Tweede Paaszondag - Beloken Pasen C 2010 - Zaterdag 10 en zondag 11 april 2010

Eerste lezing: Handelingen 5, 12-16 -  'Steeds meer mensen geloofden'
Evangelie: Johannes 20, 19-31 - 'Acht dagen later kwam Jezus'

Ze hadden zich opgesloten. De deuren gebarricadeerd, luiken voor de ramen. Er was angst.
Angst voor de omgeving. Angst voor de joden, angst voor de Romeinse bezetter.
Ze zijn enkel onder elkaar, een klein groepje mensen. Ze kruipen bij elkaar, ineengedoken, moedeloos, ontgoocheld voor alles wat er gebeurd is.
Hun droom is om zeep. De gebeurtenissen laten hen niet meer los. Ze zijn zo ontgoocheld. Het was allemaal zo mooi. Hij zou toch hun redder zijn. Wat heeft hij toch misdaan? En waarom heeft hij zich niet verweerd? Zijn wij er dan ingetrapt? Hebben wij iets gemist?
Onze held, onze meester onze vriend, de goedheid zelf is als een misdadiger aan het kruis geslagen en vermoord.  Hij heeft zich niet eens verdedigd.

Heeft hij ons in de steek gelaten of hebben wij hem verlaten? Wie zal het zeggen?

Goede vrienden, in de leerlingen herkennen wij onszelf, die bij tegenslag, ziekte en dood, bij ontgoocheling, ook geneigd zijn te zeggen:
“ Voor mij hoeft het niet meer! “  DEUR OP SLOT. Ik doe niet meer mee. Waarom moet  IK dat allemaal tegenkomen ? Kijken we even diep in ons hart; welke deuren hebben wij in ons leven niet allemaal gesloten?

En dan, een beetje later, ze zitten samen, afgesloten van de wereld, dan komen de herinneringen. Ze moeten over hem praten. Ze willen hem niet doodzwijgen.
Weet je het nog? Dat moment aan het meer. De massa volk. Hoe schoon hij daar gesproken heeft. Het bleef maar duren, we konden er niet genoeg van krijgen. Hij gaf ze allemaal te eten, met enkel 5 broden en 2 vissen. Delen was zijn motto. Dat hebben we toch van hem geleerd.
Toen hij mee in de boot zat en we dachten dat we zouden vergaan. Hij heeft ons gerust gesteld en geleerd de storm te verdragen. De schrik te verbannen.
En ooit hij zei: “gooi uw netten aan de andere kant”  Ja ze waren barstensvol. Zei hij toen niet ik zal van jullie mensenvissers maken?

Zou het zo niet gebeurd zijn? Hun woorden rijgen zich aaneen tot beelden en die beelden krijgen langzaam vorm. Een herkenbare vorm, een en al troost, want ze beginnen Jezus opnieuw in hun midden te zien.
Ze ervaren hem als hun levende heer, zoals hij was, met z’n warmte, z’n levenskracht, z’n vreugde.  Hij sterkt ons, hij helpt ons vooruit. Ik voel het alsof hij zegt: ‘Zoals de Vader mij gezonden heeft, zo zend ik jullie’ en hij ademt over hen: ‘Ontvang de heilige Geest.’

Hoe meer ze over hem praatten hoe enthousiaster ze werden. Het moet een geweldig gevoel gegeven hebben te beseffen dat het nu aan hen is en dat ze er niet meer alleen voor staan. Hij geeft hen kracht en bezieling.
Door die ervaring heeft de angst plaatsgemaakt voor euforie. Ze voelen zich op dat moment als één ploeg, gesterkt door hun Heer en meester. Ze moeten gewoon de deuren maar terug open gooien.

Thomas, één van de 12 was er niet bij toen ze in hun enthousiasme Jezus zagen en voelde.
Hij was er niet klaar voor. 
De leerlingen willen hem laten delen in hun wonderlijk nieuwe gelukservaring.
Ok ik zal geloven, maar alleen als ik hem kan aanraken en zijn wonden kan betasten.
Acht dagen heeft hij ervoor nodig. Acht dagen om zijn hart te laten ontdooien en opnieuw te durven geloven in de liefde. Acht dagen om langzaam weer op het spoor te komen van de goddelijke kracht die nog steeds in hem smeult, de vlaspit die niet is gedoofd.
En dan, als hij er klaar voor is, komt ook hij tot zien en ervaart dat de liefde leeft: ‘Mijn Heer! Mijn God!’

Ik dacht hier ook aan wat een van die slotzusters in de tv-reeks In Gods naam zei: ‘Als Hij u eens aanraakt, dan ben je verloren.’ Dat is wat God, wat Jezus doet: mensen aanraken, ze bezielen met zijn Geest van liefde en vrede.

Johannes speelt in zijn beschrijving met de 2 elementen: zien en geloven.
Als je ziet kun je geloven – als je durft geloven kun je ook zien.
Zalig dat je in iemand kunt geloven zonder hem gezien te hebben. Of…
Zalig die niet gezien hebben en toch geloven….
Zijn dit niet de fundamenten van ons geloof?  Herkennen wij allemaal niet deze situatie?

Misschien behoren we tot het slag van de eeuwige twijfelaars?
Misschien behoren we tot het slag van de zelfverzekerden?
Misschien zwalpen we voortdurend tussen zekerheid en twijfel?
Dit waren de 3 themazinnen van de schuldbelijdenis daarstraks.  Maar ze zijn echt, herkenbaar voor ons allemaal.
We mogen al eens zwak zijn, we mogen al eens twijfelen, als we maar willen zien, en willen geloven.

Je kunt het evangelie van vandaag verschrikkelijk negatief of zwartgallig vertellen.
Maar je kunt ook wijzen op de tekenen van hoop, op de vreugde van het samenzijn
Op het leven dat alles overwint.

Vorige zondag waren we met de familie in de Ardennen in de provincie Luxemburg.
Het dorpje noemt Mirwart, als je geen GPS hebt vind je het nooit.
We gingen naar de paasmis.  Een lege kerk.  Enkel vooraan een paar stoelen rond een kleine tafel.  Onder de verwarming van zo’n ronde gasstraler.
Ik telde 25 mensen.  Wij waren met 6, en was nog een familie van 5 personen die Duits sprak en nog een ander Vlaams gezin van 4 personen.  Dus max.10 parochianen.
“Nous sommes très nombreux” zei de oude pastoor.  Hij zag het ook positief en was merkelijk content.

Een van de 12 leerlingen verraadt Jezus.
Een van de 12 weigert Zijn voeten te wassen en verloochent Jezus.
Een van de 12 wil met eigen handen voelen dat hij verrezen is.
Een van de 12 heeft hij het meest lief.
Geeft dit geen moed dat zijn volgelingen ook maar gewone mensen waren?
Willen we er toch maar in blijven geloven?

Straks, in het slotgebed zullen we bidden: “God, onzichtbaar maar rakelings nabij”
Onzichtbaar maar rakelings nabij, dichter kan niet.  Maar toch onzichtbaar.voor diegenen die niet willen zien, die niet geloven.
Goede vrienden, ons deel van de verrijzenis kunnen we bijdragen door onze handen op de wonden van de mensen te leggen, wetend dat het de wonden van Jezus zijn.
door te luisteren naar de kwetsuren van medemensen, door hen te bemoedigen en te troosten.