aflevering 1 (regie: Klara Van Es)

Antwerpen. Michael staat op een keerpunt in zijn leven: hij is net begonnen aan zijn eerste job. Tijdens zijn schoolloopbaan is één en ander misgelopen: als slachtoffer van het waterval-effect moet hij zich tevreden stellen met een baantje in een beschuttende werkplaats. Maar hij heeft ambities. Is hij sterk genoeg om zich in de samenleving staande te houden en zich een leven op te bouwen?

aflevering 2 (regie: Ellen Vermeulen)

Leuven. Tanja is een jonge, hard werkende, alleenstaande moeder, met schulden uit een recent verleden, die werden opgebouwd omwille van de zorg om haar intussen overleden moeder. In haar pogingen om de werkloosheidsval te ontlopen,  houdt ze nauwelijks tijd over voor het grootbrengen van haar twee zoontjes. Terwijl ze haar schulden probeert af te betalen, cijfert ze zichzelf weg om voor haar zoontjes een betere toekomst op te bouwen.

aflevering 3 (regie: Joke Nyssen)

Tongeren. Guido, gescheiden en werkloos door een fabriekssluiting, en Heidi, weduwe en opgezadeld met schulden van haar overleden man, worden verliefd op elkaar en willen samen een nieuw samengesteld gezin stichten. Ze wikken en wegen elke dag hun uitgaven. Ze komen rond maar extra’s kunnen er niet af. En ze zijn creatief om hun kinderen toch iets meer te bieden. Maar in het dagelijks gecijfer, ondervinden ze dat samenwonen ook een prijs heeft. 

aflevering 4 (regie: Annabel Verbeke)

Poperinge. Gilbert is  een gepensioneerd ondernemer, die al zijn spaarcenten is kwijtgeraakt bij een bedrieglijke transactie. Samen met zijn vrouw tracht hij de situatie het hoofd te bieden, en zijn schulden terug te betalen. Het einde van de schuldbemiddeling komt in zicht. Maar dan wordt zijn vrouw ziek…

aflevering 5 (regie: Fabio Wuytack)

Antwerpen. De Afghaan Jawid en de Kosovaarse Dashurije hebben elkaar gevonden in het Klein Kasteeltje. Nu eens getolereerd, dan weer over de grens van de illegaliteit, leveren ze een voortdurend gevecht voor de juiste papieren.  Als Dasjurije zwanger blijkt te zijn, maakt hun ongeboren kind de vicieuze cirkel van armoede rond. 

“ Het was een drukke dag en belooft een fijne avond.  Onze dochters S. en H. gaan naar de turngroep en nadien logeren zij bij een vriendin. Onze zonen S. en V. gaan elk uit met hun vrienden.

Wijzelf hebben een afspraak met vrienden.

Na een ontspannen avond volgt een ontspannen nacht.

Tot ik om half zeven ’s morgens met een schok gewekt word door de deurbel.  Mijn badjas fladdert als ik de trap afren.  Het schemert lichtjes, ik steek het licht aan.  Ik zie door het raam boven de voordeur een politiecombi staan.  Twee agenten wachten me op voor de deur.  Ik wil G. roepen voor ze me vertellen waarover het gaat.  “Ja, mevrouw.   Ga gerust je man wekken.   We wachten wel even.”  Ze volgen ons naar de huiskamer .  Ze laten ons eerst plaatsnemen aan tafel voor ze hun verslag doen.”

“Ernstig auto-ongeluk.   Ziekenhuis.  Reeds geopereerd.  Naam en nummer van de geneesheer.  Intensieve.  Niet wachten om te bellen. Ernstig, zeer ernstig….”

“ Aankleden.  V waarschuwen.  V gaat mee.  Afrit?  Waarheen?  Spoed.  S.Sch. Wachten in de dokterskamer.

Hartstilstand, reanimatie, MUG.  Weer hartstilstand.  Reanimatie.   Inwendige bloedingen.  Operatie….. “

“Wachten.  We willen bij hem zijn.  Gewoon bij hem zijn.  Zijn hand kunnen vasthouden…”

“ Een streling op je voorhoofd, een kus op het gezwollen gezicht.  Ik zet me bij jou, je hand in de mijne.   Mijn ogen sluiten, we zeggen je naam.  Je naam, onze mooie naam die je reeds kreeg voor je werd geboren, zelfs voor ik zwanger van je was.  Je bent bij me, heel dicht.  Je bent bij ons, heel dicht. ….”

“ We volgen het proces van ontglippen.  ..”

“ Er blijkt een weg te zijn die gevolgd moet worden.   Er zijn geen mogelijke zijstraten, enkel een grote laan met het licht voor jou aan het einde.  Voor ons het punt dat we niet meer kunnen zien en waar we je moeten loslaten.  Jouw weg, van jou alleen, we kunnen je niet volgen of je hand nog langer vasthouden….”

“ Een geheel nieuw gegeven is in ons leven gekomen.  De leegte is geboren.

De geboorte van mijn kostbare leegte.

Ze willen ons dood…! Roept Yamen

Het maakt niet uit hoe: met bommen, messen, geweren…

We moesten Syrië verlaten, wilden we blijven leven, zegt Yamen, netjes gekleed, leraar Engels.  Hij heeft een kindje van 1 maand bij.  Hij moet uren lang aanschuiven voor voedsel, het kind is ziek, er zijn geen medicijnen.

3000 vluchtelingen komen per dag aan in het kamp ZA ATRI.  Dit kamp werd opgericht op 29 juli.  Er was plaats voor 5000 mensen.

De laatste 1,5 maand is de toestroom fel gestegen.  Het Kamp kan 70.000 mensen aan en er zitten 120.000 mensen. Het is een kamp van YNHCR.

Het kamp is klein begonnen, de voedselvoorziening was centraal gelegen.  In principe had / heeft iedereen toegang tot water, voedsel, sanitair.  Er wordt nu 2.000.000 l water per dag aangevoerd en dit is niet voldoende.  

Het dagelijks leven gaat door: er is kinderopvang, speelruimte, een 3e school… 6 van de 10 vluchtelingen zijn immers minderjarig.  

Maar alle hulp geraakt niet tot bij de mensen, vertelt dezelfde Yamen.  Ik kom hier naartoe en moet 4 dagen wachten op een tent.  Yamen komt uit Damascus.  

De toegangspoorten tot het vluchtelingenkamp is zeer druk.  Mannen moeten aanschuiven en wachten.

Velen zijn gevlucht omdat hun familie en vrienden weden gedood of gevangen gezet: voor ons geldt inderdaad maar 1 ding: vluchten of sterven.

Shargi komt zijn moeder in het kamp vertellen dat zijn grootmoeder is overleden.   Hij blijft niet maar gaat terug naar het front: vechten tegen Assad.  Het gaat er zeer heftig aan toe, vertelt hij.  Of ik al mensen heb gedood?  Vraagt hij: 3 zegt hij grijnzend.

Jonathan Campble werkt in het kamp en vertelt het volgende: De voedselvoorziening is ondertussen achter een prikkeldraad gezet met een dubbel hek voor.  Iedereen wil een plaatsje dicht bij de basisvoorzieningen.  Maar hoewel de hulporganisaties aan decentralisatie werken is dit voorlopig nog niet mogelijk.

Hulpverleners en journalisten die in het kamp komen, worden aangevallen omwille van hun mooie kledij enz.

De Syriërs in het kamp komen uit een relatief welvarende positie.  Ze zijn een trots volk met een rijke geschiedenis en cultuur en ze moeten hun standaarden heel erg aanpassen. Dit is totaal anders dan in heel veel vluchtelingenkampen elders in de wereld.

Ik heb al op heel veel plaatsen in de wereld gewerkt in vluchtelingenkampen.  Deze is toch wel de moeilijkste, zegt hij.  In het kamp zie je mensen rondlopen met een petje van Hugo Boss of een koptelefoon van WESC, het hype merk… Deze mensen lijken uit Europa te komen en nu zitten ze hier in een Jordaanse woestijn, in een tent.

In januari vernielde sneeuwstormen heel wat tenten en infrastructuur.  De winter zit er nu bijna op.   Binnenkort is het zomer in de hete woestijn.   En wat dan?