een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
03-06-2021
03 juni 6,66
Twee vliegen in een klap... twee onderwerpen in één foto. We wilden eindelijk eens komaf maken met het woekerend onkruid en mos in wat wij nog altijd gras noemden. We hebben dus zowel voor, langs als achter ons huis alles laten omfreezen en we dachten dat het grootste werk daarmee wel zou gedaan zijn. Was dat even fout gedacht... We zijn al enkele dagen bezig om alles netjes te egaliseren en van achtergebleven ondergewoeld gewas te ontdoen. Vijftien kilo graszaad gaat er overheen en dan moeten we nog eens harken en aanwalsen, hopelijk komt er dan weer iets wat we gazon mogen noemen... man, man, man, niet mijn ding!
Maar dan kom ik bij het tweede onderwerp en daar wil ik met iets meer enthousiasme over spreken. Ik had nog niet eerder de nieuwe Duvel 6,66 geproefd en het vrouwke had enkele exemplaren mee gebracht deze morgen. Tijdens de rustpauzes tussen het labeur heb ik er een paar genuttigd. Het viel me niet tegen moet ik zeggen. Vergeleken met the real thing is ie misschien iets minder pittig maar de overeind gebleven uitgesproken hopsmaak is iets waar ik wel van kan genieten en dat het alcoholgehalte een pak lager is kan ik alleen maar als voordeel bestempelen. Zo kan ik er al eens eentje meer consumeren. Als ik bij een of andere gelegenheid eens een Duvelke kan scoren zal ik waarschijnlijk wel bij het origineel blijven, maar nu de horeca weer open gaat volgende week en we met de maten daar ook weer op bezoek zullen gaan lijkt mij die 6,66 een erg aanvaardbaar alternatief.
Eerlijk gezegd had ik de tijd een beetje uit het oog verloren toen ik met ex-fotoclublid Alex en zijn Leentje had zitten bijpraten op een terrasje in Herentals, niet gepland maar dat is vaak het leukst. Het was al redelijk laat toen ik van het Kempisch kanaal via de Zegge naar huis fietste. Het vrouwke had net gebeld om te vragen of ik nog zin had om te komen eten...
Dan wil je snel thuis zijn en het niveau van de electrische ondersteuning was merkelijk hoger dan wat ik meestal instel op het display van de e-bike. En dan zie je deze dramatische lucht... Die wilde ik natuurlijk alsnog in een aanvaardbare compositie wringen. Die eenzame boom bood mij een kans. Ik moest wel een eind het veld in om hem los te krijgen van de bomen die links iets verderop staan. Misschien had ik nog wat verder moeten lopen om 'm nog wat groter in beeld te krijgen maar dan had ik waarschijnlijk de lichtharpen rechts van de boom moeten missen. Ik heb dus op deze plek maar afgedrukt. Het was mij in eerste instantie toch te doen om de spectaculaire lucht he.
Je wil er even uit en je hebt de fiets uit de garage gehaald. Je staat haaks op het fietspad dat langs je woning loopt en je hebt nog niet gekozen, links of rechts. Dan herinner je je dat je gisteren gelezen hebt dat het Hof van Tielen ( ook wel het kasteel van Tielen ) deze zomer weer het décor zal zijn van 't Zomert, een pop up zomerbar, maar ook dat het de bedoeling is dat het na de zomer gewoon verder gaat als brasserie... er is zelfs al een naam: brasserie Marcel. 's Kijken...
Het is maar een kort ritje naar de Hofstraat in Tielen en daar was helemaal geen bedrijvigheid te bespeuren. Het is niet de eerste keer dat ik in de buurt kom en ik weet de achteringang ook wel te vinden. Ook hier geen levende ziel... Er zijn wel tekenen die er op lijken te wijzen dat hier binnenkort inderdaad terras-geneugten zullen kunnen worden geplukt. In afwachting dat ik hier binnenkort in een prachtige omgeving een Duvelke zal kunnen nuttigen heb ik alvast een foto gemaakt en dat Duvelke heb ik voorlopig ook thuis gevonden in de koelkast.
Op 31 mei mochten we 'm gaan halen. Hier gaan we de volgende jaren mee rond rijden. De Mégane was nog in uitstekende staat, er mankeerde niks aan... maar na 4 jaar bleek steeds meer dat de Diesel emissie normen alsmaar strenger worden en in Duitsland en Italie, waar we graag naar toe reden en zullen rijden als het weer mag na de corona restricties, is het op sommige plaatsen en gedurende sommige uren zelfs niet meer toegelaten om er met een diesel binnen te rijden. Nu we nog een aanvaardbare overnameprijs konden krijgen was de keuze: rijden met deze wagen tot ie uit elkaar valt en leven met alle beperkingen of veranderen... We hebben de meest logische beslissing genomen en voor een benzine wagen gekozen. Het is een Kadjar, black edition, full option geworden. Ik vind het wel speciaal dat de benaming "black edition" ook geldt voor het witte model.
Het gamma tools ( gereedschappen ) dat je nodig hebt om een verstopte cache te vinden of te voorschijn te halen wordt steeds groter. Het is volkomen normaal dat je bvb. een pincet of een (staaf) magneet bij hebt. Ook al voor de hand liggend is een spiegel, een zaklamp of een prikstok. Iets minder vanzelfsprekend wordt het als we het hebben over een hengel, een waadpak, een ladder of een opblaasboot.
Met dit prachtige weer hoeft het niemand te verbazen dat ik er vandaag met mijn cachemaatje Jackie en zijn vrouwke op uit getrokken ben om een rondje te fietsen. De omgeving van Brecht was ons actieterrein en qua tools kon ik even mijn ogen niet geloven... Iemand had daar blijkbaar een uit de kluiten gewassen graafmachine neer gezet om de GC993GJ uit de grond te halen. Jackie en Annemarie kregen het ding helaas niet gestart zodat we het uiteindelijk toch maar met de inhoud van onze rugzak moesten doen.
Om de maand of zo doen we met de fotoclub een wandeling op zaterdag morgen. Vandaag was het aan Ludo om ons te gidsen tussen Lichtaart en Tielen met o.a. een bezoek aan de Balderij. Ik had hooguit een zestal foto's op het geheugenkaartje van de kleine Sony - het zwaardere geschut had ik thuis gelaten - maar het was ook niet de bedoeling om intensief te gaan fotograferen. Als je al sedert tijden niet meer echt vergaderd hebt dan zijn deze wandelingen eerder een moment waarop je weer eens kunt bijpraten en dat is ook gebeurd. De tocht was trouwens erg mooi en, niet onbelangrijk, het weer zat ook eens mee. Uit het aanbod koos ik vandaag voor deze boom. Wat lijnen in de voorgrond, één enkele stoere knaap, enkele wolkjes die de licht genevelde blauwe lucht doorbreken... meer moet dat niet zijn om een aanvaardbare compositie en een eenvoudig beeld in elkaar te knutselen.
Lang geleden, in niet-corona-tijden, gebeurde het vaak dat de peuters van de naburige school de bewoners van het zorgtehuis eens kwamen bezoeken. De ukjes samen met de bejaarden, het leverde altijd hartverwarmende beelden op. Voorlopig mag dat nog altijd niet. Ook wij, vrijwilligers die op vrijdag met de bewoners aan de wandel gaan moeten buiten wachten tot onze passagiers tot aan de deur worden gebracht door het personeel. Vandaag was het de eerste keer dat we er op uit trokken dit jaar trouwens en wie zaten er te wachten toen we terug kwamen van de wandeling? Juist ja, een hele verzameling hummeltjes die van op afstand even kwamen groeten toen de wandelgroepjes voorbij kwamen. Ik kon niet anders dan even aan de juffen vragen of ik ze mocht fotograferen en dat was geen probleem...
Jong leven, een kakelvers veulentje, altijd weer leuk om te zien.
Allebei twee prikken gehad, de corona maatregels weer een beet versoepeld... het vrouwke had voor het eerst in maaaaaanden een afspraak bij de kapster. Ik was mee gereden naar Geel om ondertussen samen met Phaido weer eens in een andere omgeving aan de wandel te gaan. Dit onderwerp kon ik niet laten voorbij gaan. De kleine Sony heb ik eigenlijk altijd op zak, zelfs al is het soms niet de bedoeling om achter foto's aan te gaan. Je weet maar nooit waar je tegen aan loopt...
Van groene vingers kun je mij niet beschuldigen. Ik vind het trouwens helemaal niet leuk om in de grond te woelen. Het vrouwke heeft daar duidelijk minder problemen mee en tja... soms voel ik me moreel verplicht om toch eens assisteren bij haar tuinaanleg-bezigheden. Voorlopig blijft het resultaat van ons frees- en egaliseer-werk, van onze zaaipartijen en aanwals-werkzaamheden uit, maar misschien ben ik te ongeduldig. Het vrouwke beweert dat ze al ziet dat er iets kiemt, of ik nu een realist dan wel een pessimist ben wat betreft tuinbouwkunde laat ik in het midden.
Het is natuurlijk niet omdat ik niet het talent of de goesting heb om zelf aan de slag te gaan als tuinier of bloemist dat ik er niet kan van genieten. Als de buren al zo vroeg in het jaar er in slagen om voor prachtige bloemenweelde rond het huis te zorgen sta ik op de eerste rij, zeker als ik een fototoestel bij heb.
Je weet maar nooit of ons labeur binnen xxx dagen ook iets oplevert en of de buren ook ooit voor onze deur komen fotograferen...
In de loop van de namiddag werd het warempel een tijdje droog. De enkele druppels die tussendoor toch nog probeerden de pret te bederven konden ons niet tegenhouden en we zijn er toch heel even tussen uit getrokken. Dit is een van de mooiste en waarschijnlijk ook een van de meest gefotografeerde dreven van groot Kasterlee. Ik meen dat ik 'm enkele jaren geleden ook al ooit gepost heb hier, maar dan van af de andere kant. Het is hier prachtig in de herfst, in de winter, in de zomer en waarom ook niet op een redelijk donkere lentedag.
Het is al enkele jaren een traditie. In het voorjaar komt er een foto voorbij van Phaido in een brem-décor, al dan niet samen met het vrouwke. Een week geleden gaf ik al aan dat het misschien dit jaar moeilijk zou worden omdat het perceel schuin tegenover onze woning, waarvan de weelderige brem begroeing telkens weer als achtergrond dient, verkaveld is en ondertussen grotendeels van brem ontdaan.
Ondertussen hebben de enkele overblijvende struiken langs de zijkant en helemaal achteraan toch voldoende bloemekes om er Phaido voor te positioneren, misschien wel voor de laatste keer. En dat zeg ik niet zozeer omdat Phaido oud wordt en een hartpatiëntje is maar wel omdat de brem daar volgend jaar waarschijnlijk helemaal verdwenen zal zijn.
De horeca is een bedrijfstak die me wel erg nauw aan het hart ligt. Ik begrijp dat de ganse economie en bij uitbreiding de ganse wereld doorheen een moeilijke periode gaat met al die corona-maatregels, maar de horeca wordt wel extra zwaar getroffen ( en de klanten ervan ook ). Er mochten wel al terrassen worden geopend, sommigen hebben dat ook gedaan anderen niet, wegens niet rendabel en als er geen terras was kon je sowieso niet open. Ik toonde op deze pagina's al eerder een foto van een totaal verkommerde zaak in Oud Turnhout. Vandaag kwam ik in Kasterlee langs deze nog altijd gesloten tapasbar. Met zulk een klein terrasje kun je hooguit acht mensen ontvangen en wordt het moeilijk. Benieuwd of ze dit nog helemaal gefatsoeneerd krijgen vóór de 9de juni als alles helemaal open mag.
Wat een rotweer kregen we vandaag. Fotograferen was er niet bij. Ik val dus noodgedwongen terug op iets van gisteren. Uit de reeks van het windmolenpark toonde ik al een beeld. Maar we waren ook voor een andere reden in Pelt. We kwamen namelijk afscheid nemen van een kennis in het uitvaartcentrum Severens. In de straat er pal tegenover zagen we dat er een verbinding was via een soort loopbrug tussen het rustoord ( eigenlijk hoor je tegenwoordig zorgtehuis te zeggen ) aan de ene kant van de straat en aan de andere kant ik vermoed een aantal service-flats. Doordat de zon fel in de gekleurde glazen zijwanden scheen in tegenlicht trok dat wel erg dwingend mijn aandacht en ik kon het niet laten snel mijn Sonytje boven te halen.
Ik ben in de loop van de avond samen met schoonbroer Swa eens van Lommel Barrier langs de noordkant van het Kempisch Kanaal richting Pelt gewandeld om daar een kijkje te gaan nemen naar de stand van zaken bij de opbouw van het windmolenpark. De derde mastodont gaat binnenkort verrijzen en alle ingrediënten liggen er al klaar om gemonteerd te worden. We vonden een niet helemaal hermetisch afgesloten hek rond de werf en omdat we nergens een bordje met verboden toegang gezien hadden voelden we ons vrij om de locatie te betreden. Een van de eerste foto's die ik scoorde was dit beeld van de drie wieken die binnenkort er voor zullen zorgen dat de er aan gekoppelde turbine 4mW zal produceren ( ik heb de site van de firma STORM bezocht ). Het worden naar ik las de hoogste windmolens in België. De tiphoogte is 170 m. Elk van deze wieken is meer dan 70 m lang. Als referentie wil ik even meegeven dat het atomium 102 m hoog is en de OLV-toren in Antwerpen 123 m.
Na een tijdje rondhangen op de werf en ettelijke foto's kwam er toch plots een alarmsignaal uit de luidsprekers. Tja dan neem je toch maar het zekere voor het onzekere en zorg je er voor dat je zo snel mogelijk weer buiten het hek op het fietspad langs het kanaal staat.
De dreigende lucht die links in beeld al te zien is heeft ons uiteindelijk toch nog een beetje karma bezorgd...
Ik ben deze namiddag enkele kapellekes opnieuw gaan fotograferen. Ik meende verstaan te hebben dat bij iedere kapel één foto zou gekozen worden en dat foto's met vrijwilligers erbij de voorkeur kregen. Foto's zonder vrijwilliger die ik ook wel had gemaakt had ik al in de prullenbak gekieperd en die had ik ook al leeg gemaakt. Toen bleek dat alle kapellen ook zonder vrijwilligers welkom waren voor het archief. Eigenlijk vond ik het niet eens erg, zo had ik een goede reden om weer eens te gaan fietsen en dat had ik erg nodig.
Gelukkig heb ik tijdens mijn tocht ook andere onderwerpen in beeld kunnen nemen. Waar de Goorse weg over de tunnel van de N19g loopt ben ik even de trap opgelopen om eens links en recht te speuren naar mogelijk interessante beelden. Deze keer had ik geluk. Een paard en span combinatie dwarste net de door de werken ontboste strook. Met de telelens lijkt het allemaal compact, samengedrukt en vlakbij, maar in werkelijkheid zijn de afstanden toch wel behoorlijk groter. Ik vind het wel een mooi beeld.
Een iets minder leuk verhaal vandaag. Toen ik tijdens de avondwandeling met Phaido voorbij de terreinen van LRV de Kempenridders kwam gewandeld merkte ik dat er enige commotie was. Een paardje - een grote pony eigenlijk - liep vrolijk zonder ruiter rond op het afgesloten terrein met de springbalken. Had het zich losgerukt, was het ergens van geschrokken? Wie zal het zeggen. Het genoot alleszins flink galopperend van de tijdelijke vrijheid. De zichtbaar over zijn toeren zijnde eigenaar probeerde vruchteloos het dier te pakken te krijgen. Na een tijdje kreeg hij hulp van enkele andere clubleden maar ook met z'n drieën maakten ze eigenlijk geen kans. Ik had ondertussen de kleine Sony boven gehaald en maakte de ene foto na de andere. Uiteindelijk kon een jongeman die naast het terrein stond samen met zijn vriendin heel rustig het paardje benaderen en tot bedaren brengen. Eind goed al goed denk je dan. Maar toen kwam de ondertussen ziedende eigenaar het arme dier overnemen en meteen kreeg het al enkele flinke porren en werd het brutaal weg geleid van het terrein richting paardentruck. Een dame - waarschijnlijk echtgenote van de man- en een kind - waarschijnlijk de jonge ruiter van het paardje - liepen er langs en probeerden de man tot rede te brengen maar daar was geen lievemoederen aan besteed. Het arme dier werd met geweld de loopplank op gestampt en het pijnlijk gehinnik was tot ver in de omtrek te horen.
Daar sta je dan en dan dacht je dat met een dier omgaan gebaseerd is op het creëren van vertrouwen en vriendschap, op wederzijds respect en begrip. Dit dier is volgens mij voor altijd zijn vertrouwen in het "baasje" kwijt.
Enkele minuten later toen ik met medefotoclublid Ludo stond te praten kwam de gele vrachtwagen met groene paardenlaadbak tegen hoge snelheid over het kruispunt geraasd, zonder stoppen. Baasje was nog altijd niet bedaard blijkbaar. Verdient ook de nodige stompen vind ik.
Er staat niemand herkenbaar op deze foto dus ik mag aannemen dat ik die zonder privacyregels te overtreden ook mag plaatsen.
Op een kort fietstochtje na en een nog kortere avondwandeling na ben ik nauwelijks de deur uit geweest. Druk bezig met van alles en nog wat. Maar ook thuis, door het raam bijvoorbeeld, kan je regelmatig interessante onderwerpen zien die een foto waard zijn. Ik ga er van uit dat mijn vogelkennis net groot genoeg is om met enige zekerheid te mogen stellen dat dit een vrouwtjesmerel is, een merelin dus. De ingezaaide bloemenweide ligt nog altijd even braak als eergisteren, wat logisch is natuurlijk maar toch kijk ik meerdere keren per dag om te zien of er al leuke dingen naar boven komen. Het enige wat ik te zien krijg zijn vogels die blijkbaar een luilekkerland ontdekt hebben: roodborstjes, mussen... veeeeel mussen, kauwen, enkele vinken en twee merelkoppels die blijkbaar nog een nest aan het bouwen zijn want die verzamelen strootjes, grasjes en andere sprieten met hele bekkenvol. Mevrouw merel wilde graag even poseren.
De ondertussen bijna traditionele jaarlijkse foto van het vrouwke en Phaido tussen de brembossen op het braakliggende stuk grond schuin tegenover ons huis zal dit jaar helaas niet voorbij komen. Het perceel is opgedeeld in vier kavels en daar zullen binnenkort waarschijnlijk weer nieuwe buren bijkomen. De brem is ondertussen grotendeels verwijderd en de weinige struiken die er nog staan vormen niet meer die weelderige achtergrond die ik altijd al zo leuk vond. Dan ga je voor een andere benadering natuurlijk. Ik kon één enkel brembloemeke te pakken krijgen net op het moment dat de zon er toch op zat. Klik. Voor een foto van het vrouwke en Phaido tussen de brem moet ik een andere locatie zoeken... maar die zijn er nog wel in de regio. Wordt misschien vervolgd.
We zijn druk doende de groenpartijen rond ons huis een grote opknapbeurt te bezorgen. Na het verdwijnen van de berk langs de straatkant viel het nog meer op dat het gras daar al lang geen gazon meer was maar eerder een verzameling mos en onkruid. We hebben dat laten omfrezen en nu we het met veel moeite min of meer geëgaliseerd hebben willen we er een bloemenweide van maken. Het inzaaien en het aanwalsen maakten dat gedeelte van ons project helemaal af vandaag. Na gedane arbeid vonden alle vogels uit de wijde omgeving dat ze ons een bezoek moesten brengen. Of ze daar waren om de zaden op te pikken dan wel insecten, die op het nu echt helemaal onbedekte perceel een gemakkelijke prooi zijn, weet ik niet. Ik kon door het raam enkele mooie vogels te pakken krijgen, de tele had ik er nog opzitten van gisteren. Dit is misschien niet de beste foto uit de reeks, maar ik vind 'm wel de leukste. Meneer en mevrouw kauw wandelen samen doorheen de regenbui. De associatie met een nummer van Johny Ray was snel gemaakt. Ik ben nu eenmaal al iets ouder en mijn muzikale herinnering gaat iets verder terug: Just walking in the rain.
Tussen al de buien door waren er vandaag gelukkig toch ook enkele iets langere droge periodes. De dagelijkse wandelingetjes met Phaido konden zonder regenscherm en een enkele keer zagen we zelfs de zon. Ik wilde 's kijken of er geen vogels te fotograferen waren en ik had de 70-300 op mijn Canon gezet. Dan valt je oog plots hier op... Ik weet niet of dit echt zo zeldzaam is als ik het in eerste instantie inschatte, ik ben geen plantkundige namelijk. Enkele foto's maken vond ik wel nodig. Misschien was de macrolens beter geschikt geweest maar ook met de tele kun je de kleine dingen goed in beeld nemen zij het van op een iets grotere afstand.
Enig opzoekwerk leerde me dat dit een bekermos is, er zijn nogal wat ondersoorten en als ik de voorbeeldfoto's bekijk op het net zou dit frietzak-bekermos kunnen zijn ( ik verzin het niet )... Hoe dan ook, de telelens zorgt ook wel voor een relatief kleine scherptediepte en ik vind dit eigenlijk best een leuk miniatuurlandschapje.
). Er mochten wel al terrassen worden geopend, sommigen hebben dat ook gedaan anderen niet, wegens niet rendabel en als er geen terras was kon je sowieso niet open. Ik toonde op deze pagina's al eerder een foto van een totaal verkommerde zaak in Oud Turnhout. Vandaag kwam ik in Kasterlee langs deze nog altijd gesloten tapasbar. Met zulk een klein terrasje kun je hooguit acht mensen ontvangen en wordt het moeilijk. Benieuwd of ze dit nog helemaal gefatsoeneerd krijgen vóór de 9de juni als alles helemaal open mag.
