een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
15-03-2022
15 maart De poetsploeg
Ik heb vandaag weer enkele groepen van de komende dansvoorstelling voor de lens gehad. De fotografie-marathon komt op kruissnelheid. Ik ga er nog een tijdje mee bezig zijn. Ik ben uiteraard niet van plan om twee weken alle dagen fotoshoots van de Balance dansers op deze pagina's te plaatsen maar vandaag had ik echt niks anders op mijn geheugenkaartje en daarenboven had ik na de gevraagde brochure-foto's ook telkens een gekke bekken of een Tsjakaaa foto gemaakt en da's vaak veel leuker.
De volgende dagen ga ik het behoorlijk druk krijgen met het fotograferen van alle groepen die weer het beste van zichzelf gaan geven tijdens de komende voorstelling UNTOLD van Balance Health Center. Vandaag was de eerste dag van de fotoshoots, het was een leuke start. Er was slechts één groep gepland vanavond en we konden er onze tijd voor nemen. Uit meerdere poses en opnames heb ik er uiteindelijk vier overgehouden om aan Balance te overhandigen. Toen ik hoorde dat, om de kosten te drukken, één foto per groep in zwart wit in een brochure zou worden afgedrukt met een QR code erbij die geïnteresseerden zou toelaten alle beelden in kleur te downloaden vond ik meteen dat ik zelf die zwart-wit omzetting moest doen. Ik heb het al eens meegemaakt dat een van mijn kleurfoto's in zwart wit werd gedrukt en dat er eigenlijk alleen nog maar grijstinten te zien waren. Een zwart wit omzetting is meer dan alleen de kleur weghalen, er hoort pit in te zitten vind ik, echte zwarten en lichte tinten die toch nog resolutie bevatten. Dit is mijn zwart wit versie van de cool kids hip hop 1 groep. Voor de kleurversie - die ik trouwens toch net iets leuker vind - zul je naar de voorstelling moeten of ergens een QR code te pakken moeten krijgen.
Midden maart al en na enkele dagen mooi weer ga je echt geloven dat de lente op de deur aan het bonken is. Het vrouwke en ik hebben een wandeling gedaan naar het terras van cafe Knooppunt 30. Een Duvelke voor mij, een koffie voor het vrouwke, de nodige stappen op de stappenteller... allemaal leuke dingen om een zonnige zondag te vullen. Ik had de macrolens nog eens op de Canon gezet voor onderweg. De bladeren beginnen te botten, overal zie je bloemekes die te voorschijn komen en het leek me een fijn plan om nog eens te spelen met de wereld van de kleine dingen, de mooie vage achtergronden en de geringe scherptediepte. Eigenlijk vind ik dat je voor macrofotografie ook een statief mee moet nemen maar dat is lastig tijdens een ontspannen wandeling. Uit de losse hand dan maar en de oogst was toch meer dan bevredigend. Deze mini-schoonheden wilden graag voor me poseren. Volgens de app Plantnet is het Chinese Sierkwee, de Latijnse naam wil ik U besparen.
Het lijkt wel of we helemaal fietsgek zijn geworden. De kilometerteller van onze e-bike is op het ogenblik waarschijnlijk aan het uithijgen van het werk waar ie deze week mee geconfronteerd werd. Vandaag zijn het vrouwke en ik naar Arendonk gefietst om het fotosalon van onze bevriende fotoclub Arfoc te bezoeken. Het was weer de moeite. Zowel de route als de werken die de Arendonkse collega's ten toon stelden verdienden hoge scores. Het salon van Arfoc valt ieder jaar samen met de eerste kermis in Arendonk en na ons bezoek heb ik nog een tijdje over de foor rond gelopen om wat kermis-foto's te scoren. De rups, de Lambada, kinderen die eendjes vissen... er was weer veel te zien, maar het epicentrum van zo'n kermis is toch nog altijd de botsauto's. Dat vond ik vroeger al en dat bleek nu ook nog zo. Ik heb diverse opnames gemaakt van uit verschillende hoeken en uiteindelijk vielen een aantal leuke ingrediënten samen. De wisselende lichten van de attractie waren toevallig in de meest kleurrijke preset op het moment dat ik ook de achterlichten van het merendeel van de autootjes en de spiegelingen er van in de metalen ondergrond in één beeld kon te pakken krijgen.
Toeval... gisteren naar Turnhout gefietst om met cachemaatje Jackie een en ander te zoeken en vandaag stelde het vrouwke voor om samen naar Ravels te fietsen omdat ze een interessante advertentie had gezien in een of andere reclamefolder. Dan moet je voorbij Turnhout en dan kom je ook weer langs hetzelfde fietspad. Dan kom je ook weer langs die boom... ik noem hem vaak mijn boom. Ik heb 'm al zo vaak gefotografeerd en ik blijf 'm mooi vinden. Ooit heb ik op het salon van onze fotoclub zelfs een collage getoond met opnames gemaakt van af dezelfde plaats in de vier seizoenen. En vandaag vroeg ie weer of ik niet even wilde stoppen. Graag gedaan kerel. Het einde van het mooie lenteweer kondigde zich al aan, de lucht werd licht bewolkt en ik heb de laatste zon tussen de takken verstopt.
Onze geocache-avonturen brachten ons vandaag naar Turnhout. We hebben gefietst, genoten van het mooie weer en een Duvelke op enkele terrasjes, de nodige vondsten gedaan, gefotografeerd en links en rechts ook met enkele interessante mensen een gesprek aangeknoopt. Zo kwamen we een manspersoon tegen die we aanspraken naar aanleiding van de vele tattoo's die we zagen op zijn armen, benen... kortom op alles wat zichtbaar was behalve zijn gezicht. Het werd een erg leuk gesprek. Ook de onzichtbare delen van zijn lijf waren vol getatoeëerd en die toonde hij ook graag. De onderdelen die zedig verborgen bleven zaten ook vol tattoo's vertelde hij, maar dat hebben we niet mogen zien. Elke tattoo had ook een betekenis en een reden. Zo zagen we o.a. drie tattoo's die gezet waren naar aanleiding van zijn drie Covid-vaccinaties. Het leukste vond ik evenwel dat hij zijn hondje enkele keren op zijn been had laten zetten... stoere bink met een hart van suiker en een onverbreekbare band met zijn vriendje. Ik begrijp het helemaal. Toen ik vroeg of ik model en afbeelding samen mocht fotograferen vond hij dat oke. Toen we afscheid namen wist ie nog snel te vertellen dat er op zijn enkels nog wat plaats was...
Het was me het dagje wel. We waren de ganse dag in de weer. Eerst hadden we afgesproken met de Lucien, de neef van het vrouwke, die zou ons tijdens een interessante wandeling doorheen de wetering in Lommel alles vertellen over het weteren. Vandaar uit reden we rechtstreeks verder naar Weert waar het vrouwke een evaluatie afspraak gemaakt had om de stand van zaken met het uittesten van haar hoorapparaten te bespreken. Ondertussen hadden we een telefoontje gekregen van kleindochter Julie die met de trein van Rotterdam in station Noorderkempen in Brecht zou aankomen om 6 uur en die geen mogelijkheid zag om met het openbaar vervoer nog verder naar huis te reizen, papa en mama te druk bezig met allerhande beroepsbeslommeringen... Rechtstreeks naar Brecht dan maar van uit Weert. Tussendoor natuurlijk op z'n tijd ook wat foto's geschoten. Ook vandaag was ik weer bijzonder gecharmeerd door het avondlicht. De manier waarop de overkapping van het het perron in Brecht ook langs onder in het warme licht baadde was voor mij de reden om voor dit beeld te gaan. Zo lijkt het weer helemaal anders.
Ik had vandaag een afspraak bij de oogarts in Herselt voor mijn half-jaarlijkse controle. Het is vanzelfsprekend dat ik dan ga zoeken of ik aansluitend in de omgeving interessante geocachen, wandelingen, bezienswaardigheden... kortom: leuke fotomogelijkheden kan vinden. En daar richt ik dan mijn pijlen op. Enkele kilometers verder langs de baan vanaf de oogarts richting Westmeerbeek is het kasteel Ter Borght. Ik was er al eens eerder en het wordt nog steeds gerestaureerd, dat wordt blijkbaar een werk van zeer lange adem. Het gigantische kasteelpark er omheen blijft leuk om te bezoeken natuurlijk, zeker als er 5 nieuwe Lab-cachen liggen om te vinden. Fotomogelijkheden zat ook... Dit is de eendenkooi langs de grootste vijver. Zo vallen alle hobby's weer mooi samen: wandelen, geocachen, fotograferen, natuur genieten...
Het was best frisjes maar dat is geen reden om de fiets op stal te laten... zeker niet als de zon zo uitbundig van de partij is. Naar Herentals en dan terug langs het kanaal, da's voldoende om de zinnen even te verzetten. Als ik een kort ritje wil maken gebeurt het wel vaker dat ik het Kempisch Kanaal opzoek. En als het licht in de namiddag zo mooi in de bomen valt langs het fietspad moet ik wel een stop inlassen om er van te genieten. Dan kan ik de kleine Sony weer niet tegenhouden als die uit mijn zak geslopen komt.
We hadden afgesproken met enkele vrienden van ons geocachegroepje Het Blauw Kanneke om de beide multicachen De Dodendraad 1 & 2 en de bijhorende bonus op ons palmares te zetten vandaag. Het was een beetje frisjes, er zat een onvriendelijke wind maar we hebben ons toch een dikke zes uur flink geamuseerd met pittige opdrachten en het verzamelen van gegevens om ons uiteindelijk doel te bereiken... die bonus! Opdracht geslaagd.
Uiteraard heb ik de nodige foto's geschoten onderweg, vaak dodendraad gerelateerd, maar voor mij was dit de leukste. Het werd al laat, de zon was al erg laag en in de buurt van Hoogstraten kreeg ik dit tegenlicht-tafereel voor de lens. Moet ik het nog eens herhalen? Tegenlicht is het mooiste licht....
We moesten helemaal niet naar het parcours van Parijs Roubaix om deze kasseistrook te vinden. De Poesdijk in St Jozef Olen, niet zover van onze woonst, zou zeker niet misstaan in die wielerklassieker. Toen wij vandaag door de Roerdompstraat fietsten hebben we enkele tientallen meters "kinderkopkes" getrotseerd om deze foto te maken. We hebben de taken eerlijk verdeeld: ik drukte op het knopje en het vrouwke kwam al poserend aangefietst.
Het vrouwke en ik zijn vandaag gaan fietsen. In plaats van weer eens van thuis uit te vertrekken en voor de zoveelste keer eenzelfde route te rijden hebben we de fietsen met de wagen tot bij mijn zus in Langdorp gebracht en van daar uit hebben we een erg mooi rondje afgelegd. De eerste kilometers langs de Demer tot Betekom waren weliswaar mooi maar leken er op te wijzen dat het altijd maar van hetzelfde zou zijn... Niets is minder waar, het vervolg was zeer gevarieerd en ik wil dit rondje wel aanbevelen. Het is niet eens zo vreselijk lang, dus... Voor de geïnteresseerden is hier de volgorde van de fietsknooppunten: 3-51-15-16-9-92-17-62-63-44-8-7-4-2-3. Uit de foto-oogst koos ik voor dit beeld van de Demerbrug bij Betekom. De curven in de Cortenstaal constructies zijn een verwijzing naar de meanderende Demer en links is het "tolhuisje" dat verwijst naar wat er ooit echt was. De heren van het kasteel vlakbij eisten tol van alle boten die voorbij kwamen op de Demer.
De fietser in de verte maakt het plaatje af natuurlijk.
Ik ben de hele dag de deur niet uit geweest ondanks het mooie weer. Om mezelf een toch-bewegen-alibi te bezorgen ben ik vanavond dan maar te voet naar de wekelijkse vergadering van de fotoclub getrokken in het OC. Tijdens de wandeling terug naar huis rond half elf realiseerde ik me dat ik vandaag ook nog helemaal niks gefotografeerd had. Ik stond voor de brillenwinkel... De mooie, architecturaal interessante ronde ramenconstructie had ik al eerder als mogelijk foto-onderwerp ingeschat en ik heb dan maar meteen de daad bij het voornemen gevoegd. Het blijkt dat je niet noodzakelijk een statief en lange sluitertijden nodig hebt om aan nachtfotografie te doen. Dit is gewoon uit de hand met de kleine Sony.
Ik ben vandaag bezig geweest met het verder uitwerken van een foto-reeks idee waar ik al een tijdje mee aan het spelen ben. Ik weet niet of het echt iets wordt maar als je het niet probeert zul je het nooit weten he. Dit zijn alvast de hoofdpersonages van mijn verhaal. Verder wil ik er nog niet meer over kwijt.
Van een nachtvogel als mezelf mag je verwachten dat ie regelmatig aan nachtfotografie doet. Ik heb trouwens op deze pagina's ook al meermaals aangegeven dat dat een van mijn dada's is. Als ik 's avonds ergens naar toe moet neem ik altijd camera en statief mee in de wagen voor je weet maar nooit. Bij de fly-over in Geel Punt kreeg ik vanavond rond 10 uur plots weer een onweerstaanbare goesting om de wagen op de parking te zetten en op fotojacht te gaan. Van de positie die ik gekozen had zag ik de grote fietsrotonde rond de centrale vijver en de fly-over in één beeld. Ik had het geluk dat er langs de rechterkant een fietser en links een bromfiets rond de rotonde gereden kwamen richting de fietstunnel waar ik boven stond. De lichtsporen maken de foto af vind ik. Jammer dat ik zelfs met 16 mm niet genoeg groothoek had om ook aan de linkerkant het spoor er helemaal op te hebben. Met twee stappen achteruit zou het misschien lukken maar dan moest ik 30 seconden op de rijweg gaan staan met mijn statief en dat leek me niet verstandig.
Aan de wandel in en rond de Lommelse Sahara. Ik wilde al lang de geocachereeks "De schat van koning leeuw" eens op het te bezoeken lijstje zetten en met dit mooie weer wilden het vrouwke, haar broer Swa en partner Monique en hun kleinkinderen Lander en Juul - onze achterneefjes dus - wel mee op pad. Het was tenslotte een rondje dat ook als erg geschikt voor kinderen in de beschrijving stond. De rakkers hebben er alleszins van genoten, en ik ook want ik loop tijdens zulke tochten altijd te speuren naar interessante fotomogelijkheden. Zo zag ik deze fietsers verschijnen op een plaats waar je normaal gezien geen fietsers verwacht. Er staan hier op de detailkaarten weliswaar de nodige stippellijnen als wandelmogelijkheid gemarkeerd en er zijn blijkbaar fietsers die dat ook in hun planning opnemen, maar het mulle zand is voor iedereen die niet Van Aert, Van der Poel of Iserbyt heet toch net iets te hoog gegrepen. Meer foto's morgen op mijn Facebook-pagina.
Ik denk dat er in België geen regio is waar meer wijdse open vlakten, vergezichten en zacht glooiende landschappen zijn dan in Haspengouw en de voortzetting er van over de taalgrens, La Hesbaye. Precies daar wilden mijn geocachemaatje Jackie en ik gaan fietsen vandaag. Met zulk mooi weer zou het gewoon te dom zijn om thuis op de luie kont te blijven zitten...
Het zonnetje deed erg zijn best maar op die gigantische open vlaktes krijgt de wind vrij spel natuurlijk. Het is niet zonder reden dat ze daar zoveel windmolens hebben neer gepoot. Er zullen wel mensen zijn die het landschapsvervuiling vinden maar daar ben ik het weer eens helemaal niet mee eens, ik vind het wel iets hebben en ik heb de ganse dag lang diverse foto's gescoord van het verzamelde windmolen-arsenaal.
Laatste zaterdag van de maand, het is ondertussen een traditie dat we dan aan de wandel gaan met de fotoclubleden die er zin in hebben. Die gewoonte is eigenlijk min of meer uit noodzaak ontstaan. Toen we door covid niet echt in levende lijve konden vergaderen was samen wandelen een alternatief om toch persoonlijk contact te houden.
Vandaag hadden we een rondje gepland door en rond het Giels Bos. Met dit schitterende wandelweer heb ik me grotendeels geamuseerd met het maken van tegenlichtfoto's, volgens een oude fotografenwijsheid het mooiste licht. Makkelijk is het niet om de belichting te beheersen als de zon recht in je lens schijnt, toch heb ik enkele naar mijn mening erg geslaagde opnames meegebracht. Bij dit beeld aan een vennetje is het bordje "verboden te vissen" volgens mij niet eens het onderwerp, hoewel ik daar op scherp gesteld heb. Het licht is het onderwerp. En daarom vind ik de artefacten, bovenin en in het verlengde daarvan ook onderaan, die zouden kunnen geïnterpreteerd worden als foutjes, eerder extraatjes en pluspunten.
Het vrouwke slaagt er telkens weer in om op wisselende plekken in huis creatief te zijn in het aanbrengen van versieringen, kleine herinrichtingen en onverwachte decoraties. Zo verraste ze me deze week weer eens met een mooie vaas ( 1 in de kringwinkel vertelde ze ) die ze op de piano had gezet, wat simpel groen uit het bos maakte het plaatje compleet. Dit kon ik niet laten liggen. Het talent van mijn schatje om op een eenvoudige manier ons nestje die tikkeltjes extra mee te geven mag ook wel eens vermeld worden.
Jarenlang stond dit prachtige Art Deco Casino uit het begin van de vorige eeuw in Mol Gompel te verkommeren. Ik ben er ooit binnengeslopen om aan urbex fotografie te doen, dat moet ongeveer 10 jaar geleden zijn. Ondertussen wordt het gebouw gerestaureerd merkte ik. Men vertelde me dat het een hotel anex brasserie wordt. Zelfs in deze nog niet helemaal geoptimaliseerde toestand vond ik het al een foto waard. Ik kan niet wachten om daar eens een hapje te gaan eten als de restauratie compleet is. Dan neem ik mijn fototoestel ook weer mee. Beloofd.
