|
Sacramentsdag B 2018 - Zondag 3 juni 2018
Ik weet wel dat deze concertmis wat langer gaat duren, en ik vind dat helemaal niet erg. Want ik hou van Haydn, de componist van deze mis. Ik ben een beetje romantisch aangelegd: als zijn muziek hoor, is hij ook aanwezig. Ik kan over hem lezen, ik kan zijn partituren bestuderen, maar als die klanken tot leven komen, is het alsof de afstand van tweehonderd jaar wegvalt.
We horen wat hij gehoord heeft, we voelen de emoties die hij gevoeld heeft als hij het uitvoerde. Ook zijn tijd en de onze vloeien in elkaar. De mis heet In tempore belli. Toen hij ze schreef begon de oorlog tussen Oostenrijk en Napoleon. Straks, in het Agnus Dei, horen we de trommels van het Franse leger, maar we horen ook hoe het woord pacem, vrede, smekend klinkt en uiteindelijk het sterkst is. Zijn muziek wordt muziek van onze tijd: ook wij bidden nog steeds om vrede.
Nu wordt deze muziek vandaag niet voor mijn plezier uitgevoerd, maar omdat het een feestdag is: het feest van het Heilig Sacrament. Het feest doet ons beseffen dat wat we bij elke eucharistieviering doen, meer is dan een verhaal horen over vroeger, en dat het delen van het brood meer is dan een gewoonte die er nu eenmaal bij hoort. Veel sterker nog dan wat ik beleef als ik Haydn hoor, beleven wij dat Jezus nu, hier, erbij is, het brood neemt en breekt, en ons in dit brood zijn leven geeft, opdat wij het ook aan anderen zouden doorgeven.
Het mysterie van ons geloof, zo noemen we dat. Met woorden is dat niet uit te drukken, ik denk dat alle dogmas en theologie te kort schieten. De tekens van brood en wijn spreken voor zichzelf. En belangrijker dan alle theorieën is het feit dat het brood ons aangereikt wordt door Herman. Als de priester het brood breekt, schuiven dit uur en die paasviering toen in elkaar.
En waarom geloof ik dat? Omdat er een levende lijn loopt tussen die eerste leerlingen en de mensen die door de bisschop de handen zijn opgelegd. Er zijn goede redenen om aan te nemen dat doorheen tweeduizend jaar, vanaf die leerlingen die uit de handen van Jezus het brood ontvangen hebben, er altijd opnieuw mensen zijn geweest die hun opvolgers en medewerkers de handen hebben opgelegd, de handen waarmee ze het brood van Jezus breken. Er loopt een lijn van tastbaar, fysiek contact vanuit die bovenzaal naar onze kerk hier, en als Herman het brood breekt en deelt, is dat gebaar een schakel in een eeuwenoud snoer van onze verbondenheid met Jezus.
Zoals het op een of andere manier die goeie oude Haydn is, dit met ons bidt: Geef ons vrede, zo en nog veel echter zegt Jezus vandaag tot ons: Neem, dit is mijn Lichaam.
Uw positieve/negatieve reactie of commentaar hier ({COMMENTAAR_AANTAL})
|
