GEDACHTENISVIERING VANUIT HET EMMAÜS VERHAAL
De weg van Jeruzalem naar Emmaüs daalt, gaat neerwaarts.
Op heel wat plaatsen in dit evangelie kan ik iets terugvinden van wat ons samenbrengt, vandaag, na die doortriestige coronatijd.
- Eerst en vooral het verdriet, de desillusie: we hadden het voor onze papa, ons moeke, den Bompa, voor onze geliefde heel anders voorgesteld. Het is allemaal veel te vlug gegaan. Bezoeken, troosten was vaak niet mogelijk.
Zoveel beperkingen dat we soms geen waardig en familiaal afscheid konden nemen.
Ineens bleef alleen over: herinnering, verdriet, afscheid. Leven zonder jou...
"En wij hadden gehoopt" zeggen de leerlingen van Emmaüs.
Het verstand begrijpt dat er maar één zekerheid in het leven bestaat,
en dat is onze eindigheid. En dat het met die ziekte beter is, zo.
En dat het niet langer moest duren, niet dat afzien, niet die onzekerheid of de pijn.
Maar met onze gevoelens gaat het bergaf, zoals die dalende weg, zo symbolisch, tussen het hoger gelegen Jeruzalem en Emmaüs, het dieptepunt.
Het alledaagse leven had ons met ontelbare onzichtbare draadjes aan elkaar geweven.
Nu ze van ons zijn heengegaan, moeten al die draadjes allemaal weer losgemaakt worden. Dat is de pijn die we voelen.
En die pijn willen we niet verdringen. Nooit.
In deze dagen van vallende bladeren,
waar straten met vergankelijkheid worden getooid
herinneren wij ons hun namen, zij die ons op de weg van het leven hebben gezet.
Die ons levenskracht en voorbeeld gaven om te overleven in de soms harde wereld,
die ons lief hadden of bevestigden in de pogingen die we ondernamen om ons te ontwikkelen tot een waardevol mens,
die ons leerden voelen dat het belangrijker is te zijn dan te hebben,
die ons leerde kijken, kritisch maar ook liefdevol.
Die ons de zekerheid gaven dat we alles niet alleen hoefden te doen,
die vertrouwden op die liefdevolle God die uiteindelijk alles ten goede keert.
En wij hopen dat wij ook af en toe zulke mensen mogen zijn.
Zij lieten zien wat 'heilig' is in het leven, wat de moeite waard is
en wat kost wat kost moet gered worden, alle toewijding verdient.
Zij waren vader, moeder, broer, zus, buur of vriend.
Mensen die licht brachten in ons bestaan.
Innig en respectvol willen we vandaag met jullie meeleven bij het heengaan van jullie geliefden. Samen in hoop en soms wanhoop. Veel eenzaamheid.
"God blijf jij nabij zoals alleen liefde nabij kan blijven, onverwoestbaar ook als het avond wordt en de dag ten einde?"
- "Brandde ons hart niet zoals Hij met ons sprak", zo beschrijft Lucas de leerlingen die de desillusie achter zich laten en de terugweg aanvangen met voorzichtige stappen.
Wellicht herinner je die laatste momenten: gefluisterde woorden, een zacht rollende traan, het aandachtig luisteren naar de adem,
die laatste zoekende ogen, die verstrengelende handen, het zalven met heilige olie.
Zo inets nabij.
En kijk, er zullen momenten komen dat jij je liefste ongetwijfeld zult herkennen in een teken, een gelaatstrek, een gebaar van kinderen en kleinkinderen.
Het zal je soms heel onverwacht treffen.
Dan zal je zeggen: 'sprekend ons ma, onze papa, Oma...'.
Laat de herinneringen maar opborrelen, de vele verhalen en anekdoten, en leg ze samen als een grote legpuzzel. Stukjes ontbreken, duiken op mettertijd, maar hij zal nooit helemaal afgeraken... een schoon mensenleven is onuitputtelijk.
Soms zal je hun stem horen die je toefluistert: "als je verdrietig bent, kijk dan diep in je hart en je zult zien dat je weent om wat je vreugde schonk.
Jij hebt mij zo diep in jou toegelaten dat ik er altijd, altijd blijven zal."
Weet je, liefde sterft nooit.
