Voor de meeste onder ons, is 11 november een wettelijke feestdag omwille van een vredesbestand!
In Radio- en Tv-programmas brengt men vandaag de herinneringen aan die grote oorlog weer tot leven!
Niet om ons terug opstandig of weemoedig te maken, wel om ons sterk te maken in vredesbrengers!
Sinds de jaren 60 ontwaakt de grote 11.11.11.-actie!
Mensen die de ongelijkheid in de wereld zien! Mensen die vol idealisme spreken in naam van allen die in het zuidelijk halfrond in armoede moeten leven omwille van de uitbuiting door de rijke landen in het noordelijk halfrond!
Scholen, zowel gemeentescholen als stadsscholen als christelijke scholen werden wakker geschud om naar de ongelijkheid in de wereld te leren kijken. Om de jongeren hun aandacht ook te richten op de ontwikkeling van de mensen in het zuiden, zoals op hun eigen ontwikkeling om mooie en goede volwassenen te worden!
De kolonialisatie werd beoordeeld en het missioneringwerk werd kritisch onder de loep gehouden!
Een evolutie in de tijd en in het denken die we niet konden en mochten tegenhouden
In die jaren 60 werd er aan ons aller deur geklopt door de Chiro-, scouts- en KSA-meisjes en jongens, om geld in te zamelen voor die grote 11.11.11.-actie!
Zelf heb ik daar mooie herinneringen aan!
Het kon stortregenen heel de dag zodat we ons s middags al moesten gaan opdrogen thuis! Het kon bitter koud zijn, het kon al vriezen dat t kraakte, dat elke kom warme soep of chocomelk deugd deed!
We behoorden tot de oudsten van de groep en mochten dus het langste rondtrekken! Wild enthousiast voor de zaak van het onrecht van de armoede in het zuiden!
We trokken eerst naar de rijke straten van de parochie, om toch al een sommetje bij elkaar te halen, om nadien naar de meer rustige, stille straten te trekken en ja zelfs ook daar waar onze minst rijke mensen woonden, zeg maar de armen! Kon je dat zo indelen? Ja! Dat is gewoon realiteit! We mogen dat niet onder stoelen of banken steken.
s Avonds trokken we dan naar de bordeelstraat aan de rand van de parochie! Ja, we durfden s avonds nog buitenkomen en in de voor velen ongure buurt rondlopen
En weet je wat nog het strafste was: in die voor velen ongure buurt, werden we warm ontvangen. We moesten binnen komen staan omdat het zo koud of zo nat was, terwijl de meisjes hun portemonnee haalden op zijn verborgen plekje, en ze gaven gul van het weinige dat ze s nachts mochten overhouden
Het heeft ons toen als jonge meisjes en jongens, al bewust gemaakt hoe die jonge vrouwen daar terechtkwamen en ook hoe mensen in barre omstandigheden doorgoede mensen zijn, delen van het weinige dat ze hebben en in hun kracht gaan staan om te overleven.
Jezus zou er van gestraald hebben! Hij zou ons gezegd hebben: goe bezig, doe zo voort..
En wij, we hebben voortgedaan en we laten ons nog altijd raken door de ongelijkheid in de wereld, ver weg en dichtbij!
Veertien dagen geleden hoorden we en lazen we de woorden van onze Bisschop Mgr Bonny in de Radio, TV en kranten
We hoorden hoe hij de visietekst voorstelde met als titel:
Een houtskoolvuur met vis erop en brood !
We hoorden hoe hij ons opriep om naar Jezus te kijken! Naar Jezus manier van in de wereld staan, Jezus manier van mede-mens- zijn, van leider-zijn
Jezus trok van dorp naar dorp, van gemeente naar gemeente, van stad naar stad, Jezus trok naar de mensen, naar de mensen die leefden rond het houtskoolvuur met vis erop en brood
Jezus zag de mensen die door anderen niet werden opgemerkt of mensen die door anderen werden afgewezen riep Hij bij zich
zo was Jezus!
Ook in het evangelie dat we zojuist hoorden trekt Jezus na de vele discussies met die schriftgeleerden naar het tempelportaal waar mannen en vrouwen toegelaten zijn.
En het is weer Jezus die ziet wat de anderen niet zien
Hij zag déze vrouw, die vanuit haar armoede gaf aan wie nog armer was dan zij, en plaatste haar centraal. Hij stelde haar tegenover allen die zich de waarheid over God toe-eigenden.
Er staat: Ze 'offerde alles waar ze van leven moest'. Wat we mogen lezen als: Ze gaf niet wat ze had, maar ze gaf alles vanuit wie ze was.
Jezus geloofde dat Gods waarheid maar op één manier kan worden verkondigd: door mensen die wat ze van God bergrepen hebben niet hoeven te verkondigen, maar in hun eigen leven, werkelijkheid laten worden, laten voelen en zien aan de anderen.
Moeten wij nu bij het beluisteren van de twee weduwe-verhalen ook alles wat we bezitten, alles wat we zelf nodig hebben om te bestaan, wegschenken zoals zij?
Zeker niet! Maar hun gedrag confronteert ons wel met ons christen-zijn
met de vraag hoe wij naar mensen aan de rand van de maatschappij kijken, ver weg of dichtbij.
Deze weduwen hadden niets te verliezen, niets te beschermen, niets te verdedigen. Ze ondervonden elke dag dat ze God en de mensen groot nodig hadden, die hun een eind bij de hand namen.
Is dat niet het mooiste in deze verhalen? Dat we onze menselijkheid maar echt kunnen leren doorheen onze armoede, doorheen het toegeven, dat ook wij God en de mensen nodig hebben, die ons in staat stellen, om mededogend te worden, om meevoelend en om ruimhartig te zijn.
Dit wonder van de lege handen bestaat nog, zelfs in onze directe omgeving.
In Jan Wouters, onze nieuwe parochieassistent, die onze Lukaskapel openstelt voor de straat-amen, en daklozen.
In ons allemaal, wij die ons engageren voor een ander, en op dat ogenblik daadwerkelijk zorg dragen voor die ander.
Het kan hier in elk van onze parochiale groeperingen zijn, of in het asielcentrum, of in de wereldwinkel, bij licht en liefde, of bij 11.11.11., of vooral gewoon thuis en in onze straat..
Het kan overal, dat wij die onschatbare schat van delen zonder berekening zijn, vanuit het putteke van onze ziel, in het zorgen voor elkaar.
Zoals onze Bisschop Mgr. Bonny zo goed verwoordde. Hij verkondigt in zijn visietekst het volgende: iedereen groot of klein, vanaf hij/zij kan denken en praten, vanaf de eerste communie tot aan de ziekenzalving, zou zich de vraag kunnen stellen: Wie is de mens waarvoor ik zorg draag? Met die woorden sluit hij onze viering van 450 jaar bisdom Antwerpen af.
Luisterend naar zijn woorden en ons hart hebben we dan gebeden:
Overal waar 2, 3 of meer mensen elkanders sterkte delen en zwakheid dragen
daar bent Gij, God, in ons midden. Als wij met 2, 3 of meer wat brood en vis willen delen
doet Gij de honger naar gerechtigheid herleven. Als we samen de beker heffen op een toekomst voor allen
.
Houdt Gij in leven de dorst naar Uw werkelijkheid. Amen.
Bron:Maria Wittevrongel, Dominicaanse familie Knokke en onze bisschop Mgr Bonny
