een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
05-07-2022
05 juli
Als je via het fietsknooppuntennetwerk een tochtje hebt gepland kom je soms op onverwachte plaatsen. Die fietsroutes zijn niet noodzakelijk de kortste verbindingen tussen twee punten en het gebeurt dan ook wel eens dat je denkt: "Hee, zijn we nu hier?"
Tussen Geel en Retie kwamen we voorbij deze tank. Ik was hier lang geleden al ooit met mijn geocachevrienden maar deze keer was het totaal onverwacht. Ik zag meteen beelden uit Oekraïne in mijn fantasie en het vrouwke wilde graag poseren. Ik vrees alleen maar dat de Russen hier niet echt bang voor gaan zijn. Ze is te lief.... ( en de tank is te oud ).
Met de fiets naar dochterlief in Loenhout is, heen en weer, zo'n 65 km. Dat is met de e-bikes voor ons, senioren, nog makkelijk haalbaar. Vandaag hebben we de tocht nog eens ondernomen, met dit aangename fietsweer konden we sowieso niet blijven thuiszitten...
We zijn al zo vaak voorbij deze plek gereden. Als je langs de rechterkant van de weg kijkt net voor je met de wagen in Oostmalle bent zie je een interessant kasteel. Er is helaas geen mogelijkheid om daar de wagen aan de kant te zetten om eens wat beter te gaan kijken maar met de fiets is dat wel even anders. Wat foto's, wat opzoekwerk bij meneer Google en ik had ook de titel voor deze foto. Dit is Kasteel Heihuyzen, tijdens evenementen, tuindagen e.d. zelfs te bezoeken... een idee voor later misschien. Voorlopig is mijn nieuwsgierigheid even gestild.
Ik heb ondertussen bij het beter bekijken van het beeld op de computer wel al gezien dat ik toch een klein stapje naar rechts had moeten doen om de symmetrie helemaal juist te hebben maar dat is ook een extra reden om hier nog eens terug te komen...
Ik zag vandaag een Pilatus landen in Hulshout. Het vliegtuig heeft een enorme reputatie als duivel-doet-al en ik associeer het altijd met quasi onmogelijke opdrachten in de bergen in Zwitserland. Als je beter kijkt naar de foto zie je natuurlijk dat het plaatje een ander verhaal vertelt. De verhoudingen kloppen niet, de mais in de achtergrond is buiten proportie, de grote bougie ( ontstekingskaars voor de Nederlandse vrienden ) vooraan en de eigenaardig vooraan gemonteerde uitlaat zijn ook al opvallende onderdelen die vertellen dat dit geen volwassen, levensechte Pilatus is. Dit is namelijk een modelvliegtuig en ik ben best tevreden dat ik 'm er aanvaardbaar scherp op kreeg terwijl ik meetrok met de camera.
We waren aan het geocache-fietsen en toevallig kwamen we voorbij een club waar net vandaag een grote internationale modelvliegtuig-meeting werd georganiseerd. Ik heb er een tijdje rond gehangen en gefotografeerd. Uit de reeks meetrek-foto's vind ik dit de meest geslaagde.
De molen van 't veld heb ik al meermaals gefotografeerd en hij is hier ook al voorbij gekomen. Toen we er vandaag alweer voorbij fietsten wilde ik er nog eens enkele shots aan wagen maar ik wilde zeker niet in herhaling vallen. Ik heb dus deze keer voor een iets andere benadering gekozen.
Na Vive le vélo bekroop me de goesting om weer eens wat van het blauwe uurtje te gaan genieten samen met mijn fototoestel. Ver hoefde ik daarvoor niet te gaan. Bij de rotonde aan de ( al gesloten ) Kiekenclub kreeg ik een aantal ingrediënten bij elkaar die samen een genietbaar beeld vormden: de inkijk richting Poederleese steenweg tussen taverne 't Ligt Daar en de Spar, de voor- en de achterlichten van passerende auto's en de sporen daarvan in de opname met een lange sluitertijd en natuurlijk het blauw van het befaamde uurtje gecombineerd met het nodige groen. Meer moet dat niet zijn.
Voor wie er aan moest twijfelen, dit is wel degelijk een foto. Ik heb er natuurlijk even mee gespeeld in photoshop, niet eens zo lang eigenlijk. Enkele clicks en wat schuifjes verzetten en dit is het resultaat.
Je raadt het al, ik had vandaag een maagdelijk geheugenkaartje toen ik terugkwam van een korte wandeling en met dit weer ben ik nadien de deur niet meer uit geweest om te fotograferen. Om toch iets wat ik vandaag gemaakt heb te plaatsen val ik daarom graag terug op een bewerking van een opname van gisteren. Toen moest ik met pijn in het hart enkele mooie foto's verweesd in mijn fotomappen achter laten omdat ik nu eenmaal maar één upload per dag plaats hier.
Het kasteel van Vorselaar, ook wel het kasteel De Borrekens genoemd, naar de adelijke familie die er resideerde, vind ik eigenlijk nog imposanter dan dat van Horst waar ik enkele weken geleden een foto van toonde. Het dateert al van rond 1270 en het is gelegen in een prachtige omgeving met een majestueuze lindenlaan die je van het centrum van Vorselaar recht naar het kasteel leidt. Deze geromantiseerde bewerking doet de locatie alle eer aan vind ik en je waant je meteen helemaal in een sprookje.
Als je de ogen maar goed open houdt en bewust kijkt kom je op onverwachte plekken leuke fotomogelijkheden tegen. Ik was weer samen met het vrouwke gaan fietsen. Ergens tussen Gierle en de snelweg zag ik dit kleurrijk tafereel. Een creatieve boer had naast zijn groeiend maisveld gezorgd voor wat bloemenpracht. Deze oplettende fietsende amateurfotograaf greep meteen de gelegenheid aan om er mee aan de slag te gaan. Een laag standpunt, bloemenkleurtjes en de mooie luchten waar we al een hele dag van mochten genieten, en dat was al ingekaderd met een mooie centrale cirkel... wat wil je nog meer om af te drukken?
Deze voormiddag had ik een afspraak met de mensen van Bizzbike om mijn elektrische tweewieler een onderhoudsbeurt te komen geven en toen dat gebeurd was wilde ik ook meteen gaan testen of alles weer optimaal functioneerde. Het was trouwens veel te fijn fietsweer om thuis te blijven. Op de terugweg naar huis heb ik alweer een stukje van de nog steeds niet helemaal voltooide fiets-o-strade Herentals - Balen verkend. Het traject tussen het station van Herentals en de Poederleesteenweg is ook af ondertussen en nu rest nog de verbinding naar Koulaak. Verkeerstechnisch vraag ik me wel af hoe ze dat voor mekaar gaan krijgen. Deze sectie kan alvast op mijn volledige goedkeuring rekenen.
Een keurig gemillimetreerd gazon voor ons huis, da's niks voor mij. Dat heeft uiteraard te maken met mijn aangeboren afkeer om achter grasmaaiers te lopen maar ook, en meer nog omdat ik vind dat je de natuur zijn gang moet laten gaan en soms een beetje helpen. Dus zorgen we al enkele jaren voor een wilde bloemenweide langs de Kasterleesteenweg. Dit jaar wil het helaas niet zo uitbundig lukken als andere jaren. Is het de droogte na het zaaien of zijn het de vele vogels die ik de hele tijd vruchtloos probeerde weg te jagen? Feit is dat we, precies zoals de vorige keer, voor bijna 100€ bloemenzaad hebben gestrooid op zeg maar 150 vierkante meter. Het resultaat is voorlopig eerder teleurstellend. Links en rechts komt er wel eens iets te voorschijn dat de vlinders en de bijtjes zou kunnen lokken maar we zijn er niet onverdeeld blij mee.
Als er dan toch eens wat moois bloeit ben ik er als de kippen bij om er mijn fototoestel op te richten. Volgens dokter Google is dit Rudbeckia Hirta ofte Ruige zonnehoed, en als extra weetje las ik dat dit de officiele bloem is van Maryland.
Kasterlee is niet alleen gekend als pompoen-gemeente, ook het kabouterbos is een dikke toeristische troef. Toen we langs de ingang wandelden kon ik alweer niet weerstaan aan de fotokriebels. Rood met witte stippen, je kunt er niet naast kijken. Ik was eigenlijk van plan er een vet fotocliché op los te laten, nl. omzetten in zwart wit en één kleur - rood - in volle sterkte behouden. Na wat bewerkingspret op de PC heb ik gekozen voor een variatie. Ik heb rood inderdaad zijn volle verzadiging laten houden maar ook de overige kleuren heb ik niet volledig naar zwart-wit omgezet. Een klein beetje kleur vond ik net iets mooier.
Op de laatste zaterdag van juni staat traditiegetrouw de barbeque van onze fotoclub Visueel op het programma. Dit jaar hadden we gekozen voor een andere formule: een paëlla-avond leek ons een leuk alternatief. Het moet gezegd, wat we voorgeschoteld kregen was werkelijk grote kookkunst. Ik heb diverse foto's mee gebracht van het randgebeuren, onze kok, van de grote pan, van de genietende clubleden maar dit is mischien wel het meest rake beeld: het was om duimen en vingers af te likken.
In de buurt van de Ark van Noe, bij de kantien van voetbalclub Stenen heb ik vanavond meer dan een uur staan te wachten op iemand waarmee ik een afspraak zou hebben - geregeld door Bert N. een mede-fotoclublid - om de locatie te gaan bekijken waar we morgen onze jaarlijkse Barbeque willen laten doorgaan. In het tijdperk van quasi onbeperkte communicatie middelen lukte het niet iemand te bereiken om iets te regelen. Baaaalen... niet happy !!!
Ik heb de verloren tijd toch een beetje goed besteed door wat foto's te maken van de leden van de hondenclub die hier blijkbaar iedere vrijdag hun oefeningen komen doen. De samenwerking tussen baasje en woef heb ik enkele keren goed kunnen vastleggen en uit de keuzemogelijkheden vind ik dit de mooiste foto. Man en woef, samenwerking, tweespan... ik had nog wel enkele andere titels kunnen bedenken om dit stel te benoemen.
Heeeeel lang geleden was er een spoorweg tussen Herentals en Aarschot. Met wat hulp van dokter Google vond ik dat lijn 29 al in 1863 werd geopend en in 1955 gesloten. Tussen 1970 en 79 werd de verbinding nog even heropend maar omdat dit geen groot succes was werd er in 1980 een fietspad van gemaakt. Ik maak er regelmatig gebruik van om naar mijn zus in Langdorp of naar andere bestemmingen in het Hageland te fietsen en ook vandaag kwam ik er weer. Ik ging in Aarschot met de plooifiets van het vrouwke een vervangwagen ophalen nu de Kadjar een tijd buiten gebruik zal zijn.
Onderweg kom je voorbij enkele gebouwen die volgens mij met die spoorweg te maken hadden. Dit mooi gerestaureerde Paviljoen vind ik het mooiste en deze keer ben ik gestopt om er ook eens een foto van te maken.
Daar gaat ie. De takeldienst is 'm komen oppikken en zal 'm naar de Renault garage brengen. Na een op het eerste zicht niet eens zo erg ongeval in Weert ben ik nog tot in Lommel geraakt maar onderweg bleek dat er iets met de besturing en/of de voortrein aan de hand was. In Lommel vond ik het niet meer verantwoord om verder te rijden en heb ik de verzekering, maar gecontacteerd. Een takeldienst was zo geregeld en schoonbroer Swa vond het niet erg om ons naar huis te brengen.
Ik meen dat ik niet in fout was maar daar zullen de experten wel over beslissen. Hoe dan ook, gelukkig zijn we omnium verzekerd en morgen ga ik een vervangwagen ophalen die we zullen gebruiken tot de herstelling gebeurd is.
Cars, Coffee & More, Bushagen, Kasterlee. Ik was er toevallig al enkele keren langs gefietst op momenten dat er geen activiteit was. Maar mijn nieuwsgierigheid was sowieso getriggerd. Toen ik op Facebook de aankondiging las van een event vandaag, wilde ik eens gaan kijken. Ik was aangenaam verrast moet ik zeggen, niet alleen door de grootte van het gebeuren, het aantal bezoekers en de massa oldtimers die er geshowd werden, maar ook door de perfecte organisatie, live music en uitgebreid horeca aanbod. Natuurlijk heb ik weer een rijke oogst aan foto's binnengehaald met mijn kleine Sonytje (dat ik deze keer wél op zak had).
Ik hoorde dat ze in het zomerseizoen iedere dinsdag geopend zijn, de ene week met een al iets beter bezocht event dan de andere. Vandaag was eigenlijk een kennismakings-ronde maar ik ga er zeker snel weer eens naar toe, deze keer met specifieke fotoplannen en dan ga ik toch de Canon met enkele voor het doel geschikte lenzen meenemen.
We waren vanavond nog een rondje gaan fietsen en ik heb weer eens kennis gemaakt met de wet van Murphy. Bij het naderen van De Ark van Noe zat een zilverreiger aan de overkant van de gracht. Het vrouwke had 'm eerst gezien trouwens. Ik ben er vlakbij gestopt, het vrouwke ook en tot mijn stomme verbazing bleef ie gewoon zitten, we waren er, zeg maar, minder dan 10 meter van verwijderd. Dat beest wist natuurlijk dat wij toch niet over die gracht konden komen. En dan bleek dat ik voor één keer vergeten had mijn klein Sony fototoestelletje in mijn zak te steken... Erg!!! Maar ik heb gelukkig toch een alternatief voor de dagelijkse foto.
Ik heb namelijk in de loop van de namiddag weer eens met mijn playmobil-mannekes gespeeld. Ik had bedacht dat ik ze voor de laatste scene van mijn AV-reeks wilde laten walsen. De setting waar ik mijn hoofdrolspelers fotografeer heb ik al eens eerder getoond maar hier was meer nodig.
Het vrouwke bezorgde me een draaibare taartschaal, daar heb ik dan een zwarte plateau op gelegd, het dansende koppel er midden op gezet en van op statief kon ik mijn onderwerpen naar hartelust fotograferen met dezelfde instellingen, grootte, afstand... Gewoon aan die schaal draaien en elke keer klik. Met photoshop, onderwerp selecteren en wat fine-tunen kan ik ze dan in eender welke achtergrond plaatsen. Voor deze foto heb ik natuurlijk mijn toestel van het statief afgehaald, in de onscherpte voorin staat het daar even werkloos.
Laatste dag Graspop '22. Ik had Alice Cooper en Deep Purple wel willen zien maar we waren te laat voor kaarten. Niet geheel toevallig zijn we vandaag dan toch maar die kant op gefietst. Ik ken er mijn weg en met de fiets kun je op plaatsen komen waar dezer dagen de auto niet door mag. Op het plein vóór de hoofdingang hebben we wat rondgehangen. Alice Copper heb ik alleszins gehoord alsof we op het festivalterrein stonden en ondertussen heb ik me bezig gehouden met het fotograferen van "vreemde vogels". Da's tenminste een voordeel van buiten blijven want grote camera's mogen niet binnen ( wat belachelijk is natuurlijk, want met een recente smartphone kan iedereen ook prachtige foto's maken ). Ik weet niet wat mijn rechterwijsvinger getriggerd heeft om op de knop te drukken toen deze dames zo maar in mijn zoeker verschenen, erger nog, ik heb er geen idee van waarom ik het aanbod van schotse kilts, baarden, tatoeages, pearcings, kettingen, kuiven en zwart leer opzij schoof om dit beeld te kiezen vandaag. Zou er dan toch iets ondeugends zitten in dit baasje? Of is het uit medelijden voor die arme sukkel met de kapotte kousen?
Het zal wel geen toeval zijn dat onze zoon Michael enkele van onze hobby's heeft meegenomen naar zijn eigen leventje. Wij waren vroeger waterski fanaten en toen we onze laatste speedboot (een Bekro met een Mercury V8 van 260PK) hadden van de hand gedaan kwam de interesse bij de volgende generatie pas weer echt naar boven.
Met de huidige temperaturen kun je geen sport of ontspanning bedenken die meer verkoeling biedt. De waterskiclub van Grobbendonk is weer een familie ontmoetingsplaats geworden. Na een telefoontje om ons vermoeden te bevestigen dat de lok van het Albert-kanaal groot genoeg was zijn we er vanavond naar toe gefietst.
Ik heb weliswaar nog steeds een vaarbewijs maar hobby's kunnen veranderen en tegenwoordig zit ik liever in de boot om foto's te maken dan om te sturen of om er achter te hangen.
Ik kwam weer thuis met een resem prachtige beelden en als ik dan toch moet kiezen is dit zonder meer een van de leukere: Michael in de bocht ( met veel opspattend water ).
Ik heb nauwelijks last gehad van de warmte. Ik ben dan ook de ganse dag binnen gebleven. Pas toen de grootste hitte weg gezinderd was hebben we een avondwandeling gedaan. Toen het vrouwke na enige tijd plots vroeg hoe laat het was - "ik heb er geen idee van" - heb ik de tele even op de kerktoren gericht en hoewel ik het ook zo al wel goed had gezien stond de bevestiging in een klik op mijn geheugenkaartje. Qua foto-oogst moet ik het er mee doen, ik heb er maar eentje vandaag.
Onze regio heeft best wel een en ander te bieden aan de vakantieganger, de dagtoerist of de recreant. Een afvaart van de Nete met een kano o.a. is een belevenis die ik iedereen kan aanbevelen. Er zijn diverse vertrek- en tussenstopplaatsen en je kunt opteren voor een iets langere dan wel een rustige korte vaartocht. Nu de loop van de Nete in de buurt van de Ark van Noë wordt verlegd is de aanlegplaats er ook een beetje opgeschoven. Ik kwam er vandaag langs tijdens een kort fietstochtje en ik vond de kleurige kano's in eerste instantie een interessant onderwerp. Toen ik een goed standpunt zocht aan de overkant zag ik dan weer de klaprozen en die kregen op hun beurt mijn volle aandacht. Een combinatie van de twee mogelijke onderwerpen leek me ook niet verkeerd. Ik koos er voor scherp te stellen op de gewassen voorin en de kleurtjes van de kano's als iets minder scherp tegengewicht in mijn compositie te plaatsen.
