kleine Sony mee naar boven genomen. Het vrouwke zit nog altijd te wroeten in moeder aarde en van op deze afstand had ze er geen bezwaar tegen dat ze zo schaars gekleed in beeld kwam.
Twee vliegen in een klap... twee onderwerpen in één foto. We wilden eindelijk eens komaf maken met het woekerend onkruid en mos in wat wij nog altijd gras noemden. We hebben dus zowel voor, langs als achter ons huis alles laten omfreezen en we dachten dat het grootste werk daarmee wel zou gedaan zijn. Was dat even fout gedacht... We zijn al enkele dagen bezig om alles netjes te egaliseren en van achtergebleven ondergewoeld gewas te ontdoen. Vijftien kilo graszaad gaat er overheen en dan moeten we nog eens harken en aanwalsen, hopelijk komt er dan weer iets wat we gazon mogen noemen... man, man, man, niet mijn ding!
Maar dan kom ik bij het tweede onderwerp en daar wil ik met iets meer enthousiasme over spreken. Ik had nog niet eerder de nieuwe Duvel 6,66 geproefd en het vrouwke had enkele exemplaren mee gebracht deze morgen. Tijdens de rustpauzes tussen het labeur heb ik er een paar genuttigd. Het viel me niet tegen moet ik zeggen. Vergeleken met the real thing is ie misschien iets minder pittig maar de overeind gebleven uitgesproken hopsmaak is iets waar ik wel van kan genieten en dat het alcoholgehalte een pak lager is kan ik alleen maar als voordeel bestempelen. Zo kan ik er al eens eentje meer consumeren. Als ik bij een of andere gelegenheid eens een Duvelke kan scoren zal ik waarschijnlijk wel bij het origineel blijven, maar nu de horeca weer open gaat volgende week en we met de maten daar ook weer op bezoek zullen gaan lijkt mij die 6,66 een erg aanvaardbaar alternatief.
