een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
11-06-2021
11 juni Tuinaanleg bis
Je zou dit kunnen zien als een vervolg op de foto van 4 juni, tuinaanleg één week later. Er is vooruitgang, maar niet zo veel als ik gehoopt had. De reden is vrij simpel: wij zijn primo: geen geroutineerde tuinaanleggers, secundo: wij zijn niet meer van de jongsten en tertio: het brandt niet, m.a.w. als het volgende week niet af is, is volgende maand ook goed.
Het egaliseren en inzaaien van gras op de percelen waar gras moet komen is gebeurd. De wilde bloemen zijn ook ingezaaid en nu ben ik bezig met het aanleggen van een terras van 10 bij 10 tegels, 4 bij 4 meter dus waar een grote parasol komt ( met Duvel reclame als het ff kan ) en een barbeque set. Het is een klus die ik zwaar onderschat had, 23 van de 100 tegels liggen al min of meer ordentelijk op hun plaats, langs één kant zit de boordsteen ook in de grond en nu de ervaring leert dat ik ongeveer 5 tegels kan leggen met één zak stabilisé ben ik vandaag nog maar eens naar Hubo gereden om te profiteren van het feit dat de stabilisé nog altijd in de aanbieding is en 16 zakken van 25 kg gaan bij kopen.
Ik hoop dat deze klus geklaard zal zijn als ik binnen een week weer een update doe.
Tijdens de ganse duur van de corona-crisis is de werking van onze fotoclub gewoon verder gegaan. We hebben digitaal vergaderd, een alternatief-fotosalon georganiseerd gebruik makend van de ramen van de bib en een buitententoonstelling en met google foto's konden we naar hartelust foto's delen.
En als je dan door de versoepelingen voor het eerst écht kunt vergaderen - met een corona-veilige schikking van het meubilair - merk je snel dat je al die tijd toch behoorlijk wat gemist hebt. We waren maar met z'n negenen vanavond maar de gesprekken hadden weer een flair, een verloop en een variatie die je alleen maar kunt krijgen als je samen zit.
Toen clublid-sedert-jaar-en-dag Annie haar werk presenteerde ben ik even in een hoek van het lokaal gaan staan om deze foto te maken.
De heersende hitte was een voldoende doorslaggevend argument om de werkzaamheden in de tuin op pauze te zetten. Ik ben dan maar gaan fietsen en je raad het al, alweer was het Kempisch Kanaal de bestemming. Ter hoogte van het gekende fietscafé "Sas 6" hoorde ik plots een klein stemmetje dat riep: "Pol, Pol, Pooool!!!"... en toen ik beter luisterde: "zet je even op het terras en red me !!!"
Ik was nauwelijks gezeten toen de bron van het stemmetje al naar me toegesneld kwam, een flesje Duvel, op erg korte afstand achterna gezeten door een prachtige jonge dame en een Duvelglas. Na het overhandigen van een losgeld van 3,9 aan de dame kon ik het gelukkige Duveltje uit de greep van de horeca redden en aan mijn lippen zetten. Iedereen gelukkig, de horeca met de 3,9 die er in de praktijk 4 werden, het Duveltje omdat het uit die koelkast mocht en ik omdat ik nu eenmaal een Duvel-fan ben.
Het Kempisch Kanaal was gedurende al die jaren zonder twijfel een van de vaakst voorkomende onderwerpen in deze blog. Dat is ook helemaal niet zo ongewoon. Aan de lok van de fietspaden er langs kan ik nauwelijks weerstaan en om de zoveel dagen trek ik er weer eens naar toe, soms om even van één brug naar de volgende te rijden en een andere keer voor een langere verbinding richting Limburg of Antwerpen. En telkens ziet de hobby-fotoraaf beelden, onderwerpen, spiegelingen... die voldoende interessant zijn om even te stoppen.
Ik ben zowat de ganse dag bezig geweest met het selecteren en fatsoeneren van de foto's die ik gemaakt heb tijdens de 24 uur van Lichtaart. Veel tijd om er op uit te trekken en te fotograferen was er niet. De stappenteller staat op minimaal en Phaido heeft me enkele keren verwijtend aangekeken... gelukkig is er dan het vrouwke. Bij de beelden waar ik mee bezig was zijn er gelukkig voldoende om in aanmerking te komen als dagelijkse upload. Getriggerd door de aanzwellende voetbalgekte rond het komende EK wil ik dit beeld tonen. Op de sport terreinen aan de Molenstraat zag ik een aantal jongelui die een erg leuke variant van het spelletje aan het beoefenen waren. Ik heb er een tijdje geamuseerd naar staan kijken en met een glimlacht op mijn gezicht regelmatig afgedrukt.
Terloops ook nog even vermelden dat dit beeld ook als illustratie kan dienen bij het bericht dat ik vandaag hoorde op het VRT journaal: wat zijn er veel klaprozen dit jaar!!!
Om de vijf jaar doen we met alle leden van onze fotoclub een activiteit die we "de 24 uur van Lichtaart" genoemd hebben. We fotograferen gedurende 24 uur alles en iedereen in het dorp en de beelden gaan in het archief van de heemkundige kring. Tussen gisteren middag 12 uur en vandaag 12 uur waren we dus actief, al voor de zevende keer.
Ik was jarenlang lid en zelfs bestuurslid van onze plaatselijke motorclub MTC Lichtaart. Ergens houdt het op natuurlijk en ongeveer samen met mijn beslissing om te stoppen met motorrijden werd ook de club opgedoekt, niet dat het een met het ander te maken had. De vriendschapsband met alle ex-leden bleef altijd helemaal intact. Zo wist ik dat de overblijvende rijders vandaag zouden vertrekken voor een rit rond 9 uur. Meer nog, omdat ik aangegeven had dat ik dat wel wilde fotograferen in het kader van de 24 uur van Lichtaart kreeg ik zelfs een berichtje dat ze vandaag uitzonderlijk om10 uur zouden vertrekken. Ik was dus paraat aan de bib.
Hoewel we vanaf deze middag met alle leden van onze fotoclub bezig waren met de 24 uur van Lichtaart had ik toch nog even een andere verplichting tussendoor. Als kerstman, afgevaardigd naar de regio Aarschot, was mij gevraagd even over te komen van uit Rovaniemi om naar Dwars door het Hageland, de Hagelandse versie van de Strade Bianchi, te komen kijken. Wielerwedstrijden hebben wij niet in het noorden van Finland en dit vond ik dus een niet te missen event.
Ik heb behoorlijk wat wielrenners gezien en gefotografeerd - de Kerstman is een amateurfotograaf - maar het leukste beeld vandaag vond ik toch toen ik al die wagens uit de volgkaravaan zag die schijnbaar kris kras door paden van de nevelige Demervallei rijden langs de meanderende rivier.
De 24 uur van Lichtaart is een onderwerp voor morgen...
We zullen nog wel een tijdje bezig zijn met het fatsoeneren van onze buiten-ruimte. Wat de bloemenweide betreft die we voor ons huis hebben ingezaaid ziet het er naar uit dat er schot komt in de begroeiing. Da's alvast een hart onder de riem. Achter ons huis waren we nog net iets meer ambitieus. Links en rechts van het centrale pad plannen we een grasweide en voorin rechts komt een terras, tegels en boordstenen zijn al in huis, het werk loert dreigend om de hoek. Het al gedeeltelijk afgebroken speelkasteel voor de kleinkinderen gaat ook helemaal verdwijnen. De gedeeltes die we al geëgaliseerd en ingezaaid hebben zien iets donkerder op de foto, daar hebben we veiligheidshalve al enkele keren flink gesproeid. Achteraf bleek dat niet nodig gezien de hoeveelheid hemelwater die we later op de dag over ons heen kregen. Het was voorspeld maar na de ook voorspelde maar niet gekomen neerslag woensdagavond en de niet gekomen weersomslag op donderdag hadden we het zekere voor het onzekere gekozen.
En oh ja, de foto is gemaakt toen ik omwille van het onweer, dat zichtbaar links in de foto deze keer echt leek te naderen, even de dakgoten ging kontroleren. Ik vond het wel een ongewoon standpunt en ik heb even de kleine Sony mee naar boven genomen. Het vrouwke zit nog altijd te wroeten in moeder aarde en van op deze afstand had ze er geen bezwaar tegen dat ze zo schaars gekleed in beeld kwam.
Twee vliegen in een klap... twee onderwerpen in één foto. We wilden eindelijk eens komaf maken met het woekerend onkruid en mos in wat wij nog altijd gras noemden. We hebben dus zowel voor, langs als achter ons huis alles laten omfreezen en we dachten dat het grootste werk daarmee wel zou gedaan zijn. Was dat even fout gedacht... We zijn al enkele dagen bezig om alles netjes te egaliseren en van achtergebleven ondergewoeld gewas te ontdoen. Vijftien kilo graszaad gaat er overheen en dan moeten we nog eens harken en aanwalsen, hopelijk komt er dan weer iets wat we gazon mogen noemen... man, man, man, niet mijn ding!
Maar dan kom ik bij het tweede onderwerp en daar wil ik met iets meer enthousiasme over spreken. Ik had nog niet eerder de nieuwe Duvel 6,66 geproefd en het vrouwke had enkele exemplaren mee gebracht deze morgen. Tijdens de rustpauzes tussen het labeur heb ik er een paar genuttigd. Het viel me niet tegen moet ik zeggen. Vergeleken met the real thing is ie misschien iets minder pittig maar de overeind gebleven uitgesproken hopsmaak is iets waar ik wel van kan genieten en dat het alcoholgehalte een pak lager is kan ik alleen maar als voordeel bestempelen. Zo kan ik er al eens eentje meer consumeren. Als ik bij een of andere gelegenheid eens een Duvelke kan scoren zal ik waarschijnlijk wel bij het origineel blijven, maar nu de horeca weer open gaat volgende week en we met de maten daar ook weer op bezoek zullen gaan lijkt mij die 6,66 een erg aanvaardbaar alternatief.
Eerlijk gezegd had ik de tijd een beetje uit het oog verloren toen ik met ex-fotoclublid Alex en zijn Leentje had zitten bijpraten op een terrasje in Herentals, niet gepland maar dat is vaak het leukst. Het was al redelijk laat toen ik van het Kempisch kanaal via de Zegge naar huis fietste. Het vrouwke had net gebeld om te vragen of ik nog zin had om te komen eten...
Dan wil je snel thuis zijn en het niveau van de electrische ondersteuning was merkelijk hoger dan wat ik meestal instel op het display van de e-bike. En dan zie je deze dramatische lucht... Die wilde ik natuurlijk alsnog in een aanvaardbare compositie wringen. Die eenzame boom bood mij een kans. Ik moest wel een eind het veld in om hem los te krijgen van de bomen die links iets verderop staan. Misschien had ik nog wat verder moeten lopen om 'm nog wat groter in beeld te krijgen maar dan had ik waarschijnlijk de lichtharpen rechts van de boom moeten missen. Ik heb dus op deze plek maar afgedrukt. Het was mij in eerste instantie toch te doen om de spectaculaire lucht he.
Je wil er even uit en je hebt de fiets uit de garage gehaald. Je staat haaks op het fietspad dat langs je woning loopt en je hebt nog niet gekozen, links of rechts. Dan herinner je je dat je gisteren gelezen hebt dat het Hof van Tielen ( ook wel het kasteel van Tielen ) deze zomer weer het décor zal zijn van 't Zomert, een pop up zomerbar, maar ook dat het de bedoeling is dat het na de zomer gewoon verder gaat als brasserie... er is zelfs al een naam: brasserie Marcel. 's Kijken...
Het is maar een kort ritje naar de Hofstraat in Tielen en daar was helemaal geen bedrijvigheid te bespeuren. Het is niet de eerste keer dat ik in de buurt kom en ik weet de achteringang ook wel te vinden. Ook hier geen levende ziel... Er zijn wel tekenen die er op lijken te wijzen dat hier binnenkort inderdaad terras-geneugten zullen kunnen worden geplukt. In afwachting dat ik hier binnenkort in een prachtige omgeving een Duvelke zal kunnen nuttigen heb ik alvast een foto gemaakt en dat Duvelke heb ik voorlopig ook thuis gevonden in de koelkast.
Op 31 mei mochten we 'm gaan halen. Hier gaan we de volgende jaren mee rond rijden. De Mégane was nog in uitstekende staat, er mankeerde niks aan... maar na 4 jaar bleek steeds meer dat de Diesel emissie normen alsmaar strenger worden en in Duitsland en Italie, waar we graag naar toe reden en zullen rijden als het weer mag na de corona restricties, is het op sommige plaatsen en gedurende sommige uren zelfs niet meer toegelaten om er met een diesel binnen te rijden. Nu we nog een aanvaardbare overnameprijs konden krijgen was de keuze: rijden met deze wagen tot ie uit elkaar valt en leven met alle beperkingen of veranderen... We hebben de meest logische beslissing genomen en voor een benzine wagen gekozen. Het is een Kadjar, black edition, full option geworden. Ik vind het wel speciaal dat de benaming "black edition" ook geldt voor het witte model.
Het gamma tools ( gereedschappen ) dat je nodig hebt om een verstopte cache te vinden of te voorschijn te halen wordt steeds groter. Het is volkomen normaal dat je bvb. een pincet of een (staaf) magneet bij hebt. Ook al voor de hand liggend is een spiegel, een zaklamp of een prikstok. Iets minder vanzelfsprekend wordt het als we het hebben over een hengel, een waadpak, een ladder of een opblaasboot.
Met dit prachtige weer hoeft het niemand te verbazen dat ik er vandaag met mijn cachemaatje Jackie en zijn vrouwke op uit getrokken ben om een rondje te fietsen. De omgeving van Brecht was ons actieterrein en qua tools kon ik even mijn ogen niet geloven... Iemand had daar blijkbaar een uit de kluiten gewassen graafmachine neer gezet om de GC993GJ uit de grond te halen. Jackie en Annemarie kregen het ding helaas niet gestart zodat we het uiteindelijk toch maar met de inhoud van onze rugzak moesten doen.
Om de maand of zo doen we met de fotoclub een wandeling op zaterdag morgen. Vandaag was het aan Ludo om ons te gidsen tussen Lichtaart en Tielen met o.a. een bezoek aan de Balderij. Ik had hooguit een zestal foto's op het geheugenkaartje van de kleine Sony - het zwaardere geschut had ik thuis gelaten - maar het was ook niet de bedoeling om intensief te gaan fotograferen. Als je al sedert tijden niet meer echt vergaderd hebt dan zijn deze wandelingen eerder een moment waarop je weer eens kunt bijpraten en dat is ook gebeurd. De tocht was trouwens erg mooi en, niet onbelangrijk, het weer zat ook eens mee. Uit het aanbod koos ik vandaag voor deze boom. Wat lijnen in de voorgrond, één enkele stoere knaap, enkele wolkjes die de licht genevelde blauwe lucht doorbreken... meer moet dat niet zijn om een aanvaardbare compositie en een eenvoudig beeld in elkaar te knutselen.
Lang geleden, in niet-corona-tijden, gebeurde het vaak dat de peuters van de naburige school de bewoners van het zorgtehuis eens kwamen bezoeken. De ukjes samen met de bejaarden, het leverde altijd hartverwarmende beelden op. Voorlopig mag dat nog altijd niet. Ook wij, vrijwilligers die op vrijdag met de bewoners aan de wandel gaan moeten buiten wachten tot onze passagiers tot aan de deur worden gebracht door het personeel. Vandaag was het de eerste keer dat we er op uit trokken dit jaar trouwens en wie zaten er te wachten toen we terug kwamen van de wandeling? Juist ja, een hele verzameling hummeltjes die van op afstand even kwamen groeten toen de wandelgroepjes voorbij kwamen. Ik kon niet anders dan even aan de juffen vragen of ik ze mocht fotograferen en dat was geen probleem...
Jong leven, een kakelvers veulentje, altijd weer leuk om te zien.
Allebei twee prikken gehad, de corona maatregels weer een beet versoepeld... het vrouwke had voor het eerst in maaaaaanden een afspraak bij de kapster. Ik was mee gereden naar Geel om ondertussen samen met Phaido weer eens in een andere omgeving aan de wandel te gaan. Dit onderwerp kon ik niet laten voorbij gaan. De kleine Sony heb ik eigenlijk altijd op zak, zelfs al is het soms niet de bedoeling om achter foto's aan te gaan. Je weet maar nooit waar je tegen aan loopt...
Van groene vingers kun je mij niet beschuldigen. Ik vind het trouwens helemaal niet leuk om in de grond te woelen. Het vrouwke heeft daar duidelijk minder problemen mee en tja... soms voel ik me moreel verplicht om toch eens assisteren bij haar tuinaanleg-bezigheden. Voorlopig blijft het resultaat van ons frees- en egaliseer-werk, van onze zaaipartijen en aanwals-werkzaamheden uit, maar misschien ben ik te ongeduldig. Het vrouwke beweert dat ze al ziet dat er iets kiemt, of ik nu een realist dan wel een pessimist ben wat betreft tuinbouwkunde laat ik in het midden.
Het is natuurlijk niet omdat ik niet het talent of de goesting heb om zelf aan de slag te gaan als tuinier of bloemist dat ik er niet kan van genieten. Als de buren al zo vroeg in het jaar er in slagen om voor prachtige bloemenweelde rond het huis te zorgen sta ik op de eerste rij, zeker als ik een fototoestel bij heb.
Je weet maar nooit of ons labeur binnen xxx dagen ook iets oplevert en of de buren ook ooit voor onze deur komen fotograferen...
In de loop van de namiddag werd het warempel een tijdje droog. De enkele druppels die tussendoor toch nog probeerden de pret te bederven konden ons niet tegenhouden en we zijn er toch heel even tussen uit getrokken. Dit is een van de mooiste en waarschijnlijk ook een van de meest gefotografeerde dreven van groot Kasterlee. Ik meen dat ik 'm enkele jaren geleden ook al ooit gepost heb hier, maar dan van af de andere kant. Het is hier prachtig in de herfst, in de winter, in de zomer en waarom ook niet op een redelijk donkere lentedag.
Het is al enkele jaren een traditie. In het voorjaar komt er een foto voorbij van Phaido in een brem-décor, al dan niet samen met het vrouwke. Een week geleden gaf ik al aan dat het misschien dit jaar moeilijk zou worden omdat het perceel schuin tegenover onze woning, waarvan de weelderige brem begroeing telkens weer als achtergrond dient, verkaveld is en ondertussen grotendeels van brem ontdaan.
Ondertussen hebben de enkele overblijvende struiken langs de zijkant en helemaal achteraan toch voldoende bloemekes om er Phaido voor te positioneren, misschien wel voor de laatste keer. En dat zeg ik niet zozeer omdat Phaido oud wordt en een hartpatiëntje is maar wel omdat de brem daar volgend jaar waarschijnlijk helemaal verdwenen zal zijn.
De horeca is een bedrijfstak die me wel erg nauw aan het hart ligt. Ik begrijp dat de ganse economie en bij uitbreiding de ganse wereld doorheen een moeilijke periode gaat met al die corona-maatregels, maar de horeca wordt wel extra zwaar getroffen ( en de klanten ervan ook ). Er mochten wel al terrassen worden geopend, sommigen hebben dat ook gedaan anderen niet, wegens niet rendabel en als er geen terras was kon je sowieso niet open. Ik toonde op deze pagina's al eerder een foto van een totaal verkommerde zaak in Oud Turnhout. Vandaag kwam ik in Kasterlee langs deze nog altijd gesloten tapasbar. Met zulk een klein terrasje kun je hooguit acht mensen ontvangen en wordt het moeilijk. Benieuwd of ze dit nog helemaal gefatsoeneerd krijgen vóór de 9de juni als alles helemaal open mag.
). Er mochten wel al terrassen worden geopend, sommigen hebben dat ook gedaan anderen niet, wegens niet rendabel en als er geen terras was kon je sowieso niet open. Ik toonde op deze pagina's al eerder een foto van een totaal verkommerde zaak in Oud Turnhout. Vandaag kwam ik in Kasterlee langs deze nog altijd gesloten tapasbar. Met zulk een klein terrasje kun je hooguit acht mensen ontvangen en wordt het moeilijk. Benieuwd of ze dit nog helemaal gefatsoeneerd krijgen vóór de 9de juni als alles helemaal open mag.
