7^de zondag C 2007 (Lucas 6, 27-38)  - 17 en 18 februari 2007xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik wil vandaag eens beginnen bij de eerste lezing. Ik vind het een prachtig verhaal. Het gaat over de jonge David, die door zijn vele successen heel wat sympathie van het volk heeft weten te vergaren. De koning van de Israëlieten, Saul, is verschrikkelijk jaloers op hem en haat David zo erg dat hij hem wil vermoorden. David vlucht weg in de woestijn. Drie keer heeft Saul David proberen ombrengen met zijn speer, telkens kon David hem ontwijken.

En dan komt dit verhaal. Saul en zijn mannen slapen en David heeft de kans om Saul te doden. Maar David laat zich niet bekoren, hij voelt haarscherp aan dat dit niets met Gods wil te maken heeft. Hij neemt wel de lans en de waterkruik weg die vlak bij de slapende Saul staan. Deze voorwerpen symboliseren de macht en het leven van de koning, waarover David nu meester is. Achteraf kan hij ermee aantonen, dat hij Saul geen kwaad wil doen.

Het is jammer dat de reactie van Saul niet in de lezing is opgenomen. Want uit het vervolg van het verhaal blijkt dat er over Saul een grote vrede is gekomen. De wrok en jaloezie zijn verdwenen. Saul spreekt zelfs zijn vertrouwen uit in David, hij zegt: ‘Gezegend ben je David, mijn zoon. Je zult volbrengen wat je te doen staat; ik weet dat je het kunt.’

Wat een prachtig voorbeeld van hoe je geweld kan stoppen.

De evangelielezing van vandaag sluit hier onmiddellijk op aan. Jezus vertelt aan hen die willen luisteren: ‘Heb je vijanden lief, wees goed voor wie je haten, zegen hen die je vervloeken en bid voor diegenen die je smaden.(diegenen die je slecht behandelen)’

Ook hier vraagt Jezus om het geweld te stoppen. Hoe dikwijls gebeurt het niet dat haat, haat oproept, dat geweld beantwoord wordt met geweld. Er ontstaat een vicieuze cirkel die niet meer te stoppen is. Jezus, roept op om deze cirkel te doorbreken, om het ‘weegschaal-denken’ te doorbreken.

Dat weegschaal-denken zit in ons ingebakken: wij meten onze houding graag af aan de houding van de ander tegenover ons. De weegschaal moet in evenwicht blijven, voor wat hoort wat:’oog om oog, tand om tand’ was de regel. Volgende uitspraken volgen deze regel: ‘Als hij zo tegen mij doet, moet hij toch niet denken dat ik iets voor hem zal doen zeker. Als zij nog geen ‘goede dag’ kan zeggen, zeg ik ook niets meer. Als die mij zo blijft kwetsen, zal ik hem wel op een andere manier liggen hebben.’ Herkennen jullie dat?

David geeft ons het goede voorbeeld, hij doorbreekt de kringloop van het kwade met vergevingsgezindheid. Zijn wij in staat tot hetzelfde? Kunnen wij de andere vergeving schenken?

Dit is echt niet altijd zo gemakkelijk. Mensen doen elkaar soms echt vreselijke dingen aan. Woorden kunnen pijlen zijn die grote wonden maken. En toch…

Je kunt je de vraag stellen:’Hoe doe ik dat dan? De pijn en de woede in mij is zo groot, dit kan ik niet.’ Als we blijven stilstaan bij die pijn die ons is aangedaan, als we ons richten naar de woede die in ons leeft, zal het zeker niet lukken. Het zal nodig zijn om dieper in onszelf af te dalen, om niet in ons gevoel te blijven hangen. Het zal nodig zijn om op die plaats in ons te komen, waar onze kracht zit, onze eigenwaarde, onze vergevingsgezindheid, onze liefde, ... Naar die plaats moeten we afdalen, daar moeten we bijkomen. Als ons dat lukt, komt er in ons een mildheid naar boven, een begrijpen van waarom de ander zo brutaal is tegen ons. We zien hoe ook de ander gekwetst is geweest en hiermee geen raad weet. We zien hoe de ander zelf volledig vanuit een pijnlijk gevoel reageert en niet meer bij zijn kracht kan komen. We zien hoe relaties kunnen barsten wegens een gebrek aan communicatie, wegens zovele misverstanden. Misschien is het te laat om de brokken te lijmen, maar dit neemt niet weg dat we wel de deur opnieuw open kunnen zetten en in ieder geval de tegenaanval kunnen stoppen.

Soms is er zinloos geweld, dingen die niet uit te leggen zijn. Ik denk aan de moord op de tweejarige Luna en haar oppas, vorig jaar in mei te Antwerpen. En dan is er de oma van Luna die een tekst aanhaalt van een slachtoffer uit een concentratiekamp.

“Als je zoveel haat van zo dichtbij hebt gezien, dan is er heel veel liefde nodig om het evenwicht te herstellen.’

Toen aan Etty Hillesum, een Joods meisje gevraagd werd de Duitsers te haten, zei ze:

‘Er is al genoeg haat, ik wil daar geen gram haat meer aan toevoegen.’

Jezus zegt in het evangelie ook: ‘Behandel de mensen zoals je wilt dat ze jullie behandelen.’ Kunnen we misschien hier al eens mee beginnen? Laat ons het oordelen en veroordelen van anderen stoppen. Laat ons duidelijk zeggen dat we op een correcte manier behandeld willen worden, maar laten we dit zeggen op een rustige manier, zonder haat en wrokgevoelens, vanuit die kracht in ons.   

Laat ons bij die kracht in onszelf komen, die dit mogelijk kan maken.

De kracht van het goede!  

Martine Andries